Semua Bab คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว: Bab 111 - Bab 120

เฟิงถิงเซินหัวเราะ “ไม่เป็นไร ไหนว่าคุณย่าคุณชอบไง? ประมูลเถอะ”เมื่อเห็นรอยยิ้มของเฟิงถิงเซิน หัวใจของหลินอู๋พลันชุ่มชื่น เธอยกป้ายอีกครั้ง “300 ล้าน”เหรินจี่เฟิงตามมาติด ๆ “350 ล้าน”พูดจบ ก็เอ่ยกับเฟิงถิงเซินเสียงดัง “ประธานเฟิง ผู้อาวุโสที่บ้านผมชอบวัตถุโบราณแบบนี้ คุณพอจะช่วยไว้หน้ากันสักครั้งได้ไหมครับ?”เฟิงถิงเซินมองไป แล้วยิ้มตอบอย่างรักษามารยาท “ต้องขอโทษประธานเหรินด้วย ที่บ้านผมก็มีผู้อาวุโสชอบเหมือนกัน”บทสนทนานี้พวกเขาก็ไม่กลัวคนอื่นจะได้ยินเลยหรงฉือกับฉู่จื่อหลานจึงย่อมได้ยินแล้วเช่นกันแจกันดอกไม้นี้จะประมูลไปให้คุณย่าหลินแต่เฟิงถิงเซินกลับเรียกอีกฝ่ายว่าผู้อาวุโสของตัวเอง จะเห็นได้ว่าเขามองตระกูลหลินเป็นครอบครัวของตัวเองไปแล้วจุดนี้ เมื่อเทียบกับท่าทีของเขาที่มีต่อครอบครัวเธอแล้ว ช่างต่างกันราวฟ้ากับดินหลินอู๋ยกป้าย “425 ล้าน”คราวนี้ เหรินจี่เฟิงไม่ได้ตามแล้วสุดท้าย หลินอู๋ได้แจกันดอกไม้โบราณใบนั้นไปในราคา 425 ล้าน ทำเอาผู้คนต่างส่งสายตาอิจฉาไปที่เธออีกครั้งตอนเคาะค้อนไม้ขานราคาสุดท้าย ที่จริงในใจหลินอู๋รู้สึกไม่ค่อยสบายใจนักแม้ตระกูลหลินก็นับว่าเ

ฉู่จื่อหลานกล่าว “เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็คงได้แต่หวังว่าอีกเดี๋ยวหลินอู๋จะไม่ประมูลชุดเครื่องประดับมรกตนั้นอีกนะ”หรงฉือก็คิดเช่นนี้เหมือนกันแต่ว่า...มันจะเป็นไปได้เหรอ?ชุดเครื่องประดับมรกตราคาเปิดประมูลอยู่ที่ 50 ล้านมีคนชูป้ายให้ราคา 75 ล้านหรงฉือเป็นคนถัดมาที่ยกป้ายให้ราคา “90 ล้าน”“100 ล้าน”“125 ล้าน”เห็นว่าหลินอู๋ไม่ได้ยกป้ายประมูล หรงฉือกับฉู่จื่อหลานจึงถอนหายใจออกมาหนึ่งที แต่ในตอนที่เธอคิดจะยกป้ายประมูลอีกครั้ง หลินอู๋ก็ชูป้ายขึ้นเช่นกัน“250 ล้าน”“!”ท่ามกลางเสียงร้องอันเปี่ยมล้นด้วยความชื่นชมเจือความตื่นตะลึงของทุกคน หลินอู๋ค่อย ๆ ลดมือลงด้วยสีหน้าเรียบเฉยหรงฉือกำหมัด ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะให้ราคา “300 ล้าน”“325 ล้าน”“350 ล้าน”หรงฉือฟังถึงตรงนี้ ในใจยังคงลังเลวันเกิดครบรอบ 70 ปีของคุณยายเธอเป็นโอกาสหายาก ถ้าหากว่า 400 ล้าน——เธอเพิ่งนึกมาถึงตรงนี้ หลินอู๋ก็ยกป้ายประมูลต่อ “600 ล้าน”หรงฉือรู้สึกแน่นหน้าอก หลังกลับมาหายใจคล่องอีกครั้ง ก็วางป้ายในมือลงเงียบ ๆอาจเป็นเพราะว่าความร่ำรวยของเฟิงถิงเซินนั้นเป็นที่ประจักษ์แก่สายตาทุกคนแล้วเมื่อ

“บ้าเอ๊ย!”ฉู่จื่อหลานโมโหหนักกว่าเดิมในพริบตา อยากจะพุ่งเข้าไปฉีกหลินอู๋เป็นชิ้น ๆ ซะเดี๋ยวนั้นเลย!“ก็แค่ลูกสาวของมือที่สาม แถมตัวเองก็เป็นมือที่สามอีก เธอมาทำได้ใจอะไรไม่ทราบ! เป็นสาวเจ้าเสน่ห์งั้นเหรอ! ฉันว่าเธอก็แค่ดอกไม้ริมทางเน่า ๆ มากกว่า แหวะ!”หรงฉือรินน้ำให้เธออีกแก้วหนึ่ง ก่อนเอ่ยถาม “สาวเจ้าเสน่ห์อะไรเหรอ?”“ก็หลินอู๋ไง อย่างที่เหยาซินปั๋วเพื่อนคนเมื่อกี้ของเหรินจี่เฟิงพูดนั่นแหละ ตอนนี้ไม่รู้ว่าทำไมพวกคุณชายที่สมองกลับในแวดวงถึงได้หลงเสน่ห์เธอจนโงหัวไม่ขึ้นกันแล้ว ตอนนี้ทุกคนต่างบอกว่าเธอเป็นสาวเจ้าเสน่ห์ ใครเห็นก็เป็นต้องหลงไปทุกราย!”ฉู่จื่อหลานยังคงบ่นไม่หยุด “แต่ต่อให้พวกไร้สมองนั่นพูดแบบนั้นก็ยังพอว่า คิดไม่ถึงว่าแม้แต่เฟิงถิงเซินกับเหรินจี่เฟิงก็ยัง...”ฉู่จื่อหลานอารมณ์ขึ้นชั่วขณะ พอสงบสติอารมณ์ได้อีกครั้ง ถึงค่อยรู้สึกว่าหรงฉือฟังแล้วคงต้องรู้สึกแย่แน่ จึงเงียบปากทันที “ไม่ใช่นะ เสี่ยวฉือ คือฉันก็แค่...”หรงฉือส่ายหน้า “ฉันไม่เป็นไร”ตั้งแต่เด็กพวกหลินลี่ไห่ หลินลี่หลานและคุณย่าหลินต่างก็ลำเอียงรักหลินอู๋มากกว่า ในสองปีมานี้เฟิงถิงเซินก็ตกหลุมรักเธอตั้งแต่

“จื่อหลาน?”“ขอโทษทีนะเสี่ยวฉือ พรุ่งนี้ฉันมีธุระต้องออกไปต่างมณฑลสักหน่อย ไปซื้อของขวัญวันคล้ายวันเกิดให้คุณยายเป็นเพื่อนเธอไม่ได้แล้ว”“ไม่เป็นไร ฉันซื้อมาแล้วละ”เธอยังไม่เคยมาร้านขายวัตถุโบราณแถวนี้มาก่อน เดิมทีเธอมาก็เพื่อลองเสี่ยงดวงดูเท่านั้น หากไม่มีสิ่งที่เหมาะสม พรุ่งนี้ค่อยไปเดินหาซื้อที่อื่นกับฉู่จื่อหลานแต่คิดไม่ถึงว่าจะเจอของที่ถูกใจจริง ๆฉู่จื่อหลานก็พูดอย่างประหลาดใจเหมือนกัน “จริงเหรอ? งั้นก็ดีสุด ๆ ไปเลย!”หรงฉือหัวเราะ “อืม”พูดถึงตรงนี้ จู่ ๆ ฉู่จื่อหลานก็เอ่ยขึ้นมาว่า “จริงสิเสี่ยวฉือ ไม่กี่วันก่อนเธอบอกว่าเธอเจอพวกคนตระกูลหลิน สองวันนี้ฉันเลยช่วยเธอสืบข่าวมาสักหน่อย ตระกูลหลินคิดจะลงหลักปักฐานที่เมืองตูเฉิงจริง ๆ ได้ยินว่าช่วงนี้ก็หาดูบ้านกันตลอดเลยแหละ”เมื่อได้ยินเธอเอ่ยถึงคนตระกูลหลิน รอยยิ้มของหรงฉือพลันจืดจางลง “โอเค ฉันรู้แล้ว”“ส่วนครอบครัวฝั่งคุณยายของหลินอู๋ ได้ยินว่าดูบ้านไว้เรียบร้อยแล้ว อีกไม่นานก็จะย้ายเข้าไปอยู่แล้ว และฉันได้ยินมาอีกว่าช่วงนี้พวกเขากำลังแจกบัตรเชิญกันแล้วด้วย แถมกำลังตระเตรียมงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่กันอยู่อีกต่างหาก”“อืม ฉ

เรื่องผ่านไปสิบกว่าปีแล้ว กระนั้นเธอก็ยังคงจำได้อย่างชัดเจนเธอจำได้ว่าวันนั้นเธอไปเข้าห้องน้ำด้วยความเสียใจ พอเธอกลับมาอีกที ก็เห็นคุณย่าหลินถือไอศกรีมสองแท่งไว้ในมือ ซึ่งสั่งไว้ให้เธอกับหลินอู๋ไอศกรีมแท่งหนึ่งในนั้นถูกถาดสกปรกที่พนักงานยกผ่านมาปาดโดนอย่างไม่ทันระวังจึงร่วงตกลงไปก้อนหนึ่ง แถมยังเปื้อนน้ำมันด้วยเล็กน้อยหลินอู๋เลือกแท่งที่ยังสมบูรณ์ทันทีคุณย่าหลินก็เพียงแค่ลูบหัวของเธอแล้วยิ้มเท่านั้น แต่ไม่ได้ทิ้งไอศกรีมแท่งที่สกปรกแล้วเปลี่ยนแท่งใหม่ให้เธอพอเธอกลับมา คุณย่าหลินก็ยื่นไอศกรีมมาให้เธอ โดยไม่เอ่ยสักคำว่าทำไมไอศกรีมถึงหายไปก้อนหนึ่งด้วยกำลังทรัพย์ของตระกูลหลินในตอนนั้น อย่าว่าแต่ไอศกรีมแท่งเดียวเลย เป็นพันแท่งหรือหมื่นแท่งคุณย่าหลินก็จ่ายไหวแต่เธอกลับไม่ยอมเปลี่ยนแท่งใหม่ให้นับแต่นั้นเป็นต้นมา เธอถึงค่อยรู้ซึ้งถึงก้นบึ้งของหัวใจว่าความรักที่คุณย่าหลินมีต่อเธอได้เปลี่ยนแปลงไปแล้วและเธอก็ไม่อาจลืมเลือนสีหน้ากับแววตาอันชั่วร้ายนั้นของหลินอู๋ตอนที่ยืนมองเธอหยิบไอศกรีมสกปรกแท่งนั้นได้เลยส่วนหลินลี่ไห่ เรื่องที่คล้ายคลึงกันก็ยิ่งมีมากกว่าเมื่อนึกได้อย่างนี้