Semua Bab คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว: Bab 271 - Bab 280

เฮ่อฉางปั่วเพิ่งวางสายไปไม่นาน ตานตานก็ถือโคมไฟกระดาษวิ่งมาทางเขา “คุณลุงคะ หนูอยากวิดิโอคอลกับซินซิน!”เฮ่อฉางปั่วชะงักไปครู่หนึ่ง จึงกล่าวว่า “ได้สิ”เมื่อกดโทรออกไป ทางเฟิงจิ่งซินกดรับอย่างรวดเร็วเธอเพิ่งจะรับสาย ตานตานก็พูดแชร์ความสนุกอย่างร่าเริง “ซินซิน เธอดูสิ โคมไฟกระดาษ!”กลัวว่าเฟิงจิ่งซินที่อยู่ในสายจะเห็นไม่ชัด ตานตานจึงให้เฮ่อฉางปั่วถือโทรศัพท์ให้อีกครั้ง เธอถือโคมไฟกระดาษวิ่งถอยออกไปเล็กน้อย เผยให้ทุกส่วนของโคมไฟกระดาษให้เธอดูพวกเฮ่อฉางปั่วอยู่ในสวนดอกไม้เล็ก ๆ แสงไฟในสวนดอกไม้มืดสลัว เผยให้เห็นแสงที่ออกมาจากโคมไฟกระดาษได้เป็นอย่างดีเฟิงจิ่งซินมองยังไม่ทันได้ตอบโต้อะไร ตานตานก็วิ่งกลับมาพลางกล่าว “นี่เป็นของขวัญปีใหม่ที่คุณน้าให้เรา สวยและน่ารักมากเลยใช่ไหม?”เรื่องราวเมื่อสองสามปีก่อนส่วนใหญ่ เฟิงจิ่งซินล้วนลืมไปหมดแล้วทว่าเห็นภาพตานตานถือโคมไฟกระดาษ ในสมองก็มีภาพบางอย่างปรากฏขึ้น เธอจึงกล่าวว่า “สวยและน่ารักมาก” เธอหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง พลางกล่าว “เหมือนเมื่อก่อนเราก็เคยเล่นโคมไฟกระดาษนะ”ตานตาน “จริงหรอ? งั้นตอนนี้เธอมีโคมไฟกระดาษไหม?”เฟิงจิ่งซินส่าย

บ้านตระกูลหรงไม่มีธรรมเนียมว่าต้องโต้รุ่งในคืนข้ามปี ตอนที่พวกหรงฉือและหรงสวินกลับถึงบ้าน พวกคุณยายหรงก็นอนหลับไปแล้วตอนที่หรงฉือกำลังเดินขึ้นชั้นบนกลับไปที่ห้อง เป็นเวลาเที่ยงคืนพอดีโทรศัพท์ของเธอสั่นอยู่พักใหญ่อวี้มั่วซวิน เฮ่อฉางปั่วและเหล่าพนักงานฉางโม่ที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเธอ เหรินอี้อันและจี้หวนอิงต่างก็ส่งข้อความอวยพรปีใหม่มาให้เธอหรงฉือเห็นแล้วทยอยตอบกลับทีละคน รวมถึงเฮ่อฉางปั่วด้วย และเป็นฝ่ายส่งข้อความอวยพรปีใหม่ให้หนานจื้อจือและฉู่จื่อหลานก่อนตอนนี้ เหรินอี้อันได้ส่งข้อความกลับมาถามว่าช่วงสองสามวันนี้เธอมีเวลาว่างหรือไม่? กล่าวต่อว่าเพราะเรื่องครั้งก่อนเขางานยุ่ง จึงยังไม่ได้ขอบคุณเธอให้สมน้ำสมเนื้อ สองสามวันนี้เขามีเวลาว่างพอดี จึงอยากเลี้ยงข้าวเธอเมื่อพูดคุยกับเหรินอี้อันเรียบร้อยแล้ว หรงฉือวางโทรศัพท์ลง เดินเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกายแม้สำหรับคนตระกูลหรงแล้วการจะไปเยี่ยมหรงอิ้งเซิ่งที่สถานพักฟื้นหรือไม่ต่างก็เป็นความทุกข์ทรมานทั้งนั้นแต่วันฉลองปีใหม่ที่สำคัญแบบนี้ พวกเขาจะไม่ไปเยี่ยมเธอได้อย่างไร?สองสามปีที่ผ่านมานี้ ตอนเช้าวันแรกของปีใหม่ทุกปี พวกหรงฉื

หรงฉือเปลี่ยนร้านทานข้าว เพิ่งจะได้ทานอาหาร โทรศัพท์ก็ส่งเสียงเตือนขึ้นสองครั้งเป็นข้อความที่ฉู่จื่อหลานส่งมาให้เธอหรงฉือเปิดอ่านโดยไม่คิดอะไร จึงพบว่าสิ่งที่ฉู่จื่อหลานส่งมาคือภาพสองรูปคนในรูปคือเฟิงถิงเซินและหลินอู๋เธอเม้มปาก ไม่ได้ตั้งใจดูให้ละเอียด กดออกมาทันทีเพิ่งกดออกมาได้ไม่นาน ก็มีเสียงเรียกเข้าจากฉู่จื่อหลานหรงฉือชะงักไปครู่หนึ่ง เลือกที่จะลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์ด้านนอก“ จื่อหลาน”“เสี่ยวฉือ เธอดูสองรูปที่ฉันส่งให้เธอเมื่อกี้หรือยัง?!”หรงฉือดูแค่รูปเดียว มีอีกรูปที่ยังไม่ได้ดู และไม่คิดจะดูเช่นกันแต่เธอกล่าวว่า “ดูแล้ว”ฉู่จื่อหลานกล่าว “รูปแรกเพื่อนฉันส่งมาให้เมื่อคืน บอกว่าเจอพวกเขาที่โรงแรม โถ่เว้ย วันสิ้นปี คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเขา พวกเขาจะไปเปิดห้องที่โรงแรมด้วยกัน?! พวกเขาช่างหน้าไม่อาย!”สีหน้าของหรงฉือไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ได้ขมวดคิ้วแม้แต่น้อย ทำเพียงส่งเสียงขานรับอย่างเรียบนิ่ง“รูปที่สองยิ่งน่าขยะแขยงไปใหญ่ เป็นรูปที่เพื่อนฉันบันทึกหน้าจอมาจากหน้าฟีดของนางมือที่สามคนนั้น เธอโพสต์รูปดอกกุหลาบและของขวัญปีใหม่ที่เฟิงถิงเซินให้ และยังถ่ายตอนที่อยู่ในโรงแรมอี

วันถัดมาตอนที่หรงฉือรับประทานอาหารเช้าเสร็จเดินขึ้นไปชั้นบนแล้ว เฟิงจิ่งซินกำลังวิดีโอคอลกับเฟิงถิงเซินอยู่เมื่อเห็นเธอกลับ เฟิงจิ่งซินเงยหน้าตะโกนเรียก “แม่คะ!”“อื้อ”หรงฉือขานรับเล็กน้อย จากนั้นเปิดคอมพิวเตอร์ทางฝั่งที่วิดีโอคอล เฟิงถิงเซินถาม “วันนี้หนูจะทำอะไรบ้าง?”เฟิงจิ่งซินปีนขึ้นมาบนเตียง กล่าวอย่างร่าเริง “หนูอยากไปดูหนัง ตอนกลางวันหนูจะไปดูหนังกับแม่ค่ะ!”หรงฉืออ่านเอกสารที่ตนจัดการไปเมื่อวานอย่างใจจดจ่อผ่านไปครู่หนึ่ง เฟิงจิ่งซินถือโทรศัพท์เดินมาหา “แม่คะ พ่อให้หนูเอาโทรศัพท์มาให้แม่”หรงฉือชะงักไปครู่หนึ่งจึงรับโทรศัพท์มา ชำเลืองมองเฟิงถิงเซินในโทรศัพท์เล็กน้อย เธอไม่อยากวิดีโอคอลกับเขา หงายโทรศัพท์ให้กล้องหันขึ้นเพดานทันที พลางถาม “มีอะไร?”เฟิงถิงเซินกล่าว “ช่วงนี้รบกวนคุณดูแลซินซินด้วยนะ”หรงฉือไม่ได้ตอบกลับอะไร สายตายังคงจดจ้องที่คอมพิวเตอร์ จิ้มคีย์บอร์ดพิมพ์แนวคิดที่ตกหล่นเมื่อวานเพิ่มไปพลางกล่าวถามเขา “มีเรื่องอื่นอีกไหม?”“ไม่มีแล้ว” เฟิงถิงเซินพูดจบ จึงพูดต่อ “สุขสันต์วันปีใหม่นะ”หรงฉือขานรับเล็กน้อย หลังจากที่วางสายแล้วก็คืนโทรศัพท์ให้เฟิงจิ่งซ

หลังจากที่ทำงานมากกว่าหนึ่งวันหนึ่งคืน หลังจากหรงฉือนำเนื้อหาที่ควรบันทึกไว้ส่งให้อวี้มั่วซวินแล้ว จึงเดินลงไปกินอาหารเช้าที่ชั้นล่างหลังจากที่อวี้มั่วซวินอ่านเอกสารที่เธอมาเรียบร้อยแล้ว ตื่นเต้นจนมือสั่น “แบบนี้ไม่เลวเลย น่าอัศจรรย์จริง ๆ!”หรงฉือนวดระหว่างคิ้วที่เมื่อยล้าของเธอพลางกล่าว “ฉันขอนอนก่อนนะ อีกสักพักจะมาคุยด้วย”“โอเค”หรงฉือหลับยาวถึงตอนห้าโมงเย็นกว่าตอนที่ตื่นมา เห็นว่าเฟิงจิ่งซินกำลังเล่นซูโดกุอยู่บนพรมในห้องเมื่อเห็นว่าเธอตื่นแล้ว เฟิงจิ่งซินลุกขึ้นพลางกล่าว “แม่ตื่นแล้วเหรอคะ?”หรงฉือ “อืม”“คอแห้งไหมคะ? จะดื่มน้ำไหม?”หรงฉือชะงักไปครู่หนึ่ง “ขอบคุณนะ”หลังจากที่เฟิงจิ่งซินเทน้ำแก้วหนึ่งให้เธอแล้ว ก็กลับไปเล่นตัวคนเดียวอีกครั้งหรงฉือมองร่างเล็กของเธอ เธอรู้ตัวดีว่าสองสามวันนี้งานยุ่ง ไม่ได้ใส่ใจเธอมากนักแต่วันนี้เป็นวันหยุดวันสุดท้ายแล้วพรุ่งนี้เธอก็ต้องกลับไปทำงานที่ฉางโม่แล้ว ก็คงไม่มีเวลาดูแลเธอแล้วเมื่อคิดดังนี้ เธอพูดขึ้นว่า “ซินซิน”เฟิงจิ่งซินหันหน้ากลับมา “มีอะไรคะแม่?”“พ่อหนูจะกลับมาเมื่อไหร่?”“พ่อบอกว่าคงไม่ใช่เร็ว ๆ นี้ค่ะ เฟิงจิ่