Semua Bab คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว: Bab 261 - Bab 270

หลินอู๋เห็นแล้ว ก็ไม่ได้ใส่ใจการที่เฮ่อฉางปั่วมีท่าทีที่ดีขึ้นต่อหรงฉือ คงแค่เพราะเห็นว่ามีการร่วมมือกับฉางโม่เท่านั้นฉีอวี้หมิงมีความคิดเช่นเดียวกับหลินอู๋นี่คือครั้งที่สามแล้วที่หลินเช่อได้เจอหรงฉือเขาพูด “ที่แท้พี่สาวคนนั้นเป็นแฟนของพี่ฉางปั่วเหรอครับ?”“แค่ก” ฉีอวี้หมิงได้ยิน ก็แทบสำลักน้ำลายตัวเองทีเดียว “แฟนเฟินอะไรกัน? พวกเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันทั้งนั้น อย่าพูดมั่ว ๆ สิ”หลินเช่อเพิ่งมาถึงเมืองตูเฉิง จึงไม่รู้อะไรเลยฉีอวี้หมิงกับหลินอู๋ต่างนึกว่าเขาเห็นว่าหรงฉือหน้าตาดี ยืนอยู่กับเฮ่อฉางปั่วแล้วดูเข้ากันมาก จึงคาดเดาไปว่าหรงฉือเป็นแฟนของเฮ่อฉางปั่ว“ครับ”เมื่อครู่หลังจากเฮ่อฉางปั่วเห็นพี่สาวคนนั้นแล้ว เฮ่อฉางปั่วก็จดจ้องพี่สาวคนนั้นโดยไม่วางตาเลยเขานึกว่าพวกเขาสองคนเป็นแฟนกันเสียอีกทว่า ถึงตอนนี้จะยังไม่ใช่ เฮ่อฉางปั่วก็น่าจะชอบพี่สาวคนนั้นแหละมั้ง?เฮ่อฉางปั่วสัมผัสได้ถึงสายตาของหลินอู๋กับฉีอวี้หมิงที่มองมาตั้งนานแล้วดูแล้วก็ใกล้ได้เวลาเข้าประชุมแล้วด้วย หลังจากที่เขาได้กล่าวขอตัวต่อหรงฉือแล้ว ก็ตั้งท่าจะจากไป ทว่ากลับนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ จึงถาม

เหรินจี่เฟิงกล่าวเสียงเรียบ “ทั้งสองท่านกำลังคุยอะไรกันอยู่เหรอครับ?”เฟิงถิงเซินแค่นหัวเราะ “ยังไม่ทันได้คุยเลยครับ”เหรินจี่เฟิงได้ฟังแต่ยังไม่พูดอะไร หรงฉือกลับเดินผ่านเขาไปเฉย ๆ อย่างนั้น โดยไม่มีทีท่าว่าจะทักทายเขาด้วยซ้ำเหรินจี่เฟิงมองแล้วก็เบือนสายตากลับมา ถึงเพิ่งค้นพบว่าเฟิงถิงเซินถือเครื่องดื่มไว้ในมือสองแก้ว “นี่คือ?”เฟิงถิงเซิน “ไวน์ที่ให้คนผสมขึ้นพิเศษ ประธานเหรินจะลองสักหน่อยไหมครับ?”เหรินจี่เฟิงชะงัก “อีกแก้วจะเอาไปให้คุณหลินเหรอครับ?”“ครับ”เหรินจี่เฟิงกำลังจะพูดบางอย่าง ในเวลานี้เอง จู่ ๆ เฟิงถิงเซินก็โพล่งออกมาว่า “ผมขอตัวสักครู่นะครับ เชิญประธานเหรินตามสบาย”เหรินจี่เฟิงขมวดคิ้ว มองตามทิศทางที่เขาจากไป จึงพบว่าไม่รู้หลินอู๋ไปยืนอยู่กับอวี้มั่วซวินตั้งแต่เมื่อไร ส่วนหรงฉือก็กำลังเดินไปทางพวกเขาสองคนแล้วเหรินจี่เฟิงนิ่งไปครู่หนึ่งเฟิงถิงเซินรีบร้อนขนาดนี้ ความจริงแล้วคงกลัวว่าหลินอู๋จะถูกหรงฉือกับอวี้มั่วซวินรังแกสินะ?คิดมาถึงตรงนี้ เหรินจี่เฟิงขมวดคิ้วเข้าหากัน และเดินตามไปด้วยเช่นกันอันที่จริงหลินอู๋เองก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน เธอยังไม่ทันได้พูดอะไรก

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นเฟิงจิ่งซินก็น่าจะอยู่ฉลองปีใหม่ที่ตระกูลเฟิงแล้วแม้ในใจของคุณยายหรงจะเสียดายเฟิงจิ่งซิน ทว่าก็เสียใจแทนหรงฉือเช่นกันหรงฉือจิตใจสงบนิ่ง เธอกล่าวปลอบใจคุณยายหรง “คุณยายคะ หนูไม่เป็นไรค่ะ แค่ซินซินมีความสุขก็พอแล้ว”แต่คุณยายหรงกลับรู้สึกว่าเธอไม่อยากทำให้ตนเป็นกังวล ถึงได้ฝืนยิ้มคุณยายหรงลอบถอนหายใจ ไม่ได้พูดต่ออีกหลังจากรับประทานมื้อเช้าแล้ว หรงฉือกับพวกเหอหมิงเสวี่ยก็ออกไปหาซื้อของฉลองปีใหม่ในส่วนนอกของร้านค้าล้วนประดับประดาด้วยโคมไฟและอักษรมงคลอย่างละลานตา เพลงปีใหม่อันคุ้นหูก็สามารถได้ยินในทุก ๆ ที่ อบอวลไปด้วยบรรยากาศแห่งช่วงปีใหม่ส่วนเรื่องของฉลองปีใหม่ อันที่จริงพวกเหอหมิงเสวี่ยได้หาซื้อและเตรียมไว้รอบหนึ่งแล้วของส่วนใหญ่ก็มีในบ้านอยู่แล้ว วันนี้แค่ออกมาหาซื้อในส่วนที่ยังขาดเหลืออยู่เท่านั้นบนถนนก็มีเด็กน้อยสวมชุดเซตกันหนาวบุขนสามชิ้นสไตล์จีนที่ดูมีความเป็นมงคล โคมไฟเสือน้อยในมือก็น่ารักน่าเอ็นดูหรงฉือมองเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกระโดดโลดเต้นอยู่บนถนนแล้วก็ชะงักฝีเท้าลงช้า ๆชุดเซตกันหนาวบุขนสามชิ้นสไตล์จีนนี้ ในช่วงก่อนที่เฟิงจิ่งซินจะ

“คุณพ่อ น้าอู๋อู๋”ออกมาจากสนามบินแล้วเห็นเฟิงถิงเซินกับหลินอู๋ เฟิงจิ่งซินปล่อยมือจากป้าหลิว วิ่งตรงเข้ามาทางพวกเขา แล้วโผเข้าสู่อ้อมกอดของพวกเขาพอขึ้นรถมาแล้ว เฟิงจิ่งซินค้นกระเป๋าน้อย ๆ ของตัวเอง นำของเล่นกระจุกกระจิกที่น่าสนใจซึ่งเธอออกไปเที่ยวเล่นแล้วซื้อกลับมาในช่วงไม่กี่วันนี้ยื่นส่งให้หลินอู๋กับเฟิงถิงเซิน“คุณพ่อ น้าอู๋อู๋ หนูซื้อของขวัญมาฝากค่ะ”หลินอู๋รับมา ลูบผมของเธออย่างอ่อนโยนพร้อมกับเอ่ยยิ้ม ๆ “ขอบคุณซินซินนะ”วันนี้คุณหญิงย่าออกจากโรงพยาบาล เฟิงถิงเซินกับเฟิงจิ่งซินต้องกลับไปกินมื้อค่ำที่บ้านเดิมออกจากสนามบิน หลังพาหลินอู๋กลับไปส่งที่บ้านแล้ว เฟิงถิงเซินถึงค่อยให้คนขับรถเปลี่ยนทิศทางมุ่งหน้ากลับไปยังบ้านเดิมเฟิงถิงเซินกำลังสะสางงานอยู่บนรถระหว่างทางกลับบ้านเดิมเฟิงจิ่งซินก็ไม่รบกวนเขา เล่นคนเดียวไปเงียบ ๆกลับมาถึงบ้านเดิม พอลงจากรถมา เฟิงจิ่งซินที่แบกกระเป๋าน้อย ๆ อยู่ก็วิ่งเข้าไปในบ้านเดิมพลางตะโกนว่า “คุณแม่คะ คุณแม่~”เฟิงถิงเซินพับเก็บโน้ตบุ๊กแล้วลงจากรถ เมื่อได้ยินอย่างนั้น ก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ “คุณแม่ของลูกไม่อยู่หรอก”เฟิงจิ่งซินอึ้งไปเล็กน้

เฟิงจิ่งซินส่ายศีรษะแล้วกล่าว “โทรติดแล้วค่ะ”เฟิงถิงเซินกอดเธอไว้ ใช้ด้านในของนิ้วมือลูบสัมผัสที่มุมหน้าผากของเธอ พร้อมกับจ้องมองทั้งคิ้วและดวงตาของเธอที่เหมือนกับของตัวเอง “โทรติดแล้วยังไม่มีความสุขอีกเหรอ?”เฟิงจิ่งซินขมวดคิ้วน้อย ๆ เป็นปม “มีความสุขสิคะ แต่ว่า…”นานมากแล้วที่ไม่ได้คุยโทรศัพท์กับคุณแม่ หลังจากคุยสายกับคุณแม่เสร็จ ตอนนี้เธอก็มีความสุขเป็นอย่างมาก เพียงแต่ว่า...เฟิงถิงเซิน “แต่ว่าอะไร?”เฟิงจิ่งซินพูดเสียงอู้อี้ “แต่ก็เหมือนว่าจะไม่มีความสุขนิดหน่อยค่ะ”“โอเค ฟังดูเหมือนจะลึกซึ้งทีเดียวนะ? แต่ว่า…” เฟิงถิงเซินเอามือเท้าคางแล้วยิ้ม “น่าจะเป็นเพราะว่าลูกไม่ได้เจอคุณแม่มานานแล้ว ก็เลยคิดถึงแม่เขาน่ะ รอให้แม่เขาเสร็จงานแล้ว ค่อยให้เธอใช้เวลาอยู่กับลูกนาน ๆ ก็จะดีเอง”เฟิงจิ่งซินพยักหน้า แต่ก็เอ่ยอย่างไม่มีความสุขขึ้นมาอีกครั้งว่า “แต่คุณแม่งานยุ่งมากเลยนะคะ คุณแม่บอกว่าต้องรอเดือนหน้าถึงจะมาอยู่กับหนูได้…”“งั้นก็รอเดือนหน้า พ่อจะรอเป็นเพื่อนลูกเอง”“ค่ะ”เฟิงจิ่งซินก็เหนื่อยล้าแล้ว คุยไปได้ครู่หนึ่งก็หาวหวอด จึงลงจากตักเขาแล้วกลับไปพักผ่อนที่ห้องวันต่อมาคือว