Semua Bab ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้: Bab 101 - Bab 110

ไม่นานนักจ้าวหลงก็กลับเข้ามาพร้อมอ่างล้างหน้าและผ้าสะอาดผืนหนึ่ง เขาเริ่มเช็ดหน้าให้ชายชราก่อนที่จะเช็ดไปตามลำคอและแขนของเขาเหิงอันโหวที่สลบไปเริ่มรู้สึกตัวจากผ้าเย็น ๆ ที่กำลังลูบไล้ไปตามแขนของเขาอยู่ สักพักเขาก็ได้สตินึกได้ว่ากำลังหนีศัตรูอยู่จึงสะดุ้งลุกขึ้นมาผลักจ้าวหลงออกไปอย่างแรง ด้วยพลังปราณอันสูงส่ง จ้าวหลงถึงกับกระเด็นไปชนกำแพงจนแทบจะทะลุออกนอกห้องว้าย!!!ตุ้บ!!อั่ก!จ้าวหลงที่พลังปราณน้อยกว่าถึงกับกระอักเลือดออกมา หลินอ้ายร้องตกใจเสียงดัง หลินฉางหยูเองก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออก เขาไม่คิดมาก่อนว่าเฒ่าชราคนนี้จะมีเรี่ยวแรงมากมายเช่นนี้ ส่วนหลินฉิงอันก็ได้แต่เอามือก่ายหน้าผากอย่างเหนื่อยใจ“เฮ้อ ท่านปู่หยุดมือก่อนเจ้าค่ะ เป็นพวกข้าที่ช่วยท่านเข้ามานอนพักที่นี่”“อะไรนะ! พวกเจ้าช่วยข้าไว้หรือ?”“ใช่เจ้าค่ะ ท่า

หลังออกจากร้านขายเครื่องประดับ ทั้งสามคนยังคงเดินเล่นต่อจนถึงร้านผ้า หลินอ้ายชวนพวกเขาเข้าไปเลือกผ้าเพื่อตัดชุดให้ทุกคนในบ้าน พวกเขาเลือกผ้ากันไม่นานนักก็ได้ผ้ามาหลายพับ หลินฉางหยูรับผิดชอบถือของพวกนี้อย่างมีความสุข เขาชอบที่เห็นฮูหยินนั่งเย็บเสื้อผ้าให้ตนเองและลูก ๆ นานมากแล้วที่นางไม่ได้อยู่แบบสุขสบายเช่นนี้เมื่อถึงตอนเที่ยง หลินอ้ายชวนสามีกับลูกสาวเข้าไปนั่งกินอาหารในโรงเตี๊ยมขนาดกลางแห่งหนึ่ง พวกเขาลองชิมอาหารที่นี่ก็พบว่ารสชาติอร่อยไม่น้อย หลินฉิงอันจึงสั่งใส่กล่องเพื่อนำกลับไปให้น้องชายกับคนอื่น ๆ ในจวนหลังทานกันเสร็จแล้ว หลินอ้ายจ่ายค่าอาหารทั้งหมดไปสามสิบตำลึง นับว่าเป็นค่าอาหารที่มากที่สุดที่นางเคยจ่ายมาเลยทีเดียว ระหว่างทางกลับจวน หลินฉิงอันพบร้านขายตำราขนาดเล็กจึงชวนพ่อกับแม่แวะเข้าไป นางเลือกซื้อกระดาษและพู่กันสำหรับวาดภาพในเวลาว่าง นางไม่ได้เลือกชุดหมึกและพู่กันราคาแพงมากเพราะรู้ดีว่าของพวกนี้นางไม่ค่อยได้ใช้สักเท่าไหร่ หลินอ้ายเห็นว่าลูกสาวอยากวาดภาพจึงสั่งกระดาษเพิ่มให้นางอีกไม่น้อย นางจ่ายค

บ้านหลินกลับถึงจวนแล้วต่างคนต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง หลินอ้ายกับหลินฉิงอันช่วยกันทำอาหารเพื่อเลี้ยงฉลองให้หลินฉิงเฉิงและหลินฉิงหยาง เด็กทั้งสองวิ่งไปที่จวนอาจารย์เพื่อบอกข่าวดีและเชิญมาร่วมฉลองด้วย หลินฉางหยูไปบอกข่าวดีกับเหิงอันโหวพร้อมกับเชิญมาร่วมทานอาหารในตอนเที่ยงอาจารย์เผยกับอาจารย์คนอื่น ๆ พอรู้ว่าลูกศิษย์ที่อายุน้อยที่สุดของโรงเรียนสอบผ่านด้วยอันดับที่สูงที่สุดเท่าที่โรงเรียนเคยส่งศิษย์เข้าสอบก็ดีใจมาก พวกเขาให้คนขับรถม้าพาศิษย์คนอื่นไปดูผลการสอบทันที จากที่คิดจะให้ออกไปสายกว่านี้หน่อย“อาจารย์ดีใจกับพวกเจ้าด้วย มื้อเที่ยงพวกเจ้าก็ฉลองกันในครอบครัวเถอะ อาจารย์ต้องรอผลสอบของพี่ ๆ พวกเจ้าทั้งหมดเสียก่อนน่ะ”“ตกลงขอรับอาจารย์ ถ้าท่านมีสิ่งใดจะเรียกใช้ ท่านบอกพวกข้าได้นะขอรับ”“อืม… ตกลง พวกเจ้าอย่าลืมไปรับใบรับรองที่ศาลาว่าการเมืองด้วยเล่า”“ขอรับอาจารย์ พรุ่งนี

หนึ่งชั่วยามต่อมา จ้าวหลงพาหลินฉิงเฉิงกับหลินฉิงหยางกลับมาจากอำเภอ พวกเขารีบเข้าไปกินข้าวเที่ยงที่เลยเวลามามากแล้ว เหิงอันโหวที่ไม่รู้จะทำสิ่งใดพอเห็นลูกศิษย์ตัวน้อยทั้งสองมาถึงก็ดีใจนัก หลังอาหารเขาจึงชวนเด็ก ๆ ขึ้นเขาไปหาของป่าเพื่อผ่อนคลายหลังการสอบหลินฉิงอันเป็นห่วงน้อง ๆ นางจึงชวนจ้าวหลงขึ้นเขาไปด้วยกัน หลินอ้ายเห็นว่ามีผู้ใหญ่ไปด้วยนางจึงไม่คิดมากอันใด ส่วนหลินฉางหยูก็ไปช่วยงานภรรยาทำผลไม้แช่อิ่มกับเหล่าบ่าวไพร่ที่เหลือระหว่างทางขึ้นเขา เหิงอันโหวยังสอนวิธีดูสมุนไพรมีค่าต่าง ๆ ให้กับลูกศิษย์ตัวน้อยของเขาพร้อมรอยยิ้ม พวกเขาไม่ได้เดินทางเร็วนักแต่คอยมองหาของป่าและสมุนไพรไปพลาง ๆ หลินฉิงอันมองเหิงอันโหวอย่างสงสัยในใจ นางพอจะรู้ว่าเฒ่าชราคนนี้มีความรู้ในตำราและวรยุทธ์สูงส่ง แต่คราวนี้เขากลับยังมีความรู้เกี่ยวกับสมุนไพรและของป่าไม่น้อยด้วย หลินฉิงอันได้แต่คิดว่าเขาเป็นใครมาจากไหน เหตุใดจึงรอบรู้ยิ่งกว่าใครที่นางเคยรู้จักมาก่อนในภพนี้เสียอีกทั้งห้าคนเดินไปจนกระทั่งถึงป่าผลไม้ซึ

หมู่บ้านทางตะวันออกนั้นอยู่ไม่ห่างจากหมู่บ้านก่อนหน้ามากนัก พวกเขาไปถึงก่อนเวลาอาหารเที่ยงเกือบครึ่งชั่วยาม หลินฉางหยูถามทางไปบ้านผู้ใหญ่เช่นก่อนหน้านี้ เมื่อไปถึงแล้วจึงได้เข้าไปสอบถามจนได้ความว่าที่หมู่บ้านนี้มีผลไม้บางชนิดในสี่ชนิดที่พวกเขานำมาเท่านั้น แต่ด้วยระยะทางที่ไม่ไกลนัก ทั้งสองจึงทำสัญญาซื้อขายและจ่ายเงินมัดจำ 3 ตำลึงเช่นเดียวกับหมู่บ้านเย่หยา โดยพวกเขานัดรับสินค้าในอีก 4 วันถัดไป เนื่องจากกลัวว่าหากผลไม้จากหมู่บ้านเย่หยามีจำนวนมากเกินไป พวกเขาคงขนกลับไม่ไหวเป็นแน่หลินฉางหยูเห็นว่าตอนนี้เลยเวลาเที่ยงไปนิดหน่อยแล้ว เขาจึงชวนลูกสาวกลับไปยังหมู่บ้านต้าไห่ก่อน เพราะวันนี้พวกเขาลืมนำเสบียงอาหารขึ้นรถม้ามาด้วย พรุ่งนี้พวกเขายังสามารถเดินทางไปยังหมู่บ้านอื่นได้อีกหลินฉิงอันไม่คัดค้านความคิดพ่อของนาง ทั้งที่จริงแล้วนางยังไม่รู้สึกหิวเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่อย่างไรพวกเขาก็รับซื้อผลไม้ได้สองหมู่บ้านแล้ว หลินฉิงอันจึงไม่กังวลเรื่องผลไม้มากนักเมื่อกลับถึงหมู่บ้านต้าไห่ในเวลาปลายย