All Chapters of ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้: Chapter 91 - Chapter 100

หลินฉิงอันมานั่งคุยกับทหารส่งข่าวเพื่อสอบถามสถานการณ์ที่นั่นอีกครั้งหนึ่ง ถึงแม้เหิงจิ้งกั๋วจะเขียนมาในจดหมายให้นางทราบแล้วก็จริง แต่นางก็อยากฟังจากปากของคนอื่นบ้างว่าที่นั่นเป็นอย่างที่เขาบอกเอาไว้หรือไม่“เรียนคุณหนู ตอนนี้ชายแดนสงบสุขดีขอรับ เมื่อหน้าหนาวที่ผ่านมา ท่านแม่ทัพกับทหารคนสนิทหายตัวไปตอนที่ศัตรูบุกทำร้ายชาวบ้าน ทำให้ที่ค่ายระส่ำระสายไม่น้อย โชคดีที่รองแม่ทัพคนอื่น ๆ ควบคุมสถานการณ์เอาไว้ได้ขอรับ ยิ่งหลังหน้าหนาวแล้วพวกเราเห็นท่านแม่ทัพกับทุกคนกลับมาอย่างปลอดภัย ทุกคนในค่ายต่างก็ดีใจไปตาม ๆ กันขอรับ”“อ้อ เป็นเช่นนั้นเอง พวกเจ้าอยู่ที่นั่นคงลำบากมากสินะ”“ก็ไม่ลำบากเท่าไหร่ขอรับ ชาวบ้านที่นั่นมักจะแบ่งปันอาหารป่าให้พวกเราบ่อย ๆ ขอรับ พวกเราจึงต้องปกป้องชาวบ้านจากการรุกรานของศัตรูนอกด่านให้ดี”“แล้วไม่ทราบพี่ชายรับจดหมายจากข้าที่ตอบกลับแล้ว ท่านจะเดินทางกลับเลยหรือเจ้าคะ หากพี่ชายเหนื่อยล้าก็สามารถพั

หลังอาหารเช้าวันต่อมา หลินฉางหยูไปพบผู้ใหญ่บ้านเพื่อขอให้เขาช่วยจ้างชาวบ้านมาสร้างเรือนพักสองชั้นโดยนำแบบที่หลินฉิงอันวาดไปด้วย“ผู้ใหญ่บ้านขอรับ ข้าหลินฉางหยูมีเรื่องจะปรึกษาขอรับ”“โอ้ เจ้ามีอะไรรึฉางหยู เหตุใดจึงได้มาแต่เช้านักเล่า เข้ามาก่อน ๆ”ผู้ใหญ่บ้านที่เพิ่งออกมานั่งพักหลังกินข้าวเช้าเห็นหลินฉางหยูอยู่ที่ประตูรั้วพอดี เขาจึงเดินไปเปิดประตูให้เข้ามานั่งคุยกัน“ข้าอยากรบกวนท่านช่วยจ้างชาวบ้านให้ข้าสักหลายคนเพื่อสร้างเรือนพักสองชั้นตามแบบที่ลูกสาวข้าเขียนให้น่ะขอรับ ค่าจ้างข้าให้วันละ 30 อีแปะขอรับ”หลินฉางหยูยื่นกระดาษแบบให้กับผู้ใหญ่บ้านหลี่ตรวจสอบแบบดูก่อนว่าสามารถหาคนมาสร้างได้หรือไม่ ผู้ใหญ่บ้านดูแบบไม่นานก็พยักหน้าอย่างพอใจ“แบบใบนี้เขียนได้ดีนัก ข้าคิดว่าช่างในหมู่บ้านเราที่ช่วยเจ้าสร้างบ้านน่าจะทำออกมาได้กระมัง เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องกังวลไป ข้า

สามวันต่อมา หลินฉิงอันให้ชุนจินพาเข้าไปที่ร้านค้าเพื่อดูว่าหวังไห่และคนอื่น ๆ ค้าขายเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อเกวียนใกล้ถึงหน้าร้านนางกลับพบว่ามีลูกค้ามากมายจนล้นออกมาหน้าร้าน หลินฉิงอันถึงกับอ้าปากค้าง นางไม่อยากจะเชื่อว่าการขายผลไม้แช่อิ่มจะมีคนสนใจมากมายขนาดนี้หลังจากหายตกใจ หลินฉิงอันให้ชุนจินอ้อมไปเข้าด้านข้างร้านเพื่อนำเกวียนเข้าไปจอดที่ลานหลังร้านแทน เมื่อลงจากเกวียนแล้ว หลินฉิงอันเดินเข้าไปยังหน้าร้านก็พบว่าทุกคนกำลังค้าขายกันอย่างสนุกสนาน ลูกค้ามากมายเข้ามาซื้อสินค้าไปคนละไม่ต่ำกว่าสองชั่ง ลูกค้าบางคนที่สั่งทีเดียวสิบชั่งเลยก็มี หลินฉิงอันเห็นว่าพวกเขากำลังยุ่งอยู่ นางจึงไปนั่งรอที่ลานด้านหลังกับชุนจิน โดยชุนจินไปนำน้ำชามาให้หลินฉิงอันด้วยตัวเอง คราวก่อนที่มาส่งเพื่อน ๆ ชุนจินก็รู้แล้วว่าครัวอยู่ตรงไหน จึงทำให้เขาสามารถดูแลคุณหนูได้อย่างไม่ยากเย็น“ข้าไม่คิดว่าการค้าของเราจะดีขนาดนี้เลยจริง ๆ” หลินฉิงอันทอดถอนใจก่อนจิบชา“นั่นเพราะสินค้าของคุณหนูอร่อยและเก็บ

หลังอาหารเช้าวันต่อมา หลินฉิงอันขึ้นเขาไปพร้อมกับจ้าวหลงตามที่ท่านพ่อของนางสั่งเอาไว้ นางเห็นว่ามีจ้าวหลงตามมาด้วยจึงขึ้นเขาสูงขึ้นไปผ่านป่าผลไม้ที่นางกับพ่อเคยพบมาก่อน ระหว่างทางนางพบเห็นชาวบ้านมาเก็บผลไม้ไปส่งขายให้พ่อของนางก็ทักทายกันอย่างสนิทสนม ก่อนจะแยกย้ายกันเดินจากไปคนละทิศทางเมื่อหลินฉิงอันเดินขึ้นไปสูงมากขึ้น อากาศด้านบนก็ยิ่งน้อยลงทุกที อาจจะเพราะนางยังเด็กอยู่รวมทั้งสุขภาพไม่ค่อยดีมาหลายปี ทำให้หลินฉิงอันต้องหยุดพักบ่อย ๆ กว่าจะขึ้นไปถึงบริเวณป่าก่อนถึงยอดเขา“พี่ชายจ้าว ท่านรอประเดี๋ยวนะเจ้าคะ ข้าขอพักอีกครั้งแล้วเราค่อยเข้าไปดูป่าด้านซ้ายกัน”“คุณหนูไม่ต้องรีบร้อนขอรับ ท่านพักให้สบายเถิด หากไม่ไหวข้าสามารถแบกท่านไปได้นะขอรับ”“อ่า… นั่นไม่จำเป็นเจ้าค่ะ ข้าเดินเองจะดีกว่า อย่างไรวันนี้เราก็นำเสบียงมาด้วยไม่น้อย หากท่านหิวก็กินก่อนได้เลยนะเจ้าคะ”“ข้ายังไม่หิวขอรับ

หลังจากหลินฉิงอันกินอาหารเที่ยงในช่วงบ่ายเสร็จ นางก็เข้าไปเก็บเสื้อผ้าที่มีอยู่สำหรับเตรียมเดินทางออกจากบ้านก่อนรุ่งสาง พรุ่งนี้พวกนางจะต้องไปถึงอำเภอก่อนปลายยามเหม่า พวกนางจึงต้องตื่นมากินข้าวเช้าในยามอิ๋นแทน คนอื่น ๆ ต่างเก็บเสื้อผ้าเช่นเดียวกัน เด็กชายทั้งสองเลือกตำรามาเพียงไม่กี่เล่มไปด้วยเท่านั้น พวกเขาบอกหลินฉิงอันแล้วว่าอยากซื้อตำราใหม่ ๆ ที่เทศมณฑลมากกว่า เพราะอาจารย์ของพวกเขาบอกว่าที่นั่นมีตำราดี ๆ มากกว่าในอำเภอ หลินฉิงอันจึงเตรียมเงินเอาไว้ให้น้องชายทั้งสองคนละหนึ่งร้อยตำลึงเป็นค่าตำรา ถึงแม้นางจะไม่รู้ว่าตำราในยุคสมัยนี้จะแพงมากขนาดไหน แต่ในเมื่อนางมีกำลังทรัพย์มากพอที่จะสนับสนุนน้อง ๆ นางก็ไม่คิดที่จะตระหนี่ถี่เหนียวยามอิ๋นวันต่อมา ทุกคนต่างลุกขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะกินอาหารที่หลี่เหมยกับจางหลานเตรียมเอาไว้ให้ ส่วนบ่าวชายหลังจากกินข้าวแล้วก็ช่วยกันยกสัมภาระของพวกเขาขึ้นไปไว้บนรถม้าคันใหญ่ทันที นับว่าไม่เสียแรงที่หลินฉิงอันซื้อรถม้าคันใหญ่คันนี้ เพราะถึงจะมีสัมภาระจำนวนมาก แต่ที่นั่งของทุกคนก็ไม่ได้เบียดเสียดกันเ