All Chapters of รักสุดหวงของคุณหมอสุดโหด: Chapter 1 - Chapter 10

สายตัดไปอีกครั้ง หมอเจษผู้เอาแต่ใจคงจะอยากเรียกเธอไปสอบสวนอีกตามเคยด้วยข้ออ้างที่ว่าเธอเป็นเด็กในบ้านและเป็นเด็กที่พ่อของเขาอุปการะส่งเสียให้ร่ำเรียนเพราะเห็นว่าอายเรียนดีและมีความสามารถ ห้องหมอเจษอายมือสั่นทุกครั้งเมื่อเดินมาที่หน้าห้องนี้ นึกไม่ถึงว่าหลายปีก่อนหน้านั้นเธออยากจะขึ้นมาหาเขามาก ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรเพราะอายแอบชอบเจษมาตั้งแต่ยังเป็นเพียงเด็กมัธยมปลายและมาอยู่ที่นี่กับพ่อเพราะแม่ที่เลี้ยงดูเธอที่ต่างจังหวัดเสียไปกะทันหัน “ก๊อก ก๊อก”“เข้ามาสิ”ทุกครั้งเธอจะเคาะประตู เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุการณ์ที่ซ้ำเดิมเหมือนเมื่อสองปีที่แล้ว เธอเพียงแค่นำผ้าที่แม่บ้านวานให้เอาขึ้นมาเก็บไว้ห้องคุณหมอขึ้นมาเก็บแต่ใครจะนึกว่าเขาจะเข้ามาโดยที่เธอไม่ทันระวังตัววันนั้นเขากลับมาพร้อมกับผู้หญิงอีกหนึ่งคน อายในตอนนั้นพึ่งจะเข้าปีหนึ่งได้เพียงครึ่งปี เธอตกใจเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูจึงได้หาที่แอบซึ่งตู้เสื้อผ้าของเขาคือที่ที่เหมาะสมที่สุด“อ๊ะ หมอเจษคะ อื้อ….ดูดแรงกว่านี้สิคะ อ๊าา หมอเจษ….”สาวสวยในอ้อมกอดเร่งให้เขาทำบางอย่างซึ่งอายที่นั่งขดอยู่ในตู้นั้นถึงกับต้องกลั้นหายใจพร้อมกับหัวใจท

จากวันนั้นจนมาถึงวันนี้เป็นเวลาสองปีครึ่งแล้วที่เธอและเขาใช้ชีวิตกันแบบนี้ ไม่มีสถานะ เธอไม่เคยถามหาความรับผิดชอบจากเขา และอยากหนีจากสภาพนี้เต็มทีติดอยู่ก็แค่ พ่อของเธอ…..“คุณท่านมีพระคุณที่ส่งเสียอายนะลูก อย่าได้ลืมบุญคุณคุณท่านกับคุณเจษเด็ดขาด”“ค่ะพ่อ”เพราะคำว่า “บุญคุณ” ที่ทำให้เธอยอมทนอยู่กับเขา จะใช้คำว่าอดทนก็ไม่จริงเท่าไหร่นักเพราะหมอเจษเองก็ไม่ได้ให้เธออยู่อย่างลำบาก ทั้งของใช้ส่วนตัว เงินทองและเครื่องอำนวยความสะดวกที่ดูจะมากเกินไปด้วยซ้ำที่ให้เธอแต่เขาไม่พูดอะไรนอกจากหาแต่สิ่งที่ดีที่สุดมาให้เธอ….จนน่าอึดอัด “ไปไหนมาล่ะวันนี้”“ไปซื้อของค่ะ เตรียมจะฝึกงาน”“ที่ไหน”“บริษัทโฆษณาค่ะ”“ไม่ต้องไป มาฝึกที่โรงพยาบาล”“คุณหมอคะ แต่งานที่นั่นไม่ได้เกี่ยวข้องกับสายงานของอายนะคะ”หมอเจษหันมามองถุงที่เธอต้องเดินถือมาด้วยอย่างจำเป็นเพราะเขาสั่งให้เธอขึ้นมา เขาเดินมาและดึงถุงนั้นไปตรวจดูทีละถุง“เสื้อผ้าอะไรเนี่ย ทำไมซื้อแต่ของแบบนี้ แล้วชุดที่ฉันซื้อให้เธอล่ะ”“ชุดพวกนั้น….ไม่เหมาะสำหรับเด็กฝึกงานค่ะ”“นี่มันชุดอะไร สก๊อยส์หรือไง กางเกงขาสั้นนี่อะไรเสื้อกล้ามเสื้อแขนกุด ผ้าแบบนี้ปิดห

“ไปสิคะ นี่ก็จะสายแล้วนะคะ”งั้นก็นั่งเงียบ ๆ แล้วอย่าพูดจากวนโมโหอีก"“ไม่ว่าอายจะพูดอะไรหมอก็โกรธหมดนั่นแหละค่ะ สู้ไม่พูดดีกว่า”อายติดกระดุมกลับไปพร้อมกับเลื่อนเบาะขึ้นมาแล้ว เขาดึงถุงที่อยู่ด้านหลังและเอาออกมาให้เธอ ยังเป็นถุงจากแบรนด์ดังอีกเหมือนเคยซึ่งเธอต้องขมวดคิ้ว“นี่อะไรคะ”“แค่เสื้อคลุมคงใส่ได้นะ ถ้ายังมีปัญหาอีกคงต้องย้ายที่ฝึกงานแล้วจริง ๆ”“เสื้อคลุมแต่แชลแนลรุ่นล่าสุดเนี่ยนะคะ”“ทางแยกข้างหน้าเลี้ยวขวาไปที่ทำงานของเธอ ทางซ้ายไปคอนโดเลือกเอาว่าใส่หรือไม่ใส่”มีครั้งไหนบ้างที่เขาจะไม่บังคับเธอแบบนี้ อายจำเป็นต้องหยิบเสื้อคาดิแกนออกมาเพื่อสวมทับชุดนักศึกษาของเธออีกครั้งเอาเถอะใส่ให้เขาเห็นสักหน่อยพอเข้าไปในตึกเขาก็ไม่เห็นแล้วเธอค่อยถอดออก เมื่อเห็นว่าเธอสวมแล้วเขาก็ดึงแขนขึ้นมาเพื่อป้องปากยิ้มอย่างพอใจโดยที่ไม่ให้เธอเห็น“ก็แค่นั้น เสื้อตัวเดียวจะอะไรนักหนา”“เสื้อตัวเดียวแต่ราคาหลายหมื่น เหอะใครเห็นเข้าคงนึกว่าเป็นเจ้าแม่แฟชั่น”“ก็ยังดีกว่าชุดสก๊อยส์เมื่อวานก็แล้วกัน”อายพ่นลมออกจมูกแต่ก็ไม่เถียงอะไรเขาอีก เธอไม่อยากคาดเดาอารมณ์ของเขาในตอนนี้เพราะไม่อยากไปสายตั้งแต่วัน

หมอสาวอ้าปากค้างไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินแบบนั้น นึกไม่ถึงว่าพวกเธอเป็นแค่เด็กฝึกงานแต่กลับมีเส้นสายถึงขนาดสั่งให้เฮลิคอปเตอร์ของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังมารับถึงที่นี่ได้ ลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้นดาดฟ้า เฮลิคอปเตอร์กำลังหมุนวนเพื่อจอด“อย่าพึ่งเข้าไปครับให้เขาจอดสนิทก่อน”ผู้ช่วยที่เข็นเตียงมาปิดประตูและมองผ่านกระจก เมื่อเห็นว่าเฮลิคอปเตอร์จอดแล้วจึงค่อย ๆ เปิดประตูออกมา พนักงานในชุดสีขาวที่สวมหมวกนักบินถอดหมวกออกพร้อมกับลงมาจากเฮลิคอปเตอร์นั้น ร่างสูงราวกับนายแบบ เขายังสวมชุดกาวน์คุณหมอสีขาวอยู่ตอนที่วิ่งเข้ามาหาเธอ“อาการเป็นยังไงบ้าง”หมอสาวที่มัวแต่จ้องมองหมอรูปหล่อตรงหน้าถึงกับพูดไม่ออก เสียงเฮลิคอปเตอร์ยังดังอยู่จนเขาตะโกนถามเธออีกครั้ง“ผมถามว่า…อาการอายเป็นยังไง!!”“อ้อ…เอ่อ อาเจียนแล้วมีผื่นขึ้น กินยาแก้แพ้ชนิดเอพริเนฟรินไปแต่ไม่ดีขึ้น ยังหายใจติดขัดอยู่แต่ผื่นหายแล้วค่ะ”“ขอบคุณ”“คุณหมอคะ รินไปด้วยได้ไหม"“ตามมา”รินวิ่งตามเขาพร้อมกับผู้ช่วยของโรงพยาบาลที่วิ่งมาเอาตัวอย่างยาที่หมอสาวและวิ่งกลับไปเข็นเตียงของอายขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไป รินกระโดดขึ้นด้วยความช่วยเหลือของพยาบาลภาคสนาม หมอหนุ่มวิ่

“งั้นอายนอนดีกว่า”“หึ รีบเชียวนะ ดื่มน้ำขิงนี่ให้หมด อยากเข้าห้องน้ำไหม”“หมอออกไปก่อนสิคะ”“ทำไมล่ะ”“อาย…”“ค่อย ๆ ลุก ฉันจะรออยู่หน้าห้องน้ำไม่ต้องล็อกประตู เกิดหน้ามืดขึ้นมาจะได้ช่วยทัน”“แต่ว่า…”“รีบ ๆ เข้าเถอะ ทำเป็นไม่เคยไปได้”อายจำเป็นต้องทำตามคำสั่งเขา แม้ว่าเขาจะอยู่กับเธออย่างใกล้ชิดมาเกือบสามปีแต่เธอก็ไม่เคยป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลแบบนี้เลยสักครั้ง“เรียบร้อยแล้วเหรอ”“อายจะอาบน้ำได้ยังไงคะ”“ไม่ได้ ต้องเช็ดตัวตอนนี้ยังถอดสายน้ำเกลือไม่ได้”“มันเหนียวตัว”“เช็ดตัวเอา เดี๋ยวฉันจะเช็ดให้”“ไม่เอาค่ะ”หมอเจษหันมาทำหน้าดุอีกครั้งเมื่อเธอเริ่มประท้วง“ฉันเป็นคนเช็ดตัวเปลี่ยนชุดให้เธอเอง จะเช็ดอีกกี่รอบก็ต้องเป็นฉันคนเดียว”“แต่ว่า…หน้าที่นี้ไม่ใช่ของพี่พยาบาลเหรอคะ”“ฉันเป็นหมอเจ้าของไข้”“งั้น….รอถอดสายน้ำเกลือก่อนก็ได้ค่อยอาบ”“ไม่ดีหรอก ไปนอนบนเตียง ฉันจะให้คนเตรียมของมาเช็ดตัวให้”อายต้องเดินกลับไปที่เตียงแต่โดยดี หมอเจษเริ่มจากเตรียมน้ำอุ่นพอดีพร้อมกับผ้าผืนใหม่และชุดใหม่ที่พึ่งจะแกะออกจากถุงมาวางไว้ใกล้ ๆ มือ นึกไม่ถึงว่าคุณหมอจะถอดชุดผู้ป่วยออกอย่างคล่องแคล่วกว่าที่คิด