รักสุดหวงของคุณหมอสุดโหด のすべてのチャプター: チャプター 11 - チャプター 20

เขาขมวดคิ้วเพราะจู่ ๆ คนตรงหน้าก็เปลี่ยนท่าทีเป็นเย็นชาใส่เขาอีกแล้ว เมื่อครู่ตอนเขาเข้ามายังตื่นเต้นถามเรื่องงานเลี้ยงอยู่เลย “เป็นอะไร นอนไม่พอหรือว่าไม่พอใจอะไรก็พูด เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบคนที่ทำตัวแบบนี้”“อายเหนื่อยจริง ๆ ค่ะ ขอตัวนอนก่อนนะคะพรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว จะได้รีบกลับไปทำงาน”“อยากไปทำงาน หึ ไปทำงานหรืออยากไปเจอใครกันแน่”“ก็ดีกว่าคนที่แอบไปกินลับหลังก็แล้วกัน”“เธอว่ายังไงนะ”“พูดอย่าง ทำอย่าง คิดอีกอย่างสมกับเป็นคุณชายจริง ๆ”“นี่เธอจะพูดอะไรกันแน่”“เปล่านี่คะอย่าใส่ใจอายเลยค่ะ คุณหมอคงเหนื่อยแล้วไปอาบน้ำนอนเถอะค่ะ คืนนี้ไม่ต้องเฝ้าแล้วก็อายอยู่คนเดียวได้ค่ะ”“พูดจาไม่รู้เรื่อง น่ารำคาญ”เขาเดินหงุดหงิดออกไปห้องข้าง ๆ ทันทีพร้อมกับเสียงปิดประตูดังที่ไม่พอใจ น้ำตาของอายเริ่มไหลอีกครั้ง นี่เธอกำลังคาดหวังอะไรกันแน่ทั้ง ๆ ที่บอกตัวเองเอาไว้แล้วว่าสักวันเธอจะต้องทำใจให้ได้หากว่าเขามีคนอื่น เพราะระหว่างเขาและเธอ ไม่ได้มีข้อตกลงอะไรอย่างอื่นนอกจากความลับที่เธอไปได้ยินในคืนนั้น“เลิกร้องนะ อย่าอ่อนแอแบบนี้ พอที!!”เธอกอดตุ๊กตาเอาไว้แน่น ตอนเช้าซื้อตุ๊กตามาอวยพรเธอให้ห

ลิฟต์มาถึงชั้นสิบแปดพร้อมกับเขาที่เดินจูงมือเธอมาที่ห้องที่เขากับเธอพักอยู่ด้วยกัน เขากดรหัสและเปิดเข้าไปทันทีพร้อมกับกดล็อก ไม่ใช่ล็อกธรรมดาแต่เป็นรหัสที่ถูกเปลี่ยนในตอนนี้เพื่อไม่ให้เธอหนีออกไปได้อีกด้วย“หมอจะทำอะไรคะ”เขาโยนกระเป๋าเธอเอาไว้ข้างนอกพร้อมกับพาตัวเธอเข้าไปในห้องนอน เขาทำเหมือนทุกครั้ง เปิดม่านและเครื่องปรับอากาศและเดินดึงเธอมาแต่ครั้งนี้เขาจับเธอนอนคว่ำที่ขาของเขาแทน“โอ๊ย!! หมอเจษ คุณจะ…”“เพี๊ยะ!!”“โอ๊ย!! ไอ้คนบ้า ตีก้นทำไมไอ้คนโรคจิต…”“เพี๊ยะ!!”“โอ๊ย….”“ใครสั่งใครสอนให้แต่งตัวแบบนี้ออกจากบ้าน เสื้อผ้าไม่มีใส่หรือยังไง”“เพี๊ยะ!!”เธอไม่ร้องแล้วหลังจากที่เขาตีก้นเธอครั้งที่สาม ความน้อยใจ ความโกรธและความโมโหประดังเข้ามาจนเธอไม่อยากพูดพร้อมกับเริ่มสะอื้น เจษบดินทร์ใจหายวาบเมื่อเห็นว่าเธอนิ่งไปพร้อมกับเริ่มสะอื้นแต่เขาเองก็โกรธไม่น้อย ทำไมเธอถึงไม่ป้องกันตัวจากสายตาคนอื่น ๆ ที่มองเธออย่างหื่นกระหายเสียบ้าง เขาเห็นเองยังทนไม่ได้ แล้วในตึกที่มีคนร้อยพ่อพันแม่แบบนั้น เขาไม่อยากจะคิดยิ่งคิดยิ่งโมโห“ปล่อยอายไปเถอะค่ะคุณหมอ อายขอร้อง”“นี่เธอ….เป็นอะไรไปกันแน่”เขายอมป

เขามองหน้าคนที่หลับอยู่ข้าง ๆ และนั่งมองเธอพร้อมกับนึกย้อนกลับไป เขาพยายามง้อแฟนสาวอยู่หลายครั้ง ทั้งไปหาเธอที่ทำงานและตามไปทุกที่ที่จะเจอเธอ ยอมทิ้งงานที่เขารักเพื่อไปตามแฟนสาวจนพบว่าสาเหตุที่เธอบอกเลิกเขาไม่ใช่เพราะเขาไม่มีเวลา นั่นเป็นแค่ข้ออ้าง แต่เพราะเธอ มีคนใหม่ต่างหากถึงบอกเลิกเขา“หมิว นี่หมายความว่ายังไง”“เจษคะ เรื่องของเรามันจบไปตั้งนานแล้วนะคะ หมิวบอกไปชัดเจนแล้วว่าเราไม่เหมาะสมกันเจษเอาแต่ทำงานไม่ได้สนใจหมิว ไม่มีเวลาให้หมิว หมิวมีสิทธิ์เลือกนะคะ หวังว่าเจษจะเข้าใจหมิวนะคะ”เป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า แม้ว่าเขาพยายามเต็มที่แต่เธอก็เลือกคนอื่น ในเวลานั้นก็เป็นเธออีกครั้งที่เดินเข้ามาหาเขา วันนั้นฝนก็ตกเหมือนวันที่เธอจากไป วันนี้เธอเดินลงรถมาพร้อมสวมชุดนักศึกษาแล้วส่งร่มมาให้เขาเงียบ ๆ และเดินไป“เดี๋ยวก่อน…อาย!!”เธอหยุดและหันมาเล็กน้อย“ฝนตกหนักแล้ว คุณหมอรีบเข้าบ้านเถอะค่ะ อย่าให้ป่วยอีกอายสงสารคุณท่าน หากคุณหมอไม่ห่วงตัวเองก็ช่วยเป็นห่วงความรู้สึกคุณท่านในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมานี้บ้างเถอะค่ะ”สายตาเธอเย็นชายิ่งกว่าน้ำฝนที่ตกลงมาใส่เขาเสียอีก เขากำร่มสีดำที

เขาอุ้มเธอสอดใส่เข้าไปอีกครั้งโดยไม่รอคำตอบ มือบางคว้าไปจับที่ราวระเบียงเอาไว้พร้อมกับรอเขากระแทกเข้ามา หน้าอกที่กระเพื่อมตรงหน้าทำเอาเขาแทบคลั่งเมื่อเริ่มขยับเอว“อ๊าา หมอ อายเสียว…”“ท่านี้ดีกว่าที่คิด เมื่อยไหมอาย จะลงไหม”“ไม่เป็นไรค่ะ หมอจับอายให้แน่น ๆ ก็พอ อ๊า…..”เขาทำตามคำสั่งพร้อมกับโยกแรงขึ้นเธอร้องดังขึ้น เป็นอย่างที่เขาคิด แสงไฟในเมืองที่ส่องมาที่ร่างเธอตอนนี้เซ็กซี่มากกว่าที่เขาคิด “อาย….ขอ…อีกรอบนะ ทนไม่ไหวแล้ว อาา!!!”“หมอเร็วเข้าค่ะ อายเสียว อ๊าาา!!!”ตัวเขาเกร็งขึ้นพร้อมกับจับเอาเธอแช่และพาไปพิงกำแพงอีกฝั่งเพื่อให้เธอได้พัก ก่อนจะจับตัวเธอลงมาและให้เธอหันหลังให้“อีกทีนะ เดี๋ยวจะพาไปอาบน้ำแล้ว”“หมอ…ฝนตกแล้วค่ะ”“จะเข้าไปเลยไหม”“ไม่ค่ะ ลองตอนนี้เลย โรแมนติกดีนะคะ”“ไม่กลัวเป็นหวัดเหรอ จูบกลางสายฝนเลยนะ”“มีหมออยู่ อายไม่กลัวหรอกค่ะ หมอไม่เคยกางร่มที่อายให้เลยสักครั้งนี่คะ”“จะมีใครแค้นพี่เท่าอายอีกไหมนะในโลกนี้”“จูบอายสิคะ”ฝนเริ่มตกแรงขึ้นแต่ทั้งคู่ยังยืนกลางระเบียงและจูบกันท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายพร้อมกับเริ่มขยับตัวสอดประสานเข้าอีกครั้ง ตัวของเธอถูกดันไปติดจนชิ

อายมองไปที่กล่องข้าวและหน้าตาของพยาบาลสาวคนนั้นที่ยังนั่งแกะกล่องข้าวที่เธอทำอยู่อย่างไม่ได้รู้สึกผิดจนหมอเจษต้องกระแอมให้เธอรู้ตัว“ชานั่น…”อายมองหน้าเขา แววตาที่เขาไม่อยากเห็นกลับมาอีกครั้ง นึกไม่ถึงว่าจะรวดเร็วแบบนี้ สายตาเย็นชาและน้อยใจนั้นทำเอาเขาเริ่มใจคอไม่ค่อยดี “ชาร้อนค่ะ อายตั้งใจซื้อมาให้คุณหมอกินกับข้าวที่อายทำมา นึกไม่ถึงว่าจะให้คนอื่นเอาไปกินแบบนั้น อายหมดธุระที่นี่แล้ว ขอตัวก่อนนะคะ”เธอไม่ทันเห็นหน้าพยาบาลสาวคนนั้นและไม่ได้ฟังเสียงของเขาที่เรียกเธอตามหลังเธอก็ปิดประตูใส่หน้าเขา เธอได้ยินเสียงร้องของคนข้างในเหมือนกับว่าคุณหมอถูกประตูชนเข้าแต่เขาก็พยายามคุมสติและเดินตามเธอมาจนทันที่หน้าลิฟต์“อาย เดี๋ยว….กลับมานี่ก่อน”“อายจะกลับบ้านแล้วค่ะ ดึกแล้วพรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงาน”“อายกำลังเข้าใจพี่ผิดนะ”เธอหันไปมองหน้าหมอเจษที่เริ่มมีเลือดกำเดาไหลออกมาแต่เขาก็ยังเลือกจะวิ่งตามเธอมา เธอตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเขาเลือดออก ไม่นึกว่าจะวิ่งมาชนประตูจนเป็นเรื่องแบบนี้“หมอคะ เลือด…”“กลับมาก่อน แล้วมาคุยกันอย่าพึ่งกลับมาทำแผลให้พี่ด้วย”“ไม่ค่ะ ให้พยาบาลคนนั้นทำให้สิคะ”“อาย บอกให้