Semua Bab Mr. Lopez's Sex Slave: Bab 61 - Bab 70

Napangiti si Elara at napapikit. “Sa ‘tayo,’” bulong niya, na para bang iyon na lang ang tanging salitang kailangang sabihin. Maya-maya, narinig nila ang malambing na tunog ng isang violin mula sa malapit. May isang lokal na musikero na tumutugtog sa may labas ng villa, sa gilid ng kalsadang dinadaanan ng mga turista. “Uy, parang rom-com ‘to, ah,” sabi ni Marco habang kumakaway sa matandang violinist. “Gusto mo? Sayaw tayo.” “Ha? Dito?” gulat ni Elara, bahagyang namumula ang pisngi. “Baka isipin ng mga tao baliw tayo!” “Eh di hayaan mo silang isipin ‘yon. Basta ako, gusto kong sayawin ka ngayon.” Hindi na nakatanggi si Elara nang tumayo si Marco at iniabot ang kamay. Tumayo siya at pumayag, pilit itinatago ang kilig. Sa terrace ng villa, sa ilalim ng kalangitan ng Tuscany na nagsisimula nang magdilim at sa saliw ng biyolin, marahan silang sumayaw. Walang tugtog kundi ang musika ng damdamin at katahimikan ng paligid. “Alam mo, Love,” bulong ni Marco habang yakap siya nang ma

Sabay silang nagising kinabukasan, may ngiti sa mga labi at panibagong lakas sa puso. Sa likod ng mga alaala at panibagong pangako, alam nila na panahon na para bumalik sa Pilipinas — sa kanilang tahanan, sa mga ugat nila, at sa mga taong naghihintay sa kanilang pag-uwi.Sa airport ng Florence, habang naghahanda na silang sumakay sa eroplano, niyakap ni Marco si Elara nang mahigpit.“Handa ka na ba?” tanong niya, puno ng kislap ng pag-asa.“Tiyak,” sagot ni Elara. “Tara na, simulan na natin ang bagong kabanata.”Sa loob ng eroplano, hawak ni Marco ang kamay ni Elara, habang pinagmamasdan niya ang mga ulap na tila humuhubog ng bagong simula para sa kanila. Hindi man perpekto ang nakaraan, ngayon ay mas matatag na ang kanilang pagmamahalan hindi lang dahil sa salita, kundi dahil sa puso.Paglapag nila sa Pilipinas, sinalubong sila ng mainit na araw, ang amoy ng dagat at mga bulaklak, at ang ingay ng buhay sa kanilang bayan. Dala-dala nila ang mga alaala sa Tuscany, pero ang tunay na tah

Sa loob ng kwarto, hindi mapigilan ni Elara ang pag-iyak. Pilit niyang pinipigil ang mga hikbi pero sa bawat segundong lumilipas, parang lalo lang lumalalim ang sugat sa kanyang dibdib. Nakaupo siya sa gilid ng kama, mahigpit ang pagkakapit sa kanyang tiyan — kahit wala na roon ang anak nila ni Marco, nanatili pa rin sa kanya ang alaala, ang sakit, ang kabiguan.Sa kanyang isipan, bumalik ang lahat — ang gabi ng pagkawala ng anak nila, ang mga panahong tila siya lang ang lumalaban, ang mga tanong na hindi niya naitanong, at ang mga kasagutang tila wala na ngayong halaga.Maya-maya’y marahang kumatok si Marco sa pinto.“Elara…” mahina niyang tawag.Hindi siya sumagot. Tahimik. Tanging ang mahinang paghikbi ang maririnig mula sa loob.“El, please,” muling pakiusap ni Marco. “Hindi ko alam kung paano ko haharapin ‘to. Pero hindi ko rin kakayaning hindi tayo magkausap.”Tumayo si Elara, nilapitan ang pinto pero hindi niya ito binuksan. “Marco,” mahinang sabi niya mula sa likod ng pinto. “

Kumalma na ang lahat. Napuno ng katahimikan ang bahay. Wala ni isa sa kanila ang naglakas loob para magsalita. Napabuntong hininga ang nanay ni Marco na nakagawa ng ingay dahilan upang mapalingon ang lahat sa kaniya. "Siguro naman lahat ngayon ay kalma na, hindi ba?" panimulang saad nito. Walang sumagot, ang lahat ay nakikinig at nag-aabang lamang sa sasabihin niya. "Elara, kinausap ako ng doktor kanina. Maselan ang pagbubuntis ni Lia kaya kailangan ng maingat na pag-aalaga. Your tito and I are thinking that she will be in our care but we have an urgent tour in Germany." Ang lahat ay nakikinig lang sa nanay ni Marco. Kahit si Elara at tanging tango lamang ang nagiging tugon nito sa kaniya. "Wala na kaming iba pang maisip na maiiwanan kay Lia. We offered some maids for her but she refuses," muling saad nito. Kumunot naman ang noo ni Marco. "So, what are you trying to say, Ma?" "Your dad and I with Lia agreed that she's going to stay with you," sagot nito. Nanlaki ang mga mata ni

Tahimik na nakaupo si Marco sa swivel chair ng kaniyang opisina. Malalim ang iniisip nito na para bang wala siyang makuhang solusyon.Hindi mawala sa isip ni Marco ang lahat ng nangyayari sa bahay. Hindi niya alam kung anong mas mahirap ang patawarin ang sarili sa nagawa, o ang harapin araw-araw ang dalawang babaeng nasasaktan sa parehong dahilan: siya.Pagkauwi niya, nadatnan niyang magkasama sa kusina sina Elara at Lia. Hindi sila nag-uusap, pero parehong may ginagawa nag-aayos ng mga gamit sa kabinet at nagtatabi ng groceries. Medyo napakunot-noo si Marco. Ano’ng meron?“Good evening,” bati niya.Napatingin si Elara at tumango, tahimik na tugon. Si Lia naman ay agad na ngumiti, halos parang eksaherado.“Hi Marco! I helped Elara with the groceries today.”“Ah,” sagot ni Marco, walang emosyon. Lumapit siya kay Elara at marahang tinanong, “Pagod ka ba? Gusto mo magpahinga muna?”“Okay lang ako,” matipid na sagot ni Elara.Habang naglalakad siya papunta sa dining table, hindi maiwasang