All Chapters of Mr. Lopez's Sex Slave: Chapter 51 - Chapter 60

Sa bawat gabing magkasama sila ni Elara sa kama, mas lalo lamang nadaragdagan ang bigat sa dibdib ni Marco. Parang bawat haplos ng asawa niya sa braso niya ay paalala na baka may kasalanan siyang hindi kayang itago habambuhay. Ngunit sa parehong oras, iyon ding mga yakap at halik ni Elara ang nagbibigay sa kanya ng tibay para manatili sa piling nito.Kinabukasan, habang nag-aalmusal sila sa terrace ng kanilang bahay, niluluto ni Marco ang paboritong sinangag ni Elara, may itlog at tuyo. Tahimik siyang kumikilos, pero kita sa mata niya ang lalim ng iniisip.“Ang sarap nito, love,” wika ni Elara, nakangiti habang kumakain. “Namiss ko ‘to.”Napatingin si Marco sa kanya, bahagyang ngumiti. “Mas masarap ka kapag kumakain ka ng marami,” pabirong sabi niya, sabay punas sa gilid ng labi nito gamit ang hinlalaki.Napatawa si Elara. “Anong cheesy non?”“Hindi ‘yon cheesy. Totoo lang,” sagot ni Marco, sabay abot ng kamay nito sa ilalim ng mesa.Sa sandaling iyon, parang bumalik ang init ng pagma

Hindi makakibo si Marco. Gusto niyang gawin ang tama, pero sa bawat pintig ng puso niya, naroon ang takot ang takot na baka mawala na naman sa kanya si Elara, lalo na ngayong unti-unti na nilang binubuo muli ang nasirang tiwala."Marco, you have to weigh this," patuloy ni Jake. "Mahal mo siya, di ba? Then don't let her live in a lie. The truth might hurt her, yes. But lies? They destroy."Napapikit si Marco. Sa likod ng talukap ng kanyang mga mata, bumabalik ang eksena ng gabi ng photoshoot ni Elara ang ngiti nito kahit may luha, ang paninindigan nito na magpatuloy, ang tapang na hindi niya kailanman nakita noon. At lalo siyang napapaisip habang si Elara ay buong pusong lumalaban, siya ba’y patuloy na magtatago?Kinagabihan, habang magkayakap sila sa kama, pinagmamasdan ni Marco ang payapang mukha ni Elara. Hindi ito nakatulog agad, ngunit piniling humimlay sa bisig ng asawa niya."Love," mahina niyang tawag.Napadilat si Elara. "Hmm?"Huminga nang malalim si Marco. "May dapat akong s

Tumango si Lia, may halong ngiti sa labi. “Yes. And I gave you what you were begging for.”“Lia, you took advantage of me,” mariin na sambit ni Marco. “You knew I was drunk. You knew I was vulnerable.”“Vulnerable?” Umiling si Lia. “No, Marco. You were desperate. And I just gave you the attention your wife failed to give.”Napaupo si Elara sa isang upuan, hindi na niya kaya pang tumayo. Parang tinataga ang puso niya sa bawat salita. Nanghihina ito, hindi niya maintindihan ang sakit na kaniyang nararamdaman. Parang gusto niyang sumigaw ngunit naisip na na noong panahon nga na dapat ay iniintindi rin niya ang nararamdaman ni Marco ay hindi niya nagawa. Hindi lamang siya ang nawalan noong panahong iyon ngunit naging manhid siya sa nararamdaman ng asawa. Sa isip nito, marahil ay may mali nga talaga siya. Tumulo ang luha ni Elara habang nakatitig sa sahig. Mahigpit niyang pinisil ang laylayan ng kaniyang blusa, sinusubukang kontrolin ang panginginig ng kaniyang mga kamay.“Siguro nga,” m

Ilang linggo ang lumipas matapos ang mapait na pagkawala, at bagama’t nananatiling sariwa ang sugat sa puso ni Elara, unti-unti nang bumabalik ang kulay sa kanyang mga pisngi. Ngunit sa likod ng kanyang tahimik na mga ngiti, may bakas pa rin ng lungkot sa mga mata niya parang pilit niyang binubuo ang sarili, piraso-piraso.Si Marco nama’y laging nasa tabi niya, tila isang aninong handang sumalo sa bawat paghina ni Elara. Gabi-gabi niyang pinagmamasdan ang asawa habang natutulog pilit inaalala ang bawat ngiting nawala, bawat halakhak na dati’y musika sa kanyang tenga. At sa bawat pagdama niya sa lungkot ng kanyang mahal, lalong humihigpit ang pagkakasakal ng konsensya sa kanyang dibdib.Isang umaga, habang nakaupo si Elara sa veranda ng kanilang bahay, tahimik lang siyang nakatitig sa kawalan. Nasa gilid ng mga mata niya ang luha, ngunit hindi ito bumabagsak. Doon siya nilapitan ni Marco, mahigpit na niyakap mula sa likod, halos may panginginig pa sa kanyang yakap.“May ticket na tayo,

Tumango si Marco at hinalikan ang gilid ng ulo ng asawa. Hindi na nila kailangang sabihin pa ang lahat. Minsan, sapat na ang katahimikan at presensya ng isa’t isa upang malaman nilang pareho silang nasa parehong pahina na hindi na bilang mga taong sugatan, kundi bilang dalawang kaluluwang handang muling mangarap.Maghapong naglibot sina Elara at Marco sa Tuscany sumakay sa bisikleta papuntang lokal na pamilihan, tumikim ng olive oil sa isang lumang almazara, at tumawa habang nakikisalamuha sa mga lokal kahit pa barok ang kanilang Italian. Isa itong araw na walang dala kundi kasalukuyan. Walang multo ng nakaraan. Walang takot sa hinaharap.Sa hapon, habang nagpapahinga sa lilim ng isang punong olivo, sabay silang humiga sa picnic blanket na inilatag ni Marco. Nakatingala si Elara sa ulap.“Alam mo ba kung anong natutunan ko sa lahat ng pinagdaanan natin?” tanong ni Elara, hindi inaalis ang tingin sa langit.“Ano?” tanong ni Marco, nakatalikod pero hawak pa rin ang kanyang kamay.“Na hi