Semua Bab THE CONTRACT WIFE: A DANGEROUS UNCLE: Bab 221 - Bab 230

Chapter 222 Chris POV Pagkatapos kong makausap si Jhanna, agad akong tumawag sa isa sa mga sekretarya ko dito sa US para i-book ang flight pauwi sa Pinas. Kailangan naming bumalik para sa kasal nila Miguel at Jhanna, at syempre, para makapag-honeymoon din sila doon. Nang malaman ni Jacob na uuwi na kami, kitang-kita ang tuwa niya. Hindi rin nagpahuli si Ellie, na laging masigla kahit na malayo kami. Samantala, napansin ko ang matamis na ngiti sa mga labi ng asawa ko habang hinahaplos niya ang malaking umbok ng kanyang tiyan. Pitong buwan na siyang buntis ng triplets—isang biyaya, pero nakikita ko rin ang pagod at hirap na dala nito. Minsan, nag-aalala ako para sa kanya, lalo na dahil tatlo ang nasa loob at malapit na ang araw ng panganganak. Pero matibay siya, at palaging inuuna ang kalusugan ng mga anak namin. Samantala, ang kapatid ko na comatose pa rin ay nananatili sa bahay kasama si Clarissa, ang bunso namin, pati na rin ang pamangkin kong si Mila, kasama ang asawa at an

Chapter 224Pagdating ko sa silid namin, nakita ko siyang nakahiga at mahimbing nang natutulog. Bahagya ang paghinga niya, at sa bawat buntong-hininga ay ramdam ko ang pagod na dinadala niya sa pagdadalang-tao. Ngunit kahit sa pagtulog, nandoon pa rin ang payapa at magandang ngiti sa kanyang mga labi—tila ba panaginip pa lang, masaya na siya.Nakangiti na lamang ako habang pinagmamasdan siya. Dahan-dahan kong nilapag ang tray na may lamang mainit na champorado at tuyo sa bedside table. Ayokong istorbohin ang kanyang pagpapahinga, lalo pa’t bihira na siyang makatulog nang ganito ka-himbing.Lumapit ako at marahang hinaplos ang kanyang buhok. “Mamaya na lang, mahal… para pag-gising mo, may paborito kang almusal,” bulong ko.Saka ako umupo sa gilid ng kama, pinagmamasdan ang katahimikan ng gabi, habang hawak ang kamay ng babaeng bumuo ng buhay ko. Sa sandaling ito, sapat na ang katahimikan. Sapat na ang pag-ibig. Sapat na sila sa buhay ko.Tumayo ako muli at dahan-dahang naglakad patungo

Chapter 226Hindi nagtagal, agad din kaming umalis sa mansyon. Si Mahal ang nag-drive habang ako ay nasa tabi niya, at sa likod ay si Jacob na abalang naglalaro sa tablet, habang si Ellie ay mahimbing na natutulog sa kandungan ng kanyang stuffed toy.“Ang tahimik ng mga bata ngayon, no?” bulong ko kay Mahal habang binubuksan ang bintana ng sasakyan para damhin ang hangin.“Hayaan mo na, Mahal. I-enjoy natin ‘tong rare moment na walang nagtatanong ng ‘Are we there yet?’ kada limang minuto,” natatawa niyang sagot.Napangiti ako. Pero hindi rin nagtagal ang katahimikan...“Dad, may signal ba sa company? Kasi kailangan ko pong i-download ‘yung bagong update ng game ko,” tanong ni Jacob bigla mula sa likod.“May signal, pero walang Wi-Fi para sa gaming, ha. Work mode tayo today,” seryosong sagot ni Mahal, pero may ngiti sa labi.“WHAT?!” sabay reklamo ni Jacob. “Eh paano ‘yan, mabobored ako!”“May dala kang libro, ‘di ba?” sabay lingon ko sa kanya.“BOOKS are for sad days. Games are for ha

Chapter 228 The Warehouse MysteryChris POVTumambay ako sa harap ng malaking bintana ng opisina habang nakatingin sa malayo. Sa harap ko, ang tanawin ng lungsod na tila walang pakialam sa nangyayaring sigalot sa loob ng Montero Corporation. Sa gilid ko, ramdam ko ang init ng palad ni Kara sa braso ko—kalma, ngunit nananatiling matatag.Pero sa loob ko, isang buhawi ng tanong ang umiikot.Paanong nakalusot sa records natin ang isang property na ginagamit para sa human trafficking?At sino ang may pakana nito—dating management? Board member? O mas malala… isa sa mga kakampi natin?Tumingin ako kay Kara. Tahimik siyang nakatitig sa akin. Kahit buntis at pagod, hindi nawawala ang determinasyon sa mga mata niya. Minsan iniisip ko, ako ba ang nagligtas sa kanya noon? O siya ba talaga ang nagligtas sa akin?Kinuha ko ang tablet ko at binuksan ang internal server ng kumpanya. Hinanap ko ang property file ng warehouse sa Cavite—ang lugar na tinutukoy ni Miguel. Nakapangalan pa rin ito sa Mont

Chapter 230Tumingin ako ng diretso sa mga mata niya— doon ko nakita ang katotohanan. Oo, matigas ang kanyang pananalita, pero hindi niya maitago ang panginginig sa likod ng kanyang tinig. Nandoon ang takot… ang takot sa isang taong hindi niya maintindihan."Hahaha, akala mo ba na matatakot ako sa’yo, Mr. Montero? Isa ka lang taong walang kapangyarihan. Sige, sabihin na nating mayaman ka, pero wala kang kapit sa gobyerno," matigas niyang sambit.Napailing ako. Tapos ay unti-unti akong ngumiti— hindi ngiti ng kayabangan, kundi ng kumpiyansang alam mong makakagulo sa utak ng kalaban."Kapit sa gobyerno?"Lumapit ako paunti-unti, marahan, tila’y sinasakal ko siya gamit lang ang presensya ko."Hindi ko kailangan ng kapit, Andrade. Ako mismo ang pinupuntahan nila kapag may kailangang ilihim, linisin, o itumba. Ang mga taong sinusuhulan mo? Kaibigan ko. Ang mga sekretong tinatago mo? Hawak ko."Nag-pause ako, pinakiramdaman ang tibok ng oras na tila bumagal."At kung akala mong ako lang ito