บททั้งหมดของ THE CONTRACT WIFE: A DANGEROUS UNCLE: บทที่ 231 - บทที่ 240

Chapter 232 Wala na akong ibang kakampi kundi si Rico lamang. Sa lahat ng mga taong pinagsilbihan at sinakripisyohan ko, siya lang ang bumalik. Habang hawak niya ang baril at ako’y ginagamot, hindi ko maiwasang sising-sisiin ang sarili ko. "Tangina..." bulong ko habang pinipigil ang kirot ng sugat. "Bakit ko pa ba tinraydor si Mr. Montero?" Alam ko sa sarili ko—huli na. Ang lalaking ‘yon, hindi basta-basta pinaglalaruan. Siya ang klase ng kalaban na hindi lang winawasak ang katawan mo, kundi pati kaluluwa mo. At ngayon, unti-unti niya akong binubura sa mundong ‘to. Pero hindi ako aalis nang tahimik. Hindi ako mamamatay na ako lang ang pinaparusahan. "Rico..." bulong ko. "Sir?" "Isasama natin ang lahat ng tumalikod. Mga dating akala kong kakampi. Gusto kong matikman nila ang impyernong pinagdadaanan ko ngayon. Hanggang sa huling hininga ko..." Tumango siya, matigas ang panga, parang hinubog ng galit ang bawat galaw niya. "Maghanda tayo, Sir. Sa gabing ito, sisimulan na natin

Chapter 234Pinanood ko lang sila… ang mga dati kong kalaban na ngayo’y nagsisiraan, nagsusumbatan, at nagtatrayduran.Para akong nanonood ng isang palabas na ako mismo ang direktor—blahat ng kilos nila, inaasahan ko na. Hindi nila alam, matagal ko na silang binigyan ng pisi. At ngayon, isa-isa na silang nasasakal sa sarili nilang kasakiman at pagkagahaman.“Isa-isa kayong babagsak… hindi sa bala ko, kundi sa mga kasalanang kayo mismo ang gumawa.”Tahimik kong isinara ang screen ng surveillance monitor sa sasakyan ko. Sa likod ng tinted na salamin, ngumisi ako.“Simula pa lang 'to. At sa dulo ng laban, ako lang ang mananatiling nakatayo.”Pero agad din ako nakatanggap ng tawag mula sa mansyon. "Boss, nilusob tayo ng isang assassin. Buti na lang at hindi ito umabot sa mag-iina mo."Napamura ako sa narinig ko.“Anong sabi mo? Assassin?” mariin kong tanong habang kinukuyom ang manibela ng sasakyan.“Opo, Boss. Mag-isa lang siya. Mabilis. Parang multo kung gumalaw. Pero napatumba namin si

Chapter 236 Habang papasok ako sa aking kotse, ramdam ko ang bigat ng hangin. Tumama ang malamig na simoy sa aking balat pero hindi nito naibsan ang apoy na nararamdaman ko sa loob—galit, paniningil, at determinasyon. Ako na lang. Ako na lang ang tatapos sa lahat ng ito. Hindi ko kailangan ng back-up. Hindi ko kailangan ng plano. Ang kailangan ko lang ay ang pangalan niya… Coronel. Hinawakan ko ang manibela, mariin, at huminga nang malalim. Sa likod ng bawat pagliko ng kalsada, ay naroon ang alaala ng bawat pagdurusa ng mga taong nadamay. Si Kara. Ang anak ko. Pamilya ko. Mga taong nadurog dahil sa kasinungalingan at kasakiman ng mga gaya ni Coronel. Hindi na ito usapin ng hustisya. Ito na ang pagbabayad. “Kahit anong mangyari, matitikman niya ang sakit ng bawat luha.” "At humanda ka rin, Andrade." Usal ko sa aking sarili habang pinapaandar ang makina sa akin kotse. "Alaka mo niya siguro nakalimutan ko ito. Nagkakamali ka, Andrade dahil kahit kailan ay hindi kita kinal

Chapter 238 Habang tinatahak ko ang madilim na kalsadang patungo sa kinaroroonan ni Andrade, ramdam ko ang bigat ng bawat segundo. Hindi ito basta misyon na ito'y personal. Binura nila ang kapayapaan ko, kaya panahon na para burahin ko sila sa mundong ibabaw. Nakahugot na ang baril sa aking tagiliran. Sa ilalim ng dashboard, naka-armado rin ako ng smoke grenades at silencer. Hindi ito magiging gulo, ito ay magiging tahimik na pagwasak.Dumiretso ako sa isang lumang gusali— isang abandonadong factory sa dulo ng lungsod. Tahimik. Wala ni anino. Pero alam kong naroon siya.Alam ko, dahil nilagyan ko ng tracking device ang kanyang katawan.Isang maliit na chip na inilagay ko noong huli kaming nagkaharap. Hindi niya iyon napansin— dahil ang mga duwag, abala sa sariling pagkaligtas, hindi nila napapansin ang mga munti ngunit mapanganib na bagay.Tahimik akong pumasok. Bawat hakbang, kontrolado.Hanggang sa nakita ko siya—si Andrade, buo pa ang katawan pero halatang balisa.Malikot ang m

Chapter 240"Please, Mr. Montero. Patawarin mo ako, kahit Hindi para sa akin. Para sa aking anak. Ayaw kong mamuhay ito mag-isa. Pangako. Kapang pinakawalan mo ako magpakalayo-layo kami sa aking anak at magbabagong Buhay."Tahimik ako habang nakatutok pa rin ang baril sa kanyang sentido.Ang mga mata ni Seleska ay puno ng takot at pagsusumamo—hindi para sa sarili niya, kundi para sa anak niya. Alam ko ang itsura ng isang ina na desperado. Nakita ko rin ‘yan noon sa mga mata ng asawa ko nang muntik silang mamatay dahil sa bomba.Ilang segundong katahimikan. Tila mabigat ang hangin sa pagitan naming dalawa."Hindi mo na mabubura ang mga kasalanan mo, Seleska," mariin kong sabi. "Pero kung ang totoo ang kapalit ay kaligtasan ng anak mo, ibigay mo ngayon—lahat."Bumuntong-hininga siya, nanginginig ang balikat."Ang anak ko… si Keila… hawak nila ngayon. Isang grupo na dating nasa ilalim ng Red Roses pero kumalas. Sila ang bagong galamay ng tinatawag nilang 'Shadow Root'—isang grupong mas m