THE CONTRACT WIFE: A DANGEROUS UNCLE의 모든 챕터: 챕터 411 - 챕터 420

Chapter 423Mabilis kong iniwas ang motor sa unang humarang, sabay bunot ng baril at pinaputukan ang gulong ng isa sa mga kasunod.Sumabog ito sa ere, dahilan para tumilapon ang sakay at bumangga sa kasunod nilang motor.Hindi ako tumigil—mas lalo kong binilisan ang takbo, ramdam ang malamig na hangin na humahampas sa aking mukha, kasabay ng tibok ng puso kong parang naghahalo ang galit at adrenaline.Sa gilid ng aking mata, tanaw ko si Cherie na abala rin sa pagbawas ng bilang ng mga humahabol sa kanya.Alam kong hindi pa tapos ang laban. Isa man lang sa kanila ang makalusot, siguradong susundan nila kami hanggang dulo.Kumapit ako nang mahigpit sa manibela ng motor habang binilisan pa ang takbo, ramdam ko ang bigat ng responsibilidad sa bawat pintig ng puso ko. Sigurado akong sina Papa at Demon ay ligtas na, pero iyon din ang dahilan kung bakit wala nang ibang pipigil sa akin at kay Cherie para tapusin ang laban.“Jas, sa kanan!” sigaw ni Cherie mula sa likuran, kasabay ng mabilis n

Chapter 425Bigla kong tinaas ang dalawang kamay ko sabay sigaw,“Hoy! Sino gustong magpa-autograph habang mainit pa ako? Limited edition lang ‘to, mga beshie!”Napatigil ang ilan, nagtaka, pero si Cherie? Aba, tumawa pa nang malakas sabay hagis ng granada na parang nagbabato lang ng bola sa fiesta.“Boom! Ayan, may fireworks na!” sigaw niya.Pero hindi pa ako tapos. Lumapit ako sa pinaka-matapang sa kanila, nakatutok ang baril sa ulo ko. Ang ginawa ko? Tinapik ko ang balikat niya at bulong:“Alam mo, idol kita… kasi kahit nanginginig ka na, umaarte ka pa ring macho.”Napakagat-labi siya—hindi dahil sa emosyon, kundi dahil muntik na siyang mabulunan nang biglang sipain siya ni Cherie pabagsak.At sabay naming sigaw, sabay ng mga putok ng baril:“GAME NA ‘TOOOO!”At doon nagsimula ang pinaka-wild na eksena na parang pinaghalo ang comedy bar, warzone, at roller coaster ride.Agad akong napahagalpak ng tawa kahit delikado ang sitwasyon.“Cherie, seryoso ka ba sa suot mong ‘yan? Para kang

Chapter 427Cherie POVMabilis akong yumuko nang bumulaga sa amin ang sunod-sunod na putok. Para akong kinukuryente sa dibdib habang pinapakinggan ang hagupit ng bala sa mga pader at sahig.“Bwisit! Hindi na sila titigil hangga’t hindi nila tayo tinatapos,” bulong ko sa sarili ko, sabay silip sa maliit na siwang ng pinagtataguan namin. Kita ko ang kalaban—nakakalat, pero matalim ang galawan. Mga tipong sanay na sa madugong trabaho.Napakagat ako sa labi, pilit pinipigilan ang kaba. Kung dati, biro at kalokohan lang ang dala ko sa bawat laban, ngayon iba. Hindi ito oras para magpatawa. Isang maling hakbang, tapos kami.Hinawakan ko mahigpit ang baril. Ramdam ko ang lamig ng bakal sa palad ko, para bang nagpapaalala sa akin kung sino ba talaga ako. Hindi lang ako si Cherie na ubod ng kulit. Ako rin ang Cherie na walang takot pumatay kung kinakailangan.“Jas,” bulong ko habang nakapikit sandali para huminga ng malalim. “Walang atrasan. Simulan na natin ang bangungot ng mga hayop na ‘to.”

Chapter 429Parang biglang tumigil ang oras. Nanlamig ang kamay ko, at hindi ko alam kung paano sasagot. Unti-unti akong lumingon pabalik, at doon ko siya nakita—nakatingin sa akin si Jacob, hindi na galit, hindi na rin lubos na sigurado… kundi puno ng paghahanap at pangungulila.“Maari ba?” halos pabulong kong tanong, nanginginig ang boses ko. Hindi ko alam kung ito ba’y paghingi ng permiso o pag-amin na wala na akong ibang kayang gawin kundi makita sila—ang mga anak kong limang taon kong tinitiis na hindi mahawakan.Sandaling natahimik si Jacob, pero dahan-dahan siyang tumango. “Halika…” mahina niyang sambit.Dahan-dahan akong pumasok sa loob ng mansyon, kasabay ng mabilis na tibok ng puso ko. Para bang bawat hakbang ay may nakabuntot na kaba at takot—takot na baka hindi nila ako tanggapin, takot na baka galit ang ipalit nila sa matinding pananabik na nadarama ko.Pagbukas ng pinto, agad kong narinig ang mga halakhak at tawanan mula sa sala. Mga tinig na ilang taon kong hinanap, mga

Chapter 431 Ang aming yakapan ay nauwi sa matinding bembangan—puno ng pag-ibig, pananabik, at muling pagkakaisa ng dalawang pusong muntik nang magkalayo habang-buhay. Hanggang sa pareho kaming mapagod at mahiga, magkahawak ang kamay, magkadikit ang dibdib, at magkasabay huminga. Ngayon, alam kong totoo—hindi na niya ako pakakawalan muli. Ramdam ko ang mainit na hininga ni Jacob sa aking leeg habang bumulong siya, puno ng pananabik: “Miss ko na ang maangkin ng ganito…” Hindi ko na rin napigilan ang sarili kong sumagot, malandi at walang pag-aalinlangan. “Ipokrita ba ako kung sasabihin kong ako din? Miss na miss ko na rin na maangkin mo… at kainin ang aking pagkababae,” bulong ko pabalik, sabay kagat sa labi niya. Wala nang hiya-hiya, wala nang pag-aalinlangan. Limang taon akong tigang, limang taon akong nagtiis—at ngayong nasa harapan ko na ang lalaking mahal ko at sabik na sabik sa akin, bakit ko pa pipigilan ang sarili ko? Nagkatitigan kami, parehong may apoy sa mga