Semua Bab THE CONTRACT WIFE: A DANGEROUS UNCLE: Bab 391 - Bab 400

Chapter 403 Hanggang may tumapik sa aking balikat. Napalingon ako, at doon ko nakita si Mr. Hilton — business partner ko, Ninong ng kambal, at matalik na kaibigan ng asawa kong si Jasmine, na ngayo’y… wala na. Tahimik siya noong una. Wala siyang sinambit. Ngunit sapat na ang bigat ng tapik niya para maramdaman kong hindi ako nag-iisa. "Condolence, Jacob," mahina niyang sabi, puno ng lungkot ang tinig. "Alam ko kung gaano mo siya kamahal. Alam kong... hindi ito madali para sa’yo." Tumango lang ako, walang masabi. Ilang segundong katahimikan bago siya muling nagsalita. "Pero Jacob... may mga bagay kang kailangang malaman. Hindi ngayon, pero sa tamang panahon." Napakunot ang noo ko, ngunit hindi ko siya tinanong. Hindi pa ako handa. Ang tanging kaya ko lang gawin ay ang tumitig sa mukhang nakahimlay sa kabaong—ang pekeng si Jasmine. "Kapag handa ka na," dagdag pa ni Mr. Hilton, "ako mismo ang magsasabi sa'yo ng lahat." Tumango ako, bagama’t naguguluhan. Saka siya tumal

Chapter 405 Limang araw… at heto na ang kinatatakutan ko—ang araw na ihahatid ko siya sa kanyang huling hantungan. Habang papalabas ng mansyon ang kabaong ni Jasmine, ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang, para bang may humihila sa akin pabalik at ayaw akong payagang isuko siya sa lupa. Sa gilid ko, hawak-hawak ng kanilang yaya ang kambal. Para bang alam nila ang nangyayari—ang kanilang munting mga mata ay puno ng luha, at sa pagitan ng hikbi, paulit-ulit nilang tinuturo ang labi ng kanilang ina, para bang sinasabi, “Gusto pa naming humalik kay Mommy.” Napapikit ako, pinipigil ang pagbagsak ng luha, pero sa bawat iyak ng kambal, parang lalo lang akong nadudurog. Dahil sa murang edad nila, hindi nila lubos na maiintindihan kung bakit hindi na babalik ang init ng yakap ni Jasmine. Dahan-dahan naming isinakay ang kabaong ni Jasmine sa itim na karwaheng sasakyan. Tahimik lang ang paligid, maliban sa tunog ng mga hikbi at pag-iyak ng mga tao. Ramdam ko ang mga kamay ng kapatid kong s

Chapter 407 5 years Ang lumipas, 6 years na Ang kambal at 5 years na Ang lumipas noong nawala sa aming Buhay ang kanilang Ina. Kaya hi'to kami naghanda para umuwi ng ng Pinas upang doon ipagpatuloy Ang aming Buhay mag-ama. Caelan always serious at si Elira ay always smiling Ang friendly. Si Elira ay nakuha Niya Ang anyone ng kanyang Ina na si Jasmine. Sabi nila ay mini -Jasmine raw ito.habang si Caelan ay nahati sa aming dalawa. "Dad, can I visit mom to the cemetery?" Tanong ni Elira sa akin. “Sure, sweetheart,” sagot ko habang binababa ang mga bagahe mula sa kotse. “Pero bukas na, ha? Kadarating lang natin, kailangan muna nating magpahinga.” Tumango si Elira, pero alam kong may lungkot sa mga mata niya. Sa lahat ng okasyon, hindi niya nakakalimutang alalahanin ang ina niya. Si Caelan naman, tahimik lang sa gilid, hawak ang maliit na bag niya at tila nagmamasid sa paligid. “Dad,” tawag ni Caelan sa mababang tono, “is it okay if I just stay home tomorrow?” Ngumiti ako

Chapter 409 Napalunok ako, ramdam ko ang bigat ng tanong ni Caelan. Ilang segundo akong natahimik bago ako ngumiti nang tipid. “Son… kung buhay si mommy…” humugot ako ng malalim na hininga, “…of course, I’ll accept her. She’s still your mother.” Tahimik ang buong mesa. Pati si Elira, tumigil sa pagsubo at nakatingin lang sa akin na para bang naghihintay ng mas malalim na sagot. “Pero bakit mo naitanong ‘yan, anak?” dagdag kong tanong, pilit na kalmado ang boses. Nagkibit-balikat si Caelan pero ramdam ko ang pag-iwas ng tingin niya. “I just… dreamed something, too. Mommy said… ‘See you soon.’” Napatingin ako ulit sa labas ng bintana, at doon ko muling nakita—ang parehong anino ng taong naka-helmet na nakaupo sa motor. "And I think, my dreams it's true!" Saka tumingin sa labas kung saan ako nakatingin. "Do you Love her mom Dad?" Parang natigilan ako sa tanong ni Caelan, ramdam ko ang pagtama ng bawat salita niya sa puso ko. Tahimik akong napatingin sa dalawang anak ko—m

Chapter 411 Jasmine POV Mula sa malayo, tanaw ko ang bahay na dati’y tinirhan namin. Nakatayo ako sa lilim ng mga puno, mahigpit na hawak ang hood para matakpan ang mukha ko. Kanina sa sementeryo, halos hindi ko mapigilan ang sarili ko nang makita ko ang kambal… ang mga ngiti nila, ang paraan ng pagkakatingin sa akin—para bang naramdaman nila na ako nga ‘yon. Hindi pa panahon… bulong ko sa sarili, pilit pinipigil ang luha. Limang taon akong nagkubli, limang taon na pilit kong iniiwas ang sarili para hindi sila madamay sa mundong kinasadlakan ko. Dahan-dahan kong ipinasok ang lumang litrato sa sobre at iniwan iyon sa mesa sa sala habang wala pa sila. Huling sulyap sa loob ng bahay, at ramdam ko ang kirot sa puso ko nang marinig kong paparating na ang kotse nila. Agad akong lumabas at nagtago sa likod ng bakod, pinagmamasdan silang bumaba, tulad ng dati, masaya at buo… kahit wala ako. I’m still here, bulong ko sa hangin, umaasang balang araw, maiintindihan nila kung bakit kaila