Semua Bab THE CONTRACT WIFE: A DANGEROUS UNCLE: Bab 381 - Bab 390

Chapter 392 Nahiga na kami sa kama sa tabi ng crib, pareho nang pagod pero masaya. “Nakakapagod, no?” tanong ni Jasmine habang nakatalikod pero hawak pa rin ang kamay ko. “Oo. Pero kung ganito ang kapalit… kahit buong buhay ko pa ‘to,” sagot ko. “Mahal na mahal kita, Jacob.” “Higit pa roon, Jasmine. Mahal ko kayo—kayong tatlo.” Sa unang gabi ng kambal sa mansyon, habang buong mundo ay abala sa pag-ikot nito, ang mundo namin ay umiikot na lang sa dalawang munting nilalang. Sa pagitan ng puyat, pagod, at gatas, doon ko nahanap ang tunay na kaligayahan. Buhay ama. Buhay magulang. Buhay pamilya. At ito pa lang ang simula. Lumipas ang unang buwan na para bang isang iglap lang. Sa pagitan ng mga puyat, pagpapadede, pagpapalit ng lampin, at mga himbing na sandali, unti-unti naming nakita ang pagbabago sa mga anak namin. At ngayon, narito na kami sa mga unang milestone nila—mga sandaling kahit simpleng ngiti ay parang premyo sa lahat ng hirap. Araw ng Linggo. Maaga pa lang

Chapter 394 Sumunod si Elira. Tahimik lang siya, pero nginitian ang pari habang binubuhusan siya ng tubig. “Elira Montero, binibinyagan kita sa ngalan ng Ama, ng Anak, at ng Espiritu Santo.” Tumulo ang luha ni Jasmine habang hawak ang kamay ko. Si Renz ang unang lumapit. “Bilang ninong, hindi lang po ako tagabigay ng regalo. Isa po akong tagabantay. Caelan, Elira… sana paglaki ninyo, matutunan niyong lumaban, magmahal, at manindigan—katulad ng mga magulang ninyo.” Sumunod si Cherie. “Elira, baby girl, ninang Cherie mo ‘to. Isusulat ko lahat ng milestones mo sa notebook—lahat ng tawa mo, iyak mo, first crush mo. At kapag nasaktan ka, si ninang ang una mong lalapitan.” Tumawa ang ilan sa loob ng simbahan, pero dama ang sinseridad sa bawat salita. Lumapit ako sa altar, buhat si Caelan habang si Jasmine ay buhat si Elira. Huminga ako nang malalim. “Caelan. Elira.” “Ngayong araw, isinuko namin kayo sa Maykapal—hindi dahil mahina kami, kundi dahil naniniwala kaming mas ma

Chapter 396 Masaya pa sana ang gabi namin pagkatapos ng picnic. Ang dami naming tawa at kwentuhan habang pinapanood ang kambal na naglalaro. Pero pagkagabi, napansin kong masyadong tahimik si Caelan. Nilapitan ko siya sa crib at nang hawakan ko ang noo niya— mainit. “Jacob…” tawag ko agad, may kaba sa boses ko. Lumapit siya kaagad at sinuri si Caelan. “Ang init ng katawan niya, love. May thermometer ba si Yaya?” Dali-dali akong lumabas ng kwarto para tawagin si Yaya Lorna. Kinuha niya agad ang digital thermometer at sukatin ang lagnat ni Caelan. 38.9°C. Hindi ko mapigilang kabahan. First time ito. Hindi ko alam kung overreacting ba ako, pero nanay ako. Hindi ko mapigilang matakot. “Sis, baka nag-ngingipin lang,” sabi ni Yaya habang pinapahid ang bimpo sa noo ni Caelan. Sinilip ko ang gilid ng bibig niya, at doon ko napansin—namamaga ang gilagid niya at may puting guhit na lumilitaw. “Ngipin…?” tanong ko, halos mangiyak. “Opo. Karaniwan pong nilalagnat ang ba

Chapter 398 "Ano pa ba Ang hinihintay natin tayo na at Kunin Ang Buhay ni Olivia para mabawasan ang mga masamang taong tulad niya," ngising sambit bi Cher6sa akin. Hindi ako nagsalita Saka ako tumayo at pumunta sa aking motor upang puntahan si Olivia kung nasaan ito. Tahimik akong gumalaw sa mga anino ng lumang pabrika. Ayon sa intel ni Cherie, dito nagtago si Olivia matapos ang huling operasyon ng Red Roses. May mga guwardya—pero hindi ako natatakot. Isa-isa silang na-neutralize gamit ang silencers at traps na hindi nila inakalang darating. Pagkatapos ng ilang minutong paglipat-lipat sa mga haligi ng pabrika, narating ko ang pinakagitna. Isang maliit na kwarto na may nagliliwanag na bombilya. Sa loob—naroon siya. Olivia Fernandez. Kalma siyang naka-upo sa isang lumang upuan, hawak ang larawan ng kambal ko. "I was wondering when you'd come, Agent J," sabay ngiti niyang malupit. Hindi ko na siya sinagot. Itinaas ko ang aking armas at bumulong… "Para sa mga anak ko.

Chapter 400 "Jacob, what if. Biglang may masamang mangyayari sa akin. Mangako ka, wag mong pabayaan Ang ating kambal," seryoso kong sabi. Napatingin si Jacob sa akin, halatang nagulat sa bigla kong sinabi. Kitang-kita ko sa mga mata niya ang pag-aalala at takot na baka may hindi ako sinasabi. "Jacob, what if... biglang may masamang mangyari sa akin?" ulit ko habang pilit pinapanatiling matatag ang boses ko. "Mangako ka, huwag mong pababayaan ang ating kambal." Hinawakan niya ang dalawang kamay ko, mahigpit at puno ng damdamin. "Jasmine, huwag kang magsalita ng ganyan. Wala—wala akong hahayaan na masamang mangyari sa'yo. Lalaban tayo, magkasama. Hindi mo kailangang pasanin lahat mag-isa." Umiling ako, may luha nang namumuo sa aking mga mata. "Please, Jacob... hindi ito tungkol sa akin. Tungkol ito sa mga anak natin. Kapag dumating ang panahong kailangan kong lumaban at hindi na ako makabalik agad..." saglit akong huminto, humugot ng malalim na hininga. "...gusto kong may kasig