All Chapters of THE CONTRACT WIFE: A DANGEROUS UNCLE: Chapter 421 - Chapter 430

Chapter 432 Jacob POV “Twins, doon muna kayo sa kusina at sabihin ninyo sa chefcook natin na magluto ng almusal,” utos ko sa kanila, pinipilit kong gawing kalmado ang boses ko kahit ramdam ko ang bahagyang tensyon. “Okay po, Daddy!” sabay na sagot nila Caelan at Elira bago masayang tumakbo palabas ng silid. Nang tuluyan silang makalabas, agad kong isinara ang pinto at humarap kay Jas. “Bakit mo hinayaan na makita nila ‘to?” sabay turo ko sa markang iniwan ko kagabi sa leeg niya. Pinamulahan siya at medyo napayuko. “Eh ikaw kasi! Halos lamunin mo ako kagabi. Wala tuloy akong kamalay-malay na nag-iwan ka ng… resibo.” Napahugot ako ng malalim na hininga, pero sa totoo lang, pinipigil ko rin ang tawa. Tapos biglang sumeryoso ang mukha ko, at hinawakan ko ang balikat niya. “Jas… hindi lang yun ang iniisip ko. Limang taon kang nawala. Ngayon, nagbalik ka, pero hindi ibig sabihin tapos na ang panganib. Hindi natin alam kung may mga mata pa ring nagbabantay sa atin.” Nagtagpo ang mga

Chapter 434Jasmine POV Nakayakap pa rin ako kay Jacob habang ramdam ko ang tibok ng kanyang puso na tila sinasabing ligtas ako sa kanyang mga bisig. Sa unang pagkakataon matapos ang limang taon, nakaramdam ako ng totoong kapayapaan.Pero habang pinapakinggan ko ang kanyang mga salita, may parte pa rin ng sarili kong nag-aalinlangan. Totoo bang kaya naming buuin muli ang pamilyang ito nang walang sagabal? Kaya ko bang tanggapin ang posibilidad na muling maging ina?“Jacob…” bulong ko habang nakatingin sa kanya. “Kung sakali… kung sakali mang mabuntis ulit ako, handa ka ba talaga? Alam mo naman ang sitwasyon ko, hindi basta normal na nanay lang ang kaya kong gampanan. Agent pa rin ako. May mga bagay na hindi madaling talikuran.”Hinaplos niya ang pisngi ko at ngumiti, ’yung ngiting palaging nagpapalambot ng aking puso. “Handa ako, Jas. Kahit ano pa ang dumating. Basta’t kasama ka, kakayanin natin. Lalo na kung para sa mga anak natin—at sa magiging bunso nila.”Napakagat-labi ako. Buns

Chapter 436Pagkasabi ni Jacob noon ay lalo pang lumakas ang mga palakpakan. May ilan pang sumipol na parang nasa concert, at ang iba nama’y nagpa-cute na nakikipag-beso-beso ng hangin sa akin mula sa layo.“Queen of the company… wow, goals!” bulong ng isang empleyada habang tinutulak-tulak ang katabi niyang kinikilig din.Hindi ko alam kung saan ako titingin—nahihiya ako pero sabay ramdam ko rin ang kakaibang saya at pagmamahal. Parang pinangalanan niya akong reyna hindi lang sa harap ng mga tao, kundi sa puso niya.Hinapit ako ni Jacob palapit sa dibdib niya, saka bumulong sa akin nang kami na lang ang halos makakarinig:“Sanay ka na, mahal. Kasi mula ngayon, wala nang mag-aalangan na ikaw ang asawa ko. Ikaw ang karapat-dapat sa tabi ko.”Bahagya akong natawa pero may luha na nag-uunahan sa gilid ng mata ko.“Grabe ka, Jacob. Ginagawa mo akong emosyonal sa harap ng lahat.”Ngumiti lang siya, hinawakan ang kamay ko, at sabay kaming naglakad papasok sa opisina niya—dinig ko pa rin sa

Chapter 438Habang magpapahinga sana kami ay biglang nagkagulo ang mga katulong sa ibaba. May narinig kaming mahina ngunit malinaw na iyak ng isang sanggol na lalaki. Nagkatinginan kami ni Jacob, parehong nagtataka.Agad kaming bumaba at nadatnan ang dalawang kasambahay na may hawak na basket na natatakpan ng kumot. Nang alisin iyon, bumungad sa amin ang isang sanggol na lalaki, maputla ang mukha ngunit malakas ang iyak na tila gutom at pagod.“Diyos ko, kanino itong bata?” halos pasigaw na tanong ni Jacob.“Sir, Ma’am… hindi po namin alam. Nakalagay po siya sa basket, iniwan sa may gate. May kalakip na sulat…” nanginginig na sabi ng isa naming katulong habang iniabot ang nakatiklop na papel.Kinuha ko ang sulat at binasa. Ang nakasulat lang na.“Pakiusap, ingatan ninyo siya… wala na akong magagawa.”Napakuyom ako ng kamao, habang si Jacob ay agad na lumapit at kinuha ang sanggol sa kanyang bisig. Kita ko ang kakaibang titig niya — may halong pagkabigla, galit, pero higit sa lahat, ma

Chapter 440 Biglang nagsalita si Jacob, mababa ang boses at diretso ang tingin kay Kaye. “Kung gano’n…” nagsimula siya, bahagyang umusog palapit. “…kung sanay ka sa hirap at sanay kang mag-alaga ng bata, sagutin mo ako ng tapat.” Nagtagal ang katahimikan. Naramdaman ko ang tensyon sa pagitan nila. “Ano ang tunay mong pakay sa pagpasok dito?” tanong ni Jacob, seryosong-seryoso ang tono. “Trabaho lang ba talaga ito para sa’yo? O may ibang dahilan?” Napatingin si Kaye sa amin, kita ko ang gulat sa kanyang mga mata, pero hindi siya agad sumagot. Para bang nag-iipon siya ng lakas ng loob bago magbuka ng bibig. “Sir…” halos pabulong niyang wika. “…trabaho lang po ito para sa akin. Wala na akong pamilya, at kailangan kong mabuhay. Pero higit doon—gusto ko po ng bagong simula. At kung pagbibigyan niyo ako, gusto kong dito ko ’yon simulan… sa piling ng pamilyang ito.” Tahimik kaming tatlo ni Jacob at ng kambal. Naramdaman kong pinagmamasdan niya ang bawat galaw ng dalaga, parang binabas