Semua Bab ยุทธการรักของเหล่าภรรยา: Bab 141 - Bab 150

ยามบ่ายในวันถัดมา เหลียนม่งหยา นั่งนิ่งยังโต๊ะอาหาร หญิงสาวหาได้แตะต้องมันแม้แต่น้อย นางทำอาหารเฝ้ารอสามีที่ยังไร้ข่าวคราวที่แน่ชัด “ได้ข่าวว่าอย่างไร” หญิงสาวเอ่ยถามคนในชุดสีดำ ที่ปรากฏกายจากด้านหลังของนาง ใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ นั้นช่างแตกต่างจากความร้อนรุ่มอยู่ภายในใจ ฉีเหอไม่คิดจะบอกข่าวของสามีนางทั้งหมด เมื่อเป็นเช่นนี้นางจำต้องใช้คนของนางเอง จะเป็นการที่ดีสุด มิเช่นนั้นนางก็ไม่อาจรู้ได้ว่าต้องรอสามีอยู่เช่นนี้อีกนานเท่าไหร่ “ท่านแม่ทัพตกอยู่ในวงล้อมของศัตรู ข้าน้อยคิดว่าหากไร้กองทัพหนุนเข้าช่วยเหลือ มิช้าคงต้องเสียท่าเป็นแน่ขอรับ” “พวกเจ้าสำรวจเส้นทางแล้ว ไร้เส้นทางหลบเลี่ยงออกมาได้ใช่หรือไม่” “เรียนนายหญิงย่อมเป็นเช่นนั้นขอรับ ตอนนี้ท่านแม่ทัพยังพอต้านรับได้ แต่คงได้ไม่นานเพราะกองทัพเริ่มจะขาดเสบียงและน้ำขอรับ” “คนของเราที่รวบรวมได้ คงไม่พอต่อกรสินะ เอาเป็นว่าจัดเตรียมทุกอย่างที่จำเป็น ข้าจะชิงตัวสามีข้า มันผู้ใดขัดขวางข้าจะไม่ละเว้น” “น้อมรับคำสั่งขอรับ” ร่า

ทางด้านฉีเหอ พ่อบ้านจวนแม่ทัพกำลังซุ่มมองกองทัพของศัตรู พร้อมการหยั่งเชิง จากที่เขามองในตอนนี้ กำลังคนขององค์ชายฉิงหานเองก็ไม่ได้มากมาย ทว่าทุกคนกลับเป็นขุนพลมือดี ที่ถูกคัดเลือกมาในศึกครานี้โดยเฉพาะ หากไม่ใช่เหตุบังเอิญ เขาก็คงไม่มีวันรู้เลยว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ในครั้งนี้เป็นผู้ใด แต่ถึงกระนั้นมันก็สายไปที่จะแจ้งให้แก่ผู้เป็นนายได้ทราบ เขาไม่อาจนำเรื่องที่รู้มาหารือผู้ใดได้เลย เพราะไม่อาจรู้ได้ว่านอกจากแม่ทัพจางซินแล้ว ยังมีผู้อื่นอีกหรือไม่ที่ร่วมมือ ทางเดียวในตอนนั้นคือคิดหาหนทางเข้าช่วยเหลือผู้เป็นนาย แต่เขาไม่คิดเลยว่าฮูยินในท่านแม่ทัพ จะเป็นผู้ลงมือด้วยตนเอง ท่านหญิงเหลียนไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ เขาไม่แปลกใจเลยทำไมพระชายาถงลู่ลู่ ถึงเลือกนางมาเป็นน้องสะใภ้ “เตรียมตัวให้พร้อม เราจะเข้าจู่โจมเพื่อเบนความสนใจของทหารบางส่วนเท่านั้น กำลังของพวกเราไม่อาจที่จะล้มคนขององค์ชายฉิงหานได้ทั้งหมด” “ขอรับท่านฉีเหอ” เวลาผ่านไปเพียงครึ่งก้านธูป เสียงการระเบิดก้พลันเกิดขึ้น ฉีเหอขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความสงสัย ใ

ขวับ! ปลายแส้เปลี่ยนทิศอย่างรวดเร็ว มีดสั้นที่ควรจะพุ่งไปยังทิศทางของสามี มันกลับถูกทำให้พุ่งไปยังทิศทางเดิม ฉึก! องค์ชายฉิงหานดวงตาเบิกโพลง เมื่อแรงเฮือกสุดท้าย ที่เขาตั้งใจจะฉวยโอกาส ลงมือต่อศัตรูคู่แค้นอย่างถงเจี้ยนหลาง กลับถูกขัดขวางและกลายเป็นเขาที่ต้องตาย มีดสั้นที่ปักยังลำคอ ทำให้ฉิงหานไม่อาจเปล่งเสียงใดออกมาได้ ดวงตาที่เบิกกว้างไม่อาจหลับลงได้ ร่างสูงในชุดเกราะสีทองทรุดลงกับพื้นดิน ก่อนจะแน่นิ่งไปโดยที่ดวงตาไม่อาจปิดลงได้ นักฆ่าหนุ่มเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ทว่าเขาก็มิอาจที่จะหลีกหนีจากตรงนี้ได้เลย สิ่งเดียวที่ทำได้คือต้องฝ่าออกไปเท่านั้น องค์ชายฉิงหานนั่นขลาดเขลา ไม่ว่าผู้ใดตักเตือนก็มิคิดจะฟัง การสิ้นใจด้วยมือสตรีนับว่าโชคดีกว่าตายด้วยมือเด็ก ฉึก! นักฆ่าหนุ่มดวงตาเบิกโพลง เลือดสีดำคล้ำค่อย ๆ ไหลออกจากมุมปาก ชายหนุ่มไม่จำเป็นต้องคิดให้มากความ นี่คือการปิดปากเขาได้ดีที่สุด เหลียนม่งหยา ขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อเห็นนักฆ่าหนุ่ม ทรุดลงกับพื้นดินเบื้องหน้านาง หญิงสาวก้าวเข้าไปยืนมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเห็นใจ แต่จะทำอย่างไรได้ ทุกคนล้วนมีหน้าที่ต

จวนแม่ทัพตะวันออก เหลียนม่งหยานั่งนิ่งฟังการายงานจากคนส่งข่าว หญิงสาวรู้สึกสมเพชกับโชคชะตาของตนเองยิ่งนัก คนทางเมืองหลวงคงคิดว่านางโง่เขลามากเลยทีเดียว เพียงบิดายื่นหยกชิ้นนั้นใส่มือ นางได้ให้คนออกสืบคนทุกสิ่งอย่างมาแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีคำบอกเล่า สำหรับสายตาคนอื่นคือการมอบของขวัญจากพ่อให้แก่ลูก แต่สำหรับนางกับบิดา มันคือการส่งสาสน์ให้แก่กัน โดยไม่จำเป็นต้องเอ่ยปากให้มากความ เรื่องนี้นางเองก็พอจะระแคะระคายมาบ้างแล้ว แต่เมื่อมินานมานี้ทุกอย่างก็ได้กระจ่างแก่ใจ และครั้งนี้คนผู้นั้นหาญกล้าใช้ชีวิตสตรี ที่เสียสละทุกสิ่งอย่างปกป้องนางมาเป็นตัวล่อ เพื่อกำจัดนางให้พ้นทาง “สั่งคนของเรา ดูแลท่านแม่ให้ดีก่อนที่ข้าจะถึงเมืองหลวง” “น้อมรับคำสั่งขอรับนายหญิง” เสียงเชียงเชียงเรียกขานเจ้าของจวน ดังเข้ามาให้ได้ยิน ร่างในชุดดำได้หายไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงเจ้าของห้องที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่เช่นเดิม ร่างสูงก้าวพ้นประตูเข้ามาด้านในห้อง ทุกสิ่งอย่างบนใบหน้าหล่อเหลายังคงเดิม สองสามีภรรยาสบตากันนิ่ง ทว่ากลับมันกลับเ

“เจ้าคิดจะเป็นลูกอกตัญญูเช่นนั้นรึ เจ้าคิดจะเป็นผู้ลงมือสังหารมารดาตนเอง หากผู้คนรู้เข้าจะประณามเจ้าเยี่ยงไรนะ”“ข้าคือท่านหญิงเหลียนม่งหยา ธิดาในพระชายาเอกหลี่ซินเหมย ข้าลงมือสังหารคนร้ายที่หมายชีวิตมารดา ย่อมได้รับคำสรรเสริญเยินยอมิใช่การประณาม ท่าทางท่านจะเลอะเลือนไปแล้วกระมัง”ฉึก! ดวงตาที่เคยหวานเชื่อมบัดนี้เหลือกค้าง เมื่อรับรู้ถึงความเจ็บปวดยังกลางอก หลี่หลิวหลีก้มลงมองยังสาเหตุของความเจ็บปวด สิ่งที่เข้าสู่ครรลองสายตาอันพร่าเลือนในตอนนี้...คือปลายกระบี่ที่ทะลุมาจากด้านหลัง พระสนมคนงามกระพริบตาถี่ ๆ พร้อมน้ำใสซึ่งเอ่อคลอสองข้างหน่วยตา สิ่งที่นางต่อสู้มาตลอดชีวิตหาได้เป็นใครอื่น แต่เป็นตัวนางเองอย่างนั้นสินะ“อึก...จะ...เจ้า”“ข้ามิได้เป็นผู้สังหารท่านเลยพระสนม แต่เป็นสาวใช้ของข้าที่เป็นผู้ลงมือ ดังนั้นคำว่าอกตัญญูที่ท่านกล่าวหา อย่าได้แม้แต่จะคิดว่าคนเช่นข้าจะกระทำมัน นี่คือเมตตาที่บุตรสาวเช่นข้ามีต่อท่าน มารดาผู้มิเคยจะยินดีในการกำเนิดของข้าเลย”คำพูดราบเรียบของหญิงสาว ทว่าเสียดแทงใจคนฟังยิ่งนัก เหลียนม่งหยาเดินช้า ๆ ไปยังมารดาที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง นางรู้เรื่องราวมากมายโดยที่ไ