All Chapters of อุ้มบุญมาเฟีย: Chapter 31 - Chapter 40

"โดนเอาเกือบทุกวันยังไม่ชินอีกเหรอ..นึกว่าจะรับของผมได้แล้วซะอีก" คำพูดแสนร้ายกาจถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากของคนตัวโต สายตาคมกริบก้มมองร่างบางที่ร่วงลงไปนั่งกองกับพื้นนิ่ง ๆ ก่อนจะเอื้อมไปหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดทำความสะอาดแท่งเนื้อที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำกามแล้วดึงกางเกงขึ้นมาสวมใส่เหมือนเดิม"ว๊าย!" พีชที่กำลังยันตัวลุกขึ้นยืนถึงกับร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อถูกมาเฟียหนุ่มช้อนตัวขึ้นไปวางลงบนโต๊ะทำงานโดยไม่บอกกล่าว"คุณจะทำอะไร?" เสียงหวานเอ่ยถามอย่างตื่นตระหนก ดวงตาคู่สวยมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยความหวาดระแวง เธอกลัวว่าเขาจะทำอะไรอีก แค่นี้ก็เจ็บจะแย่อยู่แล้ว"..." ไร้เสียงตอบกลับจากมาเฟียหนุ่ม มือหนาจับขาเรียวให้ถ่างออก ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดคราบน้ำกามที่ไหลเปรอะเปื้อนตามหว่างขาเธอออกให้ การกระทำนั้นทำให้หญิงสาวรู้สึกแปลกใจระคนเคอะเขิน"ฉะ...ฉันทำเองก็ได้" รีบเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ใบหน้าขาวซีดเปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อเพราะความอาย เมื่อเห็นสายตาของเขาที่จ้องมองเนินสามเหลี่ยมของเธอไม่วางตาครั้นพยายามจะหุบขากลับก็โดนมือหนารั้งเอาไว้"อยู่นิ่ง ๆ ถ้าไม่อยากให้ผมเอาคุณอีกรอบ" มาเฟียห

"ไอ้พอร์ชนี่เฟยหงเพื่อนกูมาจากจีน" นักรบผายมือไปทางร่างสูงของมาเฟียหนุ่ม พร้อมกับเอ่ยแนะนำให้ทั้งสองคนได้รู้จักกันหลังจากพอร์ชนั่งลงบนเก้าอี้แล้ว"ผมพอร์ชส่วนนี่พีชคนรู้ใจผม...ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ" พอร์ชเอ่ยแนะนำตัวกับมาเฟียหนุ่มด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่พีชถึงกับหน้าถอดสี คำพูดที่หลุดออกมาจากปากของพี่ชายของเธอนั้น มันเหมือนดั่งการทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้เธอโดยไม่รู้ตัว"ครับ" มาเฟียหนุ่มเอ่ยเพียงสั้น ๆ ใบหน้าเรียบเฉยไม่ได้แสดงความรู้สึกใด ๆ ออกมา ทำพอร์ชที่ส่งยิ้มให้เขาถึงกับหุบยิ้มลงทันที"คนอะไรหยิ่งชะมัดว่าไหม" พอร์ชหันไปกระซิบข้างหูน้องสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างหมั่นไส้"อะ..อืม" พีชได้แต่เออออด้วยความจำใจเพราะตอนนี้เธอรู้สึกกลัวเขามากกว่า นั่งตัวเกร็งไปหมดทุกครั้งที่ดวงตาคมดริบตวัดมองมาทางธอ การกระทำของทั้งสองคนที่ดูสนิทสนมกันเป็นพิเศษสร้างความไม่พอใจให้คนที่นั่งร่วมโต๊ะอย่างมาเฟียหนุ่มเป็นอย่างมาก แต่เขาก็พยายามระงับอารมณ์เอาไว้ มือหนาล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาต่อสายหาอาเหว่ยลูกน้องคนสนิท คุยกันสักพักเขาก็กดวางสายแล้วหันมายกยิ้มร้ายใส่หญิงสาวที่นั่งขมวดคิ้วชนกันเ

ก็อก! ก็อก!"คุณพีชคะคุณพีช" เสียงเคาะประตูดังขึ้นติด ๆ กันสองสามครั้ง ก่อนจะได้ยินเสียงเจียอีแม่บ้านของมาเฟียหนุ่มเอ่ยเรียกชื่อคนที่อยู่ในห้อง แต่ก็ไร้เสียงตอบเพราะความเพลียทำให้พีชนอนหลับลึกจนไม่ได้ยินเสียงใด ๆ "เป็นอะไรรึเปล่านะ ปานนี้แล้วยังไม่ลงไปทานอาหารอีก" เจียอีพึมพำออกมาด้วยความเป็นห่วงเพราะปกติเวลานี้ของทุกวันหญิงสาวจะลงไปทานอาหารแล้ว แต่วันนี้กลับไม่ลงไปจนเธอต้องขึ้นมาเรียกก๊อก! ก๊อก!"คุณพีชคะคุณพีช" เธอลองเคาะประตูเรียกหญิงสาวอีกครั้งแต่ก็ยังเงียบเหมือนเดิมจึงตัดสินใจเดินลงไปยังชั้นล่างเพื่อเอากุญแจขึ้นมาไขประตูห้องดูเผื่อว่าหญิงสาวอาจจะเป็นอะไรเพราะสองสามวันมานี้เธอสังเกตเห็นอาการผิดปกติของหญิงสาวบ่อย ๆ"จะเอากุญแจไปไหน" เสียงเข้มของร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาในคฤหาสน์ดังขึ้นทำให้เจียอีที่กำลังถือพวงกุญแจเดินขึ้นบันไดไปหยุดชะงััก ก่อนจะหันไปตอบผู้เป็นนายด้วยสีหน้าหวาดหวั่นด้วยกลัวว่าจะโดนดุ "ดิฉันจะเอากุญแจไปไขประตูห้องคุณพีชค่ะ" "มีอะไร ทำไมไม่เคาะประตูเรียกเธอ" "ดิฉันเคาะเรียกแล้วค่ะแต่คุณพีชเงียบไม่ตอบ ดิฉันกลัวว่าคุณพีชจะเป็นอะไรเพราะสองสามวันมานี่คุณพีชดูเหนื่อย

มาเฟียหนุ่มเดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาภายในห้องนอนพร้อมกับใช้มือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตลงสองสามเม็ดเพื่อคลายความอึดอัด ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดไฟสูบ ทว่าสูบได้เพียงทีสองทีเท่านั้นเขาก็ต้องรีบคีบมันออกจากปาก แล้วใช้นิ้วขยี้ไฟให้ดับเพราะหญิงสาวเปิดประตูเข้ามา เขากลัวว่าเธอจะเผลอสูดควันบุหรี่เข้าไปแล้วมีผลต่อเด็กในท้อง"ฉันท้องแล้วหวังว่าคุณจะทำตามวาจาที่ลั่นเอาไว้นะ" พีชเดินไปหย่อนก้นนั่งลงบนเตียงนุ่ม ก่อนจะเอ่ยทวงคำพูดของมาเฟียหนุ่ม "....." ไร้คำพูดใด ๆ หลุดออกจากริมฝีปากหนา มาเฟียหนุ่มเพียงแต่ปรายตามองใบหน้าเรียวเล็กน้อย แล้วล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาต่อสายหาลูกน้องที่เขาแต่งตั้งให้ค่อยดูแลบริษัทเอ็มดูที่ไทย"จัดการส่งเพชรให้ร้านคุณหญิงเพ็ญพักตร์เหมือนเดิม" เสียงทุ้มกรอกลงตามสายทันทีทีปลายสายกดรับ(ครับนาย)พีชได้ยินทุกประโยคที่มาเฟียหนุ่มคุยกับลูกน้อง เธอระบายยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะเอ่ยขอบคุณไปตามมารยาทหลังจากเขาวางสายลูกน้อง "ขอบคุณที่รักษาสัญญา"ว่าจบเธอก็ล้มตัวลงนอนเพราะรู้สึกเพลีย และง่วงเอามาก ๆ"อย่าเพิ่งนอน คุณยังไม่ได้ทานอะไรเลย" มาเฟียหนุ่มเอ่ยปรามพร้อมกับลุกข

หลายวันผ่านไปทุกอย่างยังคงดำเนินไปอย่างราบเรียบแม้ทั้งสองคนอาจจะบึ้งตึงใส่กันบ้างในบ้างครั้งตามประสาคนที่ไม่ได้รู้สึกรักกัน"พีชลุกขึ้น" มาเฟียหนุ่มเรียกร่างบางที่นอนซมอยู่บนเตียงให้ลุกขึ้นเพราะวันนี้เขาจะพาเธอไปฝากครรภ์"อือ..." คนถูกรบกวนเวลาพักผ่อนขานรับในลำคออย่างไม่สบอารมณ์มากนัก ก่อนจะลุกลงจากเตียงเดินเข้าไปล้างหน้าตาในห้องน้ำแล้วออกมาแต่งเติมเครื่องสำอางลงบนใบหน้าให้พอดูมีชีวิตชีวา แต่อีกคนกลับไม่ชอบใจเอาเสียเลย"ท้องอยู่จะแต่งไปให้ใครดู" เสียงทุ้มเปล่งออกมาจากริมฝีปากหนาของคนตัวโตที่นั่งมองเธออยู่บนโซฟาอย่างไม่สบอารมณ์"ไม่ได้แต่งให้ใครดูแต่งเพื่อให้ตัวเองสวย แต่หากมีใครอยากดูฉันก็จะให้ดูเผื่อบางทีฉันจะได้มีสามีเป็นตัวเป็นตนสักคนหลังจากที่คลอดลูกให้คุณแล้ว" เสียงหวานพูดประชดประชันอย่างเหลืออดทั้งที่ความจริงเธอไม่ได้คิดจะทำอย่างที่พูดจริง ๆ สักนิด แต่เพราะความหมั่นไส้ที่มาเฟียหนุ่มเอาแต่วางอำนาจใส่จึงพูดออกไปแบบนั้นเพล้ง! คำพูดของหญิงสาวทำให้มาเฟียหนุ่มถึงกับโกรธเป็นฝืนเป็นไฟ เขาลุกพรวดจากโซฟาปรี่ไปยังโต๊ะเครื่องแป้งที่เธอนั่งอยู่ แล้วใช้มือกวาดข้าวของเครื่องใช้บนโต๊ะจนตกแตก