Semua Bab อุ้มบุญมาเฟีย: Bab 21 - Bab 30

พีชเดินเข้ามาในคลาสเรียน ก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงข้างเพื่อนสาวคนสนิทอย่างจิน"แกหายไปไหนมาตั้งหายวัน ติดต่อก็ไม่ได้ ไปหาที่คอนโดก็ไม่เจอ" จินยิงคำถามใส่เพื่อนสาวทันทีที่เห็นหน้า"เรื่องมันยาวไว้จะเล่าให้ฟัง" พีชเอ่ยบอกเพื่อนสาวด้วยใบหน้าเหนื่อยหน่าย"ที่แกหายไปนี่เกี่ยวกับเจ้าพ่อมาเฟียที่ชื่อหวงเฟยหงด้วยใช่ไหม""อืม" "เฮ้อ! เวรกรรมของแกแท้ ๆ ที่ดันไปสะดุดตาเจ้าพ่อมาเฟียเข้าให้""ใช่คงเป็นเวรกรรมของเรา" พีชเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้า"ไม่เป็นไรนะแกสู้ ๆ" จินตบลงบนบ่าเพื่อนสาวเบา ๆ เชิงปลอบใจ"อือ...เราขอช่วยอะไรหน่อยได้ไหม" "ว่ามาสิ""ช่วยไปซื้อยาคุมให้เราหน่อยสิ" "ถ้าเขารู้ว่าแกแอบกินยาคุมแล้วแกจะไม่เดือดร้อนเหรอ" จินถามไถ่เพื่อนสาวด้วยความเป็นห่วง"ไม่รู้สิแต่เรายังไม่อยากท้อง อีกอย่างถ้านาน ๆ ไปแล้วเรายังไม่ท้องเขาอาจจะปล่อยเราให้เป็นอิสระก็ได้" "ก็ขอให้เป็นแบบนั้นเถอะ" พีชนั่งปรับทุกข์กับเพื่อนสาวไปเรื่อย ๆ จนอาจารย์เข้าสอนหลังจากเรียนเสร็จจินก็ขับรถออกไปซื้อยาคุมตามคำขอของเพื่อนสาวทันที ส่วนพีชก็นั่งรออยู่ในมหาวิทยาลัยหลังจากนั้นไม่นานจินก็กลับมาพร้อมกับถุงยาคุม"อะนี่เราซื้อมาให้

หลังจากหวงเฟยหงเดินออกไปพีชก็ลุกเดินขึ้นห้องนอนทันที เธอวางกระเป๋าสะพายลงบนโซฟาแล้วเดินไปยืนริมหน้าต่างเพื่อรอดูว่ามาเฟียหนุ่มจะออกไปไหนหรือไม่เมื่อเห็นรถคันหรูที่เขานั่งเป็นประจำแล่นออกไปจากคฤหาสน์เธอก็รีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบกระเป๋าใส่ผ้าที่เธอแอบซ่อนยาคุมเอาไว้ออกมาเปิด จากนั้นก็หยิบแผงยาคุมออกมาเพื่อจะเอาไปทิ้งถังขยะหน้าคฤหาสน์คำพูดแปลก ๆ ของมาเฟียหนุ่มในวันนี้เหมือนเขากำลังสงสัยอะไรอยู่ทำให้เธอหวั่นใจไม่น้อยกลัวเขาจะจับได้ว่าเธอแอบทานยาคุม เธอจึงจำเป็นต้องทำลายหลักฐานทิ้งเสียก่อน แต่เธอหารู้ไม่ว่าทุกการกระทำของเธอถูกสายตาเยือกเย็นของมาเฟียหนุ่มมองอยู่ผ่านกล้องที่เขาแอบติดตั้งไว้ในห้องนอน"นี่สินะสาเหตุที่เธอไม่ท้องสักที เราจะได้เห็นดีกันพีช" มาเฟียหนุ่มกัดกรามกรอดด้วยความโกรธ มือหนาหยิบบุหรี่ราคาแพงที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานขึ้นมาจุดไฟสูบสารนิโคตินเข้าปลอดเพื่อดับอารมณ์ในกาย สายตาจดจ่อมองหน้าจอโทรศัพท์ที่มีภาพของพีชเคลื่อนไหวอยู่เขม็ง เขานั่งจ้องหน้าจอโทรศัพท์อยู่แบบนั้นจนสูบบุหรี่หมดมวนจึงกดปิดหน้าจอ แล้วใส่ลงในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม จากนั้นก็ลุกเดินออกจากห้องทำงานที่อย

เช้าวันต่อมาครืด! ครืด!โทรศัพท์บนหัวเตียงแผดเสียงดังขึ้นอย่างต่อเนื่องปลุกให้ร่างสูงที่กำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงคิงไซส์รู้สึกตัวตื่นขึ้นมามือหนาคว้าโทรศัพท์ที่กำลังแผดเสียงดังมากดรับสายอย่างไม่สบอารมณ์มากนัก"มีอะไร"(คุณกิติศักดิ์ติดต่อกลับมาแล้วครับ)"ว่าไงบ้าง"(เรียบร้อยครับ ทุกอย่างเป็นไปตามที่นายวางไว้ )"อืมดี เตรียมเครื่องบินไว้ให้พร้อมฉันจะบินไปไทย"(ครับนาย)หลังจากวางสายลูกน้องมาเฟียหนุ่มก็ปลุกร่างบางที่นอนหลับอยู่ข้าง ๆ มือหนาตบลงบนพวงแก้มนวลเบา ๆ พลางส่งเสียงเรียกคนตัวเล็กให้ตื่น "พีชตื่น""อื้อ.." คนถูกรบกวนเวลานอนส่งเสียงครางในลำคอด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมาพลางใช้มือขยี้ตาไล่อาการงัวเงียออก"ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว ผมให้เวลาคุณยี่สิบนาที" มาเฟียหนุ่มออกคำสั่งทันทีที่หญิงสาวลืมตาขึ้นมา ก่อนจะลุกจากเตียงเดินออกจากห้องไปทิ้งให้ร่างบางนอนงงงวยอยู่บนเตียง"อะไรของเขา" พีชถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะบิดขี้เกียจแล้วลุกลงจากเตียงพาตัวเองไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างเร่งรีบ เมื่อจัดการกับตัวเองเสร็จเรียบร้อยก็เดินไปนั่งรอมาเฟียหนุ่มบนโซฟาแกร๊ก!หลังจากเธอนั่งรอไ

ครืด! ครืด!เสียงโทรศัพท์ราคาแพงยังคงดังต่อเนื่องไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่าย ๆ พีชเองก็ยังนั่งมองอยู่แบบนั้นไม่คิดจะรับสายปล่อยให้โทรศัพท์แผดเสียงดังอยู่อย่างนั้นนับครั้งไม่ถ้วนติ้ง!เสียงเรียกเข้าเงียบลงก่อนจะมีเสียงแจ้งเตือนจากแอปฟลิเคชันไลน์ดังขึ้นมาแทน นิ้วเรียวรีบกดเข้าแอปไลน์เพื่อดูข้อความที่ถูกส่งมาทันที ใบหน้าขาวเนียนเปลี่ยนเป็นซีดเผือดทันตาเมื่อเห็นรูปภาพที่ถูกส่งมาจากไลน์มาเฟียหนุ่มเพราะมันคือรูปถ่ายหน้าประตูรั้วบ้านของเธอ เธอรีบเดินไปแอบหลังบานหน้าต่างกระจกที่มีผ้าม่านปิดอยู่ มือเล็กค่อย ๆ แง้มผ้าม่านออกนิด ๆ พอมองเห็น ก่อนสอดส่องสายตามองไปยังประตูรั้ว ใจดวงน้อยกระหน่ำเต้นแทบจะทะลุออกมานอกอกเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของมาเฟียหนุ่มยืนพิงรถหรูอยู่หน้าประตูรั้วจริง ๆครืด! ครืด!เสียงโทรศัพท์แผดเสียงดังขึ้นอีกครั้ง พีชรีบกดรับสายด้วยความเร็ว ขณะที่สายตายังจ้องมองคนที่ยืนพิงรถอยู่(ไงรับสายได้แล้วเหรอ) เสียงเข้มห้วนบ่งบอกถึงความไม่พอใจของคนปลายสายดังตามสายมาทันทีที่เธอกดรับ"โทรศัพท์ปิดเสียงเลยไม่ได้ยิน"(เหรอ! โทรศัพท์ปิดเสียงแต่พอไลน์เข้าสามารถเปิดอ่านได้ในทันที ถ้าจะโกหกก็โกหกให

"กรรมหน้าตาเป็นยังไงผมไม่รู้จัก" มาเฟียหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านกับคำพูดของร่างบางเลยสักนิด"คุณนี้มัน..." พีชถึงกับอ้าปากเหวอเธอไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาว่าคนบาปหนา จิตใจเลวทราม หน้าด้านไม่รู้สึกรู้สาอย่างมาเฟียหนุ่มแล้วจริง ๆ ขณะที่อีกคนกลับยกยิ้มมุมปากอย่างคนที่เหนือกว่า ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้าเรียวนิ่ง ๆ "ผมมันทำไม!" "เปล่า" พีชเม้มริมฝีปากแน่นจนเป็นเส้นตรงเลือกจะสงบปากสงบคำลงเพราะถึงเธอจะว่าไปก็ไม่มีประโยชน์ มีแต่จะทำให้เขาไม่พอใจขึ้นไปอีก และคนที่ต้องเดือดร้อนคงไม่พ้นคนในครอบครัวของเธอ"เงียบทำไม" คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูง สายตาคมจับจ้องใบหน้าเรียวเขม็งพีชเลี่ยงไม่ตอบโต้กับมาเฟียหนุ่มพยายามข่มใจให้เย็นลง แล้วถามไถ่เรื่องอื่นแทน "ฉันต้องทำยังไงคุณถึงจะยอมส่งเพชรให้ร้านแม่ฉันเหมือนเดิม" "รีบมีลูกให้ผมสิ""มันไม่ได้มีกันง่าย ๆ นะ ไม่ใช่คิดปุ๊บก็ท้องปั๊บ""งั้นก็มาเริ่มทำเลยสิ""ห๊ะ!" คิ้วสวยขมวดเป็นปมกับคำพูดของมาเฟียหนุ่ม เขาช่างพูดมาได้ไม่อายปากจะให้เธอมาทำเรื่องอย่างว่ากลางวันแสก ๆ แถมยังเป็นในห้องทำงานอีก"มีปัญหาอะไร""คุณจะให้ฉันทำเรื่องอย่างว่าในห้องทำ