Semua Bab อุ้มบุญมาเฟีย: Bab 11 - Bab 20

"อึก!" คำบอกกล่าวจากปากมาเฟียหนุ่มทำเอาพีชอกสั่นขวัญแขวน แค่นี้เธอก็เจ็บจะตายอยู่แล้วหากยังไม่หยุดเธอต้องแย่แน่ ๆ ดวงตาไหวระริกที่พร่ามัวด้วยม่านน้ำตาส่งเว้าวอนคนด้านบนอย่างน่าสงสารหวังว่าเขาจะนึกเห็นใจสักนิด "มะ...ไม่เอาแล้วพอแล้ว"มาเฟียหนุ่มหาได้สนใจเสียงร่ำร้องของหญิงสาวไม่เริ่มสอบสะโพกอีกครั้งพลางจับจ้องใบหน้าเรียวที่เจิ่งนองด้วยสายธารน้ำตาไม่วางตา ยิ่งเธอพยายามดิ้นรนใช้เล็บจิกทึ้งบนผิวกายมากเท่าไรก็เหมือนยิ่งกระตุ้นอารมณ์ดิบเถื่อนในกายของเขาให้ลุกโชน กระหน่ำตอกตรึงร่องสาวอย่างหนักหน่วงจนร่างบางโยกคลอน เสียงกระแทกกายหยาบโลนดังสนั่นทั่วห้องนอนใหญ่ "ฉะ..ฉันเจ็บ" พีชเจ็บจนร่างกายแทบแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ยามที่ร่างสูงฝากฝังตัวตนเข้ามาร้องบอกด้วยน้ำเสียงสั่นระริก มือก็พยายามทุบตีผลักไสพัลวันหวังยับยั้งการกระทำของเขา แต่แรงเพียงน้อยนิดของเธอหรือจะทำอะไรผู้ชายตัวโตได้เขาไม่แม้จะสะเทือนยังคงกระแทกกายเข้าใส่อย่างป่าเถื่อนทุกการกระทำของมาเฟียหนุ่มสร้างความเจ็บปวดให้เธออย่างแสนสาหัสเมื่อไม่สามารถต่อต้านได้เธอจึงทำได้แค่หลับตาลง มือขยำผ้าปูที่นอนแน่นข่มความเจ็บปวดพร่ำภาวนาให้การกระทำอันป่าเถ

แกร๊ก! "เปิดสิ ๆ" พีชใช้มืออันสั่นเทายกขึ้นจับลูกบิดประตูแล้วบิดมันไปมาด้วยอาการตื่นกลัวจนแทบจะควบคุมสติไม่อยู่พลางหันมองมาเฟียหนุ่มเป็นระยะ"ใจเย็น ๆ พีช ตั้งสติ ๆ" เธอพยายามผ่อนลมหายใจเข้าออกช้า ๆ เพื่อให้ตัวเองคลายความตื่นกลัวก่อนจะค่อย ๆ หมุนลูกบิดอีกครั้ง ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกร่างบางก็รีบก้าวเท้าวิ่งหนีออกไปจากห้องด้วยความเร็ว"หยุดเดี๋ยวนี้นะพีช" มาเฟียหนุ่มรีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอว ก่อนจะวิ่งตามหญิงสาวออกไป"กูบอกให้มึงหยุดไง!" เสียงทุ้มตวาดดังลั่นศัพท์นามเรียกแทนตัวเองที่เปลี่ยนไปบ่งบอกว่าเขากำลังโกรธเธอมากเพียงใด เมื่อร่างบางยังไม่ยอมหยุดเขาจึงตะโกนสั่งการ์ดที่ยืนเฝ้าประตูทางเข้าบ้านแทน "จับตัวเธอไว้"สิ้นสุดคำสั่งผู้เป็นนายการด์ที่ยืนเฝ้าหน้าประตูสองสามคนก็วิ่งกรู่เข้ามาจับตัวหญิงสาวเอาไว้"กรี๊ด! ปล่อยฉัน!" พีชกรีดร้องเสียงหลงพร้อมกับพยายามสะบัดแขนให้หลุดการจับกุมของการด์ทั้งสองคนที่ยืนจับแขนเธอคนละข้าง"พาเธอขึ้นไปบนห้อง" ร่างใหญ่เดินมายืนตรงหน้าหญิงสาวก่อนจะเอ่ยสั่งลูกน้องเสียงแข็ง"ครับ" การด์น้อมรับคำสั่งผู้เป็นนายแล้วหิ้วปีกหญิงสาวเดินขึ้นไปบนห้องทันทีโดยมีมาเฟี

หลังจากมาเฟียหนุ่มเดินออกไปได้สักพักก็ได้ยินเสียงรถแล่นออกไปจากคฤหาสน์พีชนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารจนแน่ใจแล้วว่ามาเฟียหนุ่มได้ออกไปจากคฤหาสน์แล้วเธอจึงลุกขึ้นเดินไปที่ประตูหวังจะใช้โอกาสนี้หนีกลับคอนโด แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาพ้นประตูเธอก็ต้องชะงักกึกเพราะมีผู้ชายรูปร่างบึกบึนหน้าตาเหี้ยมยืนขว้างหน้าพร้อมกับถามเธอด้วยน้ำเสียงแข็ง"คุณจะไปไหนครับ" "ฉันจะกลับคอนโด" "ผมคงให้คุณกลับไม่ได้" "ทำไม?" "นายสั่งเอาไว้ คุณกลับขึ้นไปอยู่บนห้องเถอะ""ไม่! หลีกไปฉันจะกลับคอนโด""คุณอย่าหาเรื่องใส่ตัวจะดีกว่า" "ขอร้องล่ะปล่อยฉันไปเถอะนะ" พีชส่งสายตาเว้าวอนการ์ดหนุ่มสุดฤทธิ์ ขาเรียวเล็กค่อย ๆ ก้าวเดินทีละนิด"ถ้าคุณก้าวขาออกนอกประตูแม้แต่นิดเดียวนายสั่งให้ผมยิงขาคุณทิ้งได้เลย" การ์ดพูดขึ้นพร้อมกับชักปืนที่แหนบเอวออกมาถือไว้ พีชถึงกับหยุดชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวออกจากประตู ก่อนจะถอยหลังกลับไปยืนที่เดิม"คุณช่วยเห็นใจฉันหน่อยได้ไหม" ถึงแม้จะรู้สึกกลัวแต่เธอก็ยังคงไม่ละความพยายามที่จะออกไปจากคฤหาสน์นี้ให้ได้เอ่ยอ้อนวอนการ์ดสุดฤทธิ์ แต่ก็ไม่เป็นผล"คุณรอคุยกับนายเองเถอะครับ" เธอได้แต่เม้มปากเน้น ก่อ

เช้าวันต่อมา..แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามากระทบเปลือกตาของร่างบางที่นอนหลับอยู่บนเตียงปลุกให้เธอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพีชค่อย ๆ หรี่ตาขึ้นมาก่อนปรับสายตาให้คุ้นชินแสงแล้วหันไปมองคนที่นอนข้าง ๆ เธอเมื่อคืน แต่ก็ไร้เงาของเขาแล้ว ก็อก! ก็อก! เธอรีบดีดตัวขึ้นนั่งพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนถึงคอเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น สายตาจับจ้องประตูด้วยความสงสัยเพราะหากเป็นมาเฟียหนุ่มเขาคงไม่เคาะประตูแกร๊ก! ประตูถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างกำยำของอาเหว่ยลูกน้องคนสนิทของมาเฟียหนุ่มที่เดินถือชุดเข้ามา"นี่ชุดของคุณครับ นายรอคุณอยู่ด้านล่างให้รีบแต่งตัวแล้วลงไป" อาเหว่ยบอกให้หญิงสาวได้รับรู้พร้อมกับวางชุดลงบนโต๊ะกระจกแล้วเดินออกไปพีชมองตามหลังอาเหว่ยแล้วเลื่อนสายตามองชุดบนโต๊ะด้วยความสงสัย ก่อนจะลุกลงจากเตียงหยิบผ้าเช็ดตัวเดินหายเข้าไปในห้องน้ำสักพักก็เดินออกมาด้วยเนื้อตัวที่เปียกชุ่มด้วยน้ำ จากนั้นก็จัดการกับตัวเองก่อนจะเดินไปหยิบชุดที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นสวมใส่แล้วเดินลงไปชั้นล่างทันทีเพราะขืนชักช้ากว่านี้คงโดนดุแน่ ๆ"เธอมาแล้วครับ" อาเหว่ยเอ่ยบอกผู้เป็นนายที่นั่งดื่มกาแฟอยู่บยโต๊ะอาหา

หลังจากมาเฟียหนุ่มเสร็จสมตามต้องการเขาก็เดินออกไปจากห้องทันทีทิ้งให้ร่างบางนอนสะอื้นไห้อยู่บนเตียงโดยไม่คิดสนใจสักนิด"อึก!" พีชยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกลวก ๆ ก่อนจะพยุงตัวลงจากตัวลงจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระน้ำกามที่มาเฟียหนุ่มปลดปล่อยออกมาจนเลอะหว่างขาของเธอ จากนั้นก็เดินมาหย่อนก้นนั่งลงริมเตียง"ฉันเกลียดคุณ ฉันจะไม่มีวันให้อภัยกับสิ่งที่คุณทำกับฉัน" เสียงหวานเอ่ยออกมาด้วยความคับแค้นใจ แววตาไหวระริกพลันแข็งกร้าวขึ้นทันตาเธอโกรธ เกลียด และแค้นเขาจนหาคำใดมาเปรียบเทียบไม่ได้เลย ศักดิ์ศรีและความบริสุทธิ์ที่เธอรักษามาอย่างดีถูกผู้ชายสารเลวย่ำยีจนไม่เหลือชิ้นดีเธอนั่งเหม่อลอยทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย เห็นฝูงนกที่บินโฉบเฉี่ยวไปมาบนท้องฟ้าก็นึกอิจฉาที่มันมีอิสระจะโบยบินไปไหนก็ได้ แต่ดูเธอสิต้องเป็นนกน้อยถูกขังอยู่ในกรงทองไม่มีอิสระ ไม่สามารถไปไหนได้เลยฟ้าช่างใจร้ายกับเธอยิ่งนักแกร๊ก!เสียงปลดล็อกประตูดังขึ้นทำให้ร่างบางที่กำลังนั่งเหม่อสะดุ้งหลุดจากภวังค์ ก่อนจะหันไปมองที่ประตูคนที่เปิดประตูเข้ามาก็คืออาเหว่ยกับแม่บ้านในมือของทั้งสองเต็มไปด้วยถุงอะไรบางอย่างจนเธอต้องถ