บททั้งหมดของ อุ้มบุญมาเฟีย: บทที่ 51 - บทที่ 60

หลังจากหลี่เจิงกลับไปหวงเฟยหงก็นั่งคิดทบทวนเรื่องต่าง ๆ เงียบ ๆ คนเดียวในห้องรับแขก เขาเก็บคำพูดของเพื่อนชายมาคิดซ้ำแล้วซ้ำแล้วอยู่อย่างนั้นนานนับชั่วโมง ก่อนจะสลัดความคิดออกจากหัวแล้วเรียกอาฟ่างเสียงดังลั่น "อาฟ่าง""ค่ะคุณหวงเฟยหง"อาฟ่างที่กำลังยืนคุยอยู่กับเจียอีรีบวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาผู้เป็นเจ้านายด้วยความเร็ว"ถ้าไม่อยากโดนไล่ออกก็เล่าความจริงมาให้หมด" มาเฟียหนุ่มเอ่ยเสียงเข้ม สายตาดุจ้องหน้าอาฟ่างอย่างเอาเรื่อง เขาไม่ได้จะทำอย่างที่พูดจริง ๆ แค่ขู่ให้อาฟ่างกลัวแล้วบอกความจริงกับเขาก็เท่านั้นเอง เขายังไม่ค่อยเชื่อที่หลี่เจิงพูดเต็มร้อยเลยอยากถามอาฟ่างอีกครั้งเพื่อดูว่าทั้งสองคนพูดตรงกันหรือเปล่า"คือ...ดิฉันแค่เห็นว่าคุณหลี่เจิงมาหาคุณพีชเมื่อหลายวันก่อนค่ะตอนที่คุณหวงเฟยหงออกไปข้างนอก แต่ดิฉันไม่รู้ว่าคุณหลี่เจิงกับคุณพีชคุยอะไรกัน"อาฟ่างอึกอักเล็กน้อยก่อนจะรวบรวมความกล้าบอกไปตามความจริงเท่าที่ตัวเองรู้"แล้วทำไมไม่บอกฉันตั้งแต่วันนั้น""คุณพีชสั่งห้ามไม่ให้ดิฉันบอกค่ะเพราะกลัวคุณหวงเฟยหงจะโกรธ""อืม" มาเฟียหนุ่มขานรับในลำคอเบา ๆ ก่อนจะลุกเดินตรงขึ้นห้องนอนทันทีแกร๊ก!เสียงเ

ซู่! ซู่!เสียงคลื่นกระทบหาดทรายบวกกับแสงรุ่งอรุณยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านสีขาวสะอาดตาเข้ามากระทบเปลือกตาของหญิงสาวที่นอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวโตทำให้รู้สึกตัวตื่น เธอปรือตาขึ้นมาช้า ๆ ก่อนปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสง คิ้วสวยขมวดเป็นปมด้วยความสงสัยเมื่อกวาดสายตามองไปรอบห้อง แต่มันกลับไม่ใช่ห้องนอนที่คฤหาสน์ตอนนี้เครื่องหมายคำถามลอยเต็มสมองไปหมดเธอผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัวพอตื่นมาอีกทีก็ไมรู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน และไม่รู้ด้วยว่ามาเฟียหนุ่มพาเธอมาทำไม อย่างเดียวที่รู้คือตอนนี้เธออยู่ริมทะเลเพราะได้ยินเสียงคลื่นกระทบฝั่งเธอยกมือขึ้นนวดขมับเบา ๆ แล้วเลิกสนใจสิ่งรอบข้างมาสนใจคนข้าง ๆ แทน สายตาคมมองไปยังแขนแกร่งที่พาดอยู่บนท้องกลมโต ก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่หลับอยู่ เสียงลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าตอนนี้เขายังหลับอยู่จริง ๆ ไม่ได้แสร้งหลับ เธอวางฝ่ามือลงบนสองแก้มเกลี้ยงเกลาแล้วใช้นิ้วโป้งลูบไล่ไปมาอย่างแผ่วเบาเธอใช้ชีวิตกับมาเฟียหนุ่มมาร่วมปีมันก็ต้องมีความรู้สึกบางอย่างแทรกซึมเข้ามาในหัวใจไม่มากก็น้อย ถึงแม้เขาจะร้ายใส่แต่ก็ยังมีมุมดี ๆ ให้เธอได้เห็นบ้างเหมือนกันถึงจะม

ครืด! ครืด!โทรศัพท์เครื่องหรูแผดเสียงดังขึ้นในขณะที่มาเฟียหนุ่มกำลังนั่งทานอาหารอยู่มือหนาวางช้อนลง แล้วล้วงไปหยิบโทรศัพท์อยู่กระเป๋ากางเกงขึ้นมากดรับสาย"ว่าไง" เอ่ยถามปลายสายเสียงเข้ม(ของที่ให้ไปส่งมีปัญหาครับนาย)"ปัญหาอะไร" เขาเอ่ยถามปลายสายขณะที่สายตาจ้องมองร่างอ้วนกลมที่นั่งมองหน้าเขาด้วยความสงสัย ก่อนเขาจะลุกเดินออกจากโต๊ะไปคุยโทรศัพท์ด้านนอกเพราะไม่อยากให้เธอได้ยินเรื่องที่เขาคุยกับลูกน้องพีชได้แต่มองตามคนที่ออกไปยืนคุยโทรศัพท์ข้างนอกด้วยความสงสัย เธออยากจะรู้เขาคุยอะไรกันทำไมมาเฟียหนุ่มถึงหน้าเคร่งเครียดขนาดนั้น แต่เธอก็ไม่กล้าถามหรอกเพราะกลัวเขาจะหาว่ายุ่งอีกจึงทำได้แค่เก็บความสงสัยไว้ในใจ"ผมจะไปธุระ คุณรอผมอยู่นี่นะเดี๋ยวผมกลับมา" หลังจากวางสายมาเฟียหนุ่มก็เดินเข้ามาบอกกับคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารด้วยท่าทางเร่งรีบ แล้วหันหลังเดินออกไปด้วยความเร็ว"คุณจะไปไหน" พีชรีบตะโกนถามตามหลังร่างสูงด้วยความสงสัย แต่ก็ได้รับเพียงความเงียบตอบกลับมามาเฟียหนุ่มชะงักเท้าหันกลับไปมองหญิงสาวเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังเดินต่อโดยไม่พูดไม่จาทิ้งให้เธอนั่งงงเป็นไก่ตาแตก"ไหนบอกมาพักผ่อน แล้วทำไมย

บรืน! บรืน!รถสปอร์ตหรูเคลื่อนตัวออกจากบ้านพักตากอากาศบนหาดส่วนตัวของมาเฟียหนุ่มตั้งแต่เช้าตรู่ของวันใหม่ถึงแม้เขาจะรู้สึกไม่ค่อยสบายเนื้อสบายตัวเพราะพิษจากบาดแผลเท่าไร แต่เขาก็ยังดันทุรังจะกลับให้ได้แม้หญิงสาวพยายามห้ามปรามเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล"คุณขับรถไหวรึเปล่า" พีชเอ่ยถามมาเฟียหนุ่มด้วยความเป็นห่วงระหว่างที่รถกำลังแล่นอยู่บนท้องถนนด้วยความเร็วสูง มือเล็กแตะลงบนแขนแกร่งเบา ๆ พลางจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างจับพิรุธ"ไหว" มาเฟียหนุ่มตอบสั้น ๆ ในขณะที่สายตาจดจ่อกับถนนหลังจากนั้นภายในรถก็ตกอยู่ในความเงียบพีชได้แต่เหลือบมองร่างเป็นระยะ ๆ ด้วยความเป็นห่วงผ่านไปประมาณสามชั่วโมงรถสปอร์ตคันหรูก็เคลื่อนตัวมาจอดลงหน้าคฤหาสน์หวงเฟยหงมาเฟียหนุ่มเปิดประตูก้าวลงจากรถสปอร์ตแล้วเดินตรงไปยังรถอีกคันที่อาเหว่ยเตรียมรออยู่โดยไม่พูดไม่จากับหญิงสาวสักคำพีชได้แต่มองตามแผ่นหลังคนตัวโตพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายกับนิสัยเย็นชาของเขา ก่อนจะพยุงร่างอุ้ยอ้ายก้าวลงจากรถ เปล่งเสียงถามตามหลังอย่างอดไม่ได้ "คุณจะไปไหนไม่สบายอยู่นะ""ธุระ" มาเฟียหนุ่มเปล่งเสียงบอกหญิงสาวในขณะที่ก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ สายตาดุ

เช้าวันต่อมาพีชนอนรอเวลาผ่าคลอดด้วยใจที่กระวนกระวาย เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจถึงแม้อาฟ่าง และหมอจะพยายามพูดปลอบใจแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลย"คุณฉันกลัว" พีชเอ่ยบอกมาเฟียหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างเตียงด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น ใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำๆ "ไม่ต้องกลัว" คำพูดเพียงสั้น ๆ หลุดออกจากริมฝีปากหนา แววตาดุตวัดมองใบหน้าเรียวนิ่ง ๆ เขาก็อยากจะพูดปลอบใจเธออยู่หรอก แต่ปากของเขามันกลับไม่ขยับจะให้คนแข็งกระด้างแบบเขามาปลอบใจใครก็ทำไม่เป็น เลยได้แต่เอ่ยออกไปแบบนั้นตามสไตล์ตัวเอง แต่เขาหารู้ไม่ว่าคำพูดแข็งกระด้างดูเหมือนไม่ใส่ใจ แค่ตอบแบบขอไปทีกลับทำให้คนได้ฟังรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก"...." พีชได้แต่เม้มปากแน่นจ้องมองหน้ามาเฟียหนุ่มด้วยความตัดพ้อก่อนที่ทั้งสองคนจะได้พูดอะไรต่อพยาบาลก็มารับเธอไปยังห้องผ่าคลอดโดยมีมาเฟียหนุ่ม และอาฟ่างเดินตามไปติด ๆ "สู้ ๆ ค่ะน้องพีช" อาฟ่างเอ่ยบอกหญิงสาวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มพร้อมชูสองนิ้วใก้กำลังใจหญิงสาว"...." พีชส่งยิ้มอ่อน ๆ ให้อาฟ่าง ก่อนเธอจะถูกเข็นเข้าห้องผ่าคลอดโดยมีสายตาของมาเฟียหนุ่มมองตามไปจนประตูห้องผ่าคลอดถูกปิดลง เขาจึงเดินกลับมาที่ห้องพั