Semua Bab อุ้มบุญมาเฟีย: Bab 61 - Bab 70

หลังจากให้นมจนบุตรชายหลับไปพีชก็วางลูกลงบนเตียง ก่อนจะล้มตัวลงนอนกอดเด็กน้อยไว้ในอ้อมอก แววตาอ่อนโยนจ้องมองหน้าบุตรชายด้วยความรักตอนนี้ในสมองของเธอหนักอึ้งไปหมด แค่คิดถึงวันที่ต้องพลัดพรากจากลูก ใจดวงน้อยก็แทบจะขาดรอน ๆ เธออยากจะขอร้องวิงวอนต่อมาเฟียหนุ่มให้ยกลูกให้กับเธอ แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้เพราะลูกก็เป็นสิิ่งที่เขาต้องการมากเหมือนกันเธอนอนชั่งใจอยู่นานนับชั่วโมง ก่อนจะตัดสินใจเรียกคนตัวโตที่นั่งเล่นไอแพดอยู่บนโซฟา "คุณ""มีอะไร""คือ....ฉันขอลูกได้ไหมให้ฉันได้อยู่กับลูกเถอะนะฉันรักลูก" เธอสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่รวบรวมความกล้า ก่อนจะเอ่ยออกไปอย่างแผ่วเบา ใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ ๆ ลุ้นระทึกกับคำตอบเป็นอย่างมากถึงแม้ความหวังจะริบหรี่ แต่เธอก็อยากจะลองดูสักตั้ง"ไม่ได้คุณลืมไปแล้วรึไงว่าข้อตกลงของผมกลับคุณคืออะไร" มาเฟียหนุ่มถึงกับที่ได้ยินคำพูดของวางไอแพดลงตวัดสายตามองหน้าหญิงสาวเขม็ง"คุณจะเอาลูกไปทำไมในเมื่อคุณไม่ได้รักลูกเลยอยากให้ลูกไม่มีความสุขขาดความรักเหมือนคุณเหรอ""หุบปาก!" มาเฟียหนุ่มตวาดเสียงแข็ง ก่อนจะลุกเดินตึงตังออกจากห้องไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉี่ยว คำพูดของหญิงสาวทำให้เ

@โรงพยาบาลโคร้มม!เพล้งงๆ!เสียงข้าวของภายในห้องพักผู้ป่วยตกแตกกระจายเต็มพื้นไปหมดด้วยฝีมือของมาเฟียหนุ่มที่กำลังอาละวาดไม่ต่างอะไรจากเสือคลั่ง เมื่อเขากลับมายังโรงพยาบาลหลังจากที่นั่งดื่มเหล้ากับเพื่อน ๆ ที่คลับจนดึก แต่พอเข้ามาภายในห้องพักกลับพบแต่ความว่างเปล่าหญิงสาวกลับลูกไม่ได้อยู่ในห้องเขาสั่งให้อาเหว่ยออกไปตามหาจนทั่วโรงพยาบาลก็ไม่เจอ เขาจึงรู้ได้ทันทีว่าเธอได้พาลูกหนีไปแล้วเพราะเอกสารและข้าวของของเธอ และลูกหายไปหมดจะมีก็แต่เสื้อผ้าอาฟ่างที่ยังอยู่"โธ่เว้ย!" โค้รมม!"เสียงทุ้มตะเบ็งออกมาด้วยความโมโหสุดขีเ เท้าใหญ่ถีบโต๊ะที่ตั้งอยู่จนล้มระเนระนาดเสียงดังสะเทือนออกไปนอกห้องจนพยาบาลที่อยู่แถวนั้นต่างวิ่งกรู่เข้ามาดูด้วยความตกใจ แต่เมื่อเห็นว่ามาเฟียหนุ่มกำลังอาละวาทอยู่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปห้าม หรือถามเลยสักคนพวกเธอรีบถอยหลังกลับแล้วรีบวิ่งไปบอกผู้บริหารโรงพยาบาลเพื่อให้มาช่วยพูดกับมาเฟียหนุ่มให้เขาใจเย็นลงผู้บริหารวัยกลางคนรีบเดินมาดูตามคำบอกเล่าของพยาบาล เขาถึงกับกลืนน้ำลายเหนี่ยว ๆ ลงคออึกใหญ่เมื่อเปิดมาเห็นสภาพห้องที่เละเทะจนดูไม่ได้ แถมยังมีมาเฟียหนุ่มยืนหน้าแดงก่ำด้วยคว

วันเวลาหมุนเวียนไปเรื่อย ๆ จากวันผ่านไปเป็นเดือนจากเดือนผ่านไปเป็นปีตอนนี้บุตรชายของพีชกับมาเฟียหนุ่มก็อายุได้สี่ขวบกว่าแล้วพีชยังคงใช้ชีวิตอยู่ที่สิงคโปร์เหมือนเดิมถึงแม้เธอจะบอกเรื่องที่เธอมีลูกให้แม่กับพี่ชายรับรู้แล้ว และทั้งสองก็ไม่ได้ว่าอะไรแถมยังบอกให้เธอกลับไปอยู่ที่ไทยอีก แต่เธอก็เลือกอยู่ที่นี่ต่ออีกสักปีเพราะเกรงว่าหากกลับไปอยู่ไทยอาจจะเจอมาเฟียหนุ่มอีกก็เป็นได้แม้หลี่เจิงจะบอกว่าเขาหยุดตามหาเธอกับลูกแล้วก็ตาม"ม๊าครับ" ขณะที่พีชกำลังนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่บนโซฟาเสียงเจื้อแจ้วของบุตรชายก็ดังขึ้น ก่อนจะเผยให้เห็นร่างอวบอ้วนของเด็กน้อยวัยสี่ขวบกว่า ๆ ที่วิ่งเข้ามาหา"ว่าไงครับ" เธอคลี่ยิ้มให้บุตรชายด้วยความรัก มือเล็กยกร่างอวบอ้วนของบุตรชายขึ้นนั่งบนตักแล้วโอบกอดหลวม ๆ"เมื่อไรมังกรจะได้เจอป๊าครับ ไหนม๊าบอกว่าถ้ามังกรโตแล้วจะอนุญาตให้ไปหาป๊าได้ตอนนี้มังกรก็โตแล้วนะครับ" เด็กน้อยเอ่ยท้วงคำพูดของผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงสดใส"โตตรงไหนฮึบอกม๊าสิ" พีชถึงกับยิ้มกว้างออกมาเมื่อได้ยินคำพูดคำจาของบุตรชายที่นับวันจะเจ้าเล่ห์ขึ้นเรื่อย ๆ แถมยังเอาแต่ใจเป็นที่หนึ่งนิสัยไม่ต่างจากผ

พีชรีบยกมือขึ้นดันตัวชายหนุ่มออกทันทีเมื่อรู้สึกตัวหลังจากที่ตกอยู่ในภวังค์ของเขาเนินนานแต่แรงอันน้อยนิดของเธอไม่ได้ทำให้คนตัวโตสะเทือนเลยสักนิดมาเฟียหนุ่มยังคงจูบร่างบางในอ้อมกอดอย่างโหยหา ก่อนจะถอนจูบออกอย่างเสียดาย ถ้าไม่ติดว่ายังเคลียร์กับเธอไม่จบเขาคงจะลากเธอขึ้นเตียงแล้วขย้ำให้หายคิดถึง แต่เพราะเธอยังโกรธอยู่เขาจึงต้องหักห้ามใจเอาไว้ไม่อย่างนั้นถ้าทำอะไรลงไปมากกว่านี้เธอคงได้โกรธเขามากกว่าเดิมเป็นแน่"เป็นใครก็ต้องช๊อคเหมือนฉันนั้นแหละอยู่ดี ๆ ก็มีเจ้าพ่อมาเฟียที่บอกว่าเกลียดผู้หญิงนักเกลียดผู้หญิงหนามาสารภาพรัก อีกอย่างใครจะไปรู้ที่คุณบอกรักฉันอาจเป็นเพราะลูก คุณไม่ได้รักฉันจริง ๆ หรอก""รักก็คือรักไม่มีเหตุผลอื่นมาเกี่ยว กลับไปอยู่คฤหาสน์กับผมนะผมจะทำให้คุณเห็นว่าผมรู้สึกอย่างที่พูดจริง ๆ""ไม่เชื่อคุณปล่อยให้เวลาล่วงเลยมานานตั้ง 3-4ปีแล้วเพิ่งมาคิดได้เหรอ" สายตาคมจ้องเข้าไปในดวงตามาเฟียหนุ่มอย่างพินิศพิจารณาถึงแม้เธอจะดีใจที่ได้ยินคำบอกรักจากปากเขา แต่เธอก็หาได้เชื่อสนิทใจไม่อยู่ด้วยกันนานเป็นปีเธอก็พอจะเดาได้ว่าเขาเป็นคนยังไง"ตอนแรกที่คุณหายไปผมตามหาคุณจนแทบพลิกแผนดินแต่

เมื่อตกลงกันเรียบร้อยแล้วสามคนพ่อแม่ลูกก็พากันเดินขึ้นห้องนอนเพื่อพักผ่อนทันทีหลังจากที่วุ่นวายมาทั้งวันพีชกวาดสายตามองไปรอบห้องอย่างอึ้ง ๆ แม้เวลาจะผ่านไปเนินนานแค่ไหน ทว่าข้าวของทุกอย่างของเธอก็ยังคงวางอยู่ที่เดิมไม่ได้เคลื่อนย้ายหรือสูญหายไปไหนเลยสักชิ้น"ผมเก็บทุกอย่างที่เป็นของคุณไว้หมดแหละ" มาเฟียหนุ่มที่กำลังถอดเสื้อผ้าให้บุตรชายเพื่อจะพาไปอาบน้ำเอ่ยขึ้นเมื่อเหลือบเห็นหญิงสาวกำลังมองสำรวจรอบ ๆ ห้องพร้อมกับเผยยิ้มบางๆ ออกมา"จะทิ้งก็ไม่มีใครว่านิ" พีชเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ ก่อนจะเดินไปหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาทำเหมือนไม่ยินดียินร้ายกับคำพูดของมาเหียหนุ่มทั้งที่ความเป็นจริงภายในใจแอบพองโตไม่น้อยที่เขายังคงเก็บรักษาข้าวของเธอไว้อย่างดี นึกว่าเขาจะเก็บไปทิ้งหมดแล้วซะอีกก็เธอดันหอบลูกหนีไปขนาดนั้นเป็นใครก็ต้องโกรธ แต่กับผิดคาดนอกจากเขาจะไม่โกรธแล้วยังดีจนน่าใจหายอีกด้วยเธอนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยในขณะที่สายตาเผลอมองหน้ามาเฟียหนุ่มอย่างลืมตัวจนมาเฟียหนุ่มจับได้เอ่ยทักขึ้นด้วยความสงสัย "มองหน้าผมทำไม"พีชเสียอาการเป็นอย่างมากเมื่อถูกจับได้รีบเบนสายตามองบุตรชายแทน "ฉันมองลูกไม่ได้มองคุ