All Chapters of Loving Dr. Cherry: Chain to Love: Chapter 91 - Chapter 100

Hindi ko alam kung ilang segundo akong nanatiling nakapikit matapos ang halik na ‘yon. Parang lahat ng pinipigilan kong damdamin…biglang sumabog. Nasalubong ko ang mga mata niyang nangingislap ng luha. Parang nagsasabing patawarin mo na ako. Magsimula ulit tayo…hindi na kita sasaktan.Pinilig ko ang ulo ko. Inalis ang kamay niya sa batok ko. Hindi na ako papayag na mahulog na naman sa mga lambing niya. Sa mga matatamis niyang salita. Matinding sakit ang naramdaman ko…muntik na akong sumuko sa buhay. Ilang araw akong hindi nakakain, puro inum lang. Ilang beses kong tinatong ang sarili kung bakit hindi sapat ang pagmamahal ko na tuluyang burahin si George sa puso niya.“Reynan…” Nilapat niya ang kamay niya sa pisngi ko.Winaksi ko iyon. Pero muli niya lang inilalapat, nagmamatigas siya. Pero mas nagmatigas ako.“Cherry…tama na!” mariin kong sabi, saka ko siya itinulak palayo. Hindi siya bumagsak, pero sapat ‘yong lakas para makuha ang distansyang kailangan ko. Distansyang makahinga a

Sh*t naman, oh!Bakit ko ba hinayaang hilahin niya? Bakit ko ba siya hinayaang umupo sa kandungan ko?Sigaw nang utak ko…layuan ko na siya. Pero anong ginagawa ko?Wala…nanghihina ako sa mga haplos niya. Sa halik niyang hindi ko ipagkakaila na sabik ako.Damn it Cherry… Para akong itinali sa upuan ko na hindi makatayo. Hindi ko pa maawat ang sarili kong mapanganga sa bawat lapat ng mainit at malambot na palad sa balat ko.Dumadagundong ang dibdib ko sa bilis ng pintig ng puso ko habang si Cherry… walang hiya ‘to siya ‘e… biglang bumukaka sa kandungan ko. Ngayon ay ramdam ko na ang pagkababae niyang dumikit sa alaga kong nagwawala na gaya ng puso ko. Sh*t.Napapikit ako. Napakagat sa labi. Puso’t utak ko tumatanggi. Nilalabanan ang init ng katawan…ngunit napapaungol naman. Hinihingal.“Cherry…” Singhal ko sa kanya. “Tama na…”Pero habang sinasabi ko ’yon… ramdam kong lalong humihigpit ang kapit niya sa batok ko. Lalong lumalalim ang paghinga ko. Lalong bumibilis ang pintig ng puso ko.

Hindi ko mabilang kung ilang minuto na akong nakaupo sa gilid ng kama, nakatitig lang kay Cherry.Kahit saglit, hindi ko maialis ang paningin ko sa maputla niyang pisngi. Sa mga labing halos walang kulay, sa mga mata niyang nakapikit at maga na parang pagod na pagod na sa lahat ng laban.Hinawi ko ang ilang hibla ng buhok sa mukha niya. Marahan, dahan-dahan. Natatakot akong magising siya. Natatakot ako na baka kapag magising siya, tuluyan na siyang umalis. Napisil ko ang noo ko. Ganito na ba ako kalala? Hindi ko mapagtanto kung ano ba talaga ang gusto ko.Sinadya ko siyang saktan. Pinagtatabuyan ko siya, pero ngayong nasa ganitong kalagayan siya, gusto ko naman siyang alagaan. Napahigpit ang hawak ko sa buhok ko. Ngayon ko lang napansin na nangangayayat siya. Ang nipis ng mukha, at bakat na bakat ang collar bone."Akala ko masaya ka na kasama ang lalaking pinili mo, Cherry?"Ano ba ang pinaggagawa niya no’ng wala ako. Hindi ba sila nag-work ni George? Ang daming tanong, wala naman ak

Napangiti ako nang magising na katabi si Reynan. Ang himbing ng tulog niya. Hindi ko maawat ang sariling titigan siya. Kahit magulo ang buhok, pero sa mata ko, ang gwapo pa rin niya.Inangat ko ang kamay ko. Gustong hawakan siya… dampian ng palad ang pisngi niya… pero hindi ko tinuloy. Ayaw kong magising siya. Ayokong mapunta na naman kami sa mainit na diskusyon.Napalingon ako sa labas ng bintana. Ang ganda ng umaga. Ayaw kong maski ‘yon ay masira. Kaya tama na muna ang sakit dito sa dibdib.Dahan-dahan akong bumangon. Ingat na ingat ako na ‘wag siyang magising. Gusto ko, bago niya man lang ako itaboy ulit… bago niya sabihin na umalis na ako… naipagluto ko na siya. Kahit ‘yon man lang ay magawa ko para sa kanya.Pagbaba ko, dumiretso ako sa kusina. Kinuha ko ang mga niluto ko kagabi. Ininit ko. Binuhay ko ang apoy sa kalan… pero kasasalang ko pa lang ng kawali, may narinig na akong kalabog.Napapitlag ako. Kumabog ang dibdib ko.Dali-dali akong lumabas ng kusina at halos mapugto ang

REYNAN Biglang natahimik ang paligid nang umalis sila Daisy, Onse, Danreve, at Charmaine. Naiwan kaming dalawa ni Cherry sa gitna ng sala, magkahawak pa rin ang kamay. Hindi maalis ang titig sa isa’t isa. Para bang binabasa ang laman ng aming isip. Tinitimbang ang mga sitwasyon. Hinawakan ko ang pisngi niya, pinahid ang bakas ng luha. "Bakit hindi mo sinabi sa akin?" Mahina kong tanong, pilit ikinukubli ang panginginig ng boses. Napayuko siya. Kagat ang labi, tila nag-iipon ng lakas. "Ayaw kong gamitin ang bata. Ayokong mapilitan ka lang bumalik sa akin, Reynan," mahina niyang sagot. "Gusto ko, kung babalik ka man, dahil mahal mo pa rin ako. Dahil napatawad mo na ako…okay na tayo…" Parang sinuntok ang puso ko. Napapikit ako. Kumirot sa loob ang bawat salitang binitiwan niya. Paano pala kung hindi siya gumawa ng paraan? Paano kung hindi kami nagkita ulit? Paano kung nagmatigas pa ako? Paano kung sa simula pa lang ay naging mahina siya gaya ko… ’e ‘di tuluyan siyang nawala... sila ng