Todos os capítulos de Loving Dr. Cherry: Chain to Love: Capítulo 111 - Capítulo 120

Anim na buwan na ang lumipas matapos ang kasal namin Cherry, heto ako ngayon. Hindi makakali. Palakad-lakad sa labas ng delivery room na parang wala sa sarili. Ito na ang araw na pinakahihintay namin. Ang makasama ang aming panganay. Masaya ako. Sobra. Pero hindi ko maiwasan ang kabahan. Nanginginig ang mga kamay ko, at pakiramdam ko, pati sikmura ko'y bumaligtad. Ilang beses na akong naglakad pabalik-balik sa corridor, paulit-ulit na nagdarasal para sa mag-ina ko. “Sana okay sila…” Nahagod ko na naman ang buhok ko. Para na akong mababaliw. Gusto kong alamin kung ano na ang lagay nila. Gusto kong pumasok sa loob, pero bawal. Ayaw nila akong papasukin. Ang nakakainis, wala ni isang nurse ang lumabas—i-inform man lang kami sa lagay ng asawa ko. Kaya paminsan-minsang ko na lang idinadantay ang tainga ko sa saradong pinto, umaasang may maririnig akong kahit ano sa loob. Daing ba ni Cherry, o iyak ni baby. Kahit boses ng mga nurse at doktor na nagpapaanak sa asawa ko. Pero wala. Wala

CHAPTER 2 Nasa tabi ko pa rin si Anna nang magising ako. Yakap niya ako. Ramdam na ramdam ko ang mahina niyang hinga—ang init ng balat niyang dumadampi sa akin.Napangiti ako. Naalala ko kasi ang nangyari sa amin kagabi. Lahat parang nakaukit sa utak ko. Pati nga amoy ng perfume niya, kabisado ko na. Matamis, magaan sa ilong, pero ang lakas ng epekto sa akin. Nakakalasing.Nangangalay na ako, pero ayaw kong gumalaw. Ayaw kong magising siya, at matapos ang sandaling ‘to. Kaya hinayaan ko lang ang bigat ng ulo niyang nakapatong sa akin, kahit halos hindi ko na maramdaman ang braso ko.Hinawi ko ang buhok na dumikit sa pisngi niya. Dumampi sa balat ko ang malambot niyang hibla. Dinampian ko siya ng magaan na halik sa noo, saka dahan-dahang ipinikit ang mata ko para namnamin ang sandali.Pigil akong bumuga ng hangin. Hindi ko akalaing mararamdaman ko pa ‘to—‘yong ganitong saya, ‘yong kakaibang sarap na akala ko, hindi ko na kailanman mararanasan.Hinila ko siya palapit, idiniin ko ang mu

Napayuko ako, pilit na iniiwas ang tingin kay Anna. Para bang bawat segundo ng pagtitig niya ay tinatanggal ang depensa ko. “Anna…” humugot ako ng malalim na hininga. Ramdam ko ang paninikip sa dibdib ko. “Ang hirap… hindi ko alam kung ano ang sasabihin… kung paano magpapaliwanag.” “Mahirap? Hindi alam kung ano ang sasabihin? Kaya umiwas ka na lang… mas madali nga naman ‘yon! ” tumaas ang boses niya, halatang nagpupuyos sa galit. “Anna, hindi… hindi gano’n ‘yon…” Napabuntong-hininga ako. Mapait na ngiti naman ang ganti niya. Napalingon ako nang marinig ko ang ugong, bulungan sa paligid. Pinagtitingan na kami ng mga tao. Hinawakan ko ang kamay niya. Hinila siya palabas ng restaurant. Pero paglabas namin binawi niya ang kamay niya. “Jerome, hindi mo na kailangang mag-explain. Sinabi ko na kanina, ito na ang huling beses na makikita mo ako. Kaya ‘wag ka ma-pressure. Ano man ang sabihin mo, keep mo na lang sa sarili.” “Anna, teka lang…” Pinigil ko siya. Aalis na naman kasi sa

EMALYN“Manang.” “Expired.”Iyan ang mga bansag sa akin ng mga kaibigan at kamag-anak ko. Kesyo trenta’y singko na raw ako at wala pa ring boyfriend—wala pang asawa. At sa bawat salu-salo, sa bawat reunion, lagi akong tampulan ng biro. Para bang kasalanan kong hindi pa ako humaharap sa altar.Hindi man halata, pero nasasaktan na ako sa mga sinasabi nila. Iba kasi—parang personal na. May tinatagong galit sa akin… o baka ako lang ang nag-iisip ng gano’n. Ewan kung mali man ako. Kasi, minsan, may magtatapon ng linya na parang balang tumatama sa puso ko.“Emalyn, paano ka pa mabubuntis niyan? Pa-expire ka na.” “Sayang ka, maganda ka sana… kaso wala eh, hindi ka marunong mag-ayos. Ang manang mo.”At madalas, ngiti lang ang sagot ko. Kahit na ramdam ko na parang mga karayum ang bawat salita nilang, tinutusok-tusok ang puso ko.Kapag hindi ko na kaya, dinidipensahan ko ang sarili ko. “Eh ano ngayon kung tumandang dalaga ako? Masaya naman ako. Mas okay na ‘yon kaysa may asawa nga, miserabl

Matapos ang ilang segundong katahimikan, biglang kumawala ang tawa ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa alak o dahil sa kabaliwan na tanong niya. Tumayo ako mula sa upuan at mariing umiling.“No,” sabi ko, sabay hagod sa buhok ko na medyo magulo na rin sa halos isang oras naming pag-inom. “Why would I marry a man I barely know?”Napangiti siya. Hindi ‘yon ngiting bastos o ngiting nanlilibak. Ngiting natutuwa, parang bata. Tumayo rin siya, saka naglahad ng kamay.“I’m Eliezar Mendaz. Thirty-eight. May stable job, may car, at may sariling bahay… and currently looking for a new girlfriend.”Napailing ako, napatawa. Ayos din siya, ‘ah. Kanina lang, parang madudurog siya sa lungkot—may pa-iyak-iyak pa—pero ngayon, lumabas ang pagkapilyo.Napahawak ako sa ulo ko. Ramdam kong may tama na ako, pero parang biglang nawala ang hilo ko.Hinawakan ko ang kamay niyang nakalahad pa rin.At damn! Nanoot sa balat ko ang mainit niyang palad na bahagyang pumisil sa kamay ko.“I’m Emalyn Villafuerte, thirty