Lahat ng Kabanata ng Loving Dr. Cherry: Chain to Love: Kabanata 101 - Kabanata 110

Napako kami sa bungad ng pinto.Ako, si Danreve, at Onse.Wala ni isa sa amin ang nakakapagsalita. Daig pa namin ang binuhusan ng malamig na tubig sa eksenang aming nadatnan.Mga asawa namin, masayang nakikipagsayaw sa mga lalaking parang mga bulating na budburan ng asin kung gumiling. “Anong ginagawa n’yo rito?!" Nagpanting ang tainga ko sa sabay nilang tanong. Walang sumagot ni Isa sa amin. Lahat kami, tiim bagang nakatitig sa kanila na puro nanlalaki ang mga mata. Mga labi, bahagyang nakaawang. Parang nakakalimutan nang huminga.Nabuwiset ako sa nakikita ko ngayon, pero mas nabubuwesit ako sa mga lalaki na ang mga abs ay kasing-kintab ng bagong polish na sahig. Walang hiyang kumekendeng, kumakampay ang bewang, umiikot-ikot na parang walang buto sa katawan.“Sir Reynan…” Kumaway si Anna. Ngumiti pero pilit. Sumunod naman ang iba. Lahat sila ngumiti. Pero nahihiyang tumingin sa amin. Bahagya pang umatras. Nagkubli sa likuran nila Cherry, maiwasan lang ang nanggagalaiti naming tingi

CHERRYAgad akong isinugod ni Reynan sa Hospital nang sumakit ang puson ko. Mabuti na lang, mild complication lang.“Dra. Cherry, iwasan mong mapagod. Hindi porket malakas ang kapit ni baby, magpapabaya ka na,” sermon sa akin ng OB ko—kaibigan ko at kasamahan sa hospital. Pero para kay Reynan… kahit narinig niya mismo ang sinabi ng doctor, para sa kanya ay katapusan ng mundo.Simula nang mangyari ‘yon, hindi na lang siya asawa ko, bodyguard na rin. Hindi… mas malala pa—parang security guard na on-duty twenty-four hours!Konting galaw ko lang, natataranta na. Maging pag-ikot ko sa kama, alerto siya.Kada hikab ko, nakabantay.Uubo lang ako, parang handa na siyang isugod ako sa ER.“Asawa ko, dahan-dahan…” Ayon na naman siya.“Reynan, magbabanyo lang ako… iihi lang…” sabi ko.Pero siya? Imbes na alalayan lang akong maglakad, binuhat pa talaga ako hanggang banyo. Maging pag-upo ko sa toilet bowl, nakaalalay siya.“Talagang panonoorin mo akong umihi?” Parang naiirita kong tanong. Pero an

“Oo,” mahinang sagot ko, pero diretso ang mga mata sa kanya. “Buntis ako, George...” Matapos ang mahabang katahimikan, nagawa ko ring sumagot. Unti-unti ko na ring naririnig ang ingay sa palagid at ang presensya ng mga tao dito sa mall. Napalingon ako kay Reynan nang maramdaman ko ang bahagyang paggalaw ng kamay niya sa baywang ko. Ngumiti ako, at muling kay George. “Maging ina na ako… magiging magulang na…” Napakunot ang noo niya, namula ang mga mata, pero agad din iyong nawala. Bahagya siyang tumango, pero hindi nagsalita. Hindi ko alam kung ano ang laman ng utak niya… kung ano ang iniisip niya, pero ‘yong tingin niya sa amin ni Reynan noon. Kakaiba… hindi ako sanay. Tingin na laging galit at naghahamon ng away… wala na. Magaan ang pagkakatitig sa amin ngayon.“Masaya ako na ngayon,” dagdag ko. “Masayang-masaya...”“Alam ko…” Napangiti siya. Sa puntong ‘to, mapait. Pero hindi pait ng galit. Parang pait ng pagtanggap. Pait na pagsuko. Maya maya ay napayuko siya. Pinaglalaruan ang

CHERRYAwit ng mga ibon. Maagang sikat ng araw, at ang preskong hangin ng Tagaytay ang bumati sa akin. Dagdag pa ang magandang view na nakikita ko mula rito sa balcony ng silid ko. Ang gaan sa pakiramdam, parang hinaplos ang puso ko. Lahat… parang ba naki-celebrate sila sa kasiyahang nararamdaman ko.Hindi pa sumisikat ang araw ay gising na ako—kami ng asawa ko. Siyempre, hindi pwedeng walang good morning kiss kahit sa screen lang. Kaya heto, gising na gising na ako, pati ang puso ko na kanina pa umiindak-indak."Dra. Cherry, nandito na po ang glam team mo… ready na po silang gawin kang pinakamagandang bride!" bungad ni Anna.Lumingon ako. Bumuga ng hangin at tumango habang mahigpit ang hawak sa puting robe na suot ko.Mabagal akong naglakad pabalik sa silid at umupo sa harap ng dresser. Pumasok naman ang mga stylist.“Sina Mama? Mga kapatid ko?” tanong ko kay Anna na in-assist ang mga stylist.“Inaayusan na rin sila, dok. Hindi raw kasi pwedeng ikaw lang ang maganda, dapat tayong lah

REYNANSabay kaming lumanghap nang sariwang hangin ni Cherry nang makasampa kami sa yate. Nandito na kami sa Albay kung saan ako nag-propose at nangako isa’t-isa na magmahalan habangbuhay. Ang ganda na rito, pero mas gumanda dahil kasama ko siya, yakap ko siya mula sa likod, habang tahimik na tinatanaw ang pabulog na araw. “Ang ganda… ang aliwalas…” bulong niya. Napapangiting niyakap niya ang mga braso kong nakapulupot sa kanya.“Parang ikaw… ang ganda!” bulong ko, sabay ang mahinang kagat sa tainga niya. Napahagikhik siya. Saglit niya akong tinapunan ng nagbabalang tingin nang hindi ako tumigil sa isang kagat lang. Sinabayan ko na rin ng halik.“Tumigil ka… ‘yon ang tingnan mo.” Nguso niya ang Mayon. Kahit malayo, kita pa rin mula rito sa yate—may ulap sa tuktok, pero nananatiling perpekto ang korte. Parang kami ni Cherry. Minsang binayo ng malakas ng bagyo, minsang nasira… pero nanatiling matatag… mas minahal ang isa’t isa.“Kanina pa nga ako nakatingin… gusto ko, ikaw naman ang