Semua Bab Loving Dr. Cherry: Chain to Love: Bab 71 - Bab 80

CHERRYTinanghali ako ng gising kaya heto at hindi kami magkanda-ugaga sa paghahanda ni Leo. Sinamantala ang oras na tulog pa si Cherry.“Sir, bakit ikaw mismo ang gumagawa nito?” tanong ni Leo. Nagtataka, ngunit masunurin namang sumunod sa mga utos ko. Nandito kami ngayon sa may treehouse. Nag-iihaw ako ng pusit at pork. Habang siya, abala sa pag-arrange ng mesa at naglagay ng palamuti sa treehouse.Pareho kaming walang alam sa ganito, pero para sa babaing aking mahal, handa akong matuto. ‘Yon nga lang damay si Leo. Umalis na kasi ang mga tauhan ni Danreve na naghanda sa surprise ko para kay Cherry.“Gusto ko, perfect ang surprise ko para sa kanya. ‘Yong siguradong dama niya ang effort ko…ang pagmamahal ko.”“Ibang klase ka talaga, Sir Reynan. Na sa’yo na lahat…ang hirap mong kalaban…”Bigla akong napalingon. Kinunutan siya ng noo. “Hirap akong kalaban?” Dinuro ko siya ng barbecue stick. “May gusto ka…” “Hindi po, sir…” Napataas siya ng mga kamay. Paulit-ulit din na pinilig ang ulo

Hindi ako agad nakagalaw—hindi makasagot. Parang tumigil ang paligid nang makita ko siyang muli. Wala pa ring pinagbago ang tingin niya, punong-puno ng panghahamak. Para bang ako ang may atraso sa kanya. Ako ang may pagkukulang. At siya ang aking winasak.Umangat ang gilid ng labi niya. Akmang lalapitan ako.Pero alertong humarang si Cris. Tinago niya ako sa likuran niya.“Pinagsasabi mo? Sino ka ba?!” Dinuro niya si George na nginisihan siya, at tinampal ang kamay niya. Kumabog ang dibdib ko, hindi dahil sa takot ako. Kundi takot ako na masaktan ang kapatid ko. “Sino ako? Isa lang naman ako sa mga naging lalaki niya…ako—” Turo niya ang kanyang sarili. “Ang pinakamatagal…” Puno ng yabang niyang sabi.Lumingon sa akin si Cris. Nagtatanong ang mga mata niya. “Ikaw…” Dinuro niya si Cris. Hinila ko agad ang kapatid kong ramdam ko na ang gigil at gusto nang sugurin si George. Lumapit na rin si Leo. Tinutulak palayo si George. Pero kada tulak niya, lumilihis lang ito, at muling lalapita

Tahimik ang biyahe pauwi. Pero hindi ang isip ko. Ilang beses kong pinilit limutin ang itsura ni George—‘yong mukha niyang namumula, ‘yong hininga niyang parang mapupugto na, pero natameme. Kahit nakalayo na ako, nandito pa rin sa gunita ko ang yabang niyang sumisingaw kahit nanahimik na siya.Pumasok ako sa bahay na may baong bigat. Ramdam sa aking balikat, sa sentido kong parang puputok ang mga ugat. Huminga muna ako ng malalim. Tanaw ko na ang hallway papunta sa sala. At kahit malamig na rito sa loob, hindi nito nabura ang alinsangang nararamdaman ko dahil kay George.Pero nang makita ko si Cherry, parang nabawasan ang bigat na dala ko. Napangiti ako. Nakaupo siya sa dulo ng sofa, may hawak na libro habang nakataas ang mga paa’t nakasandal ang isang unan sa tagiliran niya. Mabagal, maingat akong humakbang palapit sa kanya. Hindi niya kasi ako napansin, tutok na tutok siya sa kanyang binabasa. “Mahal ko,” malambing kong sabi sabay dampi ng halik sa pisngi niya. Gulat siyang napali

Hindi ako makagalaw.Parang nanigas ang katawan ko. Wala na akong naririnig kung hindi ang sariling tibok ng puso—mabilis, magulo, parang nagpa-panic.Napatitig lang ako kay George.Hindi ako sanay na makita siyang ganito—balisa, tila wala sa sarili, mapagkumbaba, at paulit-ulit ang lunok na parang may kinakalaban sa loob.Kanina habang sumasayaw kami ni Reynan. Namataan ko siya. Nakatingin sa amin. Pero hindi ko pinansin. Isinawalang bahala ko, kasi ayokong masira ang gabi namin ni Reynan.Kanina rin habang ipinapakilala ako nina Daisy at Charmaine sa mga kaibigan nila. Nakita ko na naman siya. Tahimik siyang nakaupo sa gilid habang masaya ang lahat, habang nakikipagkuwentuhan ang mga magulang niya sa mga magulang ni Danreve.Nakakapanibago ang inaasta niya. Hindi siya lumalapit. Hindi siya nanggulo. Nakamasid lang siya. Kaya umaasta akong hindi siya nakita. Umasta akong hindi bothered sa presensya niya. Pero sa loob ko, umaasa akong hindi siya gagawa ng gulo. Pinilit kong iniangkla

REYNANTahimik ang silid. Tanging tik-tak ng wall clock ang maririnig habang nakatunganga ako sa computer screen. Tila ba pinag-aaralan ang mga graphs at charts sa harap ko, pero hindi ko naman maintindihan ang mga numerong nakikita ko. Utak ko walang ibang laman kung hindi ang eksena pa rin sa gazebo. Ang katotohanan…Ako ang dahilan…Hindi ko man direktang sinaktan si Cherry, pero ako ang naging ugat ng pagkawasak ng puso niya. Ng pagsasama nila ni George. At kahit anong pilit kong kumbinsi sa aking sarili, na wala akong ginawang mali—minahal ko lang si Cherry… at hindi ko alam na gano’n ang magiging kahihinatnan…ang bigat-bigat pa rin dito sa loob ko.Hindi na muling nabuksan ang tungkol sa nangyari sa gazebo. Sa tuwing binubuksan ko ang usapan, simpleng ngiti lang ang isasagot ni Cherry, kasunod ng marahang pagyakap at lambing na parang sinasabing kalimutan na namin ‘yon. Pinaparamdam niya sa akin na hindi na namin dapat ‘yon balikan. Wala nang saysay kung pag-usapan pa ang nangya