All Chapters of Loving Dr. Cherry: Chain to Love: Chapter 51 - Chapter 60

“George…” Hinawakan ni Marriane ang aking kamay at niyugyog niya. “Sabi mo, gagawin mo lahat, hindi ba? Babawi ka…” Sunod-sunod na pumatak ang mga luha niya, nagmamakaawa at determinado ang mga matang makuha ang gusto.Binitiwan ko ang kamay niya. Tumayo at umupo sa upuan na katabi ng kama. Mapait akong ngumiti habang hindi siya nilulubayan ng tingin. Guilty ako. Totoong malungkot ako sa pagkawala ng aming baby, pero hindi ako gago na hahayaang matali ang sarili sa babaing hindi ko gusto—sa babaing parausan ko lang.“George...‘Yun lang ang hinihingi ko sa’yo, iyon lang ang paraan para makabawi ka…” mariing sambit ni Marriane, ang isang kamay ay nakahawak sa tiyan niya habang ang isa ay hawak pa rin ang kamay ko. “‘Yon lang ang paraan, makalimutan ko lang ang sakit sa pagkawala ng ating anak.”Napapikit ako, mariing pinigil ang bugso ng inis na gusto nang sumabog mula sa dibdib ko. Habang tinititigan ko kasi siya, nababasa ko sa hitsura niya. Ginagamit niya ang sitwasyon ngayon upang

CHERRYHindi ko alam kung kailan nagsimulang magbago ang tibok ng puso ko para kay Reynan.Siguro… noong mga panahong lagi siyang sumusulpot para iligtas ako.O baka ‘yong panahong inamin niya sa akin na mahal niya ako ng tunay. Hindi ko ma pin-point kung kailan ko siya minahal, hindi ko na namamalayan na sa araw-araw na magkasama kami, unti-unti na pala akong nahulog. Napangiti ako habang nakatingin sa kanya. Focus na focus siya sa workout niya ngayon sa harap ko. Pini-flex ang maganda niyang katawan. Ang yummy niya. Hindi ko namamalayan na napapakagat labi na pala ako. “Nag-e-enjoy ka?” ngisi niyang tanong na tawa’t iling lang ang sagot ko.Alam na naman niyang nag-e-enjoy nga ako. Kahit sinong babae ay talagang mag-e-enjoy na panoorin ang gwapong yummy na tulad niya. “Tapusin ko lang ang workout ko…mamaya ikaw naman ang tatrabahuin ko…” Pilyo siyang kumindat sa akin. “Puro ka kalokohan!’ Nasabi ko. Ang mga banat niya kasing gano’n ay isa rin sa nagpapalambot ng puso ko—nahuhu

REYNANTahimik akong napatitig sa mga mata niyang puno ng pag-aalinlangan at lungkot.“Reynan…” Nanginginig ang labi niya. Hinaplos ko ang pisngi niya, at nginitinian siya ng matamis. Gusto kong burahin ang lungkot na nakikita sa mga mata niya. “‘Wag ka nang malungkot…naiintindihan ko.” Puno ng pag-iintindi kong sabi.Bahagyang kumislap ang mga mata niya ngunit nando’n pa rin ang lungkot.Hinalikan ko ang noo niya, pilit na isinisingit sa puso ko ang unawa kahit ang totoo ay medyo mabigat sa dibdib.“Cherry…” mahina kong sambit sa kanyang pangalan. “Naiintindihan ko. Hindi rin kita pinipilit. Kung ayaw mo...ayos lang.”Napayuko siya. Parang nahihiya. Inangat ko ang mukha niya. “Hindi sa ayaw ko, Reynan. Gusto ko. Pangarap ko rin magkaroon ng anak, at bumuo ng pamilya kasama ka…” pumipiyok ang boses niya, nilalabanan ang sariling luha. “Takot ako. Sobrang takot.”Hinawakan ko ang kamay niya, pinisil iyon ng marahan para iparamdam na hindi siya nag-iisa. “Cherry, wala ka dapat ikatakot

“Good morning, asawa ko,” sabi ko sa mahimbing pa ring natutulog na si Cherry, sabay halik ko sa noo niya. Nilingon ko pa siya bago ako tuluyang lumabas ng kwarto na nakangiti. Sa kabila ng nangyari kahapon, ay payapa pa rin siyang nakatulog. At iyon nga gusto ko. Ayaw kong manatili sa sistema niya ang tensyon na naganap kahapon.Nagpaalam ako kay Leo na aalis ako, at binilin ko sa kanya si Cherry. Kahit pa nag-iwan na ako ng mensahe sa kanya na may aasikasuhin lang ako saglit, gusto kong siguraduhin na hindi siya mag-aalala kung nasaan ako.“Sir Reynan…magandang umaga,” nakangiting salubong sa akin ng katiwala ng bahay. “Magandang umaga po, Mang Raul,” sagot ko. Nangiti habang nakatingin sa tricycle na dala niya.Kahapon, nagkataon na nakausap ko siya kaya sinamantala ko na ang pagkakataon na magpasama sa kanya sa bayan.“Alis na po tayo?” tanong niya, pinaandar ang tricycle. “Tara na po, para makabalik agad tayo.” Tahimik lang ako habang nasa byahe, ngunit nag-eenjoy naman ako s

Tahimik lang si Reynan sa loob ng sasakyan. Walang salita, walang tanong. Nakatitig lang sa harapan, habang ang kaliwang kamay niya ay mahigpit na nakahawak sa kamay ko.Hinayaan ko lang siya. Sapat na ang pagkakahawak namin para maramdaman niya na kahit walang nagsasalita sa amin, kasama niya pa rin ako.Pagdating sa ospital, dumiretso kami sa ICU kung saan sinabi ni Anna na naghihintay si Riza. Kaya lang, unti-unting bumagal ang lakad ni Reynan nang matanaw namin si Riza. Nakatayo siya sa tapat ng salaming pinto, at hindi siya nag-iisa.Kasama niya si Grace na nakasandal sa gilid ng pinto at katabi ang isang lalaki na hindi ko kilala. Pareho silang nakatingin sa amin—matalim at malamig.Napalingon ako kay Reynan. Humigpit kasi ang paghawak niya sa kamay ko.Pigil din siyang huminga nang malalim bago muling lumakad, kasabay ko. Hanggang sa huminto kami sa tapat nila Riza na hindi pa agad napansin ang aming pagdating.“Gusto mo akong makausap?” malamig ang boses ni Reynan, parang ye