Semua Bab Loving Dr. Cherry: Chain to Love: Bab 61 - Bab 70

Nanlalamig ang palad ko habang nakasiksik sa sulok ng madilim at tahimik na restroom. Rinig na rinig ko ang bawat pintig ng aking puso. Dumadagundong sa maliit na espasyong kinasiksikan ko.Napigil ko ang aking hininga, takip ang mga palad sa aking bibig habang nakatingin sa marahang pag-ikot ng doorknob. Ni kaunti, hindi ako gumalaw. Naipikit ko ang aking mga mata nang kaunting bumukas ang pintuan.“God…” Tamihik kong tawag sa panginoon habang pigil pa rin ang hininga. Napakapit ako sa lababo. Tila tumigil din ang oras habang nakikiramdam sa galaw sa labas.“Sigurado ka bang dito siya pumasok?” tinig ni Grace pino ngunit may bakas ng pagkainis.“Wala na sa hallway, dito lang siya pwedeng magtago,” sagot ni Anthony, kalmado ngunit may halong iritasyon. Lalong bumilis ang pintig ng puso ko. Pakiramdam ko ay sasabog na ang aking dibdib.“Sigurado ka bang tao ang nakita mo? Baka namamalikmata ka lang—” sabi ni Anthony na pinutol sa biglang pag-ring ng cell phone.“Tara na nga…” iritan

Napabuga ako ng hangin paghinto ng kotse. Kinalma at siniguro kong walang makikitang bakas ng lungkot sa mukha ko nang pumasok ako ng bahay. Napangiti naman ako nang madatnan ko si Reynan sa living room. Nakasandal siya sa sofa, hawak ang isang mug ng kape, habang matamis ang ngiti sa akin. “Hi, asawa ko? How’s your day?” Nilapag niya ang tasa at lumapit sa akin. Agad naman akong yumakap sa kanya habang ang tingin ay sa dibdib niyang sadya yatang ibalandra sa akin dahil nakabukas ang tatlong butones, revealing just enough to tease.Ngumiti siya, inilapit ang mukha sa aking tainga, sabay tanong, “mas gusto mo yatang titigan ang dibdib ko kay sa mukha ko…” Hinalikan niya ako sa leeg na ikinahagikhik ko dahil sa kiliti.“Lahat gusto kung titigan…” Kagat ng ibabang labi ang tumapos sa pagsasalita ko na ikinakislap ng mga mata niya. “Gano’n ba?” Hinapit niya ang baywang ko. “Reynan…” Bahagya ko siyang itinulak, hinawakan ang kamay niya at hinila siya paupo sa sofa na sumabay sa aking b

“Sa wakas. Tapos na,” sabi ni Cherry pagkarating namin sa bahay. Kanina, habang nasa kotse kami, tahimik lang siya. Yakap ang braso ko, nakasandal ang ulo sa aking balikat, at panay ang buntong-hininga.Maging ako ay tahimik din. Oo, tapos na nga ang lahat, pero ang tensyon… ang mga nasaksihan namin kanina, at ang epekto ng ginawa nina Anthony at Grace, ay hindi pa rin nawawala. Sariwa pa rin sa aming alaala.“Pagbabayaran na nila ang kasalanan nila…” sagot ko nang makarating kami sa balcony.Mahigpit na yakap na lang ang isinagot ni Cherry. Kinulong ko naman siya sa mga bisig ko, dinadama ang katahimikan ng paligid. Tanging tunog ng mga dumaraang sasakyan, ihip ng hangin, at kaluskos ng mga dahon ang maririnig.Hinaplos ko ang likod niya. Ilang beses ko na kasing naramdaman ang kanyang pagbuntong-hininga. Marahil, katulad ko, hindi pa rin mawaglit sa isipan niya ang mga naganap.Hinaplos ko ang buhok niya, saka dahan-dahang hinalikan ang kanyang noo. “Cherry…” Tumingala siya. Tumit

Tahimik akong naglalakad sa kahabaan ng hallway ng ospital, dala ang clipboard ni Crisanto Villanueva.Paminsan-minsang ko ring binubuka ang bibig ko, makahinga lang ako ng maayos. “Doctor Cherry, okay ka lang ba?” tanong ni Nurse Lea habang kasabay ko.Napangiti ako ng pilit. “Ayos lang ako.”Pero sa loob-loob ko, ang bigat. Para akong nakabaon sa buhangin. Ramdam na ramdam ko ang pressure sa aking dibdib. Paano ba naman…papunta na naman ako sa kwarto ng taong ayaw ko na sanang makita buong buhay— ang taong dahilan kung bakit muling namayani ang sakit ng sugat ng pag-abandona sa akin.Dahan-dahan kong pinihit ang doorknob.Pagkapasok ko, una kong nakita ang isang babae, nakaupo sa tabi ng kama. Nakatagilid ito, naghihiwa ng mansanas.“Nasaan pala ang Mama mo?” Saktong ‘yon ang narinig ko, pagpasok ko.Isang mapait na nangiti ang muntik nang sumilay sa labi ko. Makita ko ba naman ang aking kapatid—kapatid sa ama na ako lang ang nakakaalam.Tumayo naman ang babae, ngumiti sa akin pero

Naipikit ko ang mga mata ko. Pilit pinipigil ang emosyon ko. Pero hindi…hindi ko kayang pigilin. Parang may sumabog sa dibdib ko. Lahat bumalik sa alaala ko. Ang hirap, ang sakit, at lungkot na aking tinitiis kasama ang akala ko tunay kong ina.Pakiramdam ko ngayon para akong lantang dahon na inaanod ng baha. Nakakapanghina.Muli kong tinitigan ang larawan ng aking ina. Ng aking ama. Yumugyog ang balikat ko. Naiinis ako. Galit ako sa mama ko. Pinagkait niya sa akin ang makilala ang tunay kong nanay–pinagkait niya sa akin ang pagmamahal ng isang ama. Hindi ko maintindihan kung bakit niya tinago. Maski man lang sa huling hininga niya ay sinabi niya ang totoo. Pero hindi. Tinago niya hanggang huli.“Cherry…alam kong mahirap tanggapin ang katotohanan…pero sana, ‘wag kang magalit sa mama mo. Mahal ka lang niya at ayaw niya na mawala ka.”Umiling-iling ako. Ayaw ko nang makinig. Ang sakit na ‘e. Kada salitang maririnig ko parang batong pinupokpok sa puso ko. Nadidismaya ako. Ang babaeng na