All Chapters of Loving Dr. Cherry: Chain to Love: Chapter 41 - Chapter 50

REYNANAraw ng aking pag-alis. Namamawis na ang kamay kong hawak ang kamay ni Cherry. Hindi ko siya mabitiw-bitiwan. Ilang minuto na lang kasi ay airport na. Napalingon ako sa kanya. Pikit ang mga matang nakalapat ang ulo niya sa aking balikat. Ilang beses ko na ring nararamdaman ang mahina niyang pagbuntong-hininga. “Mag-iingat ka do’n, Reynan…” Malungkot ko siyang tinitigan at mapait na ngumiti. “Ikaw ang dapat mag-ingat.” Nilapat ko ang kamay niya sa labi ko. Mapait na ngiti naman ang sagot niya at tiniim ang mga mata niyang halatang umiiwas na tumingin sa akin. Siguro ayaw niyang ipakita sa akin na nalulungkot siya. Gusto niyang iparamdam sa akin na hindi siya ganoon ka apektado na aalis ako. Kaya lang hindi gano’n katatag ang pagpapanggap niyang matapang. Ramdam ko, malungkot siya. Kaya kahit malungkot din ako dahil iiwan ko siya rito. May saya pa rin akong nararamdaman dahil alam kong nag-aalala siya sa akin. Alam kong ma-mi-miss niya ako. Hinaplos-haplos ko ang balikat n

Natigil ang pagwawala ni Joseph nang bumukas ang pinto at pumasok ang isang lalaking sa tantiya ko ay nasa late 50’s ang edad, ngunit bakas sa awra na may dignidad at kapangyarihan—ang CEO ng Miluna Corporation, si Mr. Damian Sadeja.Tumahimik ang lahat habang ang tingin ay nasa kanya na.Lumapit naman sa akin si Aaron, bahagyang yumuko, sabay bulong, “they are here, para e-settle ang kahihiyan na ginawa ni Palma.” Hindi ako sumagot, nanatili lang akong nakatingin kay Mr. Sadeja na ngayon ay papalapit na sa conference table. Kampante siyang naglalakad. Walang bakas ng takot o pag-aalinlangan sa kanyang hitsura, kahit wala siyang dalang media, walang PR representative, walang bodyguards. Tanging ang executive assistant at legal counsel ang kasama niya. Isang senyales na seryoso siya sa kanyang pakay.Tumayo ako mula sa aking kinauupuan, bahagyang tumango bilang paggalang, at tinanggap ang kanyang kamay na nakalahad. “Mr. Cuevas…” sabi niya. Seryoso pa rin ang titig niya sa akin, mag

Hindi kaagad nakasagot si Grace sa tanong ni Riza. Halata sa mga mata niyang napahiya siya, ngunit pilit pa rin niyang itinatago ang pagkabigla sa matalim at diretsong salita ng kaibigan.Ako naman, nais ko na sanang magsalita, baka makatulong akong mapawi ang tensyon sa paligid, ngunit sakto namang tumunog ang cellphone ni Grace. Napangiti ako. Agad-agad niya kasing sinagot. Parang nakahanap siya ng lusot sa sitwasyon na ‘wag sagutin ang tanong ni Riza. Lumayo rin siya ng ilang hakbang mula sa aming kinatatayuan.Napatitig na lamang kami sa kanya habang pabulong na nakikipag-usap sa kanyang phone. At sa tingin ko, hindi naman gano’n ka importante. Para ngang wala siyang ganang sagutin. Matapos ang ilang minutong pakikipag-usap, bumalik siya sa kinatatayuan namin ni Riza. “Something came up…I need to go,” agad niyang paalam. Nanliit naman ang mga mata kong napapangiti pa ng bahagya. Umasta kasing nakalimutan ang tanong ni Riza. Nakuha na kasi niyang ngumiti, ngunit, isang matalim

REYNANMula sa himpapawid, tanaw ko na ang makukulay na ilaw ng siyudad. Napangiti ako. Hindi pa man lumapag ng tuluyan ang eroplanong sinasakyan ko, pero ang matanaw ang paliparan sa ibaba ay palatandaan ng pagbabalik ko. Higit sa lahat, palatandaan ng pag-uwi sa taong pinakamamahal ko. Dahil sa agarang aksyon ng Miluna Corporation, ay agad naisampa ang kaso laban kina Joseph at Anthony. Naglabas din sila ng opisyal na pahayag na ang disenyo ng Dialysis Machine ay pagmamay-ari ng kumpanya ko. Kasabay nito, naglabas din sila ng dokumentong nagsusulong sa intelektwal na karapatan ko sa produkto.Pero sa gitna ng tagumpay, hindi naman mapakali ang puso ko. Ang tawag na narinig ko mula kay Anthony—sigurado akong mula sa Pilipinas. Binanggit nga niya na si Liza ang gagamitin niya. Paano? Paano niya gagamitin ang batang may sakit? Habang iniisip ko na Liza ay nasa hospital kung saan nag-tatrabaho si Cherry, kinukutuban ako. Nag-aalala ako... Paano kung siya ang balikan ni Anthony? Kaya

GEORGEHumigpit ang paghawak ko sa manubela, habang nakapako ang matalalim na tingin kay Cherry at Reynan. Magkahawak kamay sila at mabagal na naglalakad papasok sa isang venue. Kung tingnan ko sila ay para silang naglalakad papunta sa altar. Panay pa ang tingin nila sa isa’t isa.“Damn it!” Ilang beses kong nasuntok ang manubela. Hindi ko maawat ang pagtangis ng aking bagang. Akmang bubuksan ko na ang kotse, susugurin sila, ngunit tumunog naman ang cell phone ko. “What?!” singhal ko sa tumawag. “George nasaan ka na ba?” iritang tanong ni Marriane sa kabilang linya. Hindi ako sumagot. Mas naagaw ang pansin ko sa eksenang nakikita ko ngayon. Si Cherry at Reynan, masaya at panay ang ngiti habang kumakain. “Bakit, Cherry?” tanong ko sa sarili. Humigpit ang paghawak ko sa aking cell phone na nakalapat pa rin sa aking tainga. “George, nasaan ka ba? Kanina pa ako naghihintay sa’yo. Pinapapak na ako ng lamok rito!” matining ang boses na sabi ni Marriane sa kabilang linya. Bahagya ko p