All Chapters of Loving Dr. Cherry: Chain to Love: Chapter 31 - Chapter 40

“Reynan, kumalma ka muna…” Binawi ko ang cell phone niya. Nilapat ko ang mga palad ko sa kanyang pisngi at pilit na iniharap sa akin.“Cherry…nagpa-test na kami noon. Napatunayan sa korte na hindi ko siya anak…Ano ‘to? Bakit may ganito?”“Kaya nga kumalma ka muna. Kausapin mo ang ina ng bata. Linawin mo sa kanya ang tungkol sa DNA.”“Akala ko makakawala na ako sa kanila. Akala ko mabubura na ang bakas nila sa buhay ko, hindi pa pala!” Nahagod niya ang kanyang buhok, akmang kukunin ang kanyang cell phone, pero inilayo ko. “Reynan, alas-dose na. Bukas mo na lang na sila kausapin. Matulog na muna tayo, para bukas makapag-isip ka ng maayos kung ano ang gagawin.”“Paano pa ako makakatulog nito, Cherry? Paano kung mali ang naunang DNA? Tatlong taon kong pinabayaan ang aking anak—may sakit pa siya.Inayos ko ang kanyang unan, at sapilitan siyang inihiga. “Makakatulog ka. Katabi mo ako, ‘di ba?” Napatingin siya sa akin. Lumabi at niyakap ako ng mahigpit. “Cherry, sakaling anak ko nga si Liz

ReynanMatapos kong kausapin ang taong inutusan kong mag-imbistiga sa DNA namin ni Liza ay dali-dali akong pumunta sa hospital nang makita ang ilang tawag at mensahe ni Cherry na hindi ko napansin. Pero iniwan ko naman si Anna, para kumuha pa ng ibang impormasyon tungkol kay Grace.Kaya lang parang kinalampag ang dibdib ko nang marinig ang sigaw ni Cherry mula sa loob ng clinic. Sumuot ako sa kumpol ng mga taong humaharang sa pinto na hanggang silip lang ang ginawa.Para na naman akong nawala sa katinuan nang makita ang kahayupang ginawa ni George kay Cherry. Gusto siyang pagbayarin, gusto kong ipatikim sa kanya ang sakit ng ginagawa niya kay Cherry. Sakto naman dumating si Jerome at pinigil ako. Saka lang ako medyo kumalma nang mailabas na si George. Buhat-buhat ko si Cherry palabas ng clinic. Agad namang tumabi ang mga taong naroon at pinadaan kami. Pero hindi pa rin talaga mawawala ang iba’t ibang opinion ng mga tao na hindi alam kung ano ang totoong nangyari. At wala na akong

Hinanap ko agad si Riza pagpasok ko sa coffee shop, at nakita ko nga siya sa dulong bahagi, nakayuko, at parang ang lalim ng iniisip. Mahigpit rin ang paghawak niya sa tasa ng kape. Bumuga ako ng hangin at sandaling tiniim ang mga mata. Ang bigat rin ng mga paa kong humakbang palapit sa kanya. Kung hindi ko lang talaga kailangan ng paglilinaw tungkol sa natanggap kong DNA test, hinding-hindi ako makipagkita sa kanya.“Anong gusto mong pag-usapan?” diretso kong tanong nang makalapit ako sa table.“Reynan…” Tumayo siya, nag-aalangang ngumiti. “Umupo ka…ipag-o-oder kita.”“No…don’t bother. Hindi ako na rito para makasama kang magkape,” malamig kong sagot na ikinatiim ng labi niya. But still, umupo ako. “Ano ang kailangan mo?” tanong ko ulit na sumabay din sa pag-upo niya at muling humawak sa tasa ng kape."Reynan, sorry kung naabala man kita...hindi ko talaga gustong kontakin ka o isturbuhin ka, pero kasi…" Napakunot ang noo ko, at pahapyaw na tumawa. Siya na ang pinaka-ipokretang bab

Sandali kong napigil ang aking hininga nang makita si Cherry na nakatitig na sa kamay ko na hawak pa rin ang kamay ni Riza. Ngunit imbes na kabahan ako dahil nakita niya kami. Natuwa ako. Seryoso siya. Ni konting ngiti ay hindi niya ginawa. Parang nagseselos.Buong pagpipigil ko na hindi ngumiti, pero puso ko, dumadagundong na sa tuwa.Dahan-dahan kong inangat ang kamay ni Riza at tuluyang binitiwan. I saw the flash of hurt and embarrassment in her eyes. Napatingin din siya kay Cherry at nahihiyang ngumiti.Dapat lang siyang mahiya. Alam niyang galit ako, pero nagawa pa rin niya akong hawakan.Tinalikuran ko siya at lumapit ako kay Cherry at sabay naming hinarap si Riza habang hawak ko na ang kamay niya. Ramdam ko ang ilang niya. Medyo nanginig ang kamay, pero hindi naman niya binawi."I'll…I'll get going," nauutal na sabi ni Riza, at agad-agad nang umalis, hindi na hinintay ang sagot namin.Nilingon ko naman si Cherry nang wala na sa Riza. Ngunit nagmaldita ang aking asawa. Hinablot

Tahimik lang ako buong biyahe pauwi.Mula ospital hanggang sa bahay, wala akong imik. Nakatitig lang ako sa labas ng bintana, pinapanood ang mga ilaw sa daan.Tahimik din si Reynan sa tabi ko na hindi naman niya gawain. Bibo nga siya, madalas akong pinapasaya at pinapatawa. Siguro ramdam niya na kailangan ko muna ng sandaling katahimikan. Napasil ko naman ang aking noo at pigil na bumuga ng hangin. Hindi kasi mawala sa isip ko ang mga salitang binato ni Marianne sa akin kanina.“Madumi ka.”“Lalabas din ang baho mo. At pag nalaman ni Reynan, mandidiri siya sa’yo.”Mapait akong napangiti. Ano ba ang ibig niyang sabihin? Kilala ko ang sarili ko, wala akong masamang ginagawa kaya wala akong baho na lalabas.Pero bakit ginigiit niya na madumi ako? Noong una, hindi ko iyon masyadong pinansin. Inisip ko lang na paraan niya lang iyon na galitin ako. Kaya lang ngayon, bothered na ako. Paulit-ulit na kasi.“Reynan, bihis muna ako,” sabi ko nang makapasok kami.Tumango lang si Reynan, marahang