All Chapters of My Demon Cat Boss นางแมวจอมมารของท่านประธาน: Chapter 21 - Chapter 30

ความยับยั้งช่างใจในคราแรก...ความกลัวว่าจะมีผลต่อการทำงานของเขาและเธอ มันถูกลบด้วยแรงอารมณ์ที่มีในตอนนี้ ด้วยความที่ในใจเขาสนใจเธอคนนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงสนใจเธอเป็นพิเศษ รู้แค่ว่าตัวเธอมีแรงดึงดูดบางอย่างที่เขายากจะปฏิเสธ ยิ่งมายั่วกันแบบนี้ด้วยล่ะก็...ริมฝีปากหยักเข้าช่วงชิงริมฝีปากบางได้รูปของคนใต้ร่าง ป้อนรสจูบหวานตามที่เธอต้องการให้อย่างดูดดื่ม เธอเองก็ตอบรับจูบนั้นไปตามแรงอารมณ์ที่มีในตอนนี้แม้จะเก้ๆกังๆไปหน่อยก็ตาม ดีนอดสงสัยไม่ได้ว่าเธอไม่เคยจูบใครหรือเปล่า แต่ก็ยอมหยุดความคิดนั้นไป บรรจงจูบนำหญิงสาวใต้ร่างหวังให้ได้เรียนรู้มือหนาเริ่มประปรายไปทั่วเรือนร่างที่น่าหลงใหลของเธอ โดยที่เธอไม่ได้มีท่าทีขัดขืนแต่อย่างใดอีกทั้งยังแอ่นกายรับอย่างจำยอมด้วยฤทธิ์ยาที่ดื่มเข้าไป เสื้อผ้าถูกถกถอดโดยมือหนาอย่างช้าๆ เหลือเพียงแพนตี้ตัวน้อยสีดำลายลูกไม้ให้ได้เห็น สายตาคมมองไปทั่วเรือนร่างที่น่าหลงใหลนั้นผมสีดำขลับตรงยาวตัดกับสีผิวเด่นชัดขึ้น ผิวเรียบเนียนขาวอมชมพูมันวาวชวนให้แตะต้อง...ทั้งผิว ทั้งเรือนร่าง ราวกับถูกปั้นมา...&ldq

               นิลมณีหลับตาแน่นด้วยความรู้สึกรำคาญ เจ็บที่ตอนนี้ไม่สามารถแสดงพลังอะไรได้แล้ว เธอจึงตัดสินใจนิ่งเงียบ ก่อนที่รถแท็กซี่คันหนึ่งจะแล่นมาจอดเทียบตรงหน้าเธอพอดิบพอดี เธอจึงรีบขึ้นรถแท็กซี่โดยไม่หันหลังกลับไปมอง ปล่อยให้ผีสาวหน้าซีดตาโปนยืนมองเธอตามหลังอยู่อย่างนั้น               “ผู้หญิงคนเมื่อกี้ไม่ใช่เพื่อนคุณหรือครับ ไม่เห็นขึ้นมาด้วยกันเลย” คนขับรถแท็กซี่เอ่ยถามพลางเหลือบสายตามองนิลมณีผ่านกระจกหน้ารถ นิลมณีหันไปมองคนขับผ่านกระจกด้วยสีหน้าเรียบเฉย               “ไม่เห็นมีใครนี่คะ...ตรงนั้นมีแค่ฉันคนเดียว” พอเธอเอ่ยขึ้นมาแบบนี้คนขับรถแท็กซี่ถึงกับทำหน้าเหวอ ไม่กล้าที่จะถามต่อก่อนที่นิลมณีจะเอ่ยบอกสถานที่ที่เธอต้องการจะไป               “ไปร้าน

               “มะ...เมื่อคืนคุณทำท่ากลัวฉันอยู่เลยแท้ๆ แล้วยังจะมาพูดแบบนี้อีก...ถ้าว่างเอาเวลาไปหาแมวดีกว่าไหมคะ” นิลมณีเอ่ยด้วยใบหน้าที่แดงเรื่อ เธอเบือนหน้าหนีเขาเพราะไม่อยากให้เขาเห็นสีหน้าของเธอ ถึงเธอจะหยิ่งจะเย็นชาแค่ไหน แต่ถ้ามาพูดกันแบบนี้ไม่มีใครไม่เขินหรอก...               “แมวมันกลับมาแล้วล่ะครับ...แต่แมวตัวใหญ่นี่สิหนีไป” ดีนเอ่ยพลางมองเธอด้วยสายตาเป็นประกาย แมวตัวใหญ่ที่เขาว่านั่นหมายถึงเธอ นิลมณีหันขวับไปทางเขาด้วยท่าทีตกใจ ในใจพลางคิดว่ามันจะเป็นไปได้ยังไงกันในเมื่อเจ้าสีนิลของเขาคือเธอ               “เจอแล้วเหรอคะ?...ได้ยังไง...” ประโยคท้ายเธอเอ่ยเสียงแผ่วด้วยสีหน้าครุ่นคิด               “อะไรนะ?” ดีนขมวดคิ้วเล็กน้อยพลา

และเขาก็พาเธอไปวัดจริงๆ ทั้งสองไหว้พระตามปกติ แม้ในตอนแรกนิลมณีจะยืนชั่งใจอยู่หน้าวัดครู่ใหญ่เพราะเธอไม่แน่ว่าตัวเองจะเข้าในเขตวัดได้หรือไม่ แต่เพราะดีนลากเธอเดินเข้าประตูโบสถ์ไปถึงได้รู้ว่าเธอเข้าวัดได้ อีกใจหนึ่งของเธอก็รู้สึกเศร้าเพราะมันคือสัญญาณบ่งบอกว่า...เธอกำลังจะกลายเป็นมนุษย์ ซึ่งเธอไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น แต่เพราะคำพูดที่เคยให้ไว้กับอัคคีจึงต้องทำนิลมณีใช้เงินก้อนหนึ่งที่เธอกดออกมาบริจาคให้วัดเพื่อสร้างพระพุทธรูปอย่างไม่ลังเล ราวกับว่าถูกชะตาขีดเขียนให้มาวัดที่กำลังจะสร้างพระองค์ใหญ่พอดิบพอดี การที่เธอสมทบทุนไปด้วยเงินก้อนนั้นวัดก็สามารถสร้างพระได้แล้วเหมือนการปิดจ็อบ เธออยากจะหัวเราะให้กับชะตาชีวิตตัวเองแต่ก็ทำได้เพียงยิ้มเจื่อนๆแล้วรับพรก็เท่านั้น และไม่ลืมที่จะนึกถึงเจ้าของสมบัติที่เธอได้มา...“ผมไม่ยักรู้ว่าคนอย่างคุณจะทำบุญหนักขนาดนี้”“คนอย่างฉันมันทำไมเหรอคะ? ทำบุญไม่ได้งั้นสิ”“ก็...ดูไม่เหมือนคนที่ชอบทำบุญ...ตอนนั้นผมชวนคุณไปวัดแต่คุณปฏิเสธท่าเดียว ยังไงก็ไม่ยอมเข้าวัด”“ฉันแค่ไม่อยากท

               “หรือถ้าจะให้ง่ายก็...อยู่เลี้ยงแมวกับผมไปเลยจะได้ไม่ต้องไปๆมาๆบ่อยๆ” ดีนเอ่ยพลางยกยิ้มขึ้น นิลมณีได้ยินอย่างนั้นใบหน้าถึงกับร้อนผ่าว ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นแล้วยืนกอดอกเบือนหน้าไปทางอื่นและพยายามเก็บสีหน้า แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าของเธอก็แดงเรื่อจนเห็นได้ชัดอยู่ดี               “ใครเขาอยากมาอยู่กับบอสกันล่ะ เดี๋ยวก็ได้เป็นขี้ปากคนในบริษัทพอดี...ไว้ฉันจะมาบ่อยๆแล้วกันค่ะ”               “หืม? เป็นขี้ปากแล้วไง...ในเมื่อสิ่งที่พวกเขาพูดมันก็เป็นเรื่องจริงนี่” ดีนเอ่ยอย่างไม่สะทกสะท้าน พาลทำให้ภาพเมื่อคืนแล่นเข้ามาในหัวของนิลมณี               “บ..บอสเลิกพูดแบบนี้ได้ไหมคะ”         &