All Chapters of My Demon Cat Boss นางแมวจอมมารของท่านประธาน: Chapter 11 - Chapter 20

เสียงใสเรียกเธอเอาไว้เมื่อเธอเดินผ่านล็อบบี้ด้านหน้าตรงทางเข้าออกของบริษัท นิลมณีชะงักฝีเท้าพลางกรอกตามองบนแล้วปรับสีหน้าให้ดูเรียบเฉยหันไปมองหญิงสาวที่พึ่งวิ่งกระหืดกระหอบมาทางเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอปฏิเสธออกไปโดยไม่รอให้ซันนี่พูดจบประโยตเลยด้วยซ้ำ“เอ่อ...งั้นก็ขอโทษด้วย...”“ผมก็ว่าไปไหนไวจัง มายืนรอผมที่ล็อบบี้เหรอครับ?” ซีอีโอหนุ่มเดินเข้ามาระหว่างบทสนทนาที่น่าอึดอัด แต่การที่เขาเข้ามานั้นทำให้รู้สึกอึดอัดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก เพราะคำพูดหยอดของเขาไม่สัมพันธ์กับหน้าที่เรียบนิ่งของเลยแม้แต่น้อย มันเหมือนกับว่าเขาพยายามฝืนแสร้งพูดมากกว่าที่จะรู้สึกว่ามันเป็นคารม“ใครรอคุณ? เข้าใจผิดหรือเปล่าคะ?”“คุณไง...ไม่ใช่เหรอครับ?”“เหอะๆ พูดเป็นเล่น...ฉันแค่...” ทันทีที่นิลมณีปรายตามองซันนี่ที่ยืนก้มหน้าทำตัวไม่ถูกอยู่นาน และไม่กล้าที่จะขัดบทสนทนาของคนทั้งสองแม้ว่าบทสนานั้นมันจะออกแปลกๆไปเสียหน่อย เพราะซันนี่ที่เป็นพนักงานที่นี่มาปีกว่าไม่เคยเห็นซีอีโอของบริษัทพูดจาแบบนี้กับพนักงานคนไหน และส่วนมากเขาจะดุและเฉยชาทิ้งระยะห่างอยู่พอสมควร หรือไม่แน่ว่าข่าวลือที่นิลมณีเป็นเด็กของซีอีโอมันคือเรื่องจ

“งานส่งให้ทางอีเมล์แล้วนะคะ งานทั้งหมดของวันนี้เสร็จเรียบร้อยแล้วขอตัวกลับเลยนะคะ” นิลมณีเลี่ยงที่จะตอบเปลี่ยนเรื่องแทบจะทันที ดีนหันไปเช็คอีเมล์ของตัวเองก็พบว่าเธอทำงานเรียบร้อยหมดแล้วจริงๆ นี่เป็นอีกเหตุผลที่เขาไม่อยากไล่เธอออกเพราะประสิทธิภาพการทำงานดูจะเหนือมนุษย์ไปเสียหน่อย เพราะเขายังไม่เคยเจอใครทำงานเนี้ยบและตรงใจเขาแบบนี้มาก่อน ไม่ว่าจะเป็นรายละเอียดของเนื้องาน “เดี๋ยว” ดีนร้องเรียกเธอเอาไว้ก่อนที่เธอจะออกจากห้องไป นิลมณีชะงักฝีเท้าพลางหันไปทางเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ก่อนจะเดินกลับไปยืนหน้าโต๊ะทำงานของเขา “ฉันว่าฉันไม่ได้ทำงานผิดพลาดอะไรนะคะ” เธอกล่าว “คุณนิลมณีครับ...คุณไม่ใช่พนักงานธรรมดานะครับ คุณคือเลขาของผม ถ้าผมที่เป็นเจ้านายคุณยังไม่กลับคุณจะกลับก่อนได้ยังไงครับ ไม่ว่าผมจะไปไหนต้องการอะไรคุณต้องสแตนบายตลอด24ชม.” “เลขาหรือร้านสะดวกซื้อคะ? ในเมื่องานฉันเสร็จเรียบร้อยแล้วจะให้นั่งเฝ้าคุณทำอะไรคะ?” “ผมจ่ายเงินเดือนคุณมากกว่าพนักงานคนอื่นๆ เงินเดือนแสนนึงที่ให้ต้องได้มากกว่าแค่งานหน้าจอคอม” ใบหน้าของนิลมณี

“ผีเฝ้าทรัพย์อย่างคุณมีสิทธิ์มาถามราชินีปีศาจอย่างฉันงั้นเหรอคะ?” “แต่บนโลกมนุษย์เป็นที่ที่ผีบางตนควรอยู่และผมก็เป็นหนึ่งในนั้น” “แล้วทำไมต้องมาใช้ชีวิตปะปนกับมนุษย์ล่ะ” “เอาเป็นว่าผมมีเหตุผล...” “ฉันก็มีเหตุผลเหมือนกัน” นิลมณีตอบเงยหน้าขึ้นมองอัคคีด้วยสีหน้าเรียบเฉยอย่างไม่สะทกสะท้าน อัคคีหัวเราะในลำคอพลางพยักหน้าอย่างยอมแพ้ เธอย้อนเขาได้ทุกคำและไม่มีสิ่งไหนที่เธอพูดแล้วมันพูด ทุกคนต่างมีเหตุผลของตัวเอง “ปีศาจไม่ควรคลุกคลีกับมนุษย์มากนะครับ ยิ่งเป็นจอมราชายิ่งไม่ควร...ไม่อย่างนั้นมนุษย์คนนั้นอาจจะมีอันตรายถึงชีวิตคุณรู้ใช่ไหมครับคุณนิลมณี...นางราชาปีศาจแมวดำ...ไม่ว่าคุณจะรักมนุษย์ผู้นั้นมากแค่ไหนก็ตาม” “เดี๋ยวๆ เดี๋ยวนะ...ท่าทางฉันเหมือนรักเจ้านั่นเหรอ?” อัคคีไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ยิ้มให้เท่านั้น ก่อนที่ทั้งสองจะได้คุยอะไรกันต่อดีนก็เดินเข้ามาหยุดบทสนทนาของพวกเขา “คุยไรกัน?” “ฉันจะกินเนื้อโคขุน เสือร้องไห้ แล้วก็...” “จะเอาทุกเนื้อเลยไหม?” ดีนพูดขึ้นขัดเธอที่กำลังร่ายยาวรายการอาห

ไม่ว่าปีศาจจะเดินทางไปที่ไหนก็มักจะเห็นสิ่งที่มนุษย์ไม่เห็น เธอเป็นผู้คุมพวกสิ่งลี้ลับที่พลังแห่งความมืดเอาไว้ แต่เหนือฟ้าก็ย่อมมีฟ้า...ถึงเธอจะเป็นราชาของเหล่าภูติผีปีศาจในโลกมนุษย์ ก็ต้องมีคนที่คุมเธอเอาไว้อีกที...เป็นคนของเบื้องบนอย่างพญายักษาผู้น่าเกรงขามและตอนนี้เธอกำลังตามหาพญายักษาผู้นั้นผู้ที่ถือว่าเป็นจ้าวจอมปีศาจทั้งปวงในเขตแดนนี้ ผู้ใดจะข้ามเขตมามิได้ แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้เธอยังไม่พบเจอเขาผู้นั้นเลยด้วยซ้ำ ได้รับเพียงกลิ่นไอบางๆเท่านั้น“ถ้าพาแมวไปหาหมอเรียบร้อยแล้ว...คงไม่ว่าอะไรถ้าผมจะพาไปที่อื่น” ดีนเอ่ยขึ้นหลังจากที่ขับรถมารับนิลมณีที่หน้าบริษัท ถึงเขาบอกว่าจะพาไปรับที่คอนโดของเธอแต่เธอกลับยืนยันที่จะให้มารับที่หน้าบริษัทเหมือนเดิม“ที่อื่นนี่คือที่ไหนล่ะคะ?”“เดี๋ยวคุณก็รู้เอง”“ถ้าไม่บอกฉันขออนุญาตไม่ไปนะคะ” เธอยังคงเอ่ยเสียงเรียบนิ่งเหมือนเช่นเดิม“กลัวผมทำอะไรไม่ดีกับคุณหรือไง?” ดีนเอ่ยถามพลางยกยิ้ม แม้ว่าใบหน้าของเขาจะจ้องมองถนนอยู่ก็ตาม นิลมณีหันไปมองสีหน้าของเ

               “บริวารของผมคงจะได้ยินหมดแล้วล่ะครับ” เขาเอ่ยก่อนจะผายมือให้เธอเดินไปนั่งโต๊ะด้านในสุด ค่ำวันนี้ถือว่าคนเข้ามาร้านของเขาเต็มร้านผิดจากตอนกลางวันที่แทบจะไม่มีคนเข้ามาเลยด้วยซ้ำ นิลมณีอดคิดไม่ได้ว่านี่เป็นเพราะพลังแห่งความมืดสินะ ถึงได้ดึงดูดคนเข้ามาได้ตอนที่ตะวันตกดินไปแล้ว               เธอเดินไปนั่งโต๊ะด้านในสุดอย่างที่อัคคีแนะนำทาง ก่อนที่เขาจะเดินกลับเข้าไปยังหน้าบาร์เล็กที่อยู่หน้าส่วนครัว พร้อมกับรินเครื่องดื่มชนิดหนึ่งให้นิลมณีซึ่งเธอไม่ได้สนใจนัก กับอีแค่น้ำดื่มน้ำเมาของมนุษย์ไม่คณามือปีศาจอย่างเธอแน่นอน จากที่มนุษย์ทุกยุคถวายเธอตั้งแต่เหล้ายาปลาต้มก็พอจะทำให้เธอคอแข็งอยู่พอสมควร คงไม่มีอะไรนักไปกว่าสุรารวงข้าวที่เธอเจอมาแล้วเป็นแน่               “นี่ครับ เครื่องดื่มของคนยุคใหม่”