All Chapters of My Demon Cat Boss นางแมวจอมมารของท่านประธาน: Chapter 1 - Chapter 10

...ใครเขาจับแมวอาบน้ำยะ! ไม่รู้หรือไงว่าแมวไม่ชอบน้ำตาบ้า!! ไม่เคยเลี้ยงแล้วอยากจะเลี้ยงทำไมเนี่ย!!...ลำบากแมวอย่างข้าจริงๆ!!...นิลมณีพยายามเดินหนีพลางร้องเหมียวๆไปตลอดทางที่เดิน นั่นคือเสียงบ่นของเธอที่พอจะทำได้เท่านั้น เธอเดินเตาะแตะไปยังหน้าประตูพร้อมกับร้องเสียงแมวขึ้น แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะไม่ได้สนใจเสียงร้องของเธอจนเธอต้องหันหลังกลับไปทางเขาเหมี๊ยววววว!!! ร้องเสียงหลงเมื่อชายหนุ่มรูปงามกำลังถอดเสื้อผ้าของตัวเองแทบจะทุกชิ้น และตอนนี้กำลังจะถอดบ็อกเซอร์แบรนด์หรูออก แต่เพราะเสียงของเธอที่ร้องดังขึ้นทำให้เขาชะงักแล้วมองไปยังเจ้าเหมียวนั้นด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง“เป็นอะไรของเธอ อาบน้ำแป๊บเดียวเดี๋ยวก็ได้ออกไปแล้วมาอาบน้ำก่อน” พูดแล้วก็ถอดกางเกงบ็อกเซอร์ออกจนไม่หลงเหลือเสื้อผ้าอาภรณ์อยู่บนเรือนร่างกำยำเต็มไปด้วยมัดกล้ามนั้นเลย นิลมณีหันกลับไปยังหน้าประตูแทบไม่ทันและไม่ยอมหันไปทางเขาซ้ำยังไม่ร้องออกมาสักแอะ นั่งแช่แน่นิ่งอยู่หน้าประตูตัวแข็งไม่กล้าขยับ ในหัวนี่คิดคำกร่นด่าชายหนุ่มไม่ทันแล้วไม่รู้ว่าจะด่ายังไงดี“มานี่” ไม่พูดเปล่า เขาเดินโทงเทงไปอุ้มเจ้าเหมียวตัวน้อยนั้นขึ้นแม้ว่ามันจะ

นิลมณีตกใจตาแทบถลนก่อนจะรีบกระโดดลงจากตัวเขาพร้อมกับนั่งหันหลังให้ชายหนุ่ม อดคิดไม่ได้ว่าเขานั้นก็หล่อล่ำไม่ธรรมดาเลยทีเดียว ซิกแพคแน่นๆที่ได้สัมผัสผ่านอุ้งเท้าทั้งสี่นั้นทำให้เธอแอบเขินอยู่ไม่น้อยแต่ก็ยังหยิ่งเชิดหน้าขึ้นปาดหางไปมา“เธอตัวเล็กไปแล้วนะ...ฉันไม่เห็นเธอกินข้าวเลย” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับช้อนอุ้มร่างเจ้าแมวน้อยนั้นขึ้นมา ก่อนจะจับพุงน้อยๆของมันเชิงหยอกล้อ เจ้าแมวน้อยตัวเท่าฝ่ามือตะเกียกตะกายดิ้นอยู่กลางอากาศอย่างขัดขืนแต่ชายหนุ่มกลับเขี่ยพุงมันเล่นไปมาอย่างได้ใจ...เจ้ามนุษย์นี่!! กล้าดียังไงมาจับพุงฉัน!!... แม้จะบ่นออกมาเป็นคำพูดแต่สำหรับชายหนุ่มกลับได้ยินเพียงเสียงร้องเหมียวๆของมันเท่านั้น ยิ่งเล่นด้วยยิ่งน่าหมั่นเขี้ยวเขาจึงจับมันนอนหงายบนโซฟาพร้อมกับจับเท้าหน้าทั้งสองข้างไว้ มืออีกข้างเกาพุงเจ้าแมวน้อยนั้นที่กระดิกเท้าหลังไปมา...เดี๋ยวๆ!!! ฮ่าฮ่าฮ่า... “กินเยอะๆหน่อยเจ้าลูกแมว” ว่าแล้วก็เกาพุงไม่หยุด ทำให้เจ้าแมวน้อยที่จำยอมนอนแผ่แอ่งแม้งหลับตาพริ้มพร้อมเท้าหลังทั้งสองข้างที่กระดิกรัวๆตามมือที่เกาพุงของมันอยู่ เป็นอีกครั้งที่เขาทำให้เธอหมดสิ้นท่าจอมราชาปีศาจไปเมื่ออยู่ใ

นิลมณีร้องเสียงแมวพร้อมกับข่วนขูดที่ประตูห้องนอนอย่างไม่ยอม และเป็นอีกครั้งที่เขาอุ้มร่างเธอขึ้นมาพร้อมกับเอื้อมมือไปปิดสวิตซ์ไฟ เหลือเพียงแสงสลัวๆที่โคมตรงหัวนอนเท่านั้น ก่อนจะกอดร่างเจ้าแมวน้อยล้มตัวลงนอนบนเตียงและนอนกอดมันอยู่อย่างนั้น ....ใครเขาอยากนอนกับนายกันยะ!! อึดอัดชะมัด!!... นิลมณียังคงร้องอยู่อย่างนั้นพลางดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของเขา ถ้าไม่ติดว่าเธอต้องแปลงกายในเป็นแมวเพื่อรักษาตัวและหลบซ่อนนางจิ้งจอกก็คงจะกลายร่างเป็นหญิงสาวและตบหน้าเขาแรงๆสักฉาดสองฉาดเป็นแน่ “สีนิล...นอนนิ่งๆเป็นเพื่อนฉันหน่อยไม่ได้เหรอ” ดีนเอ่ยขึ้นทั้งที่ยังหลับตา นิลมณีในร่างแมวหันไปมองหน้าเขาและเงียบเสียงลง ที่เงียบเพราะน้ำเสียงของเขาดูเหงาๆเศร้าสร้อยอย่างไรก็ไม่รู้ ก่อนจะยอมนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น “เธอนี่ก็ฟังภาษาคนรู้เรื่องเหมือนกันแฮะ” ดีนลืมตาขึ้นมองเจ้าแมวเหมียวที่ตอนนี้นอนสงบเสงี่ยมนิ่งงันไปเมื่อเขาพูดจบ เขายิ้มออกมาก่อนจะเอาหน้าเข้าไปมุดที่พุงของมันและหลับไปในที่สุด.... ...หืม...อะไรทิ่มท้องฉันอยู่... เธอเริ่มรู้สึกตัวทั้งๆที่ฟ้ายังไม่สว่างเลยด้วยซ้ำ

“อะไรกันคะ นาแค่อยากมาดูเจ้าสีนิลเฉยๆเองนะคะ”“คุณหนูนาจะมาดูเจ้าสีนิลเฉยๆจริงน่ะหรือครับ?”“ก็...” ชะงักคำพูดพร้อมกรีดปลายนิ้วชี้ไล่ลงไปยังหน้าท้อง ช้อนสายตาขึ้นมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างยั่วยวน...เฮอะๆ...มาดูแมวที่ห้องสินะ... นิลมณีคิดก่อนจะกระโดดลงโซฟาแล้วไปนอนที่อื่นแทนไม่อย่างนั้นเธอคงได้โดนคนทั้งคู่ทับแบนเป็นแน่ แต่มองดูแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดไม่น้อยอย่างที่คิด...สองร่างโผเข้ากอดกันพร้อมกับแลกริมฝีปากกันไปมาอย่างลึกซึ้ง ดันร่างกันไปมาจนเดินมาถึงโซฟาที่ที่นิลมณีเคยนอนขดอยู่ก่อนหน้า ชายหนุ่มถูกเหวี่ยงลงไปนอนราบกับโซฟาโดยมีหญิงสาวที่เรียกตัวเองว่า นา ขึ้นคร่อมร่างเอาไว้...เจริญตาของแมวล่ะ อยากดูจะตายชัก!... คิดในใจอย่างประชดประชันก่อนจะมองทั้งสองร่างฟัดกันอยู่บนโซฟาอย่างเข้าด้ายเข้าเข็ม เพราะมันขัดตาขัดใจเจ้าแมวสีดำจึงกระโดดขึ้นนั่งบนโต๊ะแก้วหน้าโซฟานั้นแกว่งหางไปมา จ้องมองคนทั้งคู่ทำหูตั้งหน้าสลอนอยู่อย่างนั้น...วันนี้มีแต่เรื่องให้น่าหงุดหงิดใจจริงๆ อยากรู้นักจะยังกล้าทำกันต่อไหม!...เหมี๊ยววววว ส่งเสียงร้องเรียกออกมาด้วยหน้าตาบ้องแบ๊ว สีนิล หรือ นิลมณีในร่างแมวร้องเหมีย

หญิงสาวคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องกระจกที่เขียนเอาไว้หน้าห้องว่า Human Resource Department (แผนก HR) ภายในห้องมีชั้นเอกสารวางด้านหลัง ถัดมาจะเป็นช่องล็อกให้คนในแผนกทำงานกว่าสิบช่อง บางคนตั้งใจจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า บางคนหัวเราะคิกคักกับโทรศัพท์มือถือ บางคนก็มีทั้งหมอนผ้าห่มฟุบลงตรงโต๊ะ นิลมณีปราดตามองแต่สายตาของเธอนั้นไม่ได้เหมือนคนทั่วไป กลิ่นไอพลังงานเชิงลบในห้องนี้อบอวลไปหมด จากสิบมีเพียงหนึ่งคนที่ตั้งใจทำงานจริงจังแต่ก็คงไม่วายโดนวานให้ทำจึงได้เกิดควันสีดำจางๆแผ่ออกมาจากตัวของคนคนนั้นด้วยความเครียดแค้น นิลมณียกยิ้มขึ้นเมื่อเห็นว่าความชั่วร้ายหมกมุ่น ความขี้เกียจ ความริษยา ความโลภ ความโกรธแค้น ความหลง ทุกบาปมีอยู่เต็มห้องนี้ไปหมด “เอ่อ...ค่ะ” ซันนี่เอ่ยตอบหน้าเจื่อน นิลมณีดึงสายตากลับไปมองพนักงานสาวหน้าล็อบบี้ครู่หนึ่ง ท่าทางของเธอดูหงอยลงไปอย่างนึกเกรงกลัวพนักงานฝ่ายบุคคลนี้ “สวัสดีค่ะคุณนิลมณี ฉันพัชรินทร์หรือเรียกว่าพัชรก็ได้ค่ะ เป็นหัวหน้าHR” หันไปเอ่ยทักทายนิลมณีด้วยใบหน้าเรียบนิ่งดูหยิ่งยโสไม่ต่างจากเธอเลยแม้แต่น้อย “อ้อ ค่ะ