جميع فصول : الفصل -الفصل 70

ดวงตากลมโตวามวาวขึ้นอย่างรวดเร็ว มือนุ่มนิ่มยกขึ้นทาบบนใบหน้า แม้จะยังไม่ได้ถูกตบก็จริง แต่เธอรู้สึกว่าฝ่ามือใหญ่ๆ ของสิทธิศักดิ์ได้ตบลงมาแล้ว เพราะดวงตาคมกริบที่มองเหมือนดูถูกและหยามเหยียดที่บางครั้งบางคราวกลับเห็นเธอเป็นเพียงแค่เศษฝุ่นที่ปลิวไปมาบนท้องถนน “ไอ้ผู้ชายไม่รู้จักมองของดี...ชิ” จมูกโด่งยู่ย่น กลีบปากอิ่มแบะออก “มีของดีใกล้ตัวกลับไม่สนใจหันไปมองของเน่าเฟะเสียได้” หงุดหงิดเมื่อคิดถึงยายผู้หญิงตีสองหน้าที่ไม่เคยจะมีความจริงใจให้ใคร หุ่นก็ไม่เห็นจะดีเลยสักนิด ไม่รู้ไอ้คุณผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นคนเก่งและหลักแหลม ทำทุกงานจะต้องสำเร็จอย่างสิทธิศักดิ์โง่ไปหลงติดกับได้อย่างไร หรือจะหลงในความสวยจอมปลอมที่แม่นั่นสร้างไว้หลอกตาก็ไม่น่าจะใช่ เพราะหัวเราะออกมาที ตีนกาที่ปกปิดไว้ก็ขึ้นมายุบยับแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด เธอสวย...ชายิกายอมรับในความสวยงามและน่ารักของตัวเอง สาวน้อยร่างเล็กหุ่นเพรียวลม ที่มีสัดส่วนรูปร่างกลมกลึงและอวบอัดในส่วนที่ควรจะมี เธอเรียกความสนใจจากหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ให้ต้องเหลียวมองจนตาปรอยได้ เพื่อนชายหลายคนต่างดาหน้าเข้ามาเพื่อขอนัดเดท เรียกได้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างหล่

ทั้งริมฝีปากที่ขบเม้มหยอกล้อยามที่เดินทางท่ามกลางสัดส่วนเว้าโค้งของกายสาว ยังมีปลายลิ้นร้อนผ่าวเหมือนกับเปลวเพลิงดูดดื่มผิวใยไหมจนเป็นรอยแดงช้ำ สอดแทรกหยอกเย้ากับช่องเล็กๆ กึ่งกลางลำตัว “ผิวเธอทั้งเนียนและนุ่มมือมากเลยว่าว” มือใหญ่บีบนวดบั้นท้ายงามงอน เคลื่อนไหวลงตามนวดคลึงต้นขาด้านใน ลูบไล้ลำขาด้านนอกไล่ลงไปตามความยาว ก่อนจะวกกลับขึ้นมาใหม่ก็พอดีกับใบหน้าคมคร้ามเคลื่อนตัวมาจนซบแนบนิ่งอยู่กับท้องน้อยแบนราบเรียบ ให้ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดผิวเนื้อสีน้ำผึ้งกับปลายนิ้วที่นวดคลึงขยับเข้าใกล้บางส่วนของเรือนกายสาว ที่แม่สาวน้อยผู้ร้อนแรงขยับสะโพกส่ายไปมาเป็นการยั่วยวนเขาอีกแน่ะ แม่เจ้าโว้ย...หนูว่าวจ๋า แม่ฮันนี่แสนหวานอย่างยั่วมากซิจ๊ะ เดี๋ยวฉันทนไม่ไหวฝังกายไปในถ้ำอุ่นๆ จนเร็วและรุนแรงจะทำให้เธอเจ็บเปล่าๆ หนูน้อย ราชันย์ครางแหบพร่ากับการตอบสนองอย่างถึงใจของกันติชา ที่ทำเอาเขาร้อนจนแทบจะลุกไหม้เป็นผุยผง กายใหญ่ปวดร้าวด้วยสัดส่วนที่ขยายใหญ่ จนไม่รู้จะทำยังไงดีกับความกระหายของตัวเองที่มีมากล้น เป็นเหมือนกับชายหนุ่มที่ริจะมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนแรกทุกครั้งที่เข้าใกล้กายกลมกลึง ร่างกายมันตื่

ไฟลูกย่อมในกายเพิ่มขนาดขึ้นทีละน้อยๆ จนใหญ่ยักษ์และระเบิดตูมออกมาเป็นดวงดารานับร้อยนับพันดวงที่สาดส่องรอบกาย สายฝนฉ่ำร้อนไหลเอ่อล้นซึมออกมาจากบุปผาอกนุ่มที่ตอนนี้ยังถูกภมรตัวใหญ่ยักษ์ขยับเคลื่อนเข้าหาอย่างไม่บันยะบันยัง “รอฉันด้วยซิยาหยี จะไปคนเดียวได้ไงกันล่ะ” ราชันย์เอ่ยเสียงแหบพร่า เพราะตอนนี้ตัวเขาเองก็ทานทนกับการบีบรัดที่ทรงพลังและถี่ยิบจนในสมองเห็นดวงดาวบนฟ้าลอยลงมาให้คว้ามากอดไม่ได้เช่นกันกายใหญ่ขยับเคลื่อนถาโถมเหมือนกับลิ่มเหล็กที่ถูกตอกลงสู่พื้นดินอย่างเนิบนาบแต่มั่นคง ทุกจังหวะเต็มไปด้วยแรงอัดที่เคลื่อนไหวไปข้างหน้าเหมือนกับอาชาตัวใหญ่ยักษ์ เสียงแหบห้าวดังลั่นกับลมหายใจที่บรรจุเข้าจนเต็มปอด พร้อมสะโพกสอบที่กดรัวถี่ยิบเปลี่ยนเป็นครั้งเดียวแต่จมไปในโถน้ำผึ้งจนสุด ใบหน้าคมคร้ามบูดเบี้ยวเหยเกกับเสียงร้องแหบพร่าที่คำรามลั่นป่า และสายธารร้อนผ่าวไหลบ่ามีส่วนหนึ่งได้ไหลซึมออกมาด้านนอกแต่กลับมีบางตัวที่เล็กจัดแต่ก็แข็งแกร่ง สามารถแหวกว่ายผ่านความร้อนไปฝังอยู่ในรังนอนอันอบอุ่น“ดาวคืนนี้สวยที่สุดเลยใช่ไหมหนูว่าว” ไม่มีเสียงตอบจากแม่คนตัวเล็กกว่า มีเพียงแค่สองแขนเรียวยาวที่โอบรอบลำ

นภดลขบกัดฟันกรามจนนูนเด่น ลมหายใจที่สูดเข้าปอดแรงเร็วจนกล้ามเนื้ออกไหวกระเพื่อม ดวงตาวามวาวและปูดโปนออกมาจนแทบจะทะลุออกจากเบ้า ด้วยความเกรี้ยวกราดและโกรธกรุ่น ไอ้แก่...ไอ้ควายถึก มึงนึกว่าเก่ง ฉลาดอยู่คนเดียวหรือไง คอยดู...ความเก่งและฉลาดของกูมั่งเถอะไอ้แก่ มือใหญ่ยื่นไปคว้าวิสกี้แก้วมาดื่มจนมีเสียงดังอึกๆ น้ำบางส่วนกระฉอกออกมา แต่นภดลก็ไม่สนใจ แก้วในมือกระแทกกลับลงไปบนโต๊ะเต็มแรงอย่างไม่กลัวว่าจะแตก มือใหญ่คว้าซองสีน้ำตาลที่วางอยู่บนโต๊ะกลับขึ้นมาเปิดดู พร้อมกับรอยยิ้มบนมุมหนึ่งของริมปากหนา ดวงตาคมจ้องมองคนในรูปบางครั้งจะมีเต็มไปด้วยเพลิงไฟอันร้อนเร่า เต็มไปด้วยความเกลียดชังไม่ชอบใจ แต่บางครั้งก็เหมือนจะอ่อนหวาน เว้าวอนและเรียกร้อง “แล้วเจอกันหนูน้อย” ปลายนิ้วยาวใหญ่ดีดลงไปบนรูปของสาวน้อยวัยแรกรุ่นวัยใส ก่อนจะรีบเก็บกลับเข้าที่เดิมและเรียกพนักงานมาเก็บเงิน ก่อนเดินออกไปจากร้านอาหารสำหรับคนกลางคืนด้วยรอยยิ้ม วันนี้และอดีตที่ผ่านมาเป็นวันเวลาที่เลวร้ายที่เขาต้องเจอ แต่พรุ่งนี้และวันต่อๆ ไปคืออนาคตที่สดใสของเขาและ...คนที่รักสุดดวงใจสิทธิศักดิ์ที่จอดรถเสร็จไม่ทันจะรอให้เครื่องดับสนิ

ไม่รู้กี่ครั้งแล้วที่พยายามกลืนน้ำลายลงคอและสะบัดศีรษะไล่ภาพเซ็กซี่และยั่วยวนตรงหน้าทิ้งไป และดึงเอาความโกรธ...โกรธตัวเองที่เดินหลงเข้ามาติดกับชายิกาจนได้ขึ้นมา แต่...รู้สึกหัวใจกำลังเริ่มพ่ายแพ้ ร่างหนาก้าวถอยไปด้านหลัง พร้อมมองหาทางหนีทีไล่ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้แกว ไม่เดินเข้ามาหาเขาแต่กลับเลือกที่จะเดินก้าวถอยหลัง ส่ายสะโพกน้อยๆ ไปที่ประตูห้อง และปิดลงพร้อมกดล็อกซ้ำอีก โดยที่ชายิกาแทบจะไม่ละสายตาจากเขาเลยแม้แต่น้อยนิด ชายหนุ่มก้าวไปจนถึงผนังห้อง แม่สาวน้อยใจกล้าก็เดินเหมือนกับนางพญาผู้สง่างามเข้ามาหาอย่างมั่นอกมั่นใจ จนสิทธิศักดิ์ถามตัว เป็นอะไร ทำไมถึงยอมให้ผู้หญิงตรงหน้าหลอกล่อเหมือนกับเป็นของเล่นไปเสียได้ เป็นผู้ชายต้องมั่นใจหน่อยซิ เรื่องอะไรจะมายอมแพ้ยายตัวแสบและช่างวางแผนคนนี้ด้วย ยังไงเขาก็ใหญ่กว่า ถ้าไม่ยอมแพ้เสียก่อน แม่ตัวเล็กนี่จะเอาชนะได้ยังไงกัน “ถอยไปนะคุณน้อง ผมยังไม่อยากทำร้ายคุณ” “ทำร้ายหรือคะ แล้วทำร้ายยังไงเอ่ย?” ชายิกาถามพร้อมส่งใบหน้ายิ้มแย้มและยั่วยวน ร่างเล็กก้าวเดินไปหยุดตรงหน้าร่างใหญ่ มือวางทาบไปบนออกว้างอย่างไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะส่ายหนีหรือปัดป้อง “