บททั้งหมดของ เพลิงร้ายใต้ปีกรัก : บทที่ 81 - บทที่ 90

ใบหน้าคมคร้ามหันไปมองร่างโปร่งบางที่หยิบจับข้าวของให้เรียบร้อย ก่อนจะหยิบเอากาแฟที่เคยกรุ่นไปด้วยไอร้อนผ่าวจนมีควันสีขาวโพยพุ่งขึ้นแต่ในตอนนี้กลับเย็นจนชืดกำลังจะเดินออกไปนอกห้อง ร่างหนาใหญ่เดินเข้าไปหา มือใหญ่สอดเข้าไปคว้าเอวเล็กและดึงลงไปนั่งบนเตียงนอน ปลายนิ้วยาวใหญ่ลากไล้ไปทั่วลำแขนกลมกลึงไล่ไปพัวพันกับเส้นผมหนานุ่ม หูก็ฟังว่าปลายสายจะพูดว่าอะไร แต่ปากกลับอ้ารับกาแฟที่แม้จะเย็น แต่เมื่อมาจากฝีมือของกันติชายังไงก็อร่อยไม่เปลี่ยนแปลง“เออ...ฉันจะรีบกลับบ้าน (ด่วน) ” เหมือนจะย้ำคำว่าด่วนแต่ราชันย์ก็รู้ดีกว่าไม่ใช่ ชายหนุ่มเขวี้ยงโทรศัพท์ในมือไปบนเตียงนอน ร่างหนาใหญ่ที่เอนตัวลงนอนพร้อมแขนใหญ่ข้างหนึ่งวางใต้ศีรษะ อีกข้างจับมือเล็กเรียวบีบเบาๆ “มีอะไรคะคุณใหญ่ ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า” กันติชาเอ่ยถามเสียงนุ่มเบา กายโปร่งบางเอนตัวทาบติดร่างหนาใหญ่ ทาบใบหน้ากับแผ่นอกกว้าง จับแขนใหญ่ข้างหนึ่งให้โอบรอบกายพร้อมวาดแขนกลมกลึงวาดโอบรอบกายใหญ่ มือเล็กลูบไล้ลำตัวแข็งแกร่งลูบไล้เบาๆ เพื่อปลอบประโลม“ไม่มีอะไรหรอกว่าว แค่คนบางคนทำตัวเป็นเจ๊กตื่นไฟก็เท่านั้นเอง” น้ำเสียงพูดเหมือนกับว่าไม่มีอะไรจริงๆ

ราชันย์ร้องครางเสียงแหบพร่า โยกย้ายกัดกินสองยอดบัวทั้งสองฝั่งสลับไปมาจนสองเม็ดสีชมพูนุ่มเปียกชื้น จุมพิตร้อนผ่าวนาบเคลื่อนลงไปบนผิวกายเนียนนุ่ม ขบกัดหน้าท้องแบนราบเรียบ ไล้ปลายลิ้นไปในช่องสะดือบุ๋มจนผิวบริเวณนั้นแดงเป็นจ้ำ ก่อนจะเคลื่อนไปอย่างเชื่องช้า พร้อมสองมือสอดเข้าไปแยกสองขาเรียวยาวให้แยกห่างและช้อนบั้นท้ายกลมมนให้ลอยขึ้นๆ ก่อนซบซุกใบหน้ากับเนินเนื้อนุ่มหอม “อ๊ะ...” กันติชาร้องครางเสียงหวานและแหบพร่า กายาสั่นระริกซบใบหน้ากับกล้ามเนื้อที่ขยับไหว หน้าท้องแบนราบเรียบขมวดเป็นเกลียวคลื่น กับสะโพกงามงอนส่ายร่อนขยับหนีไฟร้อนผ่าวที่ทาบทับบนเรือนกายอันอ่อนไหว แต่สองแขนใหญ่ที่สอดรัดอยู่กับสองขากระชับแน่นจนขยับไปทางไหนก็ไม่ได้ จำต้องปล่อยให้ไฟร้อนผ่าวสอดแทรกไปแหวกว่ายในกายา ปลายลิ้นสากระคายแยกกลีบดอกไม้บอบบาง ลากไล้ดูดกลืนเกสรสวาที่ซุกซ่อนอยู่ภายในรัวเร็วและถี่ยิบ ลากคืนกลับมาซอกซอนไล้กินเนื้อในกายสาวฉ่ำหวานด้วยน้ำค้างที่เอ่อล้นไหลซึมมาเป็นสาย ยิ่งกวาดกลืนกินมันมากเท่าไหร่นอกจากจะไม่แห้งเหือดแล้ว ก็ยิ่งมีมากขึ้นและมากขึ้นจากน้อยนิดเป็นเท่าทวีคูณ สองมือขยำนวดบั้นท้ายหนั่นแน่นด้วยความแรงขอ

“ฉันว่าทานด้วยกันดีกว่า ประหยัดทั้งเวลาและอร่อยกว่าด้วย เธอป้อนฉัน...” มือใหญ่วางทาบบนมือเล็กดันให้มันตักข้าวต้มมาป้อนที่ปากเขา “และฉันก็ป้อนเธอ” ใบหน้าคมคร้ามโน้มไปประทับจุมพิตบนเรียวปากนุ่มเปิดอ้าเรียวปากเล็กอวบอิ่มส่งอาหารเหลวเข้าไปในปากนุ่มอย่างเชื่องช้า “อย่างนี้อร่อยกว่าไหมยาหยี” ปลายลิ้นใหญ่ลากไล้กวาดเอาข้าวต้มบางส่วนที่มันหยดไหลเคลือบอยู่บนริมฝีปากกวาดกลับเข้าไปในภาย นัยน์ตาพราวระยับ มือใหญ่ยื่นไปหยิบกระดาษทิชชูมากดซับปาก หัวใจดวงน้อยเต้นตึกๆ สู้นัยน์ตาพราวระยับไม่ได้ ต้องก้มหน้ามองมือตัวเอง แต่กลับถูกอีกฝ่ายเชยขึ้นให้สบตาด้วย ข้าวต้มเละๆ แต่รสชาติหวานอร่อยหายเข้าไปในปากใหญ่และก็เหมือนเดิมราชันย์โน้มใบหน้าไปป้อนกันติชาทำอยู่อย่างนั้นจนข้าวต้มหมดจากถ้วย จากถ้วยที่หนึ่งกลายเป็นสอง กว่าที่หนึ่งหนุ่มใหญ่และสาวน้อยจะได้ออกจากบ้านพักก็เป็นเวลาบ่ายคล้อยแล้ว การเดินทางที่ช้าตั้งแต่เริ่มขึ้นรถ เพราะสองหนุ่มสาวมัวแต่แลกจุมพิตกันตลอดการเดินทาง จวบจนถึงบ้านหลังใหญ่“ปล่อยฉันนะนายสิทธิ์” ชายิกาสะบัดมือเล็กให้หลุดจากการเกาะกุมอย่างหงุดหงิด ตั้งแต่เกิดเรื่องในค่ำคืนนั้นแล้วสิทธิศักดิ์ไม่ยอ

จุมพิตร้อนผ่าวขบเคลื่อนไปซบซุกไซ้ลำคอระหงจนแดงช้ำเป็นจ้ำ มือใหญ่สอดแทรกลากไล้ไปทั่วเรือนกายกลมกลึง จิกทึ้งดึงเกี่ยวเอาเสื้อตัวสวยออกจากกายสาวโยนทิ้งไป เคลื่อนไล้ใบหน้าคมคร้ามซบระหว่างสองเต้าอวบอิ่ม สูดดมกลิ่นผิวกายสาวสอดช้อนปทุมถันอวบอิ่ม ไล้ปลายนิ้วกดคลึงปุ่มยอดผ่านบราลูกไม้สีสวยและบางเบาจนมันนูนเด่นขึ้นมา“รูปร่างคุณสวยมากคุณน้อง ทั้งนุ่มนิ่มและอวบอิ่มไปหมดทั้งตัว แล้วก็หวานเหมือนกับน้ำตาลเชื่อมเลย” ริมฝีปากหนาและร้อนผ่าวทาบไปบนปทุมถันอวบอิ่มผ่านเสื้อชั้นในสีหวานสวยและบางใส จนปกปิดความอวบอิ่มอลังการของดอกบัวตูมเต่งตึงเอาไว้ไม่ได้อย่างหลงใหล อิ่มนุ่มและหวานลิ้นจนแทบไม่อยากจะถอนปากออกเลย ฝ่ามือใหญ่ลากไล้ลำแขนกลมกลึง เกี่ยวเอาสายชั้นในตามติดลงมา พร้อมย้อนกลับไปด้านหลังเกี่ยวเอาตะขอบราจนหลุดออกจากและตกลงไปกองรวมกับเสื้อที่หลุดไปก่อนหน้า ปลายลิ้นที่ทั้งสากระคายและร้อนผ่าวลากไล้ไปตามผิวเนื้อขาวนวลเนียนที่เหมือนกับราดด้วยไวน์ชั้นดี “อยากทำอย่างนี้กับเธอตลอดเวลาเลยชายิกา” สิทธิศักดิ์สอดเกี่ยวลำขาเสลาให้เกี่ยวรอบสะโพกสอบ สอดมือกระชับบั้นท้ายงามงอน ดันกายเล็กให้เคลื่อนขึ้นจนทรวงสล้างอยู่ระด

ชายิกาหวีดร้องเสียงหลง สองแขนเล็กโอบรอบลำคอแกร่ง ซบใบหน้าและขบกัดริมฝีปากบนบ่ากว้างอย่างแรง เรือนกายสั่นระริกกับสะโพกสอบที่โถมแทรกอย่างดิบเถื่อน เนิบนาบแต่หนักหน่วง รุกล้ำถึงกลีบกายแห่งความเป็นหญิงส่งให้ลูกไฟที่วิ่งไหลวนอยู่ในเรือนกายแผ่กระจายไปทั่วร่างและระเบิดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย กับสายธารร้อนผ่าวไหลเคลือบเส้นทางสวาท “จะรีบไปไหนล่ะยายแม่มด รอฉันด้วยซิ” ริมฝีปากหนาขบกัดลำคอระหงจนเป็นรอยแดงช้ำ ถาโถมแก่นกายร้อนระอุแทรกลึกจมหายไปในกลีบดอกไม้บอบบางทั้งหนักหน่วงและรุนแรง พร้อมเสียงร้องแหบพร่าดังลั่น กายแกร่งฝั่งสนิทแน่นเป็นหนึ่งเดียวกัน ปลดปล่อยสายธารร้อนระอุ ตามติดชายิกาไปเก็บดาวบนท้องฟ้าจนสำเร็จในที่สุด“ปล่อยฉันได้แล้วนายสิทธิ์ เหนื่อย อยากกลับบ้าน” เมื่อบทพิศวาสสิ้นสุด แม้จะยังมีความซาบซ่านอ่อนหวานอาบล้นเรือนกาย แต่ชายิกาต้องรีบกำจัดอารมณ์เหล่านั้นทิ้งไป เพราะไม่อยากที่จะเจ็บทั้งใจและกายมากไปกว่าที่เป็นอยู่อีกแล้ว สองมือเล็กผลักกายใหญ่ออกห่างและรีบกระถดหนีไปคว้าเอาเสื้อผ้ามาสวมใส่อย่างรีบเร่ง แต่ก็ไม่ลืมที่จะปล่อยหมัดเล็กๆ ตรงเข้าไปที่ปลายคางหนาแกร่งอย่างแรง โดยไม่กลัวว่าจะถูกลงโทษซ้