All Chapters of เมียนอกสถานะ: Chapter 101 - Chapter 110

ชานนท์รีบหยุดเท้าของตนอย่างเร็วไม่ให้ก้าวตามเข้าไปที่ในเขตพื้นที่อันตราย หากเข้าไปเขาคงตายแน่อีกด้านของคนที่ถูกฉุดกระชากลากถูมาพยายาม ดึงแขนของตัวเองออกจากมือของชายหนุ่มที่กำลังโกรธเธออยู่ ทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรผิด ต่อให้อธิบายอย่างไรเขาก็ไม่ยอมฟังคำขอร้องของเธอแม้แต่ครึ่งคำ“ปล่อยนะ พิณไม่ได้ทำอะไรผิดจะลากออกมาทำไม”เธอใช้แรงทั้งหมดที่มีดึงข้อมือออกอย่างแรงจนหลุดแล้วยืนประจันหน้ากับทีปกร “นี่เธอ”“ก็บอกแล้วไงคะว่าไม่ได้ทำ”“เธอคิดว่าฉันจะเชื่อคนตอแหลอย่างเธอเหรอ” ชายหนุ่มตวาดลั่นพร้อมทั้งเอื้อมมือไปคว้าแขนคนตัวเล็กแล้วลากไปที่ห้องนอนน้อยในกระท่อม ก่อนจะเหวี่ยงเธอลงบนเตียงและตามลงไปทาบทับร่างเล็กเอาไว้ไม่ให้เธอได้ออกไปจากอ้อมแขนของเขา ต่อให้พิณณิตาจะปฏิเสธต่อต้านว่าไม่ต้องการบทรักจากเขา แต่ร่างกายของหญิงสาวกลับตอบสนองความปรารถนาอันร้อนแรงที่ชายหนุ่มมอบให้ ในคราแรกมันเต็มไปด้วยความโกรธแค้นกระแทกกระทั้นอย่างหนักหน่วงใส่กายสาวแต่เมื่อเวลาผ่านไปทุกอย่างกลับแปลเปลี่ยนเป็นความนุ่มนวลที่มอบให้คนตัวเล็กก่อนจะปล่อยให้เธอนั้นหลับเข้าสู้ห่วงนิทราด้วยความเหนื่อยอ่อน ส่วนคนที่รังแกสูบแรงจากคนที่

ทีปกรยืนกอดอกดูหญิงสาวอยู่นานสองนานจนพอใจก็เดินออกไปจากมุมที่เขาหลบอยู่ทางด้านหลังต้นไม้ใหญ่หน้ากระท่อม เพื่อที่จะกลับไปจัดการงานของตัวเอง และปล่อยให้เธออยู่ที่นี่คนเดียว ช่วงนี้เขาปล่อยให้หญิงสาวอยู่คนเดียวไม่ได้สั่งคนมาจะตามองเหมือนครั้งแรก ๆ เขาเองก็มั่นใจว่าหนีออกไปไม่ได้อยู่และ หากหนีก็หนีไม่พ้นหลังจากที่คนใจร้ายออกไปไม่นาน คนที่เล่นน้ำอยู่คนเดียวก็พอรู้ตัวอยู่บ้างแล้วว่ากำลังมีสายตาของใครบางคนกำลังจับจ้องอยู่ แต่ก็ไม่ได้หันไปมองตรง ๆ เพียงแต่เบนสายตาไปดูก็เท่านั้น เมื่อเห็นว่าเป็นทีปกรหญิงสาวก็ใจสั่นพร้อมระแวงไม่น้อยกลัวว่าเขาจะเข้ามาเหมือนครั้งก่อนที่ร่วมรักกับเธอตรงนี้แล้วค่อยพาเธอไปต่อที่ห้อง“เฮ้อออ โชคดี นึกว่าจะเดินเข้ามา” เธอพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกโล่งใจ พร้อมทั้งเอ่ยขึ้นหลังจากที่เขาได้ออกไปแล้ว เล่นน้ำต่อไปอีกพักหนึ่งก็รู้สึกว่าเริ่มที่จะหนาวแล้ว จึงรีบขึ้นจากน้ำโดยที่เจ้าตัวกลัวว่าตัวเองจะเป็นหวัดหรือไม่สบายตอนที่อยู่บนเกาะคงจะเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ แต่อันที่จริงเธอก็รู้สึกว่าตัวเองรู้สึกไม่ค่อยดีมาตั้งแต่เมื่อวาน เพียงแค่คิดว่าคงไม่เป็นอะไรมากเลยปล่อยเลยตามเลย” ทำไม

ตลอดเกือบสี่ชั่วโมงชายหนุ่มกอดหญิงสาวเอาไว้ให้ห่างกลัวว่าเธอนั้นจะเป็นอะไรไป เพราะเมื่อก่อนที่เขาเคยอยู่ด้วยกัน ต่อให้เธอไม่สบายเป็นไข้แบบนี้ก็จะเป็นเพียงสองสามวันเท่านั้นไม่ได้เป็นหลายวันจนจะเกือบสัปดาห์เหมือนตอนนี้หากแบบนี้มันไม่ปกติเข้าแล้ว แต่อย่างไรก็ตามเขาก็เป็นห่วง เพราะเขายังคงรักเธออยู่แต่มันยังมีบางอย่างที่ติดค้างอยู่ในใจ“หมอครับ คนไข้เป็นยังไงบ้างครับ”ชายหนุ่มถามทันทีที่คุณหมอวัยกลางคนออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยความเป็นห่วงคนที่อยู่ข้างในนั้น“คนไข้ปลอดภัยครับ ตอนนี้ก็ฟื้นแล้วครับ แต่อย่างไรช่วงนี้ต้องให้พักผ่อนเยอะ ๆ และอย่าให้เครียดนะครับ”“ขอบคุณครับหมอ ตอนนี้ผมเข้าไปหาเธอได้ไหมครับ”” รอย่ายคนไข้ไปห้องพักก่อนน่าจะดีกว่าครับ “” พาเธอไปพักที่ห้องพิเศษเลยครับ “ชายหนุ่มรีบบอกทันที แน่นอนว่าบุคลากรทางการแพทย์พยักหน้ารับแล้วสั่งให้ทำตามคำขอของญาติคนไข้ทันทีหลังจากที่ทุกอย่างจัดการเรียบร้อยแล้ว ทีปกรเข้ามาเฝ้าไข้คนตัวเล็กที่นอนหลับพริ้มอยู่ภายในห้องพักของผู้ป่วย หญิงสาวตื่นขึ้นมาแล้วครั้งหนึ่งเพื่อมากินยาให้ตรงเวลา เธอเหลือบมองเขาอยู่ครู่หนึ่งโดยที่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ก่อนที่

ชายหนุ่มส่ายศีรษะสลัดความคิดที่ไม่เข้าท่าออกจากหัว ไม่ต้องคิดอะไรมาก ยิ่งคิดมากยิ่งปวดหัวเข้าไปใหญ่ ตอนนี้ลืมมันออกไป ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการชำระร่างกายให้เรียบร้อย เพราะเขานั้นได้รับข้อความจากชานนท์กับเรื่องที่ให้ไปทำนั้นผ่านไปด้วยดี จะเข้ามารายงานผลอีกไม่ช้านี้ พร้อมทั้งต้องจัดการเกลือเป็นหนอนออกให้เร็วที่สุด พวกเขาจะดำเนินให้ถึงที่สุด สำหรับคนที่จ้องจะหาผลประโยคและทำลายในคราวเดียวกันกว่าทีปกรจะจัดการอาบน้ำแต่งตัวก็ใช้เวลาอยู่สักพักใหญ่ เพราะวันนี้เขาตั้งใจว่าจะเดินทางกลับไปที่โรงพยาบาลที่พาพิณณิตาไปรักษาตัว จากที่เขาคาดการและให้คนไปคอยดูเมื่อช่วงที่ผ่านมา คนตัวเล็กนั้นรู้สึกตัวแล้ว แต่รับประทานอาหารน้อยเพราะหญิงสาวนั้นไม่ค่อยชอบอาหารของที่นี่สักเท่าไรนัก ชายหนุ่มเดินลงมาในชุดใหม่ ประจวบเหมาะกับพี่ชายของตนที่เดินออกมาจากห้องทำงานพอดิบพอดี“จะออกไปไหนวะ” คนน้องถามคนที่เดินออกมาอย่างเป็นกันเองโดยที่คำพูดไม่ค่อยสุภาพนัก“เปล่า แล้วมึงล่ะจะไปไหน”คราวนี้คนเป็นพี่ชายถามกลับคนที่แต่งตัวดูดีเหมือนที่จะออกไปข้างนอกอีกรอบเสียอย่างนั้น“ว่าจะกลับเกาะ แต่รอไอ้นนท์มารายงานเรื่อ

ทีปกรในยามนี้นั่งดื่มอยู่ในบาร์ที่พี่ชายของตนเป็นหุ้นส่วน และทุกคนต่างรู้จัดกับเขาเป็นอย่างดี แน่นนอว่ามาวันนี้เขาไม่ได้มาเพียงคนเดียว ด้วยความกลัดกลุ้มใจจึงได้ชวนเพื่อนมานั่งดื่มด้วย แต่คนที่ชวนมาเป็นเพื่อนกลับนั่งดื่มไปก่อนหน้าเสียแล้ว“เมาก่อนกูมึงจะเรียกพวกกูมาทำไมวะ” เวทิตหนึ่งในเพื่อนสนิทของทีปกรที่เดินทางตามมาเพราะถูกชวนมาดื่ม อีกทั้งเห็นเพื่อนคับคล่องใจในการที่หาผู้หญิงคนหนึ่งไม่พบ“แถมยังไม่มีหญิงอีก ปกติมึงจะเรียกมาเต็มห้องเลยไม่ใช่เหรอ” การันต์ เพื่อนอีกคนที่เดินเข้ามาพร้อมกันกับเวทิตถามอีกครั้ง“ถ้าพวกมึงอยากเรียกมึงก็เรียกเองสิ” คนที่ดื่มอยู่ก่อนเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งกระดกเหล้าเข้าปากอย่างไม่สนใจ“เดี๋ยว ๆ ไม่สบอารมณ์ขนาดนี้ เมียทิ้งมาหรือไง” เวทิตแซว“มึงพูดแบบนี้ได้ไงมันไม่มีเมีย ถ้ามีก็มีแค่เด็กเก่ามันน่ะ น้องอะไรสักอย่างกูจำไม่ได้”“เออ อย่างที่พูดมานี่แหละว่าโดยทิ้งมา”“แล้วมึงไปทำอะไรให้เขาทิ้งมึงวะ” การันต์ถามอย่างอยากรู้อยากเห็น เพราะที่มันหายไปหลายเดือนกว่าจะได้เจอหน้ากัน พอพบอีกทีก็มานั่งเมาแบบนี้แล้ว“เข้าใจเขาผิดแล้วหนีไป”ทีปกรพูดโดยที่ไม่ได้บอกความจริงทั้งหมดกับเ