Lahat ng Kabanata ng My Contract Husband: The Ultimate Prank Gone Wrong: Kabanata 41 - Kabanata 50

**Segundo's POV** "C'mon, do it, Segundo," ika niya sa akin habang mariing nakatutok ang hawak kong kutsilyo sa lalamunan niya. "You want to kill me? Then do it now," dagdag niya, parang pangungumbinsi, habang walang bakas ng takot ang mga matang matalim na nakatitig sa akin. Nanginginig ang mga kamay ko, hindi dahil sa takot, kundi dahil sa nag-uumapaw kong galit. Hindi ko talaga inasahang magpapakita siya rito. Sasadyain pang guluhin ang katahimikan namin ni Carmen. Binawi ko ang kamay ko. Isang ngisi ang agad na gumuhit sa kanyang labi, isang ngiting puno ng panunukso at kumpiyansang alam niyang hindi ko kayang pumatay. At dahil doon, malakas ang loob niyang hamunin ako. Alam niyang wala akong lakas ng loob na tapusin siya. "Leave, Cecelia. I swear to God, I never want to see your fúcking face again," I muttered through clenched teeth, every word laced with the rage I’d been holding in. Humakbang siya palapit, unti-unting tinawid ang distansya sa aming dalawa, at pilit na ina

**Olivia's POV** Tulala akong nakaupo sa grand stairs, naghihintay kay Segundo, my heart was going crazy with worry. I prayed over and over, hoping he was okay because until now, he still hadn’t come back. Kaagad kong naangat ang ulo ko noong narinig ko ang mahinang tunog ng pagbukas ng pinto. Napatayo ako at naglakad pababa sa paanan ng hagdan, and there he is—basang-basa ng ulan, parang basang sisiw. “Segundo?!” tawag ko sa kanya, so he looked at me, his eyes filled with a strange kind of heat. “Carmen!” sambit niya sa pangalan ko, his eyes were full of joy and energy. He looked like a lost dog who had just found its owner, his movements were overflowing with excitement. Nakangiti akong lumapit sa kanya at niyakap ko siya nang mahigpit, ramdam ko ang basa niyang damit sa balat ko. Mahigpit din siyang yumakap sa akin, parang ayaw akong bitawan. Noong humiwalay ako, marahan kong hinaplos ang pisngi niya. “Where the hell have you been?” tanong ko, ang boses ko puno ng pag-a

Pagkatapos kong maglinis sa kusina, sunod naman sa may sala. May robot vacuum cleaner naman kaya hindi masyadong mahirap maglinis ng sahig. Pindutin na lang ang remote control at kontrolin ang vacuum sa mga parte na hindi ko pa nalilinis. Ang ginawa ko na lang ay gumamit ng feather duster upang alisin ang mga alikabok sa mga kagamitan sa sala.Ngayon ko lang masasabi na ang sipag ko talagang maglinis. Wala kasi akong ibang gagawin bukod kaya kapag malaki ang oras ko ay maglilinis talaga ako, kahit hindi naman talaga ako ganito dati sa bahay at sa apartment na tinirhan ko sa London ng ilang taon. Sabagay, may taga-linis kasi doon, samantalang dito mukhang next week pa darating ang tagalinis. Nakakahiya naman kung papaabutin ko pa ng isang linggo na walang linis ang malaking bahay na ito.Sandali akong napaupo sa mahabang sofa at may napansin na naman akong hibla ng buhok sa ibabaw kaya walang pag-aalinlangan, maingat kong pinulot ang buhok at isa-isa ko itong tinanggal. Napansin ko na

**Segundo's POV** "Seg," isang mahinang tinig ang pumukaw sa malalim kong pag-iisip habang nakaupo ako sa konkretong upuan sa likod ng hardin, kung saan ang katahimikan ay tila yumayakap sa akin. Naibaling ko ang aking paningin kay Carmen. Sumilay ang ngiti sa labi ko nang maglakad na siya palapit sa kinaroroonan ko. "Hey, baby," mahina kong bati sabay taas ng kamay, inaanyayahan siyang lumapit. Wala siyang pag-aalinlangan na tinanggap ang kamay ko, ngunit nanatiling nakatayo sa harapan ko. "Are you okay? I came here to check on you," ani Carmen, kita sa mga mata niya ang pag-aalala, kaya mas lalo akong sumaya habang nakatingala sa maamo niyang mukha. I slowly slid my arm around her waist, pulling her gently but firmly toward me until she partly settled on my lap. She didn’t hesitate, not even for a second. With a soft, familiar ease, she wrapped her arms around my shoulders, like her place had always been there. "I am fine," kalmadong saad ko, sabay amoy sa leeg niya. Ngunit bi

**Segundo** Dining Area... Tahimik kaming naghahapunan. Tanging tunog ng kubyertos lamang ang maririnig sa napakatahimik na dining area. Mainit pa rin ang dugo ko kay Alex, pinilit ko lamang ang sarili kong pakisamahan siya dahil nga siya ang nakakaalam sa mga kagaguhan ko. Napansin ko rin na panaka-naka ang tingin ni Carmen sa aming dalawa. Halata sa mukha niya na hanggang ngayon ay kuryos pa rin siyang malaman kung ano talaga ang naging dahilan kung bakit parang may bad blood kami ni Alex. Hindi pa rin siya kumbinsido sa sinabi ko kanina tungkol lamang sa business ang alitan namin. “Mukhang ang dami ng niluto mo, Seg. Ganito ka ba talaga magluto?” basag ni Alexandria sa katahimikan, kalmado ang mukha habang kumukuha ng kanin. “I cooked those for my wife, and of course, for everyone else too. Mas mabuti nang sumobra kaysa magkulang,” sagot ko naman. “Talaga?” aniya, sabay tingin kay Olivia. Naibaba ko ang hawak kong kubyertos at seryosong napatitig sa kanya. Kinuha ko ang table