Semua Bab The Principal's Affair : Bab 91 - Bab 100

Isang umaga na tila mas tahimik kaysa sa mga nagdaang araw. Walang masyadong ingay sa paligid, kahit ang mga ibon sa labas ay parang napagod na rin sa kakakanta. Nakaupo si Bella sa sulok ng kanilang kwarto, nakatingin lang sa sahig, hawak-hawak ang cellphone. Mabigat ang mga mata, hindi dahil sa puyat, kundi sa paulit-ulit na pagluha tuwing gabi.Pinili na niyang i-chat si Erica."Pwede ba tayong mag-usap? Hindi ko na alam gagawin ko." Chat niya sa kaibigan.Ilang saglit lang ay tumunog ang cellphone niya. Tumatawag na si Erica. At sa unang “hello,” agad na bumigay ang tinig ni Bella. Umiiyak siya, hindi na niya napigilan. Parang isang matagal ng binugbog na puso ang sumabog sa simpleng tanong ng kaibigan.“Bakit ka umiiyak? Bella, ano na naman?” Nag-alala na wika ni Erica.“Hindi ko na alam, Rica… Parang hindi ko na kaya. Lahat ng bagay ngayon, masyado nang mabigat. Sinisisi ako ng ama ni Rafael, sinabihan akong lumayo. Tapos ‘yung kapatid niya… sinabihan akong baka madamay pa ana

Ilang araw na ang lumipas pero parang kahapon lang nang maganap ang eksena nila ng kanyang ina sa grocery. Hindi makalimutan ni Bella ang paraan ng pagtingin sa kanya ng kanyang ina — puno ng galit, puno ng panghihinayang. Hindi niya rin makalimutan ang bigat ng bawat salitang iniwan nito sa kanya bago tuluyang tumalikod.At ngayon, habang nakaupo siya sa kama sa guestroom kong saan siya lumipat ng kwarto hindi niya mapigilan ang mag-isip nang mag-isip. Hindi niya alam kung dahil ba sa pagod o dahil sa hormones ng kanyang pagbubuntis, pero para siyang binabaha ng kung anu-anong iniisip na hindi niya mapigilan.Hawak niya ang maliit na unan sa kanyang tiyan, hinahaplos-haplos ito, pilit kinakalma ang sarili. Pero paano siya magiging kalmado kung ang mga kilos ni Rafael ay ramdam na ramdam niyang nag-iba?Ilang araw na rin simula nang mapansin niyang naging malamig ang binata. Hindi na ito katulad ng dati. Hindi na siya hinahalikang tulad ng dati. Hindi na siya kinikindatan. Hindi na si

Habang nasa taxi si Bella, hawak niya ang kanyang tiyan na para bang doon niya kinukuha ang lakas na unti-unti nang nauupos sa kanya. Mahigpit ang hawak niya sa lumang bag na halos hindi na niya pinaghandaan, ilang piraso ng damit, ilang dokumento, ilang alaala.Mabilis ang takbo ng sasakyan pero mabagal ang oras sa puso niya.Mula sa salamin ng bintana, pinagmamasdan niya ang mga dumadaan poste ng ilaw, ang mga gusali, ang mga taong abala sa kani-kanilang mundo,parang sinasampal siya ng katotohanan na habang siya ay magunaw ang mundo ay tuloy-tuloy lang ang ikot nito, walang pakialam.Nang biglang tumunog ang cellphone niya.Isang tawag.Rafael.Muling nag-vibrate. Muling kumislap ang to niya sa screen. Hindi niya sinagot. Hindi niya kayang marinig ang boses nito. Hindi niya kayang marinig kung anuman ang palusot o paliwanag. Hindi pa ngayon. Hindi pa siya handa.Tumunog ulit. Paulit-ulit. Hindi sumusuko. Pinatay niya ang cellphone. Basta na lang niya pinatay para hindi siya madala n

Pagkababa nila mula sa sasakyan, agad na inalalayan ni Erica si Bella papunta sa maliit pero maaliwalas na kwarto na inihanda nila.May kabang sumisiksik sa dibdib ni Bella habang inaayos ang mga gamit niya hindi dahil sa lugar, kundi sa damdaming parang bumalik siya sa umpisa, nagsisimula ulit.“Oy, salamat ah,” ani Bella, ngiting pilit habang pinupunas ang kaunting pawis sa noo.“Sus, wala ‘yon! May kasabihan ka nga diba — what are friends are for!" sabay tawa ni Erica, habang kinukuha ang huling bag mula sa kama. "Tapos, para na rin kitang kapatid, aside sa future cousin-in-law kita!"Napangiti si Bella sa biro. Somehow, kahit hirap pa siyang huminga sa bigat ng mga nangyayari, gumagaan ang pakiramdam niya kapag si Erica ang kausap.“Ah susss… Kailan ba kasal niyo ni Vincent? Tagal niyo na rin kasi eh. At saka napaka-swerte ng pinsan ko sayo — yang si Vincent pa, ganyan-ganyan lang yan pero mabait yan,” biro ni Bella habang inaayos ang mga tupi ng damit sa drawer.Tumawa si Erica,

“Noah?” Napakunot ang noo ni Bella, hawak pa ang walis. “Bella,” mahinang tawag ni Noah, parang nag-aalangan. “A-anong ginagawa mo dito? Paano mo nalaman na nandito ako?” tanong ni Bella, hindi maitago ang pagdududa sa tono. Nagkamot ng batok si Noah, halatang nahihiya. “Nagtanong-tanong ako sa pamilya mo. Sabi ng mama mo, baka raw nandito ka kay Erica.” Medyo ngumiti siya, pero awkward, parang hindi sigurado kung dapat ba siyang ngumiti talaga. Napabuntong-hininga si Bella. Hindi ko sila masisisi, bulong niya sa sarili. Sa pagkakaalam ng kanyang pamilya, wala namang masama kay Noah — matagal na rin nilang kilala ito bilang mabuting kaibigan, halos parang kapatid na. “Ah, ganun ba...” mahinang sagot niya, iniayos ang hawak sa walis. “Sige, pasok ka na. Wala si Erica, nasa trabaho.” Pumasok si Noah, tahimik, at umupo sa maliit na upuan malapit sa pinto. Hindi niya pinilit umabante pa, tila iginagalang ang espasyo ni Bella. Saglit na katahimikan ang bumalot sa kanilang dalawa