All Chapters of The Principal's Affair : Chapter 71 - Chapter 80

Si Albert, ang papa ni Rafael. Nakatayo malapit sa hagdanan, naka-itim na polo at maong, may suot na relo na tila laging eksakto sa oras. Pormal ang aura, pero may halong lamig sa tingin. Hindi siya agad nagsalita. Napatigil si Bella sa paglakad. Parang natigilan ang hangin. Hindi niya alam kung lalapit, babati, o lalakad pabalik sa kusina. “Good morning, Bella,” si Albert ang unang nagsalita. Direkta. Kalma. “G-good morning po,” sagot niya, medyo paos. Bahagya siyang yumuko bilang paggalang. “Pasensya na po, akala ko si… si Rafael po ang dumating.” Tiningnan lang siya ni Albert. Tila sinusukat ng tingin kung anong klaseng gising ang pinagdaanan niya. “Wala pa siya. Dumaan lang ako,” maiksing sagot nito. “May naiwan akong document na kailangang pirmahan.” Tumango si Bella. “Ah… nasa opisina po yata. Umalis siya kanina.” “Mukha nga,” sagot ni Albert. Lumakad ito papasok, at naupo sa isa sa mga upuan sa sala. Tahimik. Bella, hindi malaman ang gagawin. Gusto niyang umalis at bu

Gabi na at sobrang tahimik na ng buong bahay. Tahimik ang paligid. Ang lamig ng hangin ay tila nakikipag-agawan sa init ng gabi. Bumaba si Bella mula sa hagdan, suot ang malambot niyang pambahay. Wala siyang balak lumayo, gusto lang niyang makahanap ng kaunting katahimikan. Kaya naisipan niyang dumaan sa pool area, baka sakaling ma-relax siya. Paglapit niya, biglang napahinto siya. Nakita niya si Rafael, nasa pool, naka-babad sa malamig na tubig, nakasandal sa gilid, tila nag-iisip. Hindi na siya nagulat. Sanay na siyang makita si Rafael na ganun kapag gusto nitong magpahinga. Pero ngayon na okay na sila, mas iba na ang pakiramdam. Wala na ang bigat sa dibdib. Wala na ang galit. May kaunting awkwardness pa rin, pero mas magaan. “Hoy,” mahinang bati ni Bella, sabay upo sa tabi ng pool. Napalingon si Rafael at napangiti ng bahagya. “Babaeng buntis na lakwatsera, bakit gising ka pa?” Umirap si Bella, pero hindi mapigilang tumawa. “Naisip ko lang… magpalamig. Ang init sa kwarto. Ika

Unti-unti nang lumalamig ang paligid. Habang nag-aayos ng mga gamit nila sa loob, nararamdaman ni Bella ang kakaibang katahimikan ng lugar. Wala ang ingay ng kalsada, wala ring tawanan ng kapitbahay. Ang maririnig mo lang ay huni ng kuliglig, banayad na hampas ng hangin sa salamin, at paminsan-minsan, ang tunog ng crackling wood sa fireplace na sinindihan ni Rafael.Lumapit si Bella roon, hawak ang isang malambot na kumot habang nakasuot na ng mas komportableng pajama at oversized hoodie. Inupo niya ang sarili sa carpet sa harap ng apoy, dahan-dahang iniunat ang mga binti habang marahang hinaplos ang tiyan niya.“Hindi ka ba nilalamig?” tanong ni Rafael habang naglalagay ng mainit na tubig sa mug para sa tea.“Hindi naman masyado. Nakakatulong din pala talaga ‘tong fireplace. Ang sarap sa pakiramdam,” sagot niya habang nakapikit, ninanamnam ang init na dumarampi sa balat.Iniabot sa kanya ni Rafael ang mug, may banayad na usok na lumulutang mula roon. “Ginger tea ‘yan. Safe sa buntis.

Pagkatapos ng photoshoot, umupo sila sa bangko sa tapat ng bahay. Tahimik. Hangin lang at simpleng halakhakan ang naririnig. “Thank you,” sabi ni Bella habang nakatingin sa bahay. “Isa ‘to sa mga pangarap ko dati. Ang simple lang, pero ang saya.” “Kung ako ang magbibigay ng pangarap mo, gusto ko… mas totoo pa sa teleserye.” Natigilan si Bella. Tumingin kay Rafael. “Wow. May pa-line ka na rin?” “Practice lang… just in case,” sagot ni Rafael habang tinatakpan ng ngiti ang tunay niyang nararamdaman. Tahimik na ulit. Pero yung klase ng katahimikan na masarap. Yung may lambing, may ngiti, at may “baka ito na nga talaga.” Mabagal na bumababa ang araw sa likod ng bundok. Ang liwanag nito, tila ginintuan, at unti-unting hinihimas ang mga tanim na strawberry, ang bubong ng bahay nina Agnes at Xander na malayo na sa paningin, at ang porch ng rest house na tila dinisenyo para sa ganitong klaseng sandali. Tahimik si Bella habang naka-upo sa wooden rocking chair, may malambot na kumot sa ka

Tahimik na muli ang paligid. Tapos na ang bonfire. Ang mga bituin sa langit ay tila nakangiting saksi sa mga simpleng momentong hindi mabibili ng kahit anong yaman. Sa loob ng kwarto, malamlam ang ilaw. Kumot. Unan. At ang mahinhin na katahimikan ng dalawang taong natutong tumahimik sa presensya ng isa’t isa.Nakaupo si Bella sa gilid ng kama, naka-hoodie at pajama, hawak ang mainit na tasa ng gatas. Si Rafael naman, kakapasok lang mula sa banyo, bagong palit ng damit at may tuwalya pa sa batok."Uy," sabi ni Bella, pilit na pinapawi ang awkwardness. "Tapos ka na? Grabe lamig."Tumango si Rafael, sabay hila ng isang extra na kumot sa may cabinet. "Lamig talaga. Dito kasi, hindi biro ang hangin. Akala mo tahimik, pero ang lamig... may halong pangungulit."Tahimik silang nagkatinginan. Walang usapan kung anong susunod, pero parang may silent agreement, wala namang masama kung magtabi. Hindi dahil sa kung anuman. Wala lang. Bet lang.Kaya ayun, ilang minuto pa’y pareho na silang nakahiga