Todos os capítulos de พันธะร้ายพิสูจน์รัก: Capítulo 41 - Capítulo 50

เพนท์เฮ้าส์ของสกาย~ครืนนนนนนนน~ ~ครืนนนนนนน~ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนที่จะได้ยินเสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นมาจากบนโต๊ะหัวเตียงที่อยู่ไม่ไกล คิ้วเรียวของฉันเลิกขึ้นเล็กน้อยทันทีที่เห็นรายชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ของฉัน“พี่โมนา?” ฉันพึมพำออกมาก่อนจะกดรับสายทันทีไม่ปล่อยให้ปลายสายต้องรอนาน“ว่าไงคะพี่โมนา?” ฉันเอ่ยถามปลายสายออกไปด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ที่มุมห้อง สายตาของฉันเหลือบมองไปยังร่างสูงของพี่สกายที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงไม่ไกลจากเธอเท่าไหร่นัก(ขอโทษนะชูใจที่พี่โทรมารบกวนเวลานี้) ปลายสายเอ่ยออกมาเสียงอ่อนอย่างรู้สึกผิด“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้รบกวนอะไรเลยค่ะ” ฉันเอ่ยบอกกับปลายสายออกไป ตอนนี้เกือบจะ 3 ทุ่มแล้วถ้าไม่มีธุระด่วนจริงๆ เธอคงไม่โทรมาหาฉันเวลานี้อย่างแน่นอนฉันกับพี่โมนาทำงานร่วมกันมา 3 ปีกว่าแล้ว พี่โมนาได้เลื่อนขั้นมาเป็นเลขานุการของท่านประธานเช่นเดียวกันกับฉันแล้ว เราทั้งคู่ทำงานเข้าขากันได้อย่างดีไม่มีขาดตกบกพร่องฉันกับพี่โมนาเราสนิทสนมกันมาก เพราะต้องทำงานด้วยกันมาตลอด เราคุยกันได้ทุกเรื่องไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน หรือเรื่องส่วน

2 สัปดาห์ก่อนงานแต่ง...“ไหวแน่นะคะพี่สกาย” ฉันลูบลงที่แผ่นหลังแกร่งของชายหนุ่มตรงหน้า พร้อมกับเอ่ยถามเขาออกไปด้วยความเป็นห่วง พี่สกายทานข้าวไม่ได้และอาเจียนออกมาแบบนี้มา 2 วันแล้ว ฉันจะพาเขาไปหาหมอเขาก็บอกว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้เขาพักผ่อนน้อย“พี่ไหวครับ พี่ขอนอนพักที่โซฟาสักประเดี๋ยวนะครับ” พี่สกายเอ่ยบอกกับฉันเสียงอ่อนก่อนที่เขาจะดึงเอวบางของฉันเข้าไปกอด พร้อมกับซบหน้าลงที่ไหล่มนของฉันอย่างออดอ้อนฟอดดดดดด!! ฟอดดดดด!!“หอมจัง...”“ได้สิคะ บ่ายนี้พี่สกายไม่มีงานแล้วอยากกลับไปนอนพักที่บ้านไหมคะ?” ฉันเอ่ยถามร่างสูงตรงหน้าออกไปอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง มือหนาของฉันลูบลงที่หัวของแฟนหนุ่มเบาๆ อย่างทะนุถนอม ในขณะที่ปลายจมูกโด่งของชายหนุ่มยังคงสูดดมกลิ่นของฉันไม่ยอมห่าง“ไม่เอาครับ รอพักเที่ยงก่อน...พี่อยากกินแกงเขียวหวานปลากรายที่โรงอาหารครับ”“หืม?” ฉันมองไปยังร่างสูงที่กำลังทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตรงหน้าด้วยความแปลกใจ ปกติแล้วพี่สกายไม่ชอบกินพริกแกงไทย เพราะเขาเคยบอกกับฉันว่าพริกแกงมันเผ็ดและมีกลิ่นแรง‘ทำไมอยู่ดีๆ วันนี้เขาเกิดอยากกินขึ้นมาล่ะ’ ฉันได้แต่ถามตัวเองอยู่ภายในใ

บันไดหนีไฟ...“...” ฉันเดินลงบันไดไปกี่ขั้นต่อกี่ขั้นแล้วฉันก็ไม่แน่ใจ ฉันสับสนไปหมดภายในหัวของฉันสั่งให้เดินลงไปห้ามหยุด“ฮึก กกก!!!” ฉันทรุดตัวนั่งลงกับพื้นบันไดอย่างหมดแรงในขณะที่มือบางยังคงจับราวบันไดเอาไว้จนแน่นเพื่อระบายความเจ็บปวดภายในใจก่อนหน้านี้ชีวิตของฉันเคยมีความสุขดี แต่เพียงเสี่ยววินาทีเท่านั้นความสุขของฉันก็แหลกสลายไม่เหลือชิ้นดี มือบางอีกข้างลูบลงที่หน้าท้องของตัวเองเบาๆ ก่อนที่ฉันจะซบหน้าลงกับหัวเข่าของตัวเองอย่างหมดแรงคลิปของสกายกับโมนา...‘พี่สกายเดินโอบเอวมากับพี่โมนาก่อนที่เขาจะหยุดอยู่ที่หน้าประตูบานใหญ่พร้อมกับจูบกันอย่างดูดดื่ม ผ่านไปไม่ถึงนาทีพี่สกายก็ผลักร่างบางตรงหน้าของเขาออกห่างจากตัวของเขา ก่อนที่วิดีโอถูกตัดมาภายในห้องนอนทั้งคู่นัวเนียกันอยู่บนเตียง’ฉันเห็นเพียงเท่านี้ก่อนที่โทรศัพท์ของฉันจะถูกแย้งไป ฉันนั่งกอดเข่าร้องไห้สะอึกสะอื้อออกมาอย่างห้ามไม่ได้“ฮือออออ ฉันทำอะไรผิดอย่างนั้นเหรอพวกเขาถึงได้ทำกับฉันแบบนี้ ฮืออออ”“มะ ไม่ ไม่ ฉันจะเป็นแบบนี้ไม่ได้” ฉันลูบท้องของตัวเองเบาๆ ก่อนที่มืออีกข้างของฉันจะเช็ดน้ำตาออกจากแก้มของตัวเองเบาๆ ริมฝีปากบางพึงพำ

“ออกมากันได้แล้วพี่สกายกลับไปแล้ว” ใบหม่อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง พร้อมกับมองมาที่ฉันกับฟองเบียร์อย่างเอือมละอาในความอยากรู้อยากเห็นของพวกเรา“แฮร่!!! รู้ด้วยเหรอว่าเราแอบอยู่ตรงนี้”“ก็เห็นอยู่...”“จะเอายังไงต่อ สภาพพี่เขาดูหนักเอาเรื่องเหมือนกันนะ” ใบหม่อนเอ่ยถามฉันขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาหาฉันกับฟองเบียร์“นั่นสิ”“ตอนนี้เราไม่มั่นใจในตัวของเขาเหมือนเดิมแล้ว และเราก็ไม่สามารถแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่มั่นใจไม่ได้จริง ฮึกกกก!!”“ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร / ใช่ๆ ไม่เป็นไรเลยชูใจไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ” ใบหม่อนกับฟองเบียร์ดึงฉันเข้าไปกอดก่อนที่พวกเธอจะเอ่ยปลอบฉันเสียงอ่อนด้วยความเป็นห่วง“ไม่ต้องคิดมากนะพรุ่งนี้พวกเราจะปิดโทรศัพท์และอ่านนิยายกันทั้งวันทั้งคืนเลยดีไหม?” ฟองเบียร์ลูบแก้มของฉันเบาๆ ก่อนจะเอ่ยบอกกับฉันเสียงใส พร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้กับฉัน“อืม...” ฉันพยักหน้าให้กับเพื่อนรักของตัวเอง ก่อนที่พวกเธอจะเช็ดคราบน้ำตาออกจากแก้มนุ่มของฉัน“เข้าบ้านกัน...”“ว่าแต่พี่ตะวันรู้เรื่องนี้รึยัง” ฟองเบียร์เหมือนพึ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอหยุดเดินก่อนจะเอ่ยถามฉันออกมาด้วยความสงสัย“...” ฉันส่ายหัวไป

“รู้สึกดีขึ้นบ้างไหมคะ?” คุณหมอเดินยิ้มแย้มเข้ามาใกล้เตียงของฉัน ก่อนที่เธอจะเอ่ยถามออกมาฉันออกมาเสียงอ่อน“ดีขึ้นมาแล้วค่ะคุณหมอ” ฉันยกยิ้มออกมาก่อนที่จะตอบคำถามของเธอกลับไป“ตกลงเพื่อนของหนูเป็นอะไรกันแน่คะคุณหมอ?” ฟองเบียร์เอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย พร้อมกับขยับเข้ามากุมมือบางของฉันเอาไว้ไม่ยอมห่าง“คุณชูใจพักผ่อนน้อยเลยทำให้มีอาการหน้ามืดและเป็นลมได้ค่ะ แต่มันก็มีอีกสาเหตุที่ทำให้มีอาการแบบนี้ได้ค่ะ...”“อาการแบบนี้เหรอคะ?”“ประจำเดือนของคุณชูใจขาดมานานเท่าไหร่แล้วคะ?” คุณหมอไม่ตอบคำถามของฉัน แต่เธอกลับเป็นฝ่ายถามฉันออกมาแทน น้ำเสียงที่นุ่มนวล รอยยิ้มและแววตาของหญิงสาวตรงหน้าทำให้ฉันชะงักไปในทัน‘นั่นสิ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่ฉันประจำเดือนของฉันไม่มา’“ชูใจ / อย่าบอกนะ...” เพื่อนรักทั้งสองคนสะกิดเรียกฉันเบาๆ ก่อนที่ฉันจะเงยหน้าขึ้นมามองพวกเธออีกครั้ง“จำไม่ได้เลยค่ะ คือยุ่งมากจนจำไม่ได้” ฉันเอ่ยบอกกับคุณหมอกลับไปด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง“คุณหมอกำลังจะบอกว่า...” ฟองเบียร์พึมพำออกมาก่อนที่เธอจะมองหน้าฉันกับคุณหมอสลับกันไปมาอย่างอึ้งๆ“หมอสันนิษฐานว่าคุณชูใจกำลังตั้งครรภ์ค่ะ”“.../.../.