Semua Bab โซ่คล้องใจ: Bab 11 - Bab 20

ตอนเย็น......“เธอมาทำอะไรที่นี่?” คิ้วหนาเลิกขึ้นสูง จ้องหน้าคนตัวเล็กที่กำลังทำหน้าที่แม่ค้าสาวตัวน้อย ที่วันนี้มีลูกค้าหนุ่ม ๆ มาอุดหนุนจนขายแทบไม่ทัน“......” ญี่ปุ่น ทำเป็นไม่สนใจ ยังคงส่งยิ้มหวานให้กับลูกค้าที่มาอุดหนุน“อย่าลืมมาอุดหนุนอีกนะคะ”“ขนมอร่อย แม่ค้าก็สวย แบบนี้พี่ต้องมาอุดหนุนทุกวันแล้ว ว่าแต่ซื้อเยอะขนาดนี้ ไม่แถมไลน์แม่ค้าหน่อยเหรอคนสวย”“......ถ้าอยากเจอก็มาอุดหนุนทุกวันสิคะ” ญี่ปุ่นมองหน้าแบงค์ที่เอาแต่ยืนจ้องหน้าเธอ ก่อนจะยิ้มเจื่อน ๆ ให้ลูกค้าหนุ่ม ที่ยังคงไม่ยอมไปไหนเอาแต่มองหน้าสวย ๆ ยิ้มหวาน ๆ“พี่เอาอะไรคะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้น เมื่อลูกค้าหนุ่มนักเรียนอาชีวะกลุ่มใหญ่เดินมาหยุดตรงหน้าร้าน“เอาแม่ค้า เท่าไรครับ” ใบหน้าหล่อ ๆ ยื่นเข้าไปใกล้เธอ“ไม่ขาย!” แบงค์เอ่ยเสียงแข็ง พร้อมร่างหนาเดินมายืนข้าง ๆ“ว้า...มีแฟนแล้ว”“ไม่ใช่แฟนค่ะ...แต่ญี่ปุ่นกำลังตามจีบพี่เขาอยู่” คนตัวเล็กพูดอย่างที่ใจคิด“คุณป้าคงไม่ว่าอะไรนะคะที่ญี่ปุ่นจะจีบพี่แบงค์”“ป้าจะไปว่าอะไร” คุณป้าพูดยิ้มอย่างเอ็นดูเด็กสาว แต่จะรู้ไหมว่าลูกชายโกรธ โมโหจนควันออกหู แทบอยากจะฆ่ายัยตัวแสบที่ตามป่วนชีวิต

“อืม”แผล็บ!!เขาส่งเสียงคำรามในลำคออย่างพอใจ ลิ้นสากลื่นลากเลียยาวลงมาถึงเนินอก ก่อนอุ้งปากร้อนจะอ้าปากงับดูดเลียยอดปทุมถัน สองมือบีบขยำสองเต้าอย่างหนักหน่วงดูดเลียสองเต้าอย่างเอาแต่ใจคนใต้ร่างได้แต่ปล่อยตัวเคลื่อนไหวไปตามจังหวะแรงกระแทกที่หนักหน่วง ของคนตัวโตที่ถาโถมเข้าใส่พั่บ พั่บ พั่บเสียงเนื้อกระทบกันดังก้องไปทั่วห้อง มันยิ่งสะท้อนถึงความเจ็บปวดที่ได้รับ ท่อนเอ็นลำใหญ่ยังคงถาโถมเข้าออกร่องรักตรงหว่างขาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย“นี่สินะ สิ่งที่พี่ตอบแทนความรักของญี่ปุ่น” แต่มันก็ได้เพียงแค่ตัดพ้อเขาในใจ ไม่รู้ว่านานเท่าไรแล้ว ที่โดนกระทำอยู่แบบนี้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันเจ็บจนแทบจะไม่รู้สึก ร่างกายทุกส่วนไม่มีส่วนไหนที่เขาไม่ทำรอยไว้ รอยที่มันเต็มไปด้วยความทรงจำที่แสนจะเจ็บปวด ความรักที่มีให้มันมีค่าแค่เม็ดฝุ่น“อ๊ะ”“ฮึ...ก็มีปากนิ นึกว่าเป็นใบ้ ทำไม? โดนแค่นี้ถึงกับไม่ไหว!”คนตัวโตพูดอย่างเย้ยหยัน เขาจับขาทั้งสองข้างขึ้นพาดบ่า ก่อนจะโน้มตัวสองมือค้ำยันที่นอน แล้วออกแรงกระแทกแรง ๆ“.......” ฉันเลือกที่จะไม่พูดอะไร หันหน้ามองไปทางอื่นเพราะไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก“อ๊ะ” แล้วต้องเผลอร้

“อยากไปไหนอีกไหมครับ” ตอนนี้ฉันกำลังขับรถพาลูกกลับบ้าน หลังจากที่พาเจ้าตัวแสบไปเที่ยวเล่นจนพอใจ“ไม่ครับ พอตเตอร์อยากกลับบ้าน” ตัวเล็กยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ในมือถือของขวัญที่จะเอาไปให้คุณยาย“โอเคครับ นั่งดี ๆ เดี๋ยวก็ถึงบ้านเราแล้ว” มือเล็กขยี้หัวลูกอย่างเอ็นดูก่อนจะมุ่งหน้าขับรถตรงไปยังบ้าน แต่พอขับรถผ่านตลาดมันก็นึกถึงใครบางคน“คุณป้าจะเป็นไงบ้างนะ” แต่ก็ได้แค่คิดในใจ ถึงจะอยากเจอคุณป้าอีกสักครั้ง แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิม ต่างคนต่างอยู่แบบนี้มันก็ดีแล้ว เพราะฉันกลัวใจตัวเองนี่แหละที่อ่อนไหวให้เขาอีกครั้ง“หม่ามี้ หม่ามี้ พอตเตอร์อยากกินขนม”“อยากกินขนม ขนมอะไรครับ ร้านนี้เหรอ” ฉันหลุดออกจากภวังค์ความคิด เมื่อมือเล็กสะกิดขาแม่อย่างแรง เมื่อรถวิ่งผ่านร้านขนมไทย“ใช่ครับ พอตเตอร์มากินกับพี่โมจิ บ่อย ๆ” เด็กน้อยดวงตาเป็นประกาย“โอเค ๆ งั้นเราก็แวะซื้อไปฝากพี่โมจิด้วย”“ครับ หม่ามี้”“ฝรั่งอะไรชอบกินขนมไทย” เห็นลูกมีความสุขแล้วก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้ ก่อนฉันจะขับรถวนหาที่จอดและจูงมือพอตเตอร์เดินเข้าไปในร้าน“หม่ามี้ ๆ ทางนี้ครับ ทางนี้”“อย่าวิ่งสิลูกเดี๋ยวหกล้ม” พอตเตอร์ไม่สนใจที่แม

“มองอะไรคะ ไม่เคยเห็นคนสวยเหรอ มีหน้าที่ขับก็ขับไปสิ!”“.....” เขาเงียบแล้วมองฉันอย่างคาดโทษ“อย่ามามองญี่ปุ่นแบบนั้นนะ ญี่ปุ่นไม่ชอบ! ออกรถได้แล้ว!” ฉันสั่งเขาเสียงแข็ง ทำเป็นมามอง เชอะ อยากมองก็มองไปสิ“มานั่งข้างหน้า” เขาเอ่ยเสียงดุ“ทำไมต้องนั่ง รีบไปได้แล้ว เหนื่อย อยากพัก” ฉันไม่สนใจเขา ยัดหูฟังใส่หูเปิดเพลงฟังอย่างสบายใจ แต่ก็เห็นนะว่าเขากำลังมองฉันอยู่ แล้วสีหน้าท่าทางคือไม่พอใจสุด ๆ แล้วไง ทำไมต้องสนใจ ฉันเป็นใครเขาเป็นใครเขาก็เอาแต่จ้องฉันแบบนั้นอยู่นานพักใหญ่ ก่อนจะขับรถไปยังโรงแรมที่พัก พอไปถึงฉันก็เดินลงจากรถ ตรงไปยังห้องพักทันที โชคดีที่เลขาพี่พาร์ทจัดการทุกอย่างให้ จะได้พักผ่อนนอนให้สบาย ๆ ก่อนจะลุยงานต่อพรุ่งนี้“สบายตัวจัง” ตอนนี้ฉันนอนแช่น้ำอุ่นอยู่ในห้องน้ำ โรงแรมที่นี่ถือว่าดีมากเลยใหญ่โต แถมบรรยากาศดีสุด ๆ ถ้าได้มาเที่ยวกับแฟนคงจะโรแมนติก เฮ้อ...แต่คนโสดอย่างฉันหมดสิทธิ์“หาแฟนให้มันได้ก่อนเถอะ ญี่ปุ่น” พูดแล้วก็ขำตัวเอง แล้วก็นอนแช่น้ำอยู่แบบนั้นนานนับชั่วโมง“เฮือก!!!”ร่างเล็กที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำต้องสะดุ้งตกใจ หัวใจแทบวาย เมื่อร่างสูงของใครบางคนยืนอยู่หน้

“ถ้าญี่ปุ่นทำให้พี่สมหวังในรัก ถ้าพี่ได้รักกับน้ำอุ่น พี่จะปล่อยญี่ปุ่นไปใช่ไหม พี่จะไม่ทำแบบนี้กับญี่ปุ่นใช่ไหม” ฉันพูดจริงจัง มองหน้าสบตาคู่นั้น“…...” เขาเงียบ“ญี่ปุ่นจะ...ฮือ” แต่ไม่ทันที่จะได้พูดอะไรต่อ กลับถูกคนตรงหน้าประกบปากจูบดูดเม้มริมฝีปากบางอย่างหนักหน่วง มือหนาสอดล็อกท้ายทอยไว้แน่น และเขาก็บดจูบขยี้มันอยู่แบบนั้นโดยที่ฉันไม่ได้ขัดขืน เพราะสู้ไปก็เหนื่อยเปล่า“หุบปากแล้วไปกินข้าว” เขาค่อย ๆ ผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง เอ่ยน้ำเสียงแหบพร่า“......” ฉันเลือกที่จะเงียบ โดนมัดไว้แบบนี้แล้วจะให้กินยังไงพรึบ!! ร่างเล็กถูกช้อนอุ้มไปนั่งที่โซฟา ก่อนเขาจะเดินไปเอาของกินที่ซื้อติดมือมา“อ้าปาก” พี่แบงค์สั่งเสียงแข็งฉันได้แต่ถอนหายใจ ไม่รู้สิมันเหนื่อย เหนื่อยจนไม่อยากจะพูดอะไร ได้แต่ทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย“พอแล้ว ญี่ปุ่นอิ่ม” คนตัวเล็กเอียงหน้าหนี“กิน!!”“ก็บอกว่าอิ่มแล้ว!”“......” พี่แบงค์เขาเงียบ แล้วเอาแต่นั่งจ้องหน้าฉันตาเขม็ง“ญี่ปุ่นอิ่มแล้ว” มันอิ่มจริง ๆ อีกอย่างโดนมัดไว้แบบนี้ใครมันจะไปกินอะไรลง เขาถอนหายใจแรง ๆ และเอาน้ำให้ฉันกินแค่ก!! แค่ก แค่กแต่มันดันสำลักน้ำ