Semua Bab โซ่คล้องใจ: Bab 21 - Bab 30

งับ!!“อ๊ะ...จะ...เจ็บ ฮึก...” ฉันเอ่ยเสียงสั่น เมื่อเขาอ้าปากงับกัดเนินอกอย่างแรง แรงจนมีเลือดไหลซึมออกมา เขามันบ้า บ้าไปแล้วจริง ๆ“......” เขาไม่พูดอะไรเงยหน้ามามองฉัน ก่อนจะโน้มหน้าซุกไซ้ซอกคอ ซอกอกอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง ตอนนี้เขาเหมือนเสือที่หิวโหยอดอาหารมานานเป็นปี และกำลังจะขย้ำเหยื่อที่ไร้ทางสู้อย่างฉัน ทั้ง ๆ ที่อยากจะสู้แต่มันไม่มีแม้แต่แรงจะสู้ มันเจ็บระบมไปทั้งตัว ทั้งใจ พอกันทีกับผู้ชายคนนี้“เธอบังคับให้ฉันทำเอง ญี่ปุ่น!” เขาเอ่ยเสียงดุดัน จ้องหน้าฉันที่ได้แต่นอนนิ่งน้ำตาไหล เขาจ้องหน้าอยู่แบบนั้น แต่ไม่ได้พูดอะไรฉันเองก็ไม่พูดอะไรออกไป เขาอยากจะทำอะไรกับฉันก็เชิญ เพราะจากนี้ไปฉันจะไม่เจอไม่ขอร่วมงานกับเขาอีก“ทำไมวะ!!” เขาสบถออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะโน้มใบหน้ามาดูดฟัดสองเต้าอย่างหื่นกระหาย เขาใช้เรียวลิ้นร้อนลากเลีย ไปทั่วเนินหน้าอกของฉัน จากนั้นก็ทั้งขบกัดดูดทำรอยไปทั่วทุกส่วนของร่างกาย“พะ...พอแล้ว เจ็บ” แต่สุดท้ายฉันก็ทนกับความเจ็บนี้ไม่ไหว เขาตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับหมาบ้า มือเล็กสองข้างผลักดันคนตัวโต ให้ออกจากตัวแต่เขากลับไม่สนใจฟังที่ฉันพูด กลับยิ่งดูดฟัดละเลงลิ้น ขบเม

ตอนเย็น...“พ่อ!!!!” ขุนเขาวิ่งเข้าไปกอดพ่อด้วยความดีใจ หลังจากที่นั่งเล่นกับฉันมาครึ่งวันเพราะยัยน้ำเน่าไม่สบาย ตอนนี้ก็ยังนอนหน้าซีดอยู่ในห้อง“แม่ล่ะครับ” ภูผาพูดกับลูกอย่างอารมณ์ดี แต่คำว่าอารมณ์ดีของรายนี้ก็คือหน้าเดิม“แม่นอนครับ แม่บอกเวียนหัว” เด็กน้อยพูด และตวัดสายตามองไปที่ประตูห้อง“มาถึงก็ถามหาเมียเลยนะ ไม่ได้สิเรียกเมียไม่ได้ มีคนบอกว่าเลิกกันแล้วนิ” ฉันพูดแซวเพราะรู้ว่ายังไงภูผาก็ไม่มีวันปล่อยน้ำอุ่นไปแน่ ผู้ชายคนนี้ถ้าได้รักใครแล้วเขาก็จะรักจนหมดใจ แต่เท่าที่ฟังจากน้ำอุ่นเล่า เฮ้อ...มันก็เกินไป รักมากไปก็แบบนี้“ยิ้มได้แบบนี้แสดงว่าดีขึ้นแล้ว” ภูผาอุ้มลูกเดินมานั่งข้าง ๆ“......” ฉันพยักหน้า พอได้มีเพื่อนคุยเล่น หัวเราะกันมันก็ดีขึ้น และก็ไม่อยากนึกถึงมันอีก“นายจะว่าอะไรไหมถ้าจะขอให้น้ำอุ่นขึ้นมาทำงานแทน คือตอนนี้......”“คุยกันแล้วละสิ” ภูผาเอ่ยเสียงเรียบอย่างรู้ทัน“อือ...น้ำอุ่นไม่มีปัญหา กลัวแต่นายจะว่า และกลัวว่าตัวเองจะทำไม่ได้” ที่จริงน้ำอุ่นเป็นคนเก่ง และเก่งมากแค่ขาดความมั่นใจ“ถ้านาย ห่วงเรื่องเขา”“ทำไมต้องห่วง นายนั่นมีอะไรน่าห่วง” ยังไม่ทันจะได้พูดจบภูผาก็

“ใครจะเป็นใครฉันไม่รู้ แต่ที่รู้เลิกยุ่ง เลิกตามรังควานฉันสักที มันน่าเบื่อ!” บอกตรง ๆ เห็นหน้าเขาแล้วมันรู้สึกหงุดหงิดเอามาก ๆ“บอกมาก่อนว่าเป็นอะไร” เขาจับแขนฉันไว้“ไม่ได้เป็นอะไร แล้วไม่ต้องห่วง ฉันไม่ตายง่าย ๆ หรอก ปล่อย รำคาญ ไปให้พ้น ๆ หน้าได้ไหม!” ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้เหม็นขี้หน้าเขาแบบนี้“.....” เขาเงียบ เอาแต่จ้องหน้าไม่กะพริบตา“ปล่อย!!” ฉันสั่งเสียงแข็ง แต่เขากลับทำเป็นหูทวนลม แทนที่จะปล่อยกลับดึงร่างเล็กเข้าไปกอดพรึบ!“จะเอายังไงกับฉัน?”“ไปหาหมอ” เขาพูดอย่างเหนื่อยใจ“ทำไมต้องไป ปล่อยฉันจะกลับบ้าน แล้วต่อไปกรุณาอย่ามารุ่มร่ามกับฉันแบบนี้ เดี๋ยวฮาร์ดินเข้าใจผิด”“ไอ้ฝรั่งนั่น?” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปม จ้องหน้าฉันอย่างไม่พอใจ แล้วเขามีสิทธิ์อะไรมาไม่พอใจ“อย่ามามองหน้าฉันแบบนั้นนะ ฉันไม่ชอบ ฉันจะมีใคร คบกับใครมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ!”พรึบ!!ฉันผลักเขาอย่างแรงก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำ แต่ทว่า...เดินออกมายังไม่ถึงครึ่งก้าว มันก็พะอืดพะอมมวนท้องจนต้องหันกลับวิ่งเข้าห้องน้ำอีกรอบ“อ้วก” ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้ แต่มันทรมานสุด ๆ แล้วยิ่งอีตาบ้านี่เด

หลายวันผ่านไป...“แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าจะทำแบบนี้”“อือ...” ฉันพยักหน้าให้น้ำอุ่น เราสองคนกำลังจะเดินเข้าห้องประชุม และแน่นอนเขาก็ร่วมเข้าประชุมด้วย แต่ครั้งนี้มันเลี่ยงไม่ได้จริง ๆ เพราะครั้งนี้มันเป็นการประชุมใหญ่ ที่ต้องมาจัดการด้วยตัวเอง ก่อนที่จะบินไปฝรั่งเศส พร้อมกับฮาร์ดินและพอตเตอร์ ซึ่งเร็วกว่ากำหนดสองอาทิตย์และฉันตัดสินใจดีแล้วว่าจะไม่บอกเรื่องลูกให้เขารู้ มันเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว อยู่กับคนไม่มีใจ ยังไงมันก็เจ็บในเมื่อในใจเขายังคงมีแต่น้ำอุ่น“สัญญาแล้วนะว่าจะไม่บอกใคร” ฉันจ้องหน้าเพื่อน“รู้แล้ว ญี่ปุ่นสบายใจได้ อุ่นไม่บอกพี่แบงค์แน่นอน อุ่นเข้าใจนะว่าญี่ปุ่นรู้สึกยังไง เป็นอุ่น อุ่นก็คงไม่อยากอยู่กับคนที่ทำร้ายเราแบบนั้น อุ่นเชื่อว่าญี่ปุ่นจะเป็นทั้งพ่อและแม่ให้ลูกได้” มือเล็กลูบที่ท้องอย่างอ่อนโยน“ขอบคุณนะ เพราะอุ่นน่ารักแบบนี้ไงถึงได้มีแต่คนหลงรัก เฮ้อ...พูดแล้วก็อิจฉาทำไมไม่เห็นมีใครรักญี่ปุ่นแบบอุ่นบ้าง” น้ำอุ่นไม่เคยวิ่งตามความรักเหมือนที่ฉันทำ เธออยู่เฉย ๆ ก็มีแต่คนมารุมรัก ดูอย่างภูผาไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าคนเย็นชาอย่างนายนั่นจะรักใคร แต่กลับวิ่งเข้าใส่น้ำอุ่น แต่ก็ช

“พี่จะไปจริง ๆ เหรอ พี่เพิ่งจะกลับมาเองนะ” ตัวเล็กทำหน้าอ้อน งอแงแบบนี้มาสองสามวันแล้ว แล้วนอนกอดพี่แบบนี้มาเป็นชั่วโมง ๆ ไม่ยอมลุกไปไหน“พี่ไปไม่นานหรอก เดี๋ยวตัวเล็กเรียนจบพี่ก็กลับ” สองแขนโอบกอดตัวเล็ก พร้อมหอมที่หัวหนัก ๆ อย่างเอ็นดู ขนาดพอตเตอร์ยังไม่งอแงขนาดนี้จะว่าไปเวลาก็ผ่านไปเร็วเหมือนกันนะ เผลอแป๊บเดียวอีกไม่กี่วันก็ถึงวันเดินทาง ส่วนเขาก็ช่วยไม่ได้ เขาทำตัวเขาเอง อยากวุ่นวายกับฉันดีนัก ภูผาเลยเสนอให้พี่พาร์ทย้ายเขาไปช่วยงานลุงปืนที่จีนเพราะที่นั่นกำลังจะเปิดโรงงานผลิตเครื่องประดับอีกที่ และต้องการช่างที่มีทั้งประสบการณ์และมีฝีมือ แด๊ดกับพี่พาร์ทก็เลยตอบตกลง งานที่นี่ก็ไม่มีอะไรน่าห่วง เพราะหลัก ๆ เราจะนำเข้าจากบริษัทแม่ที่จีนส่วนเรื่องงานแฟชั่น น้ำอุ่นก็จัดการได้ดี มีภูผาและขุนศึกที่ช่วยโพรโมตอีกแรง จนตอนนี้แบรนด์เสื้อผ้าที่เราผลิต เป็นผู้สนับสนุนหลักกองถ่ายละครของอาเปอร์ไปแล้ว ยิ่งเหล่าบรรดาดารานางแบบสาว ๆ ใส่ตัวไหน คนอื่น ๆ ก็ซื้อตาม แบบนี้ค่อยสมกับที่นั่งอดหลับอดนอนทำหน่อยพอผลมันออกมาดีก็ชื่นใจหายเหนื่อยขึ้นมาทันที“ก็โมจิคิดถึงพี่นิ กลับมาก็ไม่ค่อยมีเวลาได้อยู่ด้วยก