Semua Bab โซ่คล้องใจ: Bab 1 - Bab 10

“ปล่อย!”“.......” เขายังคงเงียบและกอดไม่ยอมปล่อย“เป็นบ้าอะไร ปล่อยสิ!”“......” และเขายังคงเงียบเหมือนเดิม จะเล่นสงครามประสาทกันใช่ไหม ได้!“ไม่ปล่อยใช่ไหมได้!” ร่างเล็กจ้องหน้าคนตรงหน้าอย่างไม่เกรง ก่อนจะตีเข่าเข้าตรงส่วนนั้นเขาจัง ๆ แต่ทว่า...พรึบ!“ฮึ......” เขาเค้นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน ดันร่างบางติดกำแพง“ปล่อย!” ฉันพยายามใจเย็นสุด ๆ ทำไมต้องมาเจอเขาอีกด้วย กรุงเทพฯ มันเล็กมากหรือไง บ้าชะมัด“คิดว่าฉันอยากอยู่ใกล้เธอหรือไง” น้ำเสียงและสายตาเขาที่มองมามันยังคงเย็นชาเหมือนเดิม“ใครจะไปรู้ ก็ไม่ปล่อยสักที ก็นึกว่าอยากกอด ทำไมญี่ปุ่นสวยขึ้นเหรอ พี่เลยอยากอยู่ใกล้ หรือว่าอยากมากกว่านั้น ได้นะ ไปต่อที่ไหนดี!” ฉันพูดจายั่วยวน ทำทุกอย่างที่เขาไม่ชอบ“ฮึ...ผู้หญิงอย่างเธอใครจะไปอยากอยู่ใกล้ แค่จะบอกว่า” สายตาคู่นั้นมองฉันอย่างดูถูก“อย่ามามองญี่ปุ่นด้วยสายตาแบบนั้น ถ้าพี่ไม่รู้จักญี่ปุ่นดีพอ ไม่ชอบหน้าก็ต่างคนต่างอยู่!” สองมือดันแผงอกแกร่งอย่างแรงแต่เขากลับไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว“จะเอายังไง ถ้าไม่ปล่อยญี่ปุ่นจะถือว่าพี่อยากอยู่ใกล้ ๆ หรือเวลาหลายปีที่ไม่เจอกัน ใจพี่มันเปลี่ยนไป” จาก

“พี่พาร์ท!!!!!!!!” ฉันร้องอย่างดีใจและวิ่งเข้าไปกอดพี่ชายด้วยความคิดถึง“คิดถึงจังค่ะ” และแน่นอน ไม่ได้เจอกันนานมันต้องหอมแก้มซ้ายขวา ให้หายคิดถึงเสียหน่อย“ญี่ปุ่น!” พี่พาร์ทเอ่ยเสียงดุ มือดันหัวน้องออกจากตัว“ก็ญี่ปุ่นคิดถึง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ขอกอดหน่อย” คนตัวเล็กไม่ยอมพยายามจะกอดพี่ชาย แต่คนพี่กลับเอาแต่ผลักไส“โอ้ ลืมไป” แล้วตามันไปสะดุดกับใครบางคนที่ยืนทำหน้านิ่ง“โอเค ไม่กอดแล้วก็ได้ ไม่คิดมากใช่ไหมเธียร” ฉันหันไปยิ้มให้น้อง“ไม่เป็นไรค่ะ แต่ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นหนูตบ!” เธียรทำหน้าจริงจัง“นี่พี่เอง พี่ญี่ปุ่นไง” ฉันทำหน้าอ้อน“ฮึ...หนูล้อเล่น กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ คิดถึงจัง” ร่างบางโผเข้ากอดฉันทันที“เมื่อวาน พี่ก็คิดถึงเราแล้วน้องพลอยเป็นไงบ้าง เห็นโมจิบอกตัวจริงน้องน่าฟัดมาก”“อยู่กับคุณแม่ค่ะ พอดีวันนี้หนูมาเรียนรู้งานกับพี่พาร์ท” เธียรหันไปยิ้มให้พี่พาร์ทที่ยืนนิ่งมือล้วงกระเป๋า คนอะไรขี้เก๊กไม่เลิก มีดีแค่หล่ออย่างที่เธียรว่าจริง ๆ พี่ชายฉัน“เข้าไปข้างใน อารออยู่” พี่พาร์ทพูดเสียงตึง ๆ แล้วคว้ามือดึงเมียเดินกลับเข้าไปในห้อง“เขาเป็นอะไร” ฉันหันไปถามโมจิ“......” ตัวเล

“ต้องแบบนี้สิ ปากไม่แดงไม่มีแรงเดิน”“มั้วะ!! สวยนะเรา” ฉันยิ้มให้ตัวเอง ก่อนจะเก็บลิปสติกแท่งโปรดเข้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องน้ำทำไมนะทำไม ไม่เข้าใจเลยทำไมต้องวนเวียนมาเจอกันอีก “ช่างเถอะ สวย ๆ รวย ๆ อย่างเธอจะสนใจอะไรกับผู้ชายแค่คนเดียว” ฉันพูดให้กำลังใจตัวเอง อีกใจก็กลัวตัวเองหวั่นไหวถ้าได้อยู่ใกล้กับพี่เขาอีกหมับ!!พรึบ!!“อ๊ะ...โอ๊ย ปล่อยนะ ปล่อย!!!” ร่างเล็กร้องเสียงหลง เมื่อโดนใครก็ไม่รู้คว้ามือฉุดกระชากลากถูออกจากผับ“นี่ปล่อยนะ!!” ฉันขัดขืนเต็มแรง สะบัดมือเขาออกแล้วรีบเดินหนีจากตรงนั้นพรึบ!!“กรี๊ด!!!! ไอ้บ้า!! ปล่อยนะไม่งั้นฉันฆ่าแกแน่!!”ตุ้บ ตุ้บ ปัก ปักร่างเล็กร้องเสียงแหลมหู พร้อมฟาดหมัดทุบแผ่นหลังกว้าง เมื่อถูกอุ้มพาดบ่าเดินตรงไปที่ลานจอดรถ แล้วตอนนี้ทุกคนกำลังสนุกอยู่ในผับ แล้วเนี่ยการ์ดผับ ไปไหนหมด คอยดูนะ จะไล่ออกยกชุดเลย“กรี๊ด!!! ปล่อยสิวะ” ฉันดิ้นทั้งทุบทั้งตี แต่ไอ้บ้านี่กลับไม่มีท่าทีว่าจะหยุดพรึบ!!ปัก!!“อ๊ะ...เจ็บนะ” ก่อนร่างเล็กจะถูกจับโยนเข้าไปในรถ แล้วคิ้วเรียวต้องขมวดเข้าหากัน เมื่อเห็นหน้าคนร้าย“เป็นบ้าอะไรของพี่!” เป็นเขา แล้วมันเรื่องบ้าอะไร มีส

ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน...“พี่พาร์ท หนูรักเขา พี่ช่วยไปสืบให้หน่อยได้ไหมหนูอยากรู้บ้านพี่เขาอยู่ที่ไหน” เด็กสาวในชุดนักเรียน ม. ปลาย พูดอ้อนเสียงอ่อนเสียงหวาน หลังจากที่วันนั้นได้พบเขาที่ร้านซ่อมรถ เธอก็เอาแต่นึกถึงใบหน้าหล่อเหลา เฝ้าเพ้อรำพันจนไม่เป็นอันกินอันนอน“.......” คนเป็นพี่ได้แต่มองหน้าน้องสาวแล้วส่ายหัว“นะคะ ช่วยหน่อย หนูอยากได้” เด็กสาวทำหน้าอ้อนหลับตาปริบ ๆ“อือ ๆ เดี๋ยวว่างสืบให้” เขารับปากน้องสาวเพื่อตัดความรำคาญ“น่ารักที่สุดเลย”มั้วะ!! เด็กสาวหอมแก้มซ้ายขวาพี่อย่างเอาใจ คนพี่ก็ได้แต่ถอนหายใจ แต่ก็นะน้องคงจะรักผู้ชายคนนี้จริง เพราะปกติไม่เคยจะสนใจผู้ชายคนไหนหลายวันผ่านไป...โรงเรียนเอกชนชื่อดัง“ภูผา ๆ เราไปเที่ยวกันไหม” หลังจากเลิกเรียน ญี่ปุ่นก็รีบเดินมาดักหน้าเพื่อนรักทันที“.....” ภูผาเงียบ แล้วเดินหนี“นะนะ ตัวเองเขาอยากไปเที่ยวกับตัวเอง” แต่ญี่ปุ่นกลับเดินไปดักหน้าไว้“ภูพิงค์ขอยืมตัวพี่ชายนะ”“ได้สิ” ภูพิงค์ที่เดินออกมาตอบยิ้ม ๆ แล้วเดินไปขึ้นรถ พร้อมน้องชายสุดแสบที่เอาแต่เดินซบไหล่“นะนะ พอดีญี่ปุ่นไม่มีเพื่อนไป” เด็กสาวพูดอย่างเขินอาย ร่างเล็กบิดม้วน เมื

“ขอบคุณอามากนะคะ ที่ช่วยหนู” ญี่ปุ่นยกมือไหว้คุณอาสุดหล่อ หลังจากที่ตบนัตตี้จนน่วม แน่นอนทั้งสองคนถูกนำตัวเข้าพบฝ่ายปกครอง และอธิการบดีทันทีแต่โชคดีที่สไนเปอร์มาติดต่อขอถ่ายทำละคร เลยรู้เรื่องทุกอย่าง และจัดการให้เรื่องทุกอย่างจบลงด้วยดี“ญี่ปุ่นรู้ว่าญี่ปุ่นผิด แต่น้ำอุ่นไม่ได้ผิดอะไร คนรวยคนจนมันก็คนเหมือนกัน” คนตัวเล็กมองและจับมือเพื่อนที่ยังคงร้องไห้สะอื้น เพราะตัวเองเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดทุกคนเลยเดือดร้อนกันหมด“อารู้ว่าหลานอาเป็นคนยังไง ญี่ปุ่นไม่ใช่คนที่จะแก้ไขปัญหาด้วยการใช้กำลัง” มือหนาลูบที่หัวหลานสาวอย่างเอ็นดู เมื่อรับรู้ถึงเรื่องราวทั้งหมดจากกล้องวงจรปิด ถึงจะไม่ชอบเรื่องตบตี แต่ครั้งนี้หลานสาวตัวน้อยไม่ได้ทำอะไรผิด แค่ต้องการช่วยเพื่อนแค่นั้น“แต่ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีก ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากัน ส่วนเราไม่ต้องไปสนใจคนแบบนั้น ทำตัวเองให้ดีตั้งใจเรียน” สไนเปอร์หันไปพูดกับน้ำอุ่น“ค่ะ หนูจะตั้งใจเรียน” เด็กสาวพูดเสียงสะอื้น สองมือไหว้ผู้ใหญ่อย่างมีสัมมาคารวะ“พ่อจ๋า!!!!!!!!” เสียงหวานร้องตะโกนมาแต่ไกล เมื่อรู้ว่าพ่อมาถึงมหาวิทยาลัย“พ่อจ๋ามาทำอะไร แล้วญี่ปุ่นหน้าไปโดนอะไรมา