All Chapters of โซ่คล้องใจ: Chapter 51 - Chapter 60

“แด๊ด โอเคนะคะ ถ้าแด๊ดไม่อยากเจอหน้าพี่เขา เดี๋ยวญี่ปุ่น...”“อะไรที่ทำให้ลูกสาวแด๊ดมีความสุข แด๊ดก็มีความสุข ไม่ต้องคิดมาก” แด๊ดเอ่ยเสียงเรียบ พร้อมฝ่ามือหนาลูบที่หัวอย่างอ่อนโยน“ขอบคุณนะคะ ญี่ปุ่นรักแด๊ดที่สุดเลย” ร่างเล็กเดินเข้าไปกอดแด๊ด แล้วกดปลายจมูกลงที่แก้มสากหนัก ๆ หอมให้เต็มปอด“ไม่ต้องเลย หนูรักมันมากถึงมาเอาใจแด๊ดแบบนี้” แด๊ดทำเสียงงอน ๆ“แดดดี้ขา ไม่เอาไม่พูดแบบบนั้นนะ ญี่ปุ่นก็รักทั้งสองคนนั่นแหละ ไม่งอนนะคะ แดดดี้สุดหล่อของญี่ปุ่น” แบบนี้ต้องเอาใจคนแก่สักหน่อย“แม่คะ มาค่ะญี่ปุ่นทำเอง ญี่ปุ่นว่าแด๊ดคงอยากได้คนเอาใจ และคนคนนั้นก็ต้องเป็นแม่ ต้องเป็นแม่คนเดียว” ฉันรีบเดินไปหาแม่ เวลาแด๊ดงอนมีแม่คนเดียวเท่านั้นแหละที่จะง้อได้ และหายงอนเร็วที่สุด รู้แบบนี้จะง้อเองให้ยากทำไม“งอนก็ปล่อยไว้แบบนั้นแหละ แม่เบื่อคนแก่!” แต่ผิดคาด วันนี้แม่ไม่สนใจแด๊ดเลย กลับเมินใส่เอาเสียแด๊ดนั่งไม่ติดรีบเดินตรงเข้ามากอดแม่ทันทีหมับ“แก่ที่ไหน”ฟอด!!“.......” ฉันกับน้องถึงกับจ้องหน้ากันแล้วก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้เมื่อแด๊ดกอดหอมแม่อยู่แบบนั้นโดยที่ไม่อายสายตาของเราทั้งคู่“แดดดี้! พอได้แล้ว เบบ

“พี่มันเลว สมแล้วที่ญี่ปุ่นจะไม่ให้อภัย!” ยิ่งอ่านมันก็ยิ่งเจ็บแค้น แค้นตัวเองที่ทำร้ายเธอถึงขนาดนี้ แต่ก็ทำได้เพียงร้องไห้ออกมา และเปิดไดอารี่อ่านต่อไป.........แบงค์อ่านไปก็น้ำตาร่วงไป แต่เขาก็กลั้นใจอ่านต่อให้จบ และหนึ่งในใจความที่เธอเขียนไว้ พออ่านแล้วเขายิ่งแทบจะบ้าตาย‘วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่เหนื่อยหนัก ต้องดูแลตัวเอง ทำอะไรด้วยตัวเอง ทั้ง ๆ ที่อยากจะบอกแด๊ดบอกแม่ทุกอย่าง แต่ฉันกลับไม่มีความกล้าพอ ทำไมถึงกลายเป็นคนอ่อนแอ ขี้ขลาดแบบนี้ไปได้ ขี้ขลาดจนเกือบต้องเสียลูกไปหม่ามี้ขอโทษนะคะ ตัวเล็ก น้องเม็ดทราย ตอนนี้ฉันท้องได้ 7 เดือนกว่า และผลอัลตราซาวนด์คุณหมอบอกว่าน้องเป็นเด็กผู้หญิง ยอมรับเลยว่าดีใจมากที่ได้ลูกสาว แต่ไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชาย ยังไงหม่ามี้คนนี้ก็รักเหมือนเดิม และที่ตั้งชื่อน้องว่าเม็ดทราย ตั้งตามชื่อและความหมายของเพลงพี่ชอบฟังมากที่สุดแต่เมื่อหลายอาทิตย์ก่อนฉันเกือบเสียลูกไป เมื่ออยู่ ๆ ร่างกายมันก็บวมขึ้น โดยเฉพาะบริเวณมือ เท้า และใบหน้า น้ำหนักเพิ่มเร็วขึ้นผิดปกติ ปวดศีรษะมาก กินยาแล้วแต่มันกลับไม่ดีขึ้น และสัมผัสได้ว่าตัวเล็กในท้องดิ้นน้อย ตามันพร่ามัวจนมองอะไ

“ลูกหลับแล้วทำไมยังไม่นอน” ร่างหนา ที่คุ้นตาเดินเข้ามาใกล้ ทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ ดึงร่างเล็กเข้าไปกอด“ญี่ปุ่นกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ เดี๋ยวก็นอนแล้วค่ะ” ฉันส่งยิ้มให้เขา“พี่ดีใจนะที่วันนี้เห็นญี่ปุ่นมีความสุข” มือหนาลูบที่หัวอย่างอ่อนโยน“ญี่ปุ่นมีความสุขมากค่ะ แต่จะดีกว่านี้ถ้าตัวเล็กโมจิ และแม่ได้มาร่วมโต๊ะกินข้าวด้วย”วันนี้ฉันรู้สึกมีความสุขมาก มันอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก นี่ยังแอบคิดเลยว่าถ้าทั้งสามครอบครัว ลุงปืน แด๊ด อาเปอร์ ลูกหลานทุกคนได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน ทุกคนจะมีความสุขมากแค่ไหนแค่วันนี้ได้เห็นตัวเล็กเม็ดทราย ร้องเล่นคลานตามพี่ ๆ หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข หัวอกคนเป็นแม่อย่างฉันก็ตื้นตันจนแทบจะร้องไห้ยิ่งได้เห็นรอยยิ้ม เสียงหัวเราะของแม่กับแด๊ด ลูกสาวคนนี้ก็ยิ่งมีความสุข ได้เห็นพี่น้องพูดคุย กินดื่มด้วยกันทีไร มันก็หวนนึกถึงวัยเด็กทุกครั้งไปแล้วที่ยิ้มจนแก้มแทบแตกวันนี้ คือ แด๊ดกับพี่แบงค์เขาคุยกันเรื่องแต่งงาน ถึงแด๊ดเขาจะพูดเสียงดุ คอยแต่จะหาเรื่องด่าพี่เขา แต่จริง ๆ แล้วแด๊ดเขาคงจะเอ็นดูพี่เขาอยู่ไม่น้อย แด๊ดบอกไม่ต้องการเงินทองสักบาทขอแค่พี่เขารักและจริงใจ ไม่ทำให้

“เมียน้อย?” แบงค์จ้องหน้าพ่ออย่างเอาเรื่อง“ใช่!! กับแค่ผู้หญิงคนเดียว ลูกก็ลูกแกจริง ๆ หรือเปล่าก็ไม่รู้ หนูวิด้าทั้งสวยทั้งรวยกว่าเด็กนั่น แล้วตระกูลนั้นมันก็เป็นคู่แข่งกับพ่อ ถ้าพ่อรู้ว่าแกทำงานให้พวกมัน ถ้าพ่อรู้พ่อคงไม่ให้ลูกลำบากให้พวกมันกดขี่ใช้แรงงานลูกขนาดนี้ ดูสิทำงานกับพวกมันมาตั้งกี่ปี แกมีอะไรบ้าง มีแค่บ้านหลังเล็ก ๆ เท่ารูหนู”“......” แบงค์ได้แต่เงียบ พยายามตั้งสติ ไม่ให้ตัวเองทำอะไรรุนแรง เพราะยังไงคนตรงหน้าก็คือพ่อ พ่อผู้ให้กำเนิด แต่ไม่เคยสนใจไยดี ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเขากับแม่จะอยู่หรือจะตาย ต้องทนลำบากแค่ไหน กว่าจะมีทุกวันนี้ได้“แกเป็นคนฉลาด พ่อเชื่อว่าแกรู้ว่าต้องเลือกอะไร!” คนเป็นพ่อยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ“กลับไป แล้วอย่าให้ผมเห็นหน้าคุณอีก ไม่ว่าที่นี่ หรือที่ไหน! ส่วนเงินนี่ ถึงมันจะไม่ได้มากอะไร แต่มันเป็นเงินที่ผมหาได้มาจากน้ำพักน้ำแรงเอง! คุณจะรับหรือไม่รับไว้ก็แล้วแต่!”ปัก!แบงค์วางเช็คไว้ที่โต๊ะ แล้วเดินหนีทันที“แกอย่าโง่ไปหน่อยเลยไอ้ลูกไม่รักดี! แกอย่าทำตัวโง่เหมือนแม่แก ให้เป็นเมียน้อยอยู่อย่างสุขสบายไม่ชอบ ทำอย่างกับตัวเองมีเกียรติมีศักดิ์ศรี ไม่เจียมตัวเ

“แม่คะมีอะไรให้ญี่ปุ่นช่วยไหม”“ลงมาทำไม ท้องอยู่ทำไมไม่นอนพัก” แม่หันมาพูดอย่างห่วงใย“ไม่เป็นไรค่ะ ญี่ปุ่นอยากช่วย” ฉันเดินเข้าไปล้างผักช่วยท่าน“.......” แต่อยู่ ๆ แม่ท่านก็หยุดแล้วเอาแต่มองหน้าเหมือนมีอะไรอยากจะพูดออกมา“แม่มีอะไรหรือเปล่า”“......ที่จริงแบงค์เขาเป็นเด็กดีมากนะ” ท่านเงียบไปพักหนึ่ง แล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เศร้า ๆ“เป็นเด็กที่น่ารัก ช่างพูด ช่างเจรจาสุภาพ ใครเห็นก็ต้องชม แต่พอ....” แล้วท่านก็เงียบไป“ที่แม่พูด แม่ไม่ได้จะเข้าข้างลูกชายที่เคยทำไม่ดีกับหนู แต่แม่อยากให้หนูรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับพี่เขา ทุกอย่างที่เจ้าตัวเขาไม่อยากจะพูดถึงมันอีก อดีตที่มันทำให้พี่เขาฝังใจ เลยทำอะไรไม่ดีหลายอย่างลงไป” ท่านจับมือฉันแน่น“แต่วันนี้แบงค์โชคดี ที่ได้เจอผู้หญิงที่ดีอย่างหนู แม่ไม่อยากให้มีอะไรขุ่นแคลงใจกับลูกที่แม่รักทั้งสอง” ท่านพูดพลางน้ำตาไหลอาบสองแก้ม“ที่จริงที่แบงค์เขาต้องเป็นแบบนี้ เป็นความผิดแม่เอง ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าพ่อเขามีคนอื่น แต่แม่ก็ฝืน เพราะไม่อยากให้ลูกรู้ อยากให้ลูกมีครอบครัวที่อบอุ่น พร้อมหน้าพ่อแม่ลูก”“พ่อแบงค์เขาเป็นผู้ชายที่ทะเยอทะยานมุ่งมั่นในการทำงาน เ