บททั้งหมดของ โซ่คล้องใจ: บทที่ 31 - บทที่ 40

เช้าวันต่อมา...“ตื่นยังนะ”“ทำไมเงียบจัง” มือเล็กค่อย ๆ เปิดผ้าห่มดูเจ้าหญิงตัวน้อย ที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่ม ดูเหมือนน้องจะหายไข้ แต่หม่ามี้กลับเหมือนจะไม่สบายแทน แล้วดันไม่ระวังเกือบลื่นล้มในห้องน้ำ แล้วข้อมือมันก็ไปฟาดกับขอบอ่างล้างมือ เลยเจ็บตัวไปอีก ดีนะไม่เป็นอะไรมากแต่มันก็บวมน่าดูแล้ว...ไหนพรุ่งนี้จะเปิดตัวแบรนด์อีก เฮ้อ...แต่ก็บอกแมทธิวไปแล้วว่าคงไปไม่ได้ เม็ดทรายเพิ่งจะหายกลัวว่าถ้าพาลูกไปด้วยน้องจะไม่สบายอีก แล้วร่างกายฉันตอนนี้มันก็เพลีย ปวดหัวปวดตัว โดยเฉพาะช่วงไหล่และหลัง สงสัยจะนั่งทำงานนานไปหน่อย แล้วสองสามวันที่ผ่านมาตัวเล็กก็งอแงแทบจะไม่ได้นอนปกติเม็ดทรายก็เลี้ยงง่ายไม่งอแงอะไร แต่พอไม่สบายทีไรก็เหนื่อยเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน เฮ้อ...คนเป็นแม่ก็แทบจะขาดใจ เห็นลูกร้องไห้งอแงแล้วอยากจะเป็นแทน“มือใครนะ” ตัวเล็กนอนนิ่ง มองหน้าแม่ตาแป๋ว เมื่อฉันเปิดผ้าห่มออกเล็กน้อย“อ้อแอ้”“ตื่นได้แล้ว หม่ามี้อาบน้ำให้ แล้วจะได้กินข้าว วันนี้มีปลาแซลมอนของโปรดหนูด้วยนะ” นิ้วเรียวเขี่ยปอยผมเล็กที่ติดตามแก้มกลม มองหน้าลูกด้วยความเอ็นดู ที่ยังคงนอนนิ่งมองตาแป๋ว ก่อนมือเล็ก ๆ จะเอื้อมมาจับที่คอ

“ขอโทษ”“ฉันคิดถึงเธอมากรู้ไหม” เขาเอ่ยเสียงกระซิบ พร้อมมือหนา ที่ลูบไล้สัมผัสไปทั่วเรียวขาอย่างแผ่วเบา“ยะ...อย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ”“ทำอะไรบ้า ๆ หมายถึงทำอะไร?” เขาพูดพลางค่อย ๆ ล้วงมือเข้ามาในชุดนอนตัวบางที่ใส่อยู่“นะ...นี่คุณ ถ้าคุณทำอะไรฉัน ฉันจะฆ่าคุณ!” ฉันจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง“ฮึ...ลุกออกจากเตียงให้มันได้ก่อน ไม่สบายขนาดนี้ทำไมไม่ไปหาหมอ หรือรอให้ฉันมาช่วยรักษา” ปากก็พูดมือก็ไม่อยู่นิ่ง“เป็นคนแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ปล่อยนะแล้วออกไปจากห้องฉันได้แล้ว ถ้าใครมาเห็นเข้า จะเข้าใจผิด” ฉันพยายามข่มอารมณ์ตัวเอง พูดกับเขาดี ๆ“เข้าใจผิด เข้าใจผิดยังไง?” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปม สายตาดุดันคู่นั้นมองมาอย่างไม่พอใจ ไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรให้เขาหนักหนาถึงได้ตามจองเวรกันไม่เลิก“กะ...ก็เราไม่ได้เป็นอะไรกัน คุยกันดี ๆ ได้ไหม แล้วทำไมต้องถอดเสื้อ” นี่แหละสิ่งที่กลัวมากที่สุดก็เล่นไม่ใส่เสื้อ แล้วขึ้นคร่อมไว้แบบนี้ ถ้าเขาเกิดบ้าขึ้นมา ด้วยสภาพฉันตอนนี้จะเอาแรงที่ไหนไปสู้กับผู้ชายตัวโตอย่างเขาได้“แต่เธอเป็นเมียฉัน จะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันได้ไง” สีหน้าท่าทางเขาที่พูดออกมามันจริงจังมาก“ฉั

Talk-Bankตอนเช้า...“ดูสิแม่กับลูกใครจะตื่นก่อนกัน” ผมพูดยิ้ม ๆ มือหนาลูบหัวคนตัวเล็กแม่ของลูก ที่นอนกอดลูกสาวตัวน้อย ๆ หลับอย่างสบายใจ สีหน้าเธอดูดีขึ้น ไม่ซีดขาวเหมือนวันก่อน ตัวก็ไม่ร้อน จะมีก็แต่ข้อมือที่ยังดูบวมอยู่“ฉันรักเธอนะยัยตัวแสบ และอยากขอโทษ สำหรับทุกเรื่องที่ผ่านมา ฉันทำผิดไปแล้ว” ผมเอ่ยอย่างรู้สึกผิด เพราะความโง่เง่า ความเอาแต่ใจทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ เพราะอดีตในวัยเด็กคอยตามหลอกหลอน เพราะผู้หญิงคนนั้น ที่ทำให้ครอบครัวต้องพังพินาศ แต่ผมก็ไม่ควรมองและตัดสินว่าผู้หญิงทุกคนจะเป็นเหมือนกันหมด“ต่อไปฉันจะดูแลเธอกับลูกเอง” ริมฝีปากหนาจูบลงที่หัวคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา กอดเธอและลูกไว้แบบนั้นอยู่นานพักใหญ่ ก่อนจะลุกจากเตียงเดินเข้าครัวทำมื้อเช้าให้ทั้งคุณแม่และคุณลูก20 นาทีผ่านไป“อ้อแอ้ อ้อแอ้”“หนูตื่นแล้วแต่หม่ามี้หนูยังไม่ตื่นเลยครับ มาหาป๊าเดี๋ยวป๊าอาบน้ำให้” ทันทีที่ได้ยินเสียงลูกร้องเรียกแม่ สองเท้ารีบตรงไปยังเตียง รีบอุ้มเจ้าหญิงตัวน้อย ๆ ทันที กลัวว่าญี่ปุ่นจะตื่น อยากให้เธอได้นอนพักอย่างสบาย ๆ“อ้อแอ้ เอิ๊ก”แป๊ะ แป๊ะมือเล็กฟาดเข้าที่หน้าพ่อเบา ๆ พร้อมส่งรอยยิ้มหวานใ

ตอนเช้า...“รักกันจริง ๆ เลยนะ” ฉันถึงกับกลอกตามองบน แต่ก็อดที่จะยิ้มไม่ได้กับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า เมื่อเจ้าหญิงเม็ดทรายตัวน้อยนอนกอดแขนเขาแน่น ส่วนเขาก็กอดลูกไว้ไม่ยอมปล่อยเฮ้อ...ก็เขาเป็นพ่อลูกกัน ความผูกพันทางสายเลือดมันก็ต้องมี ขนาดเพิ่งจะเจอกันไม่กี่วันเองเม็ดทรายกลับติดพ่อยังกับอะไรดี แล้วต่อไปจะทำยังไง ถ้าวันหนึ่งต้องห่างกันสิ่งที่ฉันให้เขาได้ตอนนี้ ก็คงมีแค่ความเป็นพ่อ ส่วนเรื่องของเราสองคน...มันคงยากเพราะตัวฉันเองก็เหนื่อยกับเขามาพอแล้ว ถึงในใจจะยังรักเขาไม่เคยเปลี่ยน แต่เรื่องราวที่ผ่านมา...ไม่รู้สิตอนนี้ฉันโฟกัสแค่ลูกกับงาน ไม่สนใจเรื่องพวกนี้แล้วหลายคนก็พูดบอกให้เปิดใจกับใครคนใหม่ แต่สำหรับฉัน ฉันว่าฉันเข็ดจนกลายเป็นความหวาดกลัว กลัวจะเจอคนใจร้ายแบบเขาอีก ความรู้สึกเจ็บปวดที่เขาทำกับฉันวันนั้นมันยังรู้สึกเจ็บมาถึงทุกวันนี้เฮ้อ...ร่างเล็กถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว วันนี้ต้องเข้าไปเคลียร์งาน หลังจากที่ไม่ได้ไปทำงานมาหลายวัน แล้วไหนจะต้องเตรียมตัวกลับไทย มันยังคิดไม่ตกเลยว่าจะมองหน้าแด๊ดกับแม่ยังไง คนผิดก็ต้องยอมรับผิดสินะ ดีกว่าอยู่กับความรู้สึกผิดต่

...ประเทศไทย...“อยู่กับ หม่ามี้นะครับ” เขาส่งลูกให้ฉัน“อ้อแอ้” ตัวเล็กพูดเสียงอ้อแอ้ มองพ่อตาละห้อย“ป๊าไม่ได้ไปไหน ป๊าแค่จะไปเอากระเป๋า เจ้าหญิงของป๊าไม่งอแงนะครับ”“ส่วนหม่ามี้ ยิ้มหน่อยได้ไหม ทำหน้าเครียดแบบนี้ตั้งแต่ขึ้นเครื่องแล้วนะ” มือหนาลูบที่หัวเบา ๆ“ฉันว่า...คุณกลับบ้านคุณไปก่อนดีไหม คือ...” ตอนนี้แด๊ดกับแม่รออยู่ที่บ้านแล้ว ตลอดเวลาสองเดือนที่เราอยู่ด้วยกัน มันก็มีหลาย ๆ อย่างที่ดีขึ้น และไม่คิดว่าคนใจร้ายอย่างเขาจะมีมุมที่อบอุ่น อ่อนโยน ถ้าไม่เห็นกับตาก็คงไม่เชื่อ“บอกแล้วไงอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ฉันทำผิดฉันก็ต้องได้รับโทษ”“รออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวป๊ามา” เขาพูดยิ้ม ๆ ก่อนจะหอมที่หัวฉันกับลูกแล้วเดินไปเอากระเป๋า“เฮ้อ...หนูรักป๊ามากขนาดนี้หม่ามี้ต้องใจอ่อนแล้วใช่ไหม”“อ้อแอ้” ตัวเล็กหันมาส่งยิ้มหวานให้ พูดอ้อแอ้ทำหน้าอ้อน มองหน้าแม่ตาใสแป๋ว“ค่ะ รู้แล้วว่ารักกันมาก แต่หม่ามี้ขอเวลาอีกนิดนะ ขอให้หม่ามี้มั่นใจในตัวป๊าหนูก่อน หม่ามี้สัญญาว่าหม่ามี้จะทำให้ลูกสาวหม่ามี้มีความสุขที่สุด เจ้าหญิงเม็ดทรายตัวป่วน”“เอิ๊ก” พอพูดถูกใจเข้าก็ปรบไม้ปรบมือหัวเราะชอบใจใหญ่ เห็นแล้วก็อยากจะฟั