Semua Bab เล่ห์รักคุณอาหมอ: Bab 61 - Bab 68

“เป็นอะไรคะคุณพ่อ”“…….” อาไรเฟิลเขาเงียบ เอาแต่ทำหน้าขรึมตั้งแต่พี่คริสเตียนกับสเตฟานกลับ จนตอนนี้ลูก ๆ เข้านอนอาเขาก็ยังนั่งเครียดอยู่“อาคิดมากไปรึเปล่า หรือกลัว” คนตัวเล็กมองหน้าคนตัวโตอย่างจับผิด ตัวเองทำอะไรไว้ก็คงกลัว คนอื่นจะทำกับลูกสาวตัวเองบ้างละสิ“ไม่ต้องมายิ้ม” อาพูดเสียงเรียบ ดึงเข้าไปกอด“ยังปวดหลังอยู่มั้ย”“นิดหน่อย แต่ดีขึ้นจนแทบจะไม่รู้สึกอะไรแล้วค่ะ” มันเป็นอาการข้างเคียง จากการที่ต้องผ่าคลอด ใจก็อยากจะคลอดเอง แต่ทั้งมินนี่และโพนี่ตัวโตเกินไป เพื่อความปลอดภัยอาเลยเลือกวิธีผ่าคลอด จะได้ไม่อันตรายทั้งแม่ทั้งลูก“ว่าแต่เรื่องที่เราจะกลับไปอยู่ไทย อาคิดดีแล้วใช่มั้ย ถ้ากลับไปแล้วหนูไม่กลับมาอีกนะ” ฉันพูดจริงจัง“ที่นี่ไม่มีอะไรแล้ว คริสเตียนจัดการทุกอย่างได้ดี ไม่มีอะไรให้ต้องห่วง อาอยากให้หนูได้อยู่กับพ่อแม่” อาพูดพลางเอามือลูบหัว“แล้วแด๊ดกับมัม ล่ะคะ?”“เห็นว่าจะกลับไปอยู่ที่ญี่ปุ่น แต่กว่าจะกลับไปคงจะกลับเมืองไทยกับเราก่อน”“แล้วแบบนี้อาจะไม่คิดถึงท่านสองคนเหรอ”“ฮึ…คิดถึงก็ไปหาได้ ไม่ได้อยู่ไกลคนละซีกโลกแบบนี้สักหน่อย”“ยิ้มได้แบบนี้ สบายใจแล้วเหรอคะ อย่าทำเป็นคนแ

“จะหอมอีกนานมั้ย” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ“……” พ่อหันมามองอาแล้วเล่นกับมินนี่ต่อ“กูจะกอดจะหอมทั้งวัน มันก็เรื่องของกู หลานถู” พ่อพูดอย่างไม่ใส่ใจ“แต่นั้นมันลูกผม เอาคืนมา”“อาคะ” มือเล็กรีบคว้าแขนคนตัวโตทันทีเมื่อเขาทำทีจะลุกไปหาพ่อ“อย่ามาทำเป็นหวง ที่มึงกอดลูกกู กูยังไม่ว่า!” พ่อจ้องหน้าอาตาเขม็ง“ก็ภูพิงค์เป็นเมียผม แล้วโพนี่กับมินนี่ก็เป็นลูกผม กอดหอมนานไม่ได้” อาพูดเสียงแข็ง“เรื่องของมึง หลานกู กูจะกอดจะหอมมีอะไรมั้ย!” แล้วทั้งสองก็จ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใครแม่กับฉันได้แต่มองหน้ากันแล้วส่ายหัว เอือมระอากับสองคนนี้ พูดดีกันไม่ถึงสามวิ กัดกันอีกแล้ว“อ๊าก ฮา ฮา ฮา”แต่อยู่ ๆ เสียงหัวเราะเล็ก ๆ ของสองสาวก็ดังขึ้น มินนี่ โพนี่ มองหน้าพ่อกับตาที่ทำหน้าขรึมสลับไปมาแล้วหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ“เราไปเล่นทางโน้นดีกว่า ตามีอะไรจะให้” พ่อหันมายิ้มเยาะอา แล้วลุกขึ้นไปอุ้มมินนี่จากแม่แล้วเดินขึ้นห้องไปอย่างอารมณ์ดี“เราก็จริง ๆ เลยนะ ทั้งพ่อทั้งลูก” แม่จ้องหน้าอาอย่างเหนื่อยหน่าย“…..” อาไรเฟิลไม่พูดอะไรแต่กลับดึงเข้าไปกอด พร้อมไหวไหล่เบา ๆ ให้แม่ แม่ได้แต่ส่ายหัว ก่อนจะเดินตามพ่

พรึบ!“?” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเป็นปม เมื่อเดินเข้ามาในห้องอาเขาก็ถอดเสื้อแล้วโยนทิ้งทันที“อย่ามองอาแบบนั้น” อาไรเฟิลพูดเสียงกระเส่า สองเท้าถอยหนีอย่างอัตโนมัติ เมื่ออาเขาทำหน้านิ่ง สองเท้าค่อย ๆ ขยับตาม เฮ้อ...โรคจิตไม่หายพรึบ!“อาหยุดเลยนะ ทำบ้าอะไรเนี่ย!” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ด้วยความตกใจเมื่อเขาถอดกางเกงที่ใส่อยู่ออกเหลือแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว“ก็อาจะนอน หนูเป็นอะไร” เขาพูดเสียงเรียบ เดินตรงเข้ามาหา จนขาชนกับขอบเตียง“นะ...นอนแล้วถอดเสื้อผ้าทำไม?” ค่อย ๆ เอนตัวหนีเมื่อใบหน้าหล่อ ยื่นเข้ามาใกล้“จะได้นอนสบาย ๆ หนูก็ควรถอดนะรู้มั้ย” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ สองมือค้ำยันที่นอน ดันนอนราบลงไปกับเตียง“หนูว่า...หนูไม่นอนแล้ว หนู...หนู...จะไป...จะไปดูทีวี” สองมือดันอกแกร่ง พยายามคิดหาทางรอด เพราะถ้าอยู่แบบนี้มันคงไม่ใช่แค่นอนแน่ ๆ“อาดูด้วย” ร่างหนาค่อย ๆ แทรกตัวเข้ากลางหว่างขา สายตาที่เขามองมามันชวนสยิว ชวนขนลุกยังไงไม่รู้“อาคะ หนูท้องอยู่นะ” คนตัวเล็กใต้ร่างทำเสียงอ้อน“.....” อาเขาเงียบ เกลี่ยตามองอย่างพิจารณา“กลัวอะไร อาแค่จะนอนกอด” เขายิ้มอย่างอารมณ์ดี“ก็อา...มันไม่น่าไว้ใจแล้วดูทำหน้าทำ

2ปี ผ่านไป“หนูบอกแล้ว อยู่บ้านรับรองพ่อแม่ไม่มีเหงา”“ฮึ...เรานี่มันอ้อนเก่งจริง ๆ ” พ่อพูดยิ้ม ๆ“ก็พ่อจ๋า แม่จ๋า ทำงานมามากพอแล้ว ควรหยุดได้แล้วค่ะ” คนตัวเล็กพูดเสียงอ้อน กอดพ่อไว้แน่น หลังจากที่อ้อนอยู่นานกว่าพ่อกับแม่จะยอมเกษียณตัวเอง ยอมอยู่บ้านเล่นกับหลาน ๆ แล้วปล่อยให้พี่ภูผาและขุนศึกดูแลงานต่อ ถึงพี่ภูผาจะวุ่น ๆ เพราะต้องดูแลงานให้บ้านลุงกันต์ แต่ก็ยังมีขุนศึก ที่ถึงจะเที่ยวดื่มแทบทุกวันแต่เรื่องงานน้องเอาอยู่ ทำงานเด็ดขาดไม่ต่างอะไรจากพ่อตอนหนุ่ม ๆ เลยอันนี้แม่พูดเอง“แล้วนี่อาเขาไปไหน แม่ไม่เห็นแต่เช้าแล้วนะ”“ห้องทำงานค่ะ ช่วงนี้อาเขางานยุ่ง หนูเลยต้องกันเด็ก ๆ ไม่ให้ไปกวนพ่อ” ฉันมองไปที่สามแสบที่กำลังวิ่งเล่นกัน โพนี่ตั้งแต่สเตฟานกลับไปก็กลับมาแสบซนเหมือนเดิม ยิ่งมีตัวแสบอย่างพูมามาเพิ่ม ความซนไม่ต้องพูดถึง ขุนศึกยังต้องยอม ส่วนมินนี่สายหวาน ชอบไปกองละครกับป๋าศึกเขา เห็นขุนศึกบอกน้องแสดงเก่ง ยิ่งฉากร้องไห้ พอสั่งเท่านั้นน้ำตานี่ไหลอาบสองแก้ม ตอนนี้เลยกลายเป็นขวัญใจเหล่าบรรดาคนในกอง เอ็นดูน้องกันใหญ่ และถ้าลูกชอบฉันกับอาก็คุยกันแล้วจะสนับสนุนไม่บังคับ แต่โพนี่นี่สิ ซนอย่าง