Semua Bab เล่ห์รักคุณอาหมอ: Bab 21 - Bab 30

หลายวันผ่านไปตั้งแต่วันนั้นอาไรเฟิล ก็ทำตามที่ขอทุกอย่าง สองสามวันมานี้เราสองคนไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ เห็นพี่ลูก้าบอกอาเขางานยุ่ง แต่ยุ่งขนาดไหนก็น่าจะกินข้าวบ้าง บ้างานแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก“คนแก่นี่บอกยากจริง ๆ ” คนในชุดนักศึกษาเดินบ่นออกจากตึกคณะ วันนี้กะว่าจะไปหาอาไรเฟิลสักหน่อย อยากรู้ว่าทำงานจริง ๆ หรือแอบไปทำอะไรกันแน่ โทรหาไม่ยอมรับสาย แบบนี้มีพิรุธ“สวัสดีค่ะพี่ลูก้า” ฉีกยิ้มกว้างให้พี่เขา สองมือยกมือไหว้ลูกน้องอาไรเฟิลทันทีที่เห็นพี่เขายืนรออยู่หน้ามหาวิทยาลัย ถ้าพี่ลูก้ามาแสดงว่า...ฉันมองซ้ายมองขวาหาคนตัวโตตาแก่ไรเฟิล ทว่า...ต้องผิดหวังเพราะไม่มีวี่แววอาเลย เชอะ ติดงานหรือติดผู้หญิงคนอื่นกันแน่ นี่เรากำลังน้อยใจอาเขาอยู่เหรอ บ้าจริง“บอสไม่ได้มาครับคุณหนู” พี่ลูก้าพูดยิ้ม ๆ ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย“อาเขางานยุ่งขนาดนั้นเลยเหรอคะ” ฉันทำเสียงเศร้า ก็คนเคยเจอกันทุกวัน คอยรับคอยส่ง ถือของให้คอยเดินข้าง ๆ นอนกอดทุกคืน แล้วอยู่ ๆ มาหายหน้าไปเลยมันก็รู้สึกแปลก ๆ ยังไงไม่รู้“ครับ เวลาบอสทำงานก็แบบนี้ นอกจากคริสเตียนนายจะไม่ให้ใครพบ ผมเลยต้องมารับคุณหนูกลับบ้านตามคำสั่งนาย”“ภู

“อาคะ พอแล้วเจ็บหมดแล้วเนี่ย” สองมือดันแผงอกแกร่งออกห่างตัว เมื่อคนตัวโตไม่มีท่าทีจะหยุด ปากก็จูบฝ่ามือใหญ่ก็บีบนวดเคล้นขย้ำหน้าอกอย่างหนักหน่วง“ก็อาคิดถึง” ริมฝีปากบางค่อย ๆ ผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง พูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ดวงตาคู่นั้นมันหวานเยิ้ม ลมหายใจที่พ่นออกมาติดขัดอย่างเห็นได้ชัดว่าเขากำลังมีอารมณ์“คิดถึง...คิดถึงแต่ก็ไม่มาหา” ฉันพูดอย่างตัดพ้อน้อยอกน้อยใจ มัวแต่ห่วงเรื่องเขาเจ็บจนลืมเรื่องนี้ไปเลย“งอน” อาไรเฟิลยิ้มกริ่ม“เปล๊า!!...ใครจะไปงอนอา หนูไม่ได้รู้สึกอะไรจะมาหาไม่มาหา ทักแล้วไม่ตอบ โทรหาก็ไม่รับมันก็เรื่องของอา” ก่อนจะพูดทุกอย่างออกไปอย่างลืมตัว“ฮึ...ไม่งอน...ก็ไม่งอน อา จะได้ไม่ง้อ” เขาไหวไหล่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้“อา!!” ฉันจ้องดุพูดขนาดนี้แล้วยังจะเมินใส่อีก“แล้วตกลงงอนมั้ย” เขาถามเสียงเรียบ ยังมีหน้าจะมาถามอีก“......” แต่ฉันเลือกที่จะไม่พูดอะไร พลิกตัวตะแคงหันหลังให้อาไรเฟิล“อาขอโทษ...งานอายุ่งจริง ๆ ” อาไรเฟิลพูดเสียงอู้อี้ พลางจูบลูบไล้ไปทั่วหัวไหล่“........”“อาต้องทำยังไงหนูถึงจะหายงอน” คนตัวเล็กถูกดึงเข้าไปกอด เมื่อฉันเอาแต่เงียบไม่ยอมพูดอะไรพรึบ!!ฉัน

ตอนเช้า...“ไปไหนแต่เช้า” ฉันพลิกตัวคว้ามือหาคนตัวโต ก่อนจะค่อย ๆ ขยับเปลือกตาลืมขึ้นแต่กลับไม่เจอใคร“ไหนว่าจะไปส่งที่มหาลัย อาไรเฟิลนะอาไรเฟิล” คนตัวเล็กทำหน้างอน คอยดูจะไม่พูดด้วยอีกเลย ปากบอกว่ารักแค่ขอเลี้ยงหมาตัวเดียวก็ไม่ให้เลี้ยง“บัดดี้...ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้...เห้อ” ฉันได้แต่ถอนหายใจ ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับมันดี สงกรานต์ก็บอกไม่รับคืน ถ้าไม่เลี้ยงก็เอาไปทิ้ง หมามันก็มีชีวิตจิตใจนะ ทำไมมีแต่คนใจร้ายแบบนี้ “บัดดี้ลูกแม่หนูจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้”ว่าแล้วก็รีบลุกออกจากที่นอน หยิบเสื้อคลุมแล้วเดินออกจากห้อง“อาคะ...คุณอา...อาไรเฟิล!!”“หายไปไหนของเขา หรือว่าจะกลับ แต่รถก็ยังอยู่” ฉันเดินตามหาอาไรเฟิลไปทั่วทั้งบ้านแต่ก็ไม่เจอ“พี่ภูผา...เห็นอาไรเฟิลมั้ย” เจอพี่ภูผากลับมาจากวิ่งพอดี เขาวิ่งแบบนี้ทุกเช้า ผู้ชายอะไรตื่นแต่เช้ามากต่างจากขุนศึก ป่านนี้คงยังไม่ตื่น“พี่เห็นอยู่สวนหลังบ้าน น้องมีอะไรรึเปล่า”“หนูมีเรื่องนิดหน่อย เรื่องบัดดี้น่ะ พี่ช่วยอะไรหนูหน่อยได้มั้ย” คนตัวเล็กทำหน้าอ้อน เอาหน้าถูแขนพี่ชายอย่างออดอ้อน“มีอะไร” น้ำเสียงพี่ภูผาโคตรเย็นชาสุด ๆ อยากรู้นัก เวลาเจอคนท

“เรียบร้อยใช่มั้ย”“ครับบอส”“แล้วมึงเป็นเหี้ยอะไร ก็บอกให้พาหมา ไปอาบน้ำ ตั้งแต่เช้าแล้ว”“บอส...ก็บอสใช้ผมทั้งวัน ข้าวยังไม่ได้กินแล้วผมจะเอาเวลาที่ไหนพาน้องไปอาบน้ำ” มันมองไปที่ลูกหมาที่เอาแต่นอนเนื้อตัวเปื้อนเลือดแล้วพูดอย่างตัดพ้อ“ไอ้ลูก้า ทุกวันนี้มึงไม่กลัวกูเลยใช่มั้ย” ผมจ้องหน้ามันอย่างไม่สบอารมณ์ งานก็ต้องเร่งเคลียร์แล้วยังเรื่องไอ้หมาบ้านี่มาอีก“กลัวครับ แต่ผมกลัวคุณหนูมากกว่า” มันพูดเสียงยียวน“เดี๋ยวมึงจะโดน อย่าคิดว่าเอาเมียกูมาเป็นข้ออ้าง แล้วมึงจะรอด แล้วเมื่อเช้า รู้ยังมันเป็นคนของใคร”“รู้แล้วครับ เป็นคนของท่านวินัย น่าจะลูกชายส่งมาให้ดูความเคลื่อนไหวของคุณหนู”“ผมจัดการเก็บมันเรียบร้อย บอสไม่ต้องเป็นห่วง”“ส่วนนี้ครับที่บอสสั่ง ส่วนตัวนี้เดี๋ยวผมเอาไปอาบน้ำให้” มันวางกล่องไว้บนโต๊ะ แล้วอุ้มไอ้ตัวปัญหาเดินออกไปทันที แม่ง! ไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง“ดูสิ จะโกรธอาจริง ๆ มั้ย” แต่พอคิดถึงหน้าคนตัวเล็กที่ร้องไห้งอแงเมื่อเช้า คิดว่าหมาตายแล้วอดที่จะยิ้มไม่ได้ เด็กอะไรน่าจับตีก้นให้เข็ดหลายวันมานี้มัวแต่ยุ่ง เพราะต้องจัดการเรื่องวุ่น ๆ ที่นี่ให้จบ ไหนจะเรื่องคนที่ลอบทำร้ายแด

ตอนเช้า...“อาคะ...อย่ากวนหนูจะนอน” คนตัวเล็กพูดเสียงงัวเงียเมื่อถูกรบกวนเวลานอน เมื่อคืนไม่รู้เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แต่กอดอาไรเฟิลไว้ทั้งคืน ตื่นเช้ามายังจะมากวนกันอีก อานะอาแผล็บ!!“ฮื่อ...อาคะ มันเลอะหมดแล้ว” ฉันพูดอย่างหงุดหงิดทั้ง ๆ ที่ยังไม่ลืมตา เมื่อถูกลิ้นสากเลียมาที่หน้า“อะไรของหนู อายังไม่ทำอะไรเลยนะ” เสียงเข้มเอ่ยขึ้น แต่เสียงนั้นดังมาจากทางระเบียงห้อง แล้วที่เลียหน้าฉันอยู่ตอนนี้เป็นใคร!!“กรี๊ด!!!!!!!” ลืมตาโพลง กรีดร้องออกมาด้วยความตกใจและตื่นเต้นพรึบ!!“หมาใครคะอา น่ารักจัง” ฉันดีดตัวลุกขึ้นพร้อมอุ้มเจ้าน้องหมาตัวเล็กปุกปุยสีขาวมาฟัด“ตัวเมียด้วย อาคะ น้องน่ารักจัง” น้องติดโบสีแดงมัดจุกใส่ชุดเจ้าหญิง คือน่ารักสุด ๆ ตาโต ๆ มองหน้าฉันเอียงคอซ้ายทีขวาทีอย่างสงสัย ฮื่อ...น่ารักมาก ๆ“ของหนูไง ชอบมั้ย สุขสันต์วันเกิดสุดที่รักของอา” คนตัวโตที่ไม่ใส่เสื้อเดินตรงเข้ามา ก่อนจะโน้มตัวยื่นหน้ามาหอมแก้มทั้งสองข้างอย่างอ่อนโยน“จริงเหรอคะ อาให้หนูจริง ๆ เหรอ” ฉันพูดอย่างดีใจ ส่งยิ้มหวานให้อาไรเฟิลที่เอาแต่ทำหน้านิ่ง“หรือจะไม่เอา”“เอาสิคะ อาให้หนูแล้วจะไม่เอาได้ไง น้องน