Semua Bab เล่ห์รักคุณอาหมอ: Bab 51 - Bab 60

“น้ำอุ่น”“หยุด...เราคุยกันรู้เรื่องแล้ว” พี่ภูผาพูดอย่างข่มอารมณ์ พร้อมจับแขนน้ำอุ่นไว้ ไม่ให้เดินออกจากห้อง“แต่...” น้ำอุ่นมองไปที่พ่อกับแม่อย่างกังวล และพ่อกับแม่ก็เอาแต่เงียบ“พี่ภูผาน้องชื่ออะไรนะ” เมื่อเห็นทุกคนเงียบ ฉันเลยหาเรื่องคุยเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศที่ตึงเครียด“ขุนเขา” พี่ภูผาตอบเสียงเรียบ“หนูอุ้มน้องได้มั้ยคะ” คนตัวเล็กพูดเสียงอ้อน ส่งยิ้มหวานให้พี่ชาย ที่เอาแต่จ้องหน้าน้ำอุ่น สายตาดุขนาดนี้เป็นใครก็คงไม่อยากมองหน้า“......” พี่ภูผาไม่ตอบแค่พยักหน้า“ตัวเล็ก...มาให้อาอุ้มหน่อยค่ะ” ฉันค่อยช้อนอุ้มตัวเล็กจากน้ำอุ่นอย่างเบามือ“ฮื่อ...พี่ภูผาน้องน่ารักจัง เหมือนพี่เลย ยิ่งจมูกโด่ง โตขึ้นมาต้องหล่อเหมือนพี่แน่นอน” ฉันพูดและยิ้มอย่างอารมณ์ดี มองเด็กน้อยในอ้อมอกอย่างหลงใหล นี่ขนาดพึ่งเจอกันครั้งแรกยังรู้สึกรักมากขนาดนี้ เฮ้อ...“แม่คะ พ่อคะ ดูน้องสิ น่ารักมากเลยนะ” เมื่อเห็นพ่อกับแม่เงียบ ก็อุ้มเด็กน้อยตัวอ้วนเข้าไปอ้อนคุณปู่กับคุณย่า ที่ดูเหมือนยังตกใจไม่หาย“พ่อคะ น้องหล่อเหมือนพ่อเลย” ฉันยื่นน้องให้พ่อดู“น้องขุนเขาของคุณปู่ อาภูพิงค์ไม่อยู่หนูต้องดูแลคุณปู่แทนอานะครับ” ก

“อาคะ” ฉันพูดเสียงงัวเงีย มือคว้าหาคนตัวโตที่นอนอยู่ข้าง ๆ แต่… อาไรเฟิลหายไปไหน?“อาคะ” ร่างบางที่เปลือยเปล่ามีแค่ผ้าห่มผืนเดียว พันตัว ค่อย ๆ ลืมตาดันตัวลุกขึ้น มองหาตัวต้นเหตุที่ทำให้ตื่นสาย ก็เมื่อคืนอาเขาอ้างว่าคืนเข้าหอ กว่าจะได้นอนก็เช้า“จะเที่ยงแล้วเหรอ เฮ้อ…” เห็นสภาพตัวเองแล้วถึงกับต้องถอนหายใจ รอยแดงรอยดูด รอยกัด เต็มไปทั้งตัว ไม่เว้นแม้แต่ตามแขนขา อานะอา นับวันยิ่งหื่น ไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหน ขนาดแค่นอนเฉย ๆ ไม่ได้ออกแรงอะไร ยังเพลีย ปวดเมื่อยไปทั้งตัวเลย“อาคะ…อาไรเฟิล…อยู่ไหน!!” ค่อย ๆ พยุงตัวลุกจากเตียง เดินไปหยิบเสื้อคลุม ตะโกนเสียงดัง แต่กลับไม่มีแม้แต่เสียงตอบรับ“หายไปไหนของเขา อย่าบอกนะว่า…” ฉันได้แต่บ่นพึมพำ อาเขาคงจะไม่ทิ้งฉันไว้บ้านคนเดียวหรอกมั้ง แต่ก็ไม่แน่…เมื่อคืนแขกที่มาในงานแต่งเราเห็นบอกมีเรื่องจะคุยกับอาเขาอยู่…“กลับบ้านดีมั้ยนะ” ถ้าเป็นแบบนั้น กลับไปรออาที่บ้านพ่อแม่ดีกว่า เมื่อวานยังไม่ได้คุยกับน้ำอุ่นเลย ยังไม่ได้ฟัดเจ้าอ้วนขุนเขาเลย พอคิดได้แบบนั้น สองเท้าก็รีบเดินเข้าห้องน้ำทันที“อ่า…สบายตัวจัง” ได้แช่น้ำอุ่น ๆ แบบนี้ ค่อยดีขึ้นมาหน่อย มันรู้สึกปว

“เป็นอะไรรึเปล่า” เสียงเข้มเอ่ยขึ้น ก่อนคนตัวโตจะทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ ดึงเข้าไปกอดจากด้านหลัง“…….” ฉันได้แต่เงียบ ไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหนดี“อึก”“ภูพิงค์ หนูเป็นอะไรร้องไห้ทำไม”“คือว่า…หนู อึก” ค่อย ๆ พลิกตัว หันหน้าไปสบตาอา แต่มันพูดอะไรไม่ออก มีเพียงน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมาอาบสองแก้ม“เป็นอะไร”ยิ่งอาถามด้วยความห่วงใย มันยิ่งร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม“ฮื่อ อึก นะหนู หนูขอโทษ” ฉันพูดเสียงสะอื้น พยายามตั้งสติ เพราะเรื่องนี้ยังไงอาเขาก็ต้องรู้“ใจเย็น ๆ หายใจเข้าลึก ๆ แล้วบอกอาว่าเป็นอะไร” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้น พร้อมมือหน้าที่ค่อย ๆ ซับน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มอย่างเบามือ“บอกอาเป็นอะไร”“หนู...” ฉันมองหน้าเขาทั้งน้ำตา ทุกอย่างมันพร่ามัวไปหมด มีเพียงน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่ไหลออกมา ทั้ง ๆ ที่พยายามที่จะหยุด แต่ยิ่งห้ามมันกลับยิ่งไหล“หนูขอโทษ หนูไม่ได้ตั้งใจ” พูดเสียงสะอื้น มองหน้าคนตรงหน้าอย่างรู้สึกผิด“……” อาไรเฟิลเงียบ เอาแต่จ้องหน้าฉัน“หนู…”“หนูท้องใช่มั้ย” อาเอ่ยเสียงเรียบ เพียงแค่นั้น เพียงเขาเอ่ยแค่นั้น หัวใจมันแทบหยุดเต้น ฉันได้แต่มองหน้าเขา และพยักหน้าแทนคำตอบ พร้อมค่อย ๆ ยื่นที่ต

“ไหนว่าอาจะไปแค่สองสามวัน แต่นี่อาหายไปเป็นอาทิตย์แล้วนะคะ” คนตัวเล็กพูดเสียงสะอื้น ทั้ง ๆ ที่พยายามเข้มแข็งแล้ว แต่อาขาดการติดต่อไปแบบนี้ มันเข้มแข็งไม่ไหวแล้วจริง ๆ“ใจเย็น ๆ ลูก ตอนนี้พ่อกำลังพยายามติดต่ออาไรเฟิลอยู่ หนูต้องหยุดร้องไห้แล้วกินข้าว นอนพักผ่อน อย่าลืมสิว่าเราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว” แม่พูดอย่างปลอบโยนตั้งแต่วันนั้นพ่อกับแม่ก็รีบบินมาหาฉันทันที“หนูไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ แต่…แต่หนูเป็นห่วงอา แม่คะ…อาจะเป็นอะไรมั้ย ทำไมเขาเงียบไปแบบนี้ อึก ฮื่อ”“เชื่อแม่ อาไรเฟิลไม่เป็นอะไรหรอก”“ถ้าไม่เป็นอะไรทำไมอาไม่กลับมาสักที อึก ฮึก…หนู” แล้วฉันก็ได้แต่ร้องไห้ออกมา ยิ่งคิดมันก็ยิ่งร้องไห้“ไม่เอาไม่ร้อง หนูร้องแบบนี้มาหลายวันแล้วนะลูก” …นับดาวได้เพียงแค่พูดปลอบ กอดลูกที่ร้องไห้ปานจะขาดใจไว้แบบนั้น ไม่ใช่แค่ภูพิงค์ที่กลัวเธอเองก็กลัวว่าน้องชายจะเป็นอะไรไป เพราะไม่มีข่าวคราว แม้แต่ลูกน้องคนสนิทอย่างลูก้าและคริสเตียนก็ไม่สามารถตอบอะไรได้ เพราะนายไม่เคยหายตัวแบบไร้ร่องรอยไปแบบนี้…ไม่ว่าจะงานเล็กงานใหญ่เขาต้องมีลูกน้องมือดีอย่างทั้งสองคนไปด้วย แต่ครั้งนี้ เขากลับไปคนเดียว ซึ่งนั่นก็ทำให้

หลายวันผ่านไป“อาขา!!!” คนตัวเล็กตะโกนเสียงดัง เมื่อเดินออกจากห้องน้ำ ไม่เห็นอาไรเฟิลอยู่ในห้อง เลยเดินลงไปดูข้างล่าง“พ่อคะ เห็นอามั้ย” ฉันทำเสียงอ้อนเดินเข้าไปกอดแขนพ่อ ที่ทำหน้าบึ้ง“ห้องรับแขก”พ่อจ๋า พ่องอนหนูเหรอ ภูพิงค์รักพ่อจ๋านะคะ” ก็สองสามวันมานี้ ฉันเอาแต่ขลุกอยู่กับอาเลยเป็นเหตุทำให้พ่อน้อยใจ“……” พ่อเงียบทำเป็นไม่สนใจ“พ่อจ๋า พ่ออย่างอนนะคะ ไว้หนูคลอดลูกแล้วจะพาหลานกลับไปอยู่ด้วย” เรื่องนี้อาเป็นคนพูดเอง แต่ต้องรอให้คลอดก่อน เพราะอาอยากให้ลูกถือทั้งสองสัญชาติ และอยู่เคลียร์งานหลาย ๆ อย่างช่วยพี่คริสเตียน“….” พ่อยังคงเงียบแต่เห็นนะว่าแอบอมยิ้มด้วย“พ่อจ๋าจะกลับวันนี้จริง ๆ เหรอ” คนตัวเล็กทำเสียงเศร้า กอดแขนพ่อแน่น“หนูยิ้มได้แบบนี้พ่อก็สบายใจ พ่อมีงานเลยต้องรีบกลับ”“เฮ้อ ไม่อยากให้พ่อแม่กลับเลย” คนตัวเล็กเริ่มงอแง“โตแล้วนะเรา กำลังจะเป็นแม่คนแล้ว” พ่อพูดยิ้ม ๆ ดึงเข้าไปกอด“ถึงหนูจะโตแค่ไหน หนูก็ยังเป็นภูพิงค์ เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ของพ่อจ๋าแม่จ๋าเหมือนเดิม” ฉันไม่ได้พูดเพื่อเอาใจ แต่พูดไปตามความรู้สึก“ไหนว่าจะไปหาอา พ่อไปดูน้องก่อน แล้วจะมาคุยด้วย” รอยยิ้มพ่อที่มีให้เห