All Chapters of เล่ห์รักคุณอาหมอ: Chapter 41 - Chapter 50

“อาคะ” ตอนนี้เรานอนกอดกันอยู่ในห้อง มันรู้สึกล้าไปทั้งตัวเลยไม่อยากออกไปไหน“........” อาไม่พูดอะไรแต่หันมามองหน้า“ที่อาบอกว่าไม่อยากมีลูก”“ทำไมหนูอยากมี?”“...เปล่า หนูไม่รู้เหมือนกัน” ส่ายหัว มองหน้าอาด้วยความรู้สึกหลากหลาย มันมีหลายอย่างที่ยังสงสัย“หนูถามได้มั้ย?”“ว่ามา” ถูกดึงเข้าไปกอดไว้แนบอก“อาบอกว่า อาไม่อยากมีลูก แต่ก็ไม่ได้เกลียดเด็ก แล้วทำไมอาถึงไม่อยากมีลูก แล้วถ้าวันนึงเราพลาดมีลูกด้วยกัน อาจะรักลูกเรามั้ย?” ฉันถามออกไปตรง ๆ“.......” อาไรเฟิลเงียบ เขาเงียบและนิ่งไปทันที“อย่าทำหน้าเครียดสิคะ หนูไม่ปล่อยให้ตัวเองท้องหรอก” ฉันพูดยิ้ม ๆ ถ้าอาเขาไม่ต้องการลูก ถ้ามีน้องขึ้นมาเขาก็คงจะไม่รัก เฮ้อ...ทำไมรู้สึกเศร้าแบบนี้นะ เราสองคนต่างคนต่างเงียบ เงียบจนบรรยากาศมันวังเวง มันอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก“หนวดอาขึ้นไวจัง เมื่อเช้าไม่ได้โกนเหรอ” มือเล็กลูบไปที่คางคนตัวโต รีบเปลี่ยนเรื่องเพราะบรรยากาศมันเงียบเกินไป“หนูไม่ชอบ?” ใบหน้าหล่อ ๆ ยื่นเข้ามาใกล้“......” ฉันส่ายหัว“เจ็บจะตาย ยิ่งเวลาอาหอมแก้ม เวลาอาจูบมันเจ็บตรงนี้” นิ้วเล็กชี้ที่ริมฝีปากตัวเองฟอด!!“ชื่นใจออก” คนตัวโตพูดยิ

"ส่งพี่แค่นี้พอ เรากลับไปเถอะ" ฉันหันไปบอกน้อง เมื่อเดินมาถึงหน้าเต็นท์พับ พับ พับ"อ๊ะ...เบา ๆ สิคะยุ้ยเจ็บไปทั้งตัวแล้ว""อึก!"แต่ต้องยืนนิ่ง หน้าชาตัวชาเมื่อได้ยินเสียงคราง สลับกับเสียงเนื้อกระแทกกันในเต็นท์ที่อาไรเฟิลนอน...“พี่ภูพิงค์” โมจิจับมือฉันแน่น ได้แต่ยืนนิ่งพร้อมน้ำตาเม็ดใสไหลอาบสองแก้ม“เบา ๆ สิคะ ยุ้ยเจ็บ คุณทำแบบนี้กับยุ้ยไม่กลัวภูพิงค์เสียใจเหรอ อ๊ะ”ปัก ปัก“ฮื่อ จุกนะแบบนี้ อร๊าย อย่าค่ะ อย่าทำตรงนั้น”แล้วมันยิ่งหูดับเมื่อขากำลังจะก้าวเดินเข้าไป แต่ก็ต้องหยุดชะงักอีกครั้ง เมื่อเสียงครวญครางร้องดังขึ้น“พี่” โมจิบีบมือให้กำลังใจ“พะ...พี่โอเค” หันไปยิ้มกับน้องทั้งน้ำตา ฉันโอเคจริง ๆ เหรอ“ไหน อาบอกว่ารักหนู...แล้ว อาทำแบบนี้กับหนูได้ไง” ฉันได้แต่ร้องไห้และพูดในใจ ไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อ จะเดินเข้าไปหรือถอยไปตั้งหลัก ฉันไม่ได้ว่า ถ้าอาจะมีคนอื่น แต่ทำไม...ทำไมต้องเป็นเพื่อนฉัน มันเจ็บมากนะ ที่โดนคนรักกับเพื่อนหักหลัง...“ระ...เราไปนอนกันเถอะ...ดึกแล้ว” ฉันเลือกที่จะถอย ไม่ได้ยอมแพ้ แต่มันยังไม่พร้อมที่จะเห็นอะไรตอนนี้ แค่ได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าเขากำลังมีความสุขกัน“

“จริงนะ...อาไม่โกรธหนูจริง ๆ นะ หนูขอโทษ หนูมันโง่เอง” ฉันมองอาด้วยความรู้สึกผิด ถ้ารู้จักคิด มีสติมากกว่านี้ เรื่องทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้....“หนูไม่ได้ผิดอะไร” ถูกดึงขึ้นไปนั่งตัก“อาแค่โมโหไอ้เวร ลูก้า ชอบหาเรื่องให้ปวดหัว” อาพูดจริงจัง“จริงนะ” ฉันยิ้มทั้งน้ำตา“อาไม่โกรธใช่มั้ย ที่หนู....”“ฮึ...เด็กน้อย” ในที่สุดอาก็ยิ้มให้ จนได้“หนูรักอาที่สุดเลย” โผเข้ากอดคนตัวโตไว้แน่น“แล้ว เรื่องเมื่อคืน พี่ลูก้ากับยุ้ย แล้วที่ยุ้ยพูดว่าจะแย่งอาไปจากหนู….”“ไม่มีใครแย่งอา จากหนูได้!” แต่ไม่ทันที่จะได้พูดจบอาก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน“ส่วนไอ้เวรนั่น สงสัยมันอยากตาย!” อาพูดจริงจัง“อา จะทำอะไรพี่ลูก้า...อา คงไม่ฆ่าพี่เขานะ” ฉันพูดอย่างตื่นตกใจ รู้สึกกลัวกับสีหน้าอามาก“ถ้าอาฆ่ามันล่ะ...เพราะมันหนูถึงร้องไห้แบบนี้” นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มนุ่มอย่างอ่อนโยน ใบหน้าหล่อ ๆ ค่อยขยับเข้ามาใกล้ ก่อนจะประทับจูบแสนหวานลงที่ริมฝีปากบางอย่างนิ่มนวลมือหนาลูบไล้เรียวขา เลื่อนขึ้นมาบีบบั้นท้ายหนัก ๆ เขาจูบดูดเม้มริมฝีปากบนสลับร่างอย่างเมามัน ค่อย ๆ สอดแทรกเรียวลิ้นอุ่น ๆ เข้ามาในโพรงปากเล็ก“อืม” เสียงเข้มคำรามในลำค

“พะ...พี่ภูผาไปไหน?” ฉันร้องตามพี่ชายที่อยู่ ๆ ก็เดินออกไป“ไม่รู้!!” ขุนศึกส่ายหัวทันที“ยังไม่ได้ถาม” ฉันแยกเขี้ยวใส่น้อง“นั่นมัน น้ำอุ่นเพื่อนญี่ปุ่น” ฉันคิดในใจเมื่อเห็นพี่ภูผาเดินตรงเข้าไปหาผู้หญิงที่เรียนคณะเดียวกันกับญี่ปุ่น และเหมือนจะเป็นเพื่อนรักกัน แต่....พี่ภูผารู้จักกับเธอได้ไง?“อะไรอุ่น ๆ ” ขุนศึกถามเสียงกวน“น้ำอุ่น ผู้หญิงคนนั้นที่พี่ภูผาเดินไปหาชื่อน้ำอุ่น!!” ฉันตอบน้องเสียงแข็ง“หนูรู้จัก” พ่อเอ่ยขึ้น“เคยเจอสองสามครั้งก่อนญี่ปุ่นไปฝรั่งเศส”“.......” แล้วพ่อก็เงียบไป“แฟนพี่ผา เปล่าแม่” ขุนศึกพูดยิ้ม ๆ“พี่เขาโตแล้วจะมีแฟนก็ไม่เห็นแปลก ไม่ใช่เรา” แม่หันไปดุขุนศึก“ศึกว่า ศึกอยู่เงียบ ๆ ดีกว่า” แล้วไอ้แสบก็เดินไปหลบหลังพ่อทันที“......” ส่วนฉันก็ได้แต่มองไปที่พี่ภูผา ที่กำลังคุยกับน้ำอุ่น จากที่ให้เดา สองคนนี้ต้องมีอะไรกันแน่ ๆ เพราะพี่ผาไม่เคยสนใจหรือเดินเข้าไปหาผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน ขนาดสาว ๆ มาจีบยังไม่สนใจ เขามันเย็นชาจะตาย“มาแล้ว ๆ ๆ ๆ ๆ ” ขุนศึกพูดอย่างตื่นเต้นที่เห็นพี่ชายเดินจูงมือน้ำอุ่นเดินตรงมาทางนี้“ขุนศึกเบา ๆ ” ฉันหันไปเอ็ดน้อง ทำตื่นเต้นเกินเหตุ

1 เดือนผ่านไป“อาคะ”“........” อาไรเฟิลเงียบไม่พูดอะไร แต่ดึงในชุดเจ้าสาวเข้าไปกอดแนบอก“หนูตื่นเต้นจัง” คนตัวเล็กในอ้อมกอดพูดอย่างออดอ้อน ทุกอย่างมันเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน พอรู้ตัวอีกทีก็อยู่ในชุดเจ้าสาวแล้วงานแต่งถูกจัดขึ้นอย่างใหญ่โต ทั้งคนในและนอกวงการ เพื่อนพ่อแม่ และลุง ๆ ไหนจะแขกของอาที่บินมาจากต่างประเทศ แล้วแต่ละคนดูน่ากลัวกันทั้งนั้นแต่ที่ทำให้ฉันรู้สึกประหม่าที่สุดคือ...วันนี้พ่อกับแม่ของอาเขาก็มาด้วย ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือ ฉันไม่เคยเจอไม่เคยพูดคุยกับพวกท่านมาก่อน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าท่านทั้งสองจะรักและเอ็นดูตัวเองรึเปล่า แต่ขออย่าให้เหมือนในละครหลังข่าว ที่แม่สามีไม่ชอบลูกสะใภ้ และหาวิธีกลั่นแกล้ง...เฮ้อ...ทำไมมันตื่นเต้นแบบนี้นะ“อาขา...หนูกลัวจังเลย” ฉันเงยหน้ามองสบตาคู่นั้นที่มัน ดุดันนิ่งขรึม น่าเกรงขามแตกต่างจากทุกวัน อาจจะเป็นเพราะวันนี้ เป็นวันแต่งงาน แล้วแขกอาที่มาแต่ละคนจากที่ดูด้วยสายตา ไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน“อาอยู่ทั้งคนไม่ต้องกลัว อา จะอยู่ข้าง ๆ หนูไม่ไปไหน” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้น พร้อมริมฝีปากหยักแตะลงที่หน้าผากเล็กอย่างอ่อนโยน“แล้วพ่อแม่อาท่าน..