All Chapters of MY SECRET รักร้อนซ่อนลับ: Chapter 101 - Chapter 110

ฉันตัวอ่อนละทวย เด้งอกเด้งเอว จนขาหนึ่งข้างที่รับน้ำหนัก แทบทรุด เพราะเจ้าลิ้นร้าย ๆ ของเขายังคงลงโทษ กลืนกินฉันไม่หยุด แถมยังแทรกแซงดันเข้าออกในรูสวาทฉันถี่ ๆ ราวกับกระหายน้ำรักข้างใน “อื้อ อ๊ะ อ๊ะ~ บะ บะ เบบี๋... เค้าจะเสร็จ เค้าจะเสร็จ!” ฉันกดเขาลงเน้น ๆ จนตัวเองเผลอเชิดหน้ารับความเสียวสะท้าน ที่ริมฝีปากคุณหมอศัล หยิบยื่นให้ กินของฉันได้ดุเดือดมาก! ดุเดือดจนฉันเกร็ง เม้มปากเหมือนจะขาดใจ ก่อนความเสียว จะทำฉันทรมานจนทนไม่ไหว สุดท้าย... ฉันก็ถึงสวรรค์จนได้ ได้ลิ้นร้าย ๆ ของหมอศัล ‘ตุบ ตุบ~’ “อ๊ะ อ๊าส์!” ฉันปล่อยมือที่สอดตามไรผมเขาทันที ก่อนจะยกมันมากัด และกระตุกถี่ ๆ ใส่ลิ้นนุ่มนั้น จนเขาลุกขึ้น ปาดคราบน้ำรักที่ริมฝีปากบาง แล้วจ้องมาที่ฉัน ตาเป็นประกาย “ขาเป็นรอย ชุดใหม่ก็ไม่มี” ฉันหลับตาลงหายใจหอบ เดี๋ยวเถอะ คนบ้า... แกล้งฉันใช่ไหม! “บะ เบบี๋ แกล้งเค้าเหรอ” เขาไม่ตอบ แต่จับมือฉัน เดินนำไปที่เตียง ก่อนที่จะเหวี่ยงร่างบาง ๆ ฉันลงไป ‘ฟุบ’ ผมที่เกล้าสวย ๆ หลุดรุ่ยออกมา เ

และวันนี้ก็เป็นวันที่สาม ที่หมอเอกออกจากคุกแล้วหายไป อาจารย์จากที่เงียบ ตอนนี้เริ่มไม่นิ่งนอนใจแล้ว ท่านรีบเร่งตำรวจ ให้เรียกตัวหมอเอกมาสอบเพิ่ม แต่ติดต่อไปยังไง หมอเอกก็เงียบไม่มาตามนัด ตำรวจเลยออกหมายจับทั้งสามคนทันที ไม่มีไกล่เกลี่ยใด ๆ ทั้งสิ้น ก็ดีเหมือนกัน ในชั้นศาลค่อยว่าอีกที แต่ข่าวในทีวียังคงออกไม่เว้นแต่ละวัน ถึงเรื่องฉาวที่สะเทือนไปถึงวงการแพทย์ผม ทั้งคลิปที่ฟางเอาไปปล่อยลงในทวิตเตอร์ที่เธอใช้หาเงิน ทำคนรีทวิตรัว ๆ ปาไปหลายพันคนแล้วตอนนี้ “สรุปไอ้หมอเอกนั่นมันหายไปเหรอ?” วันนี้ผมกับอาจารย์ จึงมาปรึกษากับลุงทีเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะถึงตำรวจจะออกหมายจับยังไง เราก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี ถ้าหมอเอกคิดจะร่วมมือกับเราจริง ตั้งแต่โดนหมายเรียกครั้งแรก เขาคงให้ความร่วมมือแล้ว “ผมผิดเองที่ไว้ใจมัน ผมคิดว่ามันจะคิดได้ ลูกสาวมันมีส่วนไหมไม่รู้ ผมไม่แน่ใจ” “ไม่มีใครผิดทั้งนั้นล่ะ ลูกสาวหมอนั่น จะพังงานแต่งลูกฉัน สมควรโดนบ้างก็ดี” “เรื่องมิน...” ลุงทียกมือขึ้น ปรามผม “ตอนนี้ไม่มีใครผิด รีบหาตัวมันดี

“ตกใจอะไรกัน ถ้าไม่ไปหามา จะได้เจอมินไหม ส่งเธอเข้าคุกแบบนั้น เรียกลงมาฟร้อนท์ข้างล่าง เธอคงลงมาหรอก” “มึงยังไม่ทิ้ง?” “เออ... กูลืม” เวรเถอะ ถ้าน้องผมเห็น ผมจะเตรียมดอกไม้จันทน์รอมันเลย “เอ่อ... อย่าบอกเมียกูนะ กูขอ” ผมไม่ตอบ รำคาญแม่ง และแล้ว... ลิฟต์ก็หยุดที่ชั้นสิบแปด ‘ติ๊ง’ พอออกจากลิฟต์ ไอ้ไทม์ก็เดินนำไปห้อง ห้องนึง ก่อนที่ผม อาจารย์ ลุงทีจะรีบแอบข้าง ๆ ให้ไอ้ไทม์มันรับหน้ากับมินไปคนเดียว ‘กริ่ง กริ่ง~’ ‘แอด~’ “พี่ไทม์... “ ผมได้ยินแค่เสียง เสียงแหลม ๆ แบบนี้ คงจะเป็นมินนั่นแหละ “มิน พี่มีเรื่องจะคุยด้วย” “เรื่องอะไร เรื่องที่พี่ไทม์ส่งมินไปนอนคุกน่ะเหรอ พี่รู้ไหม ว่าพี่อ่ะ เห็นแก่ตัว! พี่ทิ้งมินไปแต่งงานกับอีหมอหมานั่น!” “ไม่ใช่ พี่ไม่ได้คุยเรื่องนั้น พี่มาคุยเรื่อง คลีนิคพ่อมินที่เป็นข่าว” เหมือนมินจะเงียบไปสักพัก จนไอ้ไทม์ มันเอามือล้วงกระเป๋า แล้วพูดต่อ “คือ... พี่เห็นข่าวหมดแล้ว พี่ไม่คิดว่ามันจะแ

มินเดินไปที่ระเบียง แล้วเปิดม่านสีขาวนั้นออก “แม่คะ ทำไมแม่ร้องไห้ล่ะ?” ผมกับอาจารย์หันไปมองเธออึ้ง ๆ จนอาจารย์ ท่านลุกขึ้นไปจับไหล่มินไว้ “หนูมิน...” “แม่ แม่ร้องไห้ทำไมคะ ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง พ่อทำแม่ร้องไห้เหรอ?” มินก้าวขา ทำท่าจะเดินออกไป แต่อาจารย์รีบดึงมือเธอไว้ก่อน “ปล่อยมิน!” “หนูไม่มีใครอยู่ข้างนอก อย่าออกไป” มินพยายามแกะมืออาจารย์ พร้อมกับกระทืบเท้าตึงตังไม่พอใจ “ไม่ ๆ ปล่อยมิน ปล่อยมิน! แม่มินร้องไห้ มินจะไปปลอบแม่!” อาจารย์รีบดึงมิน ที่ดิ้นและพยายามแกะมือมานั่งโซฟา ก่อนจะจับไหล่สองข้าง และจ้องหน้าเธอจริงจัง “หนูมิน แม่หนู อยู่ข้างนอกจริงเหรอ?” มินพยักหน้ารัว “ค่ะ แต่แม่ร้องไห้ แปลกจังเลยนะคะ ทำไมพ่อไม่มาด้วย” มินหันไปมองที่ระเบียงอีกครั้ง แล้วกวักมือ! “แม่เข้ามาสิคะ” ผมถึงกลับขนลุกซู่ เย็นสันหลังวาบจนแทบอยากจะวิ่งออกไปจากห้อง เธอสติไม่ดี หรือเธอเห็นแม่ตัวเองจริง ๆ วะ? “ไปโรงพยาบาลกับลุงไหม? ไปหาพ่อ?” อาจารย์รีบถาม จนผมมองหน้าอาจ

‘ตึ้ง~’ PFPIG2 PFPIG2: (อิโมติคอนแมว) เขาดูไม่ดีใจอะไรเลย! ที่ฉันจะไปด้วย ตอบมาได้ไง ‘อ๋อ... อืม’ ยืนขึ้น เดินหนี แถมฉันยังได้ยินเขาคุยโทรศัพท์ เรียกชื่อมิน ๆ อะไรอีก อุตส่าห์มองข้าม คิดไปทางที่ดี อาจจะชื่อหมา ชื่อแมว ชื่อควาย ชื่ออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ชื่อคน! แต่ดูท่าทาง ที่เขาแสดงออกกับฉันสิ ไม่ให้ฉันรู้สึกแย่ได้ไง! โสดแม่งดีไหม! เฮ้อ! ฉันไม่ตอบอะไรเขา เพราะไม่เข้าใจความหมาย ของอีแมวบ้าที่เขาส่งมา ‘ตึ้ง~’ PFPIG2: อ้วน... ทำไมอ่านไม่ตอบ ฉัน: อะไร ว่างมากรึไง PFPIG2: อืม ว่างพอดี ไปกินข้าวกันไหม? ฉัน: ไม่หิว PFPIG2: ทำอะไรอยู่... (อิโมติคอนแมวอีกรอบ) ฉัน: ทำไมต้องอิโมติคอนแมว? PFPIG2: เมี้ยว... ไง อะไรอ่ะ ฉันงง... ฉันเริ่มหงุดหงิด ปิดเครื่องแม่ง ถ้ายิ่งคุย ฉันกลัวตัวเองไปปรี๊ดแตกใส่เขา พอตัดปัญหา... ฉันก็กลับมาทำงานต่อ หาเพลงฟังเบา ๆ ผ่อนคลาย ไม่ให้ตัวเองบ้าไปมากกว่านี้ จนผ่านไปพักใหญ่ ฉันเริ่มเคล