Tous les chapitres de : Chapitre 61 - Chapitre 70

ฉัน: มันไม่วุ่นวายหรอกน่า หวงห้องจริง ๆ PFPIG2: ต้องหวง เดี๋ยวต้องเป็นห้องหอ ฉันพอจะเดาหน้าเขาออก ว่าพิมพ์ด้วยสีหน้ายังไง แต่ข้อความที่เข้าพิมพ์ส่งมา มันทำฉันเขินจนแทบบ้า กรี๊ด... ฉันล้มตัวนอนบนเตียงกลิ้งไปกลิ้งมา ตีแขนตีขาอย่างกับห้องตัวเอง ห้องหอจ้า ห้องหอ... น้ำปั่นมึงออกไปจากห้องหอกูเลย ออกปาย กรี๊ด... “มึงทำอะไรปลายฟ้า” เหมือนภาพทุกอย่างวูบลง แล้วกล้องโฟกัสไปหาน้ำปั่นแทน ที่ตอนนี้มันกำลังยืนเช็ดผม มองฉันอย่าง งง ๆ “อ๋อ กูง่วงน่ะเลยงีบก่อน” มันเดินมานั่งบนเตียงแล้วชี้นิ้วสั่ง “ไปอาบน้ำก่อน ค่อยขึ้นเตียง เดี๋ยวพี่นาวาก็สวดกูหรอก” ฉันยิ้ม แล้วลุกจากเตียงไปอาบน้ำทันที จนน้ำปั่นมันมองตามหลัง มึงอย่าสงสัยนะ อย่าสงสัย! มึงมันคนน่ากลัว จับผิดเก่งที่สุด! พอเข้ามาในห้องน้ำ ก็เห็นโฟมล้างหน้า ครีมแปรงสีฟัน ยาสีฟันเขา โอ้มายกอด! ทำไมฉันรู้สึกตื่นเต้นกว่าที่คอนโดนะ ทุกอย่างมันดูเป็นตัวตนเขามาก! คิดถึงจัง อยากฟัดหมอศัลในห้องน้ำตอนนี้เลย! ‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ “มึง ผ้

กว่าฉันจะตั้งหลักได้ ก็ปาไปสิบกว่านาที ก่อนที่จะขับรถกลับคอนโด และแตะคีย์การ์ดเปิดเข้าไปในห้องเขา ขนมจริงด้วย ขนมเต็มโต๊ะ ถ้ามีโน้ตบอกรักแถมมา ชีวิตหมอศัลได้บันเทิงแน่ ฉันเดินไปเปิดดูถุงขนม ทีละถุง ทีละถุง เปิดไปเบะปากไป นั่นไง! สุดท้ายฉันก็เห็นโน้ตบอกรักจริง ๆ และมันก็ไม่ได้มีแค่แผ่นเดียวด้วย มันมี... หนึ่ง สอง สาม สี่ บ้าจริง! มี 5 แผ่น เสน่ห์แรงไปไหนคะ! ‘กินขนมหวาน ๆ จะได้มีแรงทำงานค่ะคุณหมอ’ สาระแน (แรงไปป่าววะ) ‘ขอบคุณนะคะที่รักษา และดูแลกันอย่างดี ขนมนี้ แทนคำขอบคุณจากใจ’ หน้าที่เขาย่ะ อย่ามั่นหน้า! ‘คุณหมอมีแฟนยังคะ ถ้ารับขนมนี้ไป แสดงว่ายังโสด’ ตามด้วยไอดีไลน์! ร้อนไปหมดแล้วอุณหภูมิในร่างกาย โสดบ้าบอคอแตกอะไร เขานอนกอดฉันทุกวันย่ะ! ‘ตั้งใจซื้อมาฝาก อยากให้คุณหมอมีแรงทำงานรักษาคนอื่นต่อ วันนี้หมอน่ารักมาก มาก มาก มิสยูว’ มิสยูว! พ่อง... ‘เอาไว้กินระหว่างพักนะคะ ยินดีมาเสิร์ฟของหวานให้คุณหมอทุกวัน’ ฉัน

ฉันก้มหน้า ไม่อยากให้แม่ลำบากใจไปมากกว่านี้ ถามว่าฉันอยากมีครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตาไหม ฉันอยาก... อยากมาก ๆ แต่ถ้าแม่ลำบากใจและคิดมาก ฉันก็ไม่เป็นไร ตอนนี้แม่มองทุกคนแล้วร้องไห้ไม่หยุด เหมือนพยายามจะพูดบางอย่าง แต่ยังติดอยู่กับก้อนสะอื้นก้อนนั้น ที่แม่พยายามกลืนมัน..ครั้งแล้วครั้งเล่า จนพ่อบีบมือแม่เบา ๆ ให้ผ่อนคลาย “บีม คุณไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ผมไม่อยากให้มันทำร้ายคุณอีก ผมจัดการเองบีม” แม่มองพ่อทั้งน้ำตาอย่าง งุงงง จนพ่อบอสพยักหน้าเบา ๆ ให้พ่อ “หมอพูดสิ เพราะอะไร? อธิบายให้แม่ผมฟัง ผมเชื่อ ถ้าหมอพูดเอง แล้วทุกอย่างจะดี” ท่านสองคนมองกัน แล้วพยักหน้าอีกรอบ เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ฉันก็เดาไม่ออก ว่ามันคืออะไร “ครับ ปัญหาทุกอย่างเกิดจากผมคนเดียว ผมเข้าใจผิดว่าบีมมีคนอื่น และไม่ยอมรับฟังเธอครับ” พ่อบอสกระตุกยิ้มเบา ๆ ที่มุมปาก จนยายขมวดคิ้วถาม ขึ้นมาอีกคน “แค่นี้เหรอ? ที่ทะเลาะกันมายี่สิบหกปี คือแค่นี้” “ครับแค่นี้ครับ ผมผิดเองครับคุณแม่ ทั้งหมดเพราะผมเข

“สร้าง?” ผม พ่อบอส อาจารย์ ถามขึ้นมาพร้อมกัน จนลุงทีผายมือไปที่กาแฟทุกคนบนโต๊ะ “กินกาแฟก่อนสิ เดี๋ยวจะเย็นหมด” เรารีบจิบกาแฟตาม ก่อนที่อาจารย์จะเริ่มค้านขึ้นมาคนแรก “ถ้าเราสร้างหลักฐานขึ้นมาแล้วถูกจับได้ ผมว่า ไม่คุ้มนะ” “พวกนายน่ะคนดี กลัวล่ะสิ เรามีเงินซะอย่าง เรื่องหลักฐานไม่ยากหรอก” ให้ตายเถอะ ผมไม่เคยนั่งคิดแผนการ ที่น่ากลัว และเสี่ยงขนาดนี้เลย “เรื่องนี้หมอนาวาอยู่ห่าง ๆ ดีกว่า เกิดอะไรขึ้น เดี๋ยวไม่มีใครดูแลปลายฟ้า” “แผนมันร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอครับ?” ลุงทีถอนหายใจ แล้วมองหน้าพ่อบอส ที่ท่านก็ดูกล้า ๆ กลัว ๆ ไม่ต่างจากผม “ไม่ร้ายแรง แต่เรื่องนี้ต้องใช้ผู้หญิง” พอลุงทีเสนอขึ้น อาจารย์ก็เริ่มเสริม “ใช้ผู้หญิงล่อเหรอ? ถ้าตัณหามันยังมี ผมว่าน่าจะทำได้ แต่เราจะหาผู้หญิงที่กล้าทำแบบนั้นมาจากไหนล่ะ? ใครจะทำ” “ฉันบอกแล้วไง มีเงินซะอย่าง” “ผู้หญิงที่เราจะจ้าง เขาจะไม่เสียหายเหรอครับ?” พ่อ ๆ หันมองผมเป็นตาเดียว เมื่อผมถามแบบนั้นไป จนลุงที ท่

ฉันรีบเปิดประตู โดยไม่มองตาแมวเลยด้วยซ้ำ ก่อนที่ฉันจะเบิกตากว้าง เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ทั้งสาม ตรงหน้า ไทม์ เวียร์ นาวิน! ฉันรีบดันประตูปิดทันที แต่แรงเพียงน้อยนิดนี้ มันสู้แรงไทม์ไม่ได้! ให้ตายเถอะ ตอนนี้ไทม์มันดันประตูเข้ามาได้แล้ว! “ออกไปก่อนได้ไหม ฉัน ฉันยุ่งอยู่ พวกนายเป็นผู้ชายนะ เข้ามาทำไม” ไทม์ขมวดคิ้วสงสัย มองฉันที่ใส่เสื้อคลุมอาบน้ำอยู่ “เป็นอะไรของเธอ แฟนฉันอยู่ไหน พวกไออุ่น ซินน์ มาที่นี่ใช่ไหม?” ฉันมองทุกคนแปลกใจ เพื่อนฉันหายไปเหรอเนี่ย? ทำไมพวกนี้ต้องมาตามที่คอนโดฉัน! ไปตามที่อื่นไม่ได้รึไง “ไม่ ทำไม? มีอะไร มะ มีใครมานะ” ฉันพยายามปฏิเสธ ก่อนที่จะหันไปเห็นเวียร์กับนาวินเครียดมาก ทุกคนก้มหน้าก้มตาเหมือนหมดหวัง จนฉันเห็นเวียร์มองไปยังรองเท้าผู้ชาย ห้ะ! รองเท้าผู้ชาย! เวียร์อาจจะจำไม่ได้ แต่ถ้านาวินเห็น เขาจำได้แน่นอน “รองเท้าไอ้นาวา” นาวิน! นาวินก็เห็นด้วย! “ห้ะ!” ไทม์หันไปมองตามทันที จนนาวินชี้ไปที่รองเท้านาวา ที่เขาถอดไว้มุมห้อง